Κάθε χώρα της ΕΕ ακόμα και χώρες με πολύ ισχυρό υπόβαθρο καλής διακυβέρνησης, με αυστηρούς κανόνες ηθικής που διέπουν την κοινωνία και την οικογενειακή ζωή όπως είναι οι κανόνες της διαμαρτυρόμενης εκκλησίας και ο καθολικισμός, εμφανίζουν συστηματικά φαινόμενα διαφθοράς που είναι ανάλογα και ως προς τη συχνότητα και τον αριθμό των εμπλεκομένων προσώπων αλλά και για τα ποσά που αφορούν οι υποθέσεις αυτές κοντά στις ελληνικές περιπτώσεις. Είναι αυτό δικαιολογία για την ελληνική διαφθορά; Βεβαίως όχι. Είναι αιτία για να αντιμετωπίσουμε φαινόμενα όπως εκείνο της απαράδεκτης παραγραφής των αδικημάτων των υπουργών, μέσα από εξαιρετικές διαδικασίες που είχε θεσπιστεί στην αναθεώρηση του Συντάγματος της 6ης Απριλίου 2001, με συνέργεια των εισηγητών των δύο μεγάλων κομμάτων και τη συναίνεση της Βουλής.
Η πραγματική διαφθορά όμως των πολιτικών ούτε υπήρξε, ούτε θα είναι στο άμεσο μέλλον τουλάχιστον, καθοριστικό φαινόμενο για την σημερινή οικονομική και πολιτική κατάσταση της χώρας.
Εξάλλου ακόμα και αν ήταν πολύ πιο διεφθαρμένοι απ’ ότι υποτίθεται ότι είναι οι Έλληνες πολιτικοί, δε θα μπορούσαν ποτέ να εξαφανίσουν τα κολοσσιαία ποσά για τα οποία αυτή τη στιγμή μιλάμε, όπως θα αποδείξουμε στη συνέχεια αυτής της συζήτησης. Τα συνθήματα λοιπόν για τους “κλέφτες” της Βουλής, οι ηλιθιότητες τύπου “φέρτε πίσω τα λεφτά μας”, μια μόνο δικαιολογία μπορούν να έχουν: την απύθμενη βλακεία και έλλειψη πληροφόρησης όλων όσων τα χρησιμοποιούν και βεβαίως δείχνουν ότι υπάρχουν στη χώρα μας πυρήνες, σκοτεινοί, εχθρών της δημοκρατίας και του κοινοβουλευτισμού, κομμουνιστικής ή φασιστικής έμπνευσης οι οποίοι έχουν συμπέσει σ’ αυτήν την επιχειρηματολογία και τελικά βρέθηκαν να αγωνίζονται μαζί στο ίδιο πεζοδρόμιο με τα ίδια συνθήματα και την ίδια κατεύθυνση. Υπερεπαναστάστες αναρχικοί ή οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ και χρυσαυγίτες με τις κουκούλες τους αδελφωμένοι, είναι οι πρωτεργάτες των επεισοδίων εναντίον του Προέδρου της Δημοκρατίας που διέλυσαν την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη όπως αποδεικνύουν και οι σχετικές συλλήψεις που έγιναν κατά τη διάρκεια των επεισοδίων.
Χέρι–χέρι φασίστες και κομμουνιστές διαδίδουν το μύθο του πολιτικού που κλέβει, και τον προτείνουν στον αμήχανο και απληροφόρητο πολίτη ως αποδιοπομπαίο τράγο, καλλιεργούν και υποδαυλίζουν το μίσος εναντίον του αιρετού εκπροσώπου του λαού επιδιώκοντας την εξουδετέρωση, την ηθική έκπτωση, την πνευματική του εξόντωση, την άμβλυνση της δυνατότητάς του να δώσει πολιτικές μάχες και μερικές φορές έχουν στόχο και την σωματική του ακεραιότητα και υγεία.
Δεν έχουν απαντήσει όμως οι πρωτεργάτες αυτής της εκστρατείας σε μια πολύ απλή ερώτηση. Οι βουλευτές, για να μείνουμε σε αυτή την περιορισμένη ερμηνεία του όρου “πολιτικοί”, πόθεν προέρχονται; Ποιος τους κάνει βουλευτές; Γιατί αυτοί είναι βουλευτές και μερικές χιλιάδες άλλοι που κατά καιρούς βάζουν υποψηφιότητα δεν γίνονται ποτέ; Η απάντηση είναι θανάσιμη για τον τρόπο του “σκέπτεσθαι” των εχθρών του κοινοβουλευτισμού, γιατί οι βουλευτές είναι το φυσικό και αβίαστο προϊόν της ελεύθερης άσκησης του δικαιώματος του πολίτη να εκλέγει τον αντιπρόσωπό του. Όταν λοιπόν μερικοί από αυτούς που εκλέγονται επί σειρά ετών, από δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες κατηγορούνται ως λωποδύτες, εχθροί του λαού, καθάρματα ή ό,τι άλλο, αυτό μπορεί να σημαίνει δύο τινά: ή ότι οι πολίτες που τους εκλέγουν είναι και αυτοί ανάλογοι, ή ότι οι πολίτες που τους εκλέγουν είναι ηλίθιοι..."