Του Σάκη Μουμτζή
Είναι πάγια τακτική της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ—ΑΝΕΛ, να μην απαντά, επί της ουσίας, στα ενοχλητικά ερωτήματα της αντιπολίτευσης, ή να μην απαντά καθόλου. Να αφήνει τον χρόνο, δια της λήθης, να δίνει τις δικές του απαντήσεις.
Αναμφίβολα, αυτή η συμπεριφορά φανερώνει ασέβεια προς τους θεσμούς και τις λειτουργίες της φιλελεύθερης δημοκρατίας, αλλά οι κυβερνώντες τέτοιες ευαισθησίες δεν διαθέτουν.
Και η κυβέρνηση, δια της σιωπής, διαφυλάσσει τα συμφέροντα της. Η αντιπολίτευση όμως; Πώς ανέχεται μια τέτοια συμπεριφορά; Γιατί αφήνει τον χρόνο να κυλά και δεν ασκεί καθημερινή πίεση επί των συγκεκριμένων θεμάτων; Είναι δυνατόν να γίνει αποδεκτή η κυβερνητική αντίληψη «άστο μέχρι να ξεχαστεί;»
Κλασσικό παράδειγμα, το δυστύχημα στην Αίγινα. Έχουν περάσει έξι μήνες και ουδείς ασχολείται με αυτό. Δεν γνωρίζουμε, πέραν των νεκρών, τίποτα. Η κυβέρνηση έχει κάθε λόγο να επιδιώκει την συγκάλυψη της υπόθεσης. Εμπλέκεται άμεσα ο καθ΄ύλην αρμόδιος υπουργός Θ.Δρίτσας, που όπως θα θυμούμαστε όλοι, σε χρόνο μηδέν έβγαλε, επί τόπου, το πόρισμα.
Δεν θα έπρεπε η αντιπολίτευση, μείζων και ελάσσων, να επαναφέρει το θέμα; Να μάθουμε επί τέλους τον κυβερνήτη και τους επιβαίνοντες του ταχύπλοου; Ποιοι μηχανισμοί συγκάλυψης λειτούργησαν; Στο κάτω-κάτω είχαμε νεκρούς.
Θέλω να πιστεύω πως παρόμοια τύχη δεν θα έχει και το ταξίδι του πρωθυπουργού στο Παρίσι και η εξωθεσμική συμπεριφορά του. Πως θα πληροφορηθούμε με ποιους συνταξίδεψε, από πότε, και γιατί συναντήθηκε, νύκτωρ, με αυτούς που συναντήθηκε. Και αν η κυβέρνηση- κατά την συνήθη πρακτική της-- κρύβεται, η αντιπολίτευση οφείλει να κρατήσει το θέμα ζωντανό, υπερασπιζόμενη τους δημοκρατικούς θεσμούς. Ο άμεσα εμπλεκόμενος είναι ο πρωθυπουργός της χώρας.
Φαίνεται, πως τα φιλοευρωπαϊκά κόμματα, εστιάζουν την κριτική τους προς την συγκυβέρνηση στα, υψηλής πολιτικής, θέματα ( φορολογία, συντάξεις, Παιδεία κλπ ) και αφήνουν να περάσουν ανώδυνα άλλα γεγονότα, που προκύπτουν απρόοπτα και τυχαία. Κι όμως, λόγω παρόμοιων συμβάντων έχουν πέσει κυβερνήσεις.
Η φθορά –κυρίως ηθική—που αυτές υφίστανται από την διερεύνηση και διαλεύκανση σχετικών περιπτώσεων, είναι εξίσου σημαντική με την φθορά που εισπράττουν από τις αβελτηρίες τους στα ζητήματα της υψηλής πολιτικής. Πολλές φορές αυτά τα «μικρά» ζητήματα αποτελούν την σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι.
Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ—ΑΝΕΛ, έχει μπροστά της έναν Γολγοθά. Όποια λύση και να επιλέξει θα έχει βαρύτατο πολιτικό κόστος γι΄αυτήν. Αυτό όμως είναι το έλασσον. Το μείζον είναι πως καταστρέφεται, ισοπεδώνεται η χώρα.
Τα κόμματα της δημοκρατικής αντιπολίτευσης, με προεξάρχουσα την Νέα Δημοκρατία, θα πρέπει να περάσουν σε άλλες μορφές αγώνα, αναπροσαρμόζοντας την τακτική τους. Εκτός από το διαρκές καθημερινό σφυροκόπημα, που θα πρέπει να γίνει εντονότερο, ας αναλάβουν την πρωτοβουλία και την ευθύνη μεγάλων λαϊκών συγκεντρώσεων. Να «τελειώσουν» τον ΣΥΡΙΖΑ μέσα στο γήπεδο του.
Το επιχείρημα πως ο συντηρητικός—φιλελεύθερος πολίτης δεν βγαίνει στους δρόμους, έχει διαψευσθεί από την Ιστορία. Άλλωστε, την εξουσία ουδείς την παραχωρεί. Την χάνει ή του την παίρνουν.