Του Αντώνη Πανούτσου
«Τα περασμένα χρόνια δαιμονοποιήθηκε μια κουβέντα, εγώ είχα πει ότι και επί δραχμής η Ελλάδα μεγαλούργησε… Είχαμε δραχμή και πριν το ευρώ… Το 1910, το 1912, 1930, το 1960..». Σε αυτό το σημείο των δηλώσεων του ο Νίκος Ξυδάκης σταματάει να κινδυνεύει από το τι έχει πει. Η πολιτική του σκέψη είναι τόσο ρηχή που δεν χρειάζεται μπρατσάκια.
Η περί μεγαλείου αναφορά του Νίκου Ξυδάκη στην υπεράσπιση της δραχμής έχει ένα ενδιαφέρον στοιχείο. Πράγματι το 1910, το 1912, το 1930 και το 1960, που σύμφωνα με τον Ξυδάκη είχε μεγαλουργήσει η Ελλάδα, νόμισμα είχε τη δραχμή. Πολίτευμα όμως το 1910, το 1912 και το 1960 είχε τη Βασιλευομένη Δημοκρατία. Το ίδιο εύκολα λοιπόν θα μπορούσε να έχει πει ότι για την Ελλάδα μαζί με την επάνοδο στη δραχμή μια επιστροφή στην Βασιλευόμενη Δημοκρατία θα ήταν η λύση. Ο πολιτικός λόγος όμως του Νίκου Ξυδάκη είναι τόσο ρηχός που δεν χρειάζεται μπρατσάκια. Κάτι φανερό και σε άλλα αποσπάσματα των δηλώσεων.
Δηλώσεων που είχαν την ευαισθησία ομιλητού της Βουλής των Εφήβων: «Δεν πρέπει να έχουμε ταμπού, δεν πρέπει να δαιμονοποιούμε την ίδια την πνευματική έρευνα και την πνευματική συζήτηση. Και πρέπει να έχουμε στα μάτια μας μπροστά τις νεότερες γενιές. Πώς θα πάμε καλύτερα με μικρότερα βάρη με επιτέλους μια στάλα αισιοδοξίας και ελπίδας στο μέλλον». Μαζί με την κοινοτοπία των ομιλιών του βαθέως ΠΑΣΟΚ.
Το «θεσμικά» είναι μια καταραμένη λέξη από το ΠΑΣΟΚ του ’80. Μπαίνει στο ξεκούδουνο σε φράσεις που ο ομιλητής θέλει να δώσει επισημότητα. Και η χρήση τους πρέπει να γίνει ιδιώνυμο αδίκημα. Όπως στο «Είμαστε υποχρεωμένοι να συζητάμε δημόσια, με σοβαρότητα και υπευθυνότητα, τις ιστορικές προκλήσεις που αντιμετωπίζει ο ελληνικός λαός, αναζητώντας τις πιο πρόσφορες συνθέσεις. Να συζητάμε δημόσια, δηλαδή θεσμικά - ούτε στα καφενεία, ούτε στα παρασκήνια» του Νίκου Ξυδάκη.
Παραβλέποντας τις άοκνες προσπάθειες που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ ώστε ο λαός να αντιμετωπίζει όσο το δυνατόν περισσότερες προκλήσεις, αυτό το θεσμικά του Ξυδάκη που κόλλαγε; Και ποιον θεσμό αφορά; Την Προεδρία; Τα ταξί; Και εάν δεν αφορά τα προαναφερθέντα αλλά τη Βουλή, μια κοινοβουλευτική συζήτηση για επάνοδο στη δραχμή δεν ανακινεί το θέμα; Ιδιαίτερα όταν τη συζήτηση ξεκινάει ένα κόμμα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, που η επάνοδος στη δραχμή έρχεται και επανέρχεται στις τοποθετήσεις του.
Ο ΣΥΡΙΖΑ στις συζητήσεις με θέμα τη δραχμή έχει πλούσιο παρελθόν. Από τον Λαπαβίτσα που είχε πει ήθελε την Ελλάδα στη δραχμή έστω και με δελτίο στην βενζίνη, μέχρι τον Βαρουφάκη με τα IOU και τον πορθητή του νομισματοκοπείου, Παναγιώτη Λαφαζάνη, η «γκλίτσα του τσοπάνου» του ΣΥΡΙΖΑ λέγεται δραχμή. Εάν αρχίσει μια συζήτηση για τη δραχμή ο ΣΥΡΙΖΑ δεν την ξεκινάει. Την επαναφέρει.
Ανεξάρτητα όμως από τον ελαφρύ Ξυδάκη, το θέμα είναι γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πάθος με την δραχμή. Η απάντηση βρίσκεται στον Ιούλιο του 2015. 'Οταν μετά το δημοψήφισμα ο Αλέξης Τσίπρας φοβήθηκε και για να μείνει η Ελλάδα στο ευρώ υπέγραψε το μνημόνιο. Ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα συγχωρήσουν την Ευρώπη για την ξεφτίλα εκείνου του Ιουλίου. Χωρίς να έχουν το θάρρος να πάρουν το βάρος της απόφασης θα φέρνουν το θέμα της δραχμής στην επιφάνεια. Μέχρι να κάνουν κάποια θεσμική ταρζανιά ή να πάνε σε δημοψήφισμα και να απαλλαγούν από τις ερινύες τους. Εκτός αν πιο πριν οι εκλογές τους έχουν απαλλάξει από το μαρτύριο τους.
http://www.liberal.gr/arthro/111798/apopsi/a-panoutsos/tripsimo-stin-gklitsa-tis-drachmis.html