Ο μακαρίτης Λουκιανός Κηλαηδόνης δεν έγραψε ευθέως πολιτικά τραγούδια, με την έννοια του εμβατηρίου ή του παιάνα, όπως λ.χ. ο Θεοδωράκης. Εν τούτοις, ένα τραγούδι του, «Ο ύμνος των μαύρων σκυλιών» (1986), αξίζει να το προσέξουμε, διότι η πολιτική σημασία του ξεπέρασε –και θα το αποδείξω– τα όρια της σύλληψης και των προθέσεων του δημιουργού του.
Οι περισσότεροι γνωρίζουμε το τραγούδι ως «λέμε ναι», από το ρεφρέν του. Παραθέτω ορισμένα μόνο από αυτά στα οποία λέμε ναι κατά τον ποιητή: ξενύχτια, μεθύσια, μπαράκια, πάρτι, ουίσκια, τσιγάρα, κόμικς, αιώρες, μπανάνες, πισίνες. Επίσης, ναι σε «δικούς μας», μουσάτους, ροκάδες, φευγάτους, γαύρους, αναλφάβητους, γύφτους (τους κανονικούς εννοεί – τότε τους έλεγαν έτσι ακόμη και αριστεροί), μαλλιάδες, μαγκάκια, πρεζάκια κ.ά.
Το όχι πηγαίνει, φυσικά, σε κότες, ξενέρωτους, κρυόκωλους, τεχνοκράτες, λογικούς, σοβαρούς.
Φυσικά, τα ναι και τα όχι στους στίχους του Κηλαηδόνη δεν μπορούμε να τα πάρουμε κατά κυριολεξία, γιατί ο τόνος του τραγουδιού είναι σατυρικός. Σήμερα όμως, μετά τα όσα έχουμε βιώσει, μπορούμε. Μπορούμε, γιατί έχουμε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, γιατί ο χαβαλές (τον οποίο υμνεί ο μακαρίτης) έγινε κανονικότητα και κυβερνά τη χώρα. Τα ναι, θα προσέξατε, περιλαμβάνουν (περιέργως) και πισίνες και κοκτέιλς – προφητικές αναφορές στην έφεση που επιδεικνύουν οι κυβερνώντες στη βελτίωση της προσωπικής τους κατάστασης; Τολμώ να υποστηρίξω μάλιστα ότι το τραγούδι καλύπτει επαρκώς και την ασκούμενη πολιτική από τον ΣΥΡΙΖΑ, διά του στίχου «στους δικούς μας λέμε ναι». Επομένως, γιατί να μην είναι αυτός ο ύμνος του ΣΥΡΙΖΑ; Θα τολμούσα μάλιστα να προτείνω η επίσημη εκδοχή του ύμνου, αυτή που θα παίζεται στα συνέδρια και τις συγκεντρώσεις, να είναι σε ερμηνεία Καρανίκα. Ισως να είναι άδικο για τον Κηλαηδόνη, αλλά τι να κάνουμε; Ακόμη και αυτός ο Μάνος Χατζιδάκις έγραψε το «Νιάου-νιάου βρε γατούλα»...
Στέφανιος Κασιμάτης
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ