10 Φεβρουαρίου 2017

Άδωνις Γεωργιάδης: Το τελευταίο ταγκό στο ναρκοπέδιο

Εξουσία, λένε, είναι να μπορείς να ορίζεις εσύ το χρονοδιάγραμμα. Να μπορείς να τρέπεις σε φυγή τα γεγονότα.

Αν δοκιμάσει να ανατρέξει κανείς στον τρόπο που κλιμακώθηκε το Παρίσιγκεϊτ –στο πώς ένα κουτσομπολιό για μια ιδιωτική απόδραση του πρωθυπουργού μπόρεσε να εξελιχθεί ήδη σε μίνι κρίση μέσα στην κρίση– αντιλαμβάνεται ότι η κυβέρνηση έχει χάσει την επαφή της με το χρονοδιάγραμμα. Δεν το ορίζει. Το ακολουθεί κάθιδρη.

Αυτός που έθεσε σε κίνηση τα γεγονότα ήταν στην προκειμένη περίπτωση ο αντιπρόεδρος της Ν.Δ. Δεν είναι δύσκολο να δει κανείς τώρα την ενορχήστρωση. Φέρνοντας στην επιφάνεια το οικογενειακό γουικέντ, ο Αδωνις Γεωργιάδης εξώθησε την κυβέρνηση να ομολογήσει το «ψαχνό» της καταγγελίας – τα ραντεβού Τσίπρα, με L’Oreal και Rothschild.

Το δεύτερο σκέλος είναι και το πιο εύφλεκτο για την κυβέρνηση. Φαίνεται ότι το Μαξίμου έσπευσε να δημοσιοποιήσει την επαφή με την τράπεζα προληπτικά, προκειμένου να μην εκτεθεί στην κατηγορία της συγκάλυψης. Λέγεται ότι γίνονται τώρα προσπάθειες αναδρομικής «νομιμοποίησης» του ραντεβού, που όμως δεν θα είναι εύκολο να δικαιολογηθούν πολιτικά.

Ακόμη κι αν βρεθεί ο τρόπος να «σιδερωθεί» εκ των υστέρων η διαδικασία διά της οποίας ο πρωθυπουργός έφτασε να διαπραγματεύεται μυστικά με μια ξένη τράπεζα, το πολιτικό στίγμα δεν θα έχει εξαλειφθεί. Δεν είναι μόνο ο Τσίπρας, που μπαίνει στο στόχαστρο, επειδή απέκρυψε τις επαφές του. Είναι και ο κυβερνητικός του εταίρος, που είχε εντάξει τη Rothschild στην ντουλάπα με τα αντισυστημικά σκιάχτρα, με τα οποία επετίθετο στα παλαιά κόμματα. Πώς ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ θα υπερασπιστεί τώρα μια συμφωνία οπωσδήποτε επικερδή για ένα ίδρυμα, που ο ίδιος είχε δαιμονοποιήσει ως βραχίονα συνωμοσιών;
Αντιπολιτευτικά, η ιστορία του Παρισιού έχει έτσι ισχύ υπερόπλου. Ο μέχρι τώρα αντίκτυπός της δεν είναι άσχετος με τις δεξιότητες του εκτελεστή. Ο Αδωνις έχει το τηλεοπτικό εκτόπισμα – τα ντεσιμπέλ για να παροξύνει ρητορικά μια ήδη βαριά καταγγελία.

Η κριτική που απευθύνεται συχνά κατά του αντιπροέδρου της Ν.Δ. είναι ότι με τον τρόπο του συσπειρώνει μεν τους ήδη προσηλυτισμένους, αλλά απωθεί τους πιο μετριοπαθείς ψηφοφόρους. Πρόκειται για υφολογικές ενστάσεις που ηχούν μάλλον ως πολυτέλεια στη σημερινή πολιτική συγκυρία.

Η εκτίμηση της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι ότι το αίσθημα που κυριαρχεί στο εκλογικό σώμα είναι πια ακραιφνώς αντιτσιπρικό. Δεν υπάρχει ενόχληση. Υπάρχει οργή. Αν είναι σωστή η διάγνωση, κάποιος από τη Νέα Δημοκρατία πρέπει να λειτουργήσει σαν ηχείο του συναισθήματος. Κάποιος πρέπει να αναλάβει να κεφαλαιοποιήσει πολιτικά την αγανάκτηση.

Αυτός μάλλον δεν μπορεί να είναι ο πρόεδρος του κόμματος. Ο επίδοξος πρωθυπουργός έχει κάθε λόγο να αυτοπροστατευτεί από την ελεύθερη πάλη – όσο του το επιτρέπουν οι προκλήσεις της άλλης πλευράς.

Από το επιτελείο της Ν.Δ. επιμένουν ότι η καμπάνια αποδόμησης του Τσίπρα για τα ραντεβού του στο Παρίσι δεν συνδέεται με την επιχείρηση σπίλωσης του Μητσοτάκη και της συζύγου του. Επιμένουν ότι δεν συνιστά αμυντική, αλλά ανεξάρτητη, επιθετική κίνηση. Ο,τι κι αν ισχύει, η αξιωματική αντιπολίτευση υποχρεούται να κινηθεί σε ένα πολιτικό περιβάλλον που το διαμορφώνει η αναζωπύρωση της σκανδαλολογίας από την πλευρά της κυβέρνησης.

Οσο πιο ανασφαλής αισθάνεται η κυβέρνηση, τόσο περισσότερο θα αγριεύουν αυτές οι επιθέσεις. Τόσο το Μαξίμου θα «πολακίζει» –όπως λέγεται το bullying στα κρητικά– κατά των πολιτικών του αντιπάλων.

Το συμπέρασμα είναι ότι ακόμη κι αν δεν τον είχε, η Ν.Δ. θα έπρεπε να βρει ένα Γεωργιάδη, προκειμένου να διασχίσει το ναρκοπέδιο ώς τις εκλογές. Θα έπρεπε να βρει ένα στέλεχος που μπορεί να εμφανίζεται στη σκηνή όπως ο Αδωνις: Σαν ολόσωμο «φύγετε».

ΜΙΧΑΛΗΣ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗΣ
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ