Του Φάνη Ουγγρίνη*Τους ξέρουμε καλά, τους έχουμε πια σαν οικογένεια μας. Αναφέρομαι φυσικά στους αειθαλείς βουλευτές και πολιτευτές της ΝΔ, εκείνους που έχουν γίνει ένα με τα έδρανα της βουλής, είτε είναι εβδομηντάρηδες, είτε πενηντάρηδες. Μαζί μ’ εκείνους του ΚΚΕ, είναι πλέον οι παλιότεροι του πολιτικού συστήματος. Είναι οι νικητές ενός Μαραθωνίου που ξεκίνησε στην αρχή της δεκαετίας του ’90, όταν διαμορφώθηκαν οι κυρίαρχες ομάδες εντός των κραταιών της τότε εποχής, των γαλάζιων και των πράσινων.
Οι αντίστοιχοι συνάδελφοι τους του ΠΑΣΟΚ αποστρατεύτηκαν μαζικά μετά την εκλογική κατακρήμνιση του άλλοτε ριζοσπαστικού αριστερού κινήματος. Αντίθετα, η πολιτική ευφυΐα των Καραμανλή και Σαμαρά (φέρθηκαν αμφότεροι έξυπνα, άσχετα με το αν και πόσο κανείς τους συμπαθεί) διέσωσαν τις δυνάμεις της ελληνικής κεντροδεξιάς, και μαζί με αυτές και τις έδρες των ισχυρότερων στελεχών της.
Ελληνική κεντροδεξιά, τι όρος. Μια ονομασία βολική, που χωρούσε τόσα χρόνια τα πάντα. «Ριζοσπαστικό Φιλελευθερισμό» την ονόμαζε ο ιδρυτής του κόμματος, ο οποίος ως γνωστόν ήταν ένας πρακτικός και αδογμάτιστος άνθρωπος, που είχε ιδιαίτερη προτίμηση στην λέξη Ριζοσπαστισμός, στα πλαίσια ενός εμπειρικού πρωίμου πολιτικού μάρκετινγκ.
Ήταν όντως ριζοσπάστης, δε θα μπορούσε άλλωστε να μην είναι ο τρίτος μεγάλος εκσυγχρονιστής μετά τους Τρικούπη και Βενιζέλο, φρόντισε όμως να μην εγκλωβιστεί σε συνηθισμένους προσδιορισμούς, ώστε να μπορεί να απευθύνεται σε όσο το δυνατόν πιο ευρείες κοινωνικές δυνάμεις. Αναμόρφωσε το παραδοσιακό Λαϊκό Κόμμα, το ώθησε προς τις δυτικές δυνάμεις ως ΕΡΕ, το εξευρωπάισε ως ΝΔ, το κατεύθυνε προς την μετριοπάθεια και προς την λειτουργία ενός πιο κοσμικού κράτους. Και όταν ανέτειλε μια νέα εποχή μετά το ’74, μερίμνησε και για την ιδεολογική εκπαίδευση των στελεχών του ιδρύοντας το ΚΠΕΕ. Αντελήφθη πως η Αριστερά θα μπορούσε να επιβάλλει ένα νέο εθνικό αφήγημα αν δεν έβρισκε αντίπαλο. Η επιπολαιότητα του Ανδρέα έπαιξε δυστυχώς καταλυτικό ρόλο. Μετά το ’90, η κατάρρευση της ΕΣΣΔ επέφερε οκνηρία και απάθεια στις τάξεις της ΝΔ. Η επιμονή της αριστερής διανόησης, σε συμμαχία με την πολιτική ορθότητα, καθόρισαν έκτοτε τον εγχώριο πολιτικό διάλογο.
Το παλαιότερο πολιτικό προσωπικό της κεντροδεξιάς ανήκει σ’ αυτή την σχολή σκέψης. Σκέφτονται και μιλούν χωρίς γωνίες, αντιμετωπίζουν με δέος τους κομμουνιστές, προσπαθούν να μην θίξουν τα λεγόμενα “κεκτημένα “. Δεν απορρίπτουν το μεγάλο κράτος, μέσα απ' αυτό προέκυψαν . Δεν είναι σαφείς υπέρ των ξένων επενδύσεων, φοβούνται μη χαρακτηριστούν ανθέλληνες. Δεν γνωρίζουν πώς να εκφράσουν τους μικρούς επιχειρηματίες, αγνοούν τα προβλήματά τους.
Δεν προτείνουν συγκεκριμένες λύσεις για την καθημερινότητα, η εκκόλαψη τους μέσα στον κομματικό σωλήνα τους προφύλαξε στοργικά από τα βάσανα των πολλών. Κι ίσως το χειρότερο, δεν μπορούν να εντοπίσουν τις γενεσιουργές αιτίες της τρέχουσας κρίσης, δεν μπορούν να αντιληφθούν πως άλλο η σύνεση που επέδειξε η παράταξή τους στο παρελθόν κι άλλο η αμήχανη υποχωρητικότητα απέναντι στα πρότυπα των απέναντι. Τι να περιμένουμε άραγε από κείνους οι οποίοι -μετά την νίκη του ΣΥΡΙΖΑ-έσπευσαν να εμφανιστούν στα έδρανα χωρίς γραβάτες.
Αφορμή για το κείμενο αυτό ήταν η απόλυτα δίκαιη καρατόμηση της Κατερίνας Παπακώστα, μετά τις συνεχείς και ανεξήγητες επιθέσεις της κατά του αντιπροέδρου Άδωνι Γεωργιάδη. Η Παπακώστα όμως είναι το παλιό, όπως περιγράφηκε πιο πάνω, ενώ ο Γεωργιάδης είναι αναμφίβολα το νέο. Πολλοί θα γουρλώσουν τα μάτια διαβάζοντας αυτή την θέση, τί δουλειά έχει να εκπροσωπεί την ανανέωση ένα πρώην πρωτοκλασάτος βουλευτής του ΛΑΟΣ. Είναι δυνατόν να περιμένουμε από τέτοια πρόσωπα να φέρουν τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, θα αναρωτηθούν. Κι όμως, τέτοια πρόσωπα είναι που σήμερα χρειάζονται, επειδή ακριβώς δεν εγκλωβίζονται σε στεγανά.
Ένα κολοσσιαίο λάθος των καθ' ημάς φιλελεύθερων είναι πως θέλουν να επιβάλλουν μία αυστηρή ερμηνεία της κρίσης, και αναμένουν πως μόνο οι ακόλουθοι αυτής της ερμηνείας θα στηρίξουν την προσπάθεια για αλλαγή εκ θεμελίων. Με αυτήν όμως την στάση αποκόπτονται από τους εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόρους που είναι μεν δύσπιστοι απέναντι στους εταίρους και δανειστές, έχουν όμως αποδεχθεί την αναγκαιότητα των τομών στο κράτος και στην οικονομία, κι είναι πρόθυμοι να τις στηρίξουν. Μία μόνο προϋπόθεση θέτουν αυτοί οι συμπιεσμένοι μεσοαστοί. Ζητούν την βελτίωση εκείνων των δημόσιων υπηρεσιών που χρυσοπληρώνουμε όλοι με τους φόρους μας. Ζητούν να γίνει υποφερτή η δύσκολη ζωή τους, ζητούν ανταποδοτικό κράτος, οι ανάγκες τους δηλαδή είναι πρακτικές, όχι ιδεολογικές.
Κι εδώ ερχόμαστε στο νέο. Σήμερα, χάρη στην συστηματική δουλειά των Μαραντζίδη, Καλύβα και Μουμτζή (πρώτων μεταξύ άλλων), η Αριστερά έχει πάψει να θεωρείται Αγία, οι θέσεις της δεν είναι πια θέσφατα. Όμως οι νεοδημοκράτες εκείνοι που έχουν κολλήσει στην προηγούμενη εποχή δεν τολμούν να έρθουν σε σύγκρουση με τα σφάλματα του χθες, κι έτσι δεν αξιοποιούν τα διαλεκτικά όπλα που τους έχουν προσφέρει οι προαναφερθέντες ερευνητές. Αντίθετα, ο Γεωργιάδης, η Μπακογιάννη, ο Βορίδης, η Ασημακοπούλου, ο Βρούτσης, ο Δένδιας και λιγοστοί ακόμη διαμορφώνουν ένα νέο ρεύμα. Πιστοί στην Ευρώπη, στα πλαίσια πάντα του δυτικού μας προσανατολισμού. Αφοσιωμένοι στην ιδιωτική πρωτοβουλία, όμως με έμφαση στο αποτέλεσμα κι όχι στη θεωρία. Υπερασπιστές της δημόσιας ασφάλειας, επιφυλακτικοί με την Τουρκία, φίλοι του Ισραήλ, φιλικοί απέναντι στη Μόσχα. Υπέρ της Εκκλησίας και του κοινωνικού συντηρητισμού, όχι όμως σε σημείο να στρέφονται ενάντια σε ομοφυλόφιλους, άθεους και διεθνιστές. Κι ίσως το σημαντικότερο, σαφείς στις προτάσεις τους γύρω από τον μέσο Έλληνα, το γνωστό βασανισμένο υποζύγιο.
Αναδεικνύεται ένα νέο είδος δεξιάς εντός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που μάλλον ομοιάζει κυρίως στους Τόρυς. Σε έναν τέτοιο χώρο θα μπορούσε να έχει θέση ο Τζήμερος, ίσως ακόμη αργότερα και ο Κρανιδιώτης, είναι δε βέβαιο πως ο χώρος αυτός θα είναι εγγυημένος αρωγός του πιο φιλελεύθερου Μητσοτάκη. Θα γίνει αυτή η τάση η αιχμή του δόρατος της μεταρρυθμιστικής προσπάθειας? Άγνωστο. Πάντως θα χρειαστεί δουλειά πολλή. Ως δείγμα του πόσο πολλή, θα σας αναφέρω ότι η διόρθωση κειμένου της νεαρής ταμπλέτας μου πρότεινε τη λέξη «Μπελογιάννη» όταν έγραψα «Μπακογιάννη»...
* Ο κ. Φάνης Ουγγρίνης είναι επιχειρηματίας.
http://www.liberal.gr/arthro/131398/apopsi/arthra/kati-saleuei-sta-dexia.html