Την «επιχείρηση αρετή» του Κώστα Λαλιώτη θυμήθηκα από την δήλωση του Νίκου Τόσκα για την δολοφονία του 11χρονου στο Μενίδι: «Αυτοί που λένε ότι θα καταργήσουν τα άβατα σε 24 ώρες να μας πουν κι εμάς τον τρόπο. Δεν είναι εύκολες υποθέσεις αυτά». Πράγματι δημιουργημένες σε βάθος χρόνου πιάτσες είναι δύσκολο να καταργηθούν. Ιδιαίτερα αν δεν υπάρχει σχέδιο. Και φυσικά η κατάργηση τους δεν γίνεται με επιδρομές της μιας μέρας για τα μάτια του κόσμου, όπως έκανε η αστυνομία σε καταυλισμούς τσιγγάνων στο Μενίδι και την Θήβα. Μπορεί όμως να γίνει και όσο αν είναι απίθανο ο Τόσκας να το καταλάβει θα φέρω ένα παράδειγμα.
Στο κεντρικό Λονδίνο εκεί που η Oxford street συναντά την Tottenham Court road μέχρι τον 19ο αιώνα εκεί ξεκινούσε το St. Giles rookery. Ενας λαβύρινθος Εδουαρδιανών σπιτιών, καταφύγιο ανθρώπων του υποκόσμου, που με τον χρόνο είχαν ενωθεί, είτε με σκάλες στις πίσω αυλές τους, είτε με στοές στα κελάρια, είτε με εναέριες γέφυρες που έπεφταν από σκεπή σε σκεπή. Ακόμα και οι αστυφύλακες είχαν σχεδιάσει την επιδρομή, είχαν κάποιο οδηγό να τους περάσει μέσα από τις παγίδες που είχαν στηθεί στο ημίφως αν έφταναν κοντά την σύλληψη παρεμποδιζόντουσαν από τους κατοίκους του rookery που μαζευόντουσαν για να σώσουν τον καταζητούμενο. Το St. Giles rookery, το πιο γνωστό slum της βικτοριανής Αγγλίας έπαψε να υπάρχει όταν έγινε η διάνοιξη της Oxford street με κατεύθυνση το Holborn. Ο λαβύρινθος έχασε την συνοχή του και σήμερα το μόνο που θυμίζει την ύπαρξη του είναι το στένεμα του δρόμου και κάποια ονόματα, όπως το Seven Dials.
Κάτι ανάλογο με το St. Giles rookery θα μπορούσε να γίνει με την κατασκευή σταθμού του μετρό στην πλατεία Εξαρχείων. Με την πλατεία κλειστή λόγω έργων για επτά χρόνια η άτυπη κατοχή της περιοχής θα τερματιζόταν Ελα όμως που την άδεια για μετρό θα δώσουν οι συλλογικότητες.
Σε συνεδρίαση του Δήμου Αθηναίων, αφού οι αντιδήμαρχοι αναφέρθηκαν στον τρόπο που θα κλείσει η πλατεία και στις ανταποδοτικότητες που θα δοθούν στους καταστηματάρχες ο δημοτικός σύμβουλος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ Πέτρου Κωνσταντίνου το έκλεισε με ένα «Καλή τύχη σε όσους προσπαθήσουν να φτιάξουν στα Εξάρχεια μετρό». Κάτι που αποδέχεται και ο Δήμος αφού ζήτησε από την κατασκευάστρια εταιρία του μετρό να έρθει σε «επικοινωνία με συλλογικότητες της περιοχής για την αποφυγή συγκρούσεων κατά τη διάρκεια της κατασκευής». Προφανώς για να εγκρίνουν ή να απορρίψουν την κατασκευή του σταθμού.
Συγκεκριμένη στρατηγική για λύση στο Μενίδι δεν έχω να προτείνω. Η βασική αρχή όμως παραμένει η ίδια. Κάτι που θα αλλάζει την καθημερινότητα της παρανομίας. Κάτι που προφανώς ξεπερνάει την δυναμική του Νίκου Τόσκα, του υπουργού που παρέδωσε τα διαπιστευτήρια του στις συλλογικότητες, να επιβάλει αλλά όχι και όλων των ελλήνων πολιτικών. Μια λύση σε συνεργασία με άλλες ευρωπαϊκές αστυνομίες είναι εφικτή. Οπως για παράδειγμα η ιταλική αστυνομία που έχει αντιμετωπίσει και αντιμετωπίζει παρόμοιες καταστάσεις με το Μενίδι στα περίχωρα των ιταλικών μεγαλουπόλεων.
Η πάγια τακτική των ναιμεναλλάκηδων «Ναι τραγικό το ατύχημα αλλά στην Κρήτη δεν ρίχνουν μπαλωθιές» έχει γίνει πια πολύ κοινή για να περάσει. Το αντικείμενο δεν είναι να βρεθεί λύση αλλά να μπλεχτεί η συζήτηση τόσο που να μην βγαίνει άκρη. «Τα έθιμα των τσιγγάνων που περιλαμβάνουν πυροβολισμούς σε στιγμές ευφορίας» θα ήταν σεβαστά αν υπήρχαν gipsy reservations όπως τα Indian reservations στην Αμερική. Εάν επέλεξαν να μένουν ανάμεσα σε όλους θα ακολουθούν τους νόμους όλων. Κάτι που ισχύει και για την Κρήτη, που η γραφικότητα με τις μπαλωθιές δεν καθαγιάζει τα δυστυχήματα από τις αδέσποτες.
