11 Αυγούστου 2017

Το ανεξάρτητο κράτος των δημοσίων υπαλλήλων

Του Βασίλη Γεώργα

Αν η κυβέρνηση δεν έκλεινε την 1η ή την 2η αξιολόγηση του μνημονίου το κράτος θα είχε χρεοκοπήσει και δεν θα υπήρχαν σήμερα χρήματα για να πληρωθούν οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων. Οι ίδιοι οι δημόσιοι υπάλληλοι αρνούνται συστηματικά να αξιολογηθούν για τις υπηρεσίες που προσφέρουν, καλυπτόμενοι πίσω από την αποχή που έχουν επιβάλει οι συνδικαλιστές της ΑΔΕΔΥ και της ΠΟΕ - ΟΤΑ.


Πιστεύουμε πράγματι ακόμη ότι υπάρχει έστω και η παραμικρή ελπίδα να ανακάμψει αυτή η χώρα όταν ο ιδιωτικός τομέας έχει διαλυθεί και ο δημόσιος που είναι τόσο απαραίτητος σε όλους μας, λειτουργεί ως ανεξάρτητο κράτος μέσα στο κράτος σε βαθμό που να αφήνεται να παραβιάζει συστηματικά τους νόμους και να λειτουργεί ανεξέλεγκτα;

Η 8η Αυγούστου ήταν η τρίτη προθεσμία που πέρασε άπρακτη από το 2016 που ψηφίστηκε ο νέος νόμος του ΣΥΡΙΖΑ για την αξιολόγηση στο Δημόσιο. Ο προηγούμενος νόμος Μητσοτάκη, είχε σαμποταριστεί από τη σημερινή κυβέρνηση και τους συνδικαλιστές με πρόσχημα ότι αποτελούσε κερκόπορτα για την αρνητική αξιολόγηση που θα οδηγούσε σε απομάκρυνση του 15% των δημοσίων υπαλλήλων. Αυτός ο νόμος που αποτελεί επινόηση των «φιλεργατικών Αριστερών», γιατί οδηγείται σε παταγώδη αποτυχία;

Ποσοστά αποχής 70%-80% όπως αυτά που καταγράφηκαν στην αξιολόγηση του Δημοσίου μπορεί κανείς να συναντήσει μόνο σε ολοκληρωτικά καθεστώτα. Ο συνδικαλιστικός ολοκληρωτισμός που επικρατεί στο ελληνικό δημόσιο είναι μια ηχηρή απόδειξη του βαθμού αποτυχίας της χώρας μας να επιβληθεί στο τέρας που δημιούργησε εδώ και δεκαετίες.

Το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία έθρεψαν αριθμητικά το Δημόσιο και έδωσαν πνοή στη νοοτροπία ότι οι κρατικοί υπάλληλοι είναι κάτι διαφορετικό από όλους τους υπόλοιπους και έχουν κληρονομικό δικαίωμα να λειτουργούν ως imperium in imperio. Ο ΣΥΡΙΖΑ τώρα κάνει ό,τι μπορεί να διατηρήσει αναλλοίωτη την κληρονομιά που παρέλαβε, προτιμώντας να βάλει το κεφάλι στην άμμο για να μην βλέπει το πρόβλημα μπροστά τα μικροκομματικά οφέλη που μπορεί να αποκομίσει.

Όσο κοινωνικά και οικονομικά άδικο είναι να συμβάλλεις  στη διαιώνιση μιας ξεχωριστής, προνομιακής κάστας εργαζόμενων, άλλο τόσο πολιτικά επικίνδυνο για τις δημοκρατικές λειτουργίες είναι να συναρτάς την πολιτική επιβίωσή σου με τις 600.000 ψήφους που μπορεί να σου προσφέρει η θωπεία της.

Παραβιάζονται τα όρια της λογικής όταν κάθε φορά προσπαθεί κανείς να αποδείξει ότι είναι αναγκαία η διαδικασία αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων. Παραβιάζεται όμως και η αξιοπρέπεια των ίδιων των κρατικών λειτουργών κάθε φορά που αποδέχονται, στηρίζουν ή υποκύπτουν στον πειρασμό να αντιδράσουν στην αυτονόητη αξιολόγησή τους.

Να θυμηθούμε ποια είναι τα βασικά επιχειρήματα απόρριψης της αξιολόγησης σύμφωνα με την ΑΔΕΔΥ ;

Ότι «οι δημόσιοι υπάλληλοι θα είναι υπόλογοι απέναντι στη διοίκηση και την κοινωνία του δημόσιου τομέα». Ότι «θα πρέπει να κυνηγούν αντιλαϊκούς στόχους των μνημονίων και να πιάνουν καλές βαθμολογίες στην αξιολόγηση και τη στοχοθεσία». Ότι «ανοίγουν την πόρτα «στη στενή στενής παρακολούθησης της αποδοτικότητάς τους, του εκβιασμού και του ανταγωνισμού, της κατηγοριοποίησής και της διαρκούς χειροτέρευσης της θέσης και της ζωής τους». Ότι «δεν έχουν κανέναν λόγο να αποδεχτούν τη λογική ενός κράτους που θα λειτουργεί με όρους πολυεθνικής επιχείρησης, γιατί θέλουν ένα κράτος στην υπηρεσία των κοινωνικών αναγκών και όχι των καπιταλιστικών συμφερόντων».

Οι ευθύνες της κυβέρνησης είναι πολύ μεγάλες για την αποτυχία του θεσμού της αξιοκρατίας στο Δημόσιο.  Δεν είναι μόνο ότι από τη θέση της Αντιπολίτευσης πολέμησε με σφοδρότητα τον θεσμικό εκσυγχρονισμό του κράτους. Το χειρότερο είναι πως από τη μέρα που πήρε τα ηνία της διακυβέρνησης κάνει ό,τι μπορεί για να χαϊδέψει τα αυτιά των συνδικαλιστών και κλείνει διαρκώς το μάτι στην διατήρηση και την διεύρυνση των προνομίων μεταξύ των δημόσιων υπαλλήλων. Δεν τους αντιμετωπίζει ως εργάτες του κοινωνικού συνόλου που πρέπει να βελτιώσουν την απόδοση τους προς όφελος της κοινωνίας, αλλά ως δεξαμενή ψηφοφόρων από την οποία θα αντλήσει η ίδια κομματικά οφέλη.

Υπάρχουν υπουργοί «ειδικών αποστολών» στην κυβέρνηση που προσφέρουν υπηρεσίες προστασίας στο Δημόσιο. Το γεγονός ότι η κυβέρνηση δεν συζητά καν το δικαίωμά της να επιβάλει κυρώσεις σε όσους δεν εφαρμόζουν το νόμο είναι η μια πλευρά του νομίσματος. Η άλλη είναι ότι χρησιμοποιούν το θεσμικό πλαίσιο της αξιολόγησης ως μέσο για να περάσουν ατζέντα διεύρυνσης των προνομίων. Αυτό καθ’ αυτό το βήμα της συμμετοχής στην αξιολόγηση, δηλαδή της συμπλήρωσης και της παράδοσης των ερωτηματολογίων,  είναι υποχρέωση. Δεν μπορεί να είναι συνδεδεμένο με κίνητρα όπως σκέφτεται τώρα να θεσπίσει το υπουργείο Διοικητικής Ανασυγκρότησης για να δελεάσει τους δημόσιους υπαλλήλους να ανταποκριθούν.

Κίνητρα όπως η επαγγελματική ανέλιξη και η καλύτερη μισθολογική αντιμετώπιση, μπορεί και πρέπει να περιλαμβάνει το επόμενο βήμα της αξιολόγησης. Αυτό είναι άλλωστε και το νόημά της, να ξεχωρίσουν οι καλύτεροι και οι πιο αποτελεσματικοί για να αναλάβουν θέσεις ευθύνης.

Τις συνέπειες αυτής της πολιτικής θα τις βρούμε μπροστά μας σε πολύ λίγο καιρό. Όταν η κατάσταση θα έχει φτάσει στο απροχώρητο και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο οι αποφάσεις που θα δρομολογηθούν θα οδηγήσουν πιθανόν σε πολύ πιο βίαιες λύσεις.

http://www.liberal.gr/arthro/158605/oikonomia/2017/to-anexartito-kratos-ton-dimosion-upallilon-.html