Με χρησμό μοιάζει το μήνυμα που έστειλε ο Μάριο Ντράγκι, όχι μόνο στην Αθήνα αλλά και στους Ευρωπαίους αξιωματούχους, οι οποίοι εδώ και εβδομάδες- αν όχι μήνες- διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους ότι η Ελλάδα δεν θα πάρει άλλη χρηματοδοτική βοήθεια, μετά από τη λήξη του 3ου Μνημονίου.«Είναι στο χέρι της ελληνικής πλευράς να αποφασίσει» έστειλε μήνυμα προς όλες τις κατευθύνσεις ο Κεντρικός Τραπεζίτης, κάνοντας μια περίεργη αναφορά στις ενδεχόμενες αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας, που θα μπορούσαν να οδηγήσουν τελικά σε ένα νέο Πρόγραμμα. Τι «βλέπει» η ΕΚΤ, που οι υπόλοιποι δεν «βλέπουν» ή κάνουν ότι δεν «βλέπουν»;
Η ερμηνεία που έδωσαν αρμόδιες ευρωπαϊκές πηγές στο iefimerida είναι ότι αυτή η τοποθέτηση του Μάριο Ντράγκι ήταν απάντηση τεχνοκράτη κι ότι σε κάθε περίπτωση το μήνυμα θα πρέπει να ερμηνευθεί ως θετικό. Κοινώς, ότι έπρεπε να σταλεί ένα σαφές μήνυμα, κυρίως προς τις αγορές, ότι η Ελλάδα δεν θα μείνει ξεκρέμαστη μετά από τον Αύγουστο, αν κάτι δεν πάει καλά. «Εμείς είμαστε εδώ αν χρειαστεί» είναι το νόημα που αποδίδουν οι ίδιες πηγές στα όσα είπε ο Κεντρικός τραπεζίτης. Πώς εξηγείται, όμως, ότι ενώ άπαντες στο ευρωπαϊκό στρατόπεδο δεν κάνουν ούτε νύξη στο ενδεχόμενο νέου Προγράμματος, ο Μάριο Ντράγκι με απόλυτα… φυσικό τρόπο το άφησε ορθάνοικτο;
Ακόμα και στην ελληνική πλευρά, άπαντες συμφωνούν- έστω στις ιδιωτικές συζητήσεις- ότι το υπ’ αριθμόν ένα στοίχημα του 2018, για να βγουν όλοι οι στόχοι, είναι οι ρυθμοί ανάπτυξης, κοινώς η επέκταση του ΑΕΠ με ρυθμούς 2,4- 2,5%. Η πρόβλεψη αυτή, την οποία σημειωτέον συμμερίζονται και στις Βρυξέλλες και στην Ουάσινγκτον, έχει χαρακτηριστεί από εγχώριους και διεθνείς αναλυτές ως λίαν αισιόδοξη, καθώς προϋποθέτει μια λελογισμένη αύξηση της ιδιωτικής κατανάλωσης, η οποία όμως δεν «κουμπώνει» με τη συνέχιση της λιτότητας που προβλέπει ο Προϋπολογισμός, όπως επίσης μια τερατώδη αύξηση των επενδύσεων ως και 12%, η οποία δεν «κολλάει» με τίποτα με το προφίλ της οικονομίας τη δεδομένη χρονική στιγμή.
Το φορολογικό πλαίσιο παραμένει εχθρικό και διαρκώς μεταβαλλόμενο, η γραφειοκρατία δεν έχει αντιμετωπιστεί, η πολυνομία ζει και βασιλεύει, οι ιδιωτικοποιήσεις αντιμετωπίζονται από τη μισή κυβέρνηση και την Κ.Ο. ως αναγκαίο κακό κι όχι ως «εργαλείο» και είναι ενδεικτικό ότι ακόμα και οι επενδυτές που συνάντησε ο Ευκλείδης Τσακαλώτος στη Νέα Υόρκη έδειξαν ότι περιμένουν έργα κι όχι λόγια. Πώς θα βγουν, λοιπόν, οι προβλέψεις για τις επενδύσεις και κατ’ επέκταση για το ΑΕΠ;
Το δεύτερο που βγάζει μάτι, είναι η απροθυμία των Ευρωπαίων να πάρουν σοβαρά και αποφασιστικά μέτρα για την ελάφρυνση του Χρέους. Είναι ενδεικτικό, άλλωστε, ότι στη Φρανκφούρτη αποφεύγουν επιμελώς να εκπονήσουν δική τους Ανάλυση Βιωσιμότητας Χρέους- ενώ διατυμπανίζουν ότι ως ανεξάρτητος Θεσμός έχουν κάθε αρμοδιότητα και δυνατότητα- γνωρίζοντας πολύ καλά ότι επί της ουσίας θα πρέπει να συμφωνήσουν λίγο ως πολύ με τις αντίστοιχες εκτιμήσεις του ΔΝΤ. Κοινώς να χαρακτηρίσουν το ελληνικό Χρέος ως μη βιώσιμο ως έχει, με ό,τι συνεπάγεται αυτό για το κλίμα που θα δημιουργηθεί πριν ή και μετά από τη λήξη του 3ου Μνημονίου.
Επιφυλάξεις σίγουρα υπάρχουν και για τη διάθεση ολοκλήρωσης των υφιστάμενων δεσμεύσεων για μεταρρυθμίσεις, πόσο μάλλον για τη συνέχιση τους και μετά από τη λήξη του τρέχοντος Προγράμματος, ειδικά από τη στιγμή που θεωρείται πως μπαίνοντας στο 2018, ανοίγει ο εκλογικός κύκλος. Αυτό που γνωρίζουν και οι πέτρες, είναι ότι η δυναμική μιας οικονομίας δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ως φωτογραφία της στιγμής κι αυτό σημαίνει πολύ απλά, ότι για να μπορέσει η Ελλάδα να επανέλθει και να διατηρηθεί ζωντανή στις αγορές, με βιώσιμα επιτόκια, χρειάζεται πολύ περισσότερα από ένα πλεόνασμα- έστω θηριώδες- ή κάποια τρίμηνα ισχνής ανάκαμψης.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΠΟΥΣ
iefimerida.gr