22 Απριλίου 2011

Κατάντια για τον ΠΑΟ...

Μα δε ντρέπονται λίγο ήθελα να ήξερα; Διαβάζω το ρεπορτάζ της Derby για τα περιβόητα 1.300 ευρώ και πραγματικά βγαίνω από τα ρούχα μου...


Η συνέχεια στο Milamegiampala.blogspot.com

Μετά από τρία χρόνια είναι σίγουρο: Τελικά το μουστάκι είναι φερετζές...

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgOWwMlmZkw150py9Kn-HAd0lPk6Qf-9J-9uCT5iq4ETQxwy49Eix9IQVmUUYLjCKBJiHAujtLzsUVc929wYIhYn9uXyiVrQ6tQd_GeW_adW-yE5KUYEHRo9mKadYuD1H0S5Op10Q73qFk/s1600/tsimas.JPGΒγήκε προχθές ο ξεφτιλισμένος υπηρέτης του Χριστοφοράκου και της Siemens (μην ξεχνάτε ότι ο Χριστοφοράκος του πλήρωσε ταξιδάκι για τη Φόρμουλα 1 στη Γερμανία...), Παύλος Τσίμας, να μας μιλήσει για το πόσο επικίνδυνο ήταν το δυστύχημα του Τσερνομπίλ και πόσο τραγικές είναι οι συνέπειές του...

Στη σελίδα της εκμπομπής του γράφει:
Με αυτήν την τριπλή αφορμή η «Έρευνα» ανοίγει τον φάκελο «πυρηνική απειλή». Επισκέπτεται το Τσερνόμπιλ, 25 χρόνια μετά, συναντά τους επιζώντες της τραγωδίας και μετρά τις συνέπειές της
Στην τηλεόραση είπε ακόμα μεγαλύτερες παπαριές: Μίλησε πάντα σε πρώτο πληθυντικό πρόσωπο για το "πόσο ανησυχούσαμε τότε" και για το ότι "οι Σοβιετικοί απέκρυπταν την αλήθεια επί μέρες ακόμα και από τους ίδιους τους πολίτες τους"...

Η απόλυτη ξεφτίλα του ήταν ότι τότε μας τα έλεγε τελείως διαφορετικά:

Αυτός ήταν που δεν ανησυχούσε καθόλου και όχι μόνο μας απέκρυπτε την αλήθεια αλλά μας καθησύχαζε κιόλας...

λέγοντάς μας ότι ο κίνδυνος από την πυρηνικής ενέργεια μπορεί να ελεγχθεί

λεγοντάς μας ότι όλα ήταν μια έξαρση κομπογιαννίτικου πανικού που ταλαιπώρησε την ελληνική κοινή γνώμη...

λέγοντάς μας ότι επρόκειτο για μια εκστρατεία ψεύδους και παραπληροφόρησης που ξεσηκώθηκε τις μέρες του ατυχήματος και ήταν μια καλοστημένη πολιτική επιχείρηση κατά της Σοβ. Ενωσης και της Ειρήνης στον κόσμο

γιατί μας τα ΄λεγε όλα αυτά ο Παύλος Τσίμας;


Γιατό τότε, πολύ απλά, ο Παύλος Τσίμας ήταν κομμουνιστής
και έγραφε ότι του έλεγε το κόμμα!!!


Για να καταλάβετε το πόσο ξεφτυλισμένος είναι διαβάστε τα παρακάτω που είχαμε δημοσιεύσει στις 12.06.2008, «Τελικά ισχύει; Είναι το μουστάκι ο φερετζές του πούστ...;» και αφορούσαν την αλλαγή φύλου του Αλέκου Αλαβάνου που από υπέρμαχος της σοβιετικής πυρηνικής ενέργειας έγινε μέσα σε 20 χρόνια πολέμιός της.

Διαβάστε λοιπόν τι εστί Π. Τσίμας:

θυμήθηκα την εποχή του Τσερνομπίλ το 1986 και τη στάση των τότε κομμουνιστών Αλαβάνου, Δαμανάκη και Τσίμα...

Η αποκάλυψη της καταστροφής μετά από μερικές μέρες από τους Σουηδούς και η παραδοχή του ατυχήματος από τους Σοβιετικούς «πάγωσε» για μερικές μέρες τους εδώ κομμουνιστές. Η τότε Κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου προσπάθησε να υποβαθμίσει το γεγονός λέγοντας ότι οι μετρήσεις δεν δείχνουν κάτι το ανησυχητικό, μιας και μια ξεχαρβαλωμένη ΕΣΣΔ δεν ταίριαζε στο κάδρο που είχαν ζωγραφίσει τότε οι ΠΑΣΟΚοι για τον υπαρκτό σοσιαλισμό. Ο κόσμος βέβαια κάθε άλλο παρά πείστηκε, γιαυτό και από τις πρώτες μέρες άδειασαν τα ράφια των σούπερ μάρκετ...

Μερικές μέρες μετά το ατύχημα το ΚΚΣΕ έβγαλε απόφαση με την οποία απέδιδε το ατύχημα σε ανθρώπινο λάθος και περιόριζε τις επιπτώσεις του σε ακτίνα 30 χιλομέτρων γύρω από το πυρηνικό εργοστάσιο!!! Προκειμένου το ΚΚΕ να μην εμφανιστεί ως φερέφωνο του ΚΚΣΕ, εξέδωσε και αυτό, μερικές μέρες μετά, την δική του απόφαση που συμπτωματικά ήταν η ίδια με αυτή του Σοβιετικού ΚΚ ;).

Στην ενορχηστρωμένη προσπάθεια υποβάθμισης του περιστατικού, αντεπίθεσης και απόδοσης των γραφομένων περί οικολογικής καταστροφής στην «ιμπεριαλιστική προπαγάνδα», δεν μπορούσαν να λείπουν οι βουλευτές του ΚΚΕ και τα έντυπά του.

Τότε το ΚΚΕ είχε κυκλοφορήσει άλλη μια εφημερίδα, την «Πρώτη», η οποία προσπαθούσε να περάσει πιο ήπια την γραμμή του κόμματος απ' ότι ο «Ριζοσπάστης». Εκδότης της εφημερίδας, στα χαρτιά, ήταν ο Καλογρίτσας τότε εργολάβος και σήμερα διαπλεκόμενος ιδιοκτήτης της GPO και κατασκευαστικής εταιρίας που κατασκεύασε τα κελιά όπου κρατούνται οι της «17 Νοέμβρη» στον Κορυδαλλό (λόγω ατελειών και φορολογικών παρανομιών στην κατασκευή τους εκκρεμούν δίκες εναντίων του). Ο εν λόγω επιχειρηματίας έγινε γνωστός το 2000 νομίζω, όταν ανεστάλη η δημόσια εγγραφή για την είσοδο της εταιρίας του στο Χρηματιστήριο (μια από τις ελάχιστες περιπτώσεις), ενώ είχε ξεκινήσει, λόγω των ασαφειών στο ενημερωτικό δελτίο αύξησης του μετοχικού κεφαλαίου, με αποτέλεσμα να μην προλάβει να τσεπώσει 18 δις δραχμές.

Την τελευταία λοιπόν σελίδα της εφημερίδας, μερικές εβδομάδες μετά το ατύχημα, αφού και τα μικρά παιδιά είχαν μάθει ότι πρέπει να αποφεύγουμε τα λαχανικά, τα φρούτα και το γάλα, στόλιζαν φωτογραφίες από τον γάμο της Δαμανάκη με τον Δανίκα (και γαμώ τα ζευγάρια...). Σαν καλοί κομμουνιστές έκαναν πράξη ότι διακήρυτταν περί ανύπαρκτου κινδύνου και η γαμήλια τούρτα ήταν γαρνιρισμένη με φράουλες προκειμένου να αποδείξουν ότι το νέφος δεν ήταν ραδιενεργό αλλά ιμπεριαλιστικό...

Σε κάποια απ' αυτές εμφανίζονταν και ο Αλέκος να τρώει λοιπόν φράουλες σε μια προσπάθεια να μας πείσει ότι δεν υπήρχε κανένας κίνδυνος για τους Έλληνες και η πυρηνική ενέργεια αποτελεί τεχνολογικό επίτευγμα που απαιτεί θυσίες...

Όσο για τη θέση της εφημερίδας στο όλο θέμα, χαρακτηριστικά είναι τα παρακάτω που έγραφε:

«Ξέρουμε τώρα με ακρίβεια πώς φτάσαμε στο ατύχημα στο Τσερνομπίλ. Ξέρουμε, επίσης με ακρίβεια, τα όρια της μόλυνσης που προκλήθηκε και που περιορίζεται σε μια ακτίνα γύρω από το Τσερνομπίλ, χωρίς να δικαιολογεί τις εξάρσεις του κομπογιαννίτικου πανικού που ταλαιπώρησαν την ελληνική κοινή γνώμη...

...απόδειξη ότι όλη εκείνη η εκστρατεία ψεύδους και παραπληροφόρησης που ξεσηκώθηκε τις μέρες του ατυχήματος ήταν μια καλοστημένη πολιτική επιχείρηση κατά της Σοβ. Ενωσης και της Ειρήνης στον κόσμο (ΣΣ. καλό εεε; περιμένετε ως το τέλος να δείτε ποιός τα γράφει αυτά...)...

Το ατύχημα, λοιπόν, οφείλεται σε μια σειρά ανθρώπινων σφαλμάτων, σε παραλείψεις και παρακινδυνευμένες ανθρώπινες ενέργειες. Κι αυτό σημαίνει ότι τα πυρηνικά ατυχήματα δεν είναι μοιραία, δεν αποτελούν μια υπεράνθρωπη, αδυσώπητη απειλή. Ο κίνδυνος μπορεί να ελεγχθεί».

Ο ποιητής, που με άλλα λόγια τότε μας έλεγε ότι η πυρηνική ενέργεια είναι ακίνδυνη ενέργεια, είναι ο...κρατηθείτε... ταρατατζουμ ταρατατζούμ

Παύλος Τσίμας...

ναι ναι ο γνωστός Παύλος με τις γόβες... εεε με το μουστάκι... ήθελα να πω

Τώρα μπορείτε να θυμηθείτε τι είπαν όλοι αυτοί που τότε έτρωγαν φράουλες για να μας πείσουν ότι δεν τρέχει τίποτα, όταν ο Σουφλιάς είπε ότι η πυρηνική ενέργεια είναι πράσινη ενέργεια...

Κλείνοντας να συμπληρώσω ότι ο δημοσιογράφος Τσίμας έγινε αργότερα Διευθυντής της εφημερίδας «Πρώτη» και του ραδιοσταθμού «902 Αριστερά στα FM» και ήταν αυτός που εφάρμοσε την απόφαση της εργοδοσίας, ουσιαστικά του ΚΚΕ και έκλεισε την εφημερίδα, απολύοντας τους 300 περίπου εργαζόμενους... Απ' ότι βλέπετε έχουν απ' όλα τα παράσημα οι σημερινοί ηθικολόγοι... Για όσους δεν γνωρίζουν, άξιοι συμπαραστάτες του τότε στην εφημερίδα ήταν οι επίσης Κνίτες Σταύρος Θεοδωράκης και Τάσος Τέλογλου...

ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 1947: Η σταύρωση του παπα-Σκρέκα από τους κομμουνιστές!

Ο ιερέας Γεώργιος Σκρέκας (Παπα-Σκρέκας) που σταυρώθηκε από τους κομμουνιστές το Πάσχα του 1947ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 1947: Το δράμα του ιερέα Γεωργίου Σκρέκα που μαρτύρησε σαν τον Ιησού, αφού τον σταυρώσαν οι βάρβαροι κομμουνιστές

Όταν στη χώρα μας ξέσπασε η ξενοκίνητη κομμουνιστική ανταρσία, ως βασικοί στόχοι εξολόθρευσης των άθεων συμμοριτών, επιλέχθηκαν οι ιερείς. Αρκετοί απο αυτούς, αντιλαμβανόμενοι τον θανάσιμο κίνδυνο έφυγαν απο τα χωριά τους και κατέβηκαν στις πόλεις, όπου υπήρχε περισσότερη ασφάλεια.

Πολλοί όμως, μη πιστεύοντας οτι κάποιος Έλληνας (όπως νόμιζαν) θα μπορούσε να τους βλάψει, και αφού κανέναν δεν πείραζαν παρά μόνον επιτελούσαν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα, έμειναν. Από αυτούς, εκατοντάδες δολοφονήθηκαν με φρικτό τρόπο, όπως επί Νέρωνα και Διοκλητιανού. Μάλιστα αρκετοί σταυρώθηκαν. Όμως κανενός το μαρτύριο δεν μοιάζει τόσο με το Θείο Δράμα, όσο του ιερέα Γιώργου Σκρέκα.

Ο Γεώργιος Σκρέκας ήταν εφημέριος του χωριού Μεγάρχη Τρικάλων, πολύτεκνος, πατέρας 6 παιδιών (το μεγαλύτερο ήταν 12 ετών και το μικρότερο αβάπτιστο). Την 27η Μαρτίου 1947, ο ιερέας πληροφορήθηκε οτι οι εαμοκομμουνιστές Μεγάρχης έκαμαν συμβούλιο στο οποίο αποφασίστηκε να τον απογυμνώσουν από κάθε περιουσιακό στοιχείο. Όντως, τη νύχτα της 27ης προς 28η Μαρτίου μετέβηκαν οι λησταντάρτες στο σπίτι του και του αφαίρεσαν τα πάντα.

Μη αρκούμενοι όμως σε αυτά, αφού άδειασαν τουΟ σταυρικός θάνατος του ιερέα Γ. Σκρέκα από τους κομμουνιστέςς στάβλους από τα ζώα και ανάγκασαν τον πατέρα και τον θείο του ιερέα να πάνε τα ζώα στο χωριό Πρόδρομος μαζί με δύο λησταντάρτες, έκλεισαν τον ιερέα μέσα στον στάβλο και άρχισαν να τον δέρνουν άγρια, ζητώντας του κι άλλα χρήματα. Η γυναίκα του, ακούγοντας τις φωνές και τις κραυγές του άνδρα της, έτρεξε στον ιούδα Αθανάσιο Ίτσιο, κομμουνιστή από τα σπουδαιότερα στελέχη του ΚΚΕ, καθώς και σε άλλα μέλη της “αυτοάμυνας” Μεγάρχης. Με δάκρυα τους εκλιπαρούσε να ελευθερώσουν τον σύζυγο της και να πάψουν να τον χτυπούν. Δυστυχώς, ο εν λόγω ιούδας και οι άλλοι δεν θέλησαν να ακούσουν τα παρακάλια της και δεν έκαναν τίποτα για τον συλληφθέντα.

Την ίδια νύχτα παρέλαβαν τον ιερέα Γιώργο Σκρέκα αιμόφυρτο, ημίγυμνο και ξυπόλητο και τον οδήγησαν στο χωριό Γοργογύριο. Ο μελλοθάνατος ζήτησε να δει τον εκεί ιερέα. Με δάκρυα στα μάτια είπε στον ιερέα που ήρθε να τον παρηγορήσει: “Ο Θεός γνωρίζει τι θ’ απογίνω. Αν με το μαρτύριο με καλεί δίπλα Του, ας είναι ευλογημένο το όνομα Του, ας γίνει το θέλημα Του”.

Κατόπιν τον παρέλαβαν έφιπποι λησταντάρτες και τον έσυραν πεζό μέχρι το χωριό Τύρνα. Δεν σταμάτησαν εκεί, αλλά τον μετέφεραν σε άθλια κατάσταση πρώτα στο Ξυλοπάροικο και μετά στο Νεραϊδοχώρι. Εκεί τον βασάνιζαν από το Σάββατο του Λαζάρου, μέχρι την Μ.Παρασκευή (11 Απριλίου 1947). Γυναίκες συμμορίτισες, που η δυσοσμία τους φτάνει μέχρι το Νότι ο Πόλο του έλεγαν “γιατί δεν προσεύχεσαι στο Χριστό να έρθει να σε σώσει;”, οι δε δήμιοι πιο ωμά “Εσύ που πιστεύεις στο Χριστό, θα σε σταυρώσουμε σαν Εκείνον την ίδια μέρα”.

Αυτό που έγινε πριν 2 χιλιετηρίδες στον Γολγοθά, επαναλήφθηκε στην Πίνδο. Μεγάλη Παρασκευή, και οι συμμορίτες έσυραν τον βασανισμένο ιερέα στον Σταυρικό θάνατο. Τον σταύρωσαν επάνω σε ένα έλατο που είχε το σχήμα σταυρού. Του τρύπησαν τη δεξιά πλευρά με ξιφολόγχη και άνοιξαν πληγές στο μέτωπο του με περόνια. Οταν ξεψύχησε, έρριξαν το γυμνό σώμα του σε μια χαράδρα και το σκέπασαν με πέτρες και κλαδία, για να κρύψουν το έγκλημα τους.

Όταν απελευθερώθηκε το Νεραϊδοχώρι από τον Ελληνικό στρατό, ο αξιωματικός Νικόλαος Χόνδρος αναζήτησε και βρήκε το λείψανο του Μάρτυρα. Το μετέφερε στα Τρίκαλα, όπου έγινε πάνδημη κηδεία. Το φέρετρο του συνόδευαν 60 ιερείς, ψάλλοντας “Εγώ γαρ τα στίγματα του Κυρίου εν τω σώματι μου βαστάζω”.

Ο ιερέας Γεώργιος Σκρέκας, στα πλαίσια της “συμφιλίωσης” δεν ανακηρύχθηκε Άγιος από την Εκκλησία μέχρι σήμερα. Μακάρι από εκεί ψηλά που βρίσκεται να μας βοηθάει και να μας προστατεύει από τον Σατανά και τους οπαδούς του.

Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία (Ταμείο Ασφαλίσεως Κλήρου Ελλάδος), ιδού ποιός έσφαζε τους ιερείς κατά την Κατοχή: 26 ιερείς δολοφονήθηκαν από τους Βούλγαρους επιδρομείς, 20 ιερείς δολοφονήθηκαν από τους Ιταλούς φασίστες, 75 ιερείς από τους Γερμανούς ναζιστές και… 224 (!!!) από το ΚΚΕ, το ΕΑΜ – ΕΛΑΣ και την ΟΠΛΑ. Φυσικά και μετά το τέλος της Κατοχής οι κομμουνιστές συνέχισαν με την ίδια και μεγαλύτερη αγριότητα το “έργο” τους.

Τα παιχνίδια των κερδοσκόπων

Η επέλαση του μονοπωλιακού καπιταλισμού, τα ασφαλιστήρια έναντι πιστωτικών κινδύνων, οι αγορές, η επιθυμητή πολιτική των χαμηλών επιτοκίων, το Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο και η έξοδος της χώρας μας από την παγίδα του χρέους

του Βασίλη Βιλιάρδου

“Οι αμερικανοί Πολίτες χρειάστηκαν είκοσι ολόκληρα χρόνια, καθώς επίσης τη χρηματιστηριακή καταστροφή του 2008, για να καταλάβουν τις αληθινές επιπτώσεις των αποκρατικοποιήσεων, καθώς επίσης για να αποδεχθούν τη θλιβερή πραγματικότητα, σύμφωνα με την οποία: ο ταχύτερος τρόπος της ιδιωτικοποίησης του πλούτου είναι η κλοπή”.

Το σύστημα της ελεύθερης αγοράς, το οποίο οδήγησε τις Η.Π.Α. σε μία από τις καλύτερες περιόδους της ιστορίας της, έπαψε πια να υπάρχει - πριν από τριάντα περίπου χρόνια. Στη θέση του εγκαταστάθηκε, με την «αμέριστη» βοήθεια της Πολιτικής, των διατεταγμένων πολιτικών καλύτερα, ο μονοπωλιακός καπιταλισμός – στηριζόμενος στη «νεοφιλελεύθερη θεωρεία», έτσι όπως αυτή μεταφέρεται στην πράξη από το Καρτέλ (ειδικά από το τραπεζικό).

Το νέο αυτό οικονομικό σύστημα οδήγησε την υπερδύναμη, όπως είναι πλέον εμφανές, στο δίλημμα: «Επέκταση ή Χρεοκοπία;». Η μονοδρομημένη απάντηση δόθηκε σύντομα, ενώ έγινε «αισθητή» στην Ευρώπη μετά την εισβολή του ΔΝΤ στην Ελλάδα – στα πλαίσια της απόβασης του στην Ευρωζώνη. Η χώρα μας, ευρισκόμενη στο μάτι του κυκλώνα, διαδραμάτισε ακόμη μία φορά έναν εξαιρετικά σημαντικό ρόλο, «εκ διαμέτρου» αντίθετο δυστυχώς με αυτόν στο 2ο Παγκόσμιο πόλεμο – τον οποίο πρόσφατα, σχεδόν εβδομήντα χρόνια αργότερα, ακολούθησε ο 1ος Οικονομικός.

Ειδικότερα, η δεκαετία του 1980 ήταν η εποχή που επικρατούσε γενική ευφορία σε όλο το «δυτικό» κόσμο – ο οποίος τότε άρχισε να αυξάνει τα χρέη του. Κάτω από τις «οδηγίες» της νεοφιλελεύθερης σχολής, κυρίως οι Η.Π.Α., θεώρησαν την επιτάχυνση των αποκρατικοποιήσεων, την έντεχνη υπεξαίρεση, την κλοπή της δημόσιας περιουσίας καλύτερα, καθώς επίσης τη δυστυχώς «ασύμμετρη παγκοσμιοποίηση» της οικονομίας, ως αναπότρεπτες εξελίξεις.

Στα πλαίσια αυτά οι «αγγλοσάξονες» τραπεζίτες, καθώς επίσης οι συνάδελφοί τους διαχειριστές κερδοσκοπικών κεφαλαίων, κατασκεύασαν ένα απίστευτο «νομικό πλαίσιο κλοπής» - διαλύοντας το υπάρχον μέχρι τότε αυστηρό ρυθμιστικό πλαίσιο, το οποίο είχε προστατέψει την χώρα (Η.Π.Α.) από τη λεηλασία της ελίτ (εκείνων των ανθρώπων δηλαδή, οι οποίοι χαρακτηρίζονται από τα προσόντα της διάνοιας και της θέλησης άνω του κανονικού).

Εκατό χρόνια νομικών περιορισμών σε χρηματιστηριακούς Οίκους, ανακηρύχθηκαν αυθαίρετα ως εμπόδια στην ελευθερία των επιχειρήσεων - από τις «δυνάμεις της αγοράς». Εκτός αυτού, τα πολιτικά κόμματα έπαψαν πια να υπηρετούν την Πολιτεία - ανταγωνιζόμενα μεταξύ τους απλά και μόνο για το ποιο θα εξυπηρετούσε καλύτερα τη Wall Street (γεγονός που συμβαίνει σήμερα, εν μέρει βέβαια, και στην Ελλάδα).

Λίγα χρόνια αργότερα η νέα κυβέρνηση των Η.Π.Α. (B.Clinton), αναζήτησε στην Goldman Sachs «ταλέντα» ικανά για να διαχειριστούν την οικονομία - παράλληλα, για να διδάξουν στους εκλεκτούς της άρχουσας τάξης πώς να δανείζονται, πώς να διαχειρίζονται το «πλαστό» χρήμα, πως να κρύβουν την οικονομική τους αδυναμία, πως να μην «αναλώνονται» στην παραγωγή, καθώς επίσης πώς να μετατρέψουν την μεσαία τάξη σε δουλοπάροικους υψηλής τεχνολογίας και καταναλωτές, βαθειά εθισμένους στην χρήση των πιστωτικών καρτών.

Έτσι, στο τέλος της προηγούμενης δεκαετίας, το 2% του Αμερικανικού πληθυσμού έλεγχε άνω του 90% του πλούτου της χώρας (συνυπολογίζοντας τον πληθωρισμό, οι μισθοί της μεσαίας τάξης παρέμεναν στα επίπεδα του 1970). Χρειάστηκαν άλλα δέκα χρόνια για να συντελεστεί, με την κατάργηση του ρυθμιστικού πλαισίου που αφορούσε στις τράπεζες, η μεγαλύτερη «αρπαγή» της ιστορίας: ένας πλούτος αξίας περίπου 14 τρις $ (συνολικές αμερικανικές αποταμιεύσεις), κατέληξε στα «χρηματοφυλάκια» έξι τραπεζών - με τη βοήθεια της Fed.

Όταν συνήλθαν οι αμερικανοί από το σοκ, διαπίστωσαν έντρομοι ότι οι τράπεζες ελέγχουν το 60% περίπου του ΑΕΠ. Παράλληλα, συνειδητοποίησαν ότι ο τομέας της ανώτατης παιδείας είχε σοβαρά ελαττώματα - αφού ο πνευματικός υποβιβασμός των πολιτών προηγήθηκε της υπεξαίρεσης του δημόσιου πλούτου και της αναβίωσης των επεκτατικών πολέμων.

Η εκπαίδευση (επαγγελματική εξειδίκευση) αντικατέστησε ουσιαστικά την παιδεία (καλλιέργεια, ευρύτερη μόρφωση), όπως ο αμοραλισμός τους ηθικούς κανόνες. Η κλασσική φιλοσοφία εκδιώχθηκε από τις εκπαιδευτικές αίθουσες, ενώ τα διδάγματά της θεωρήθηκαν μη εφαρμόσιμα την εποχή του «ευ ζην» (της χωρίς προσπάθεια καλοπέρασης) και της κουλτούρας των ναρκωτικών.

Από την άλλη πλευρά τώρα το αμερικανικό Καρτέλ, έχοντας λεηλατήσει εντελώς την ίδια του τη χώρα, ήταν υποχρεωμένο πια να επεκταθεί οικονομικά στον υπόλοιπο κόσμο, με τον παράλληλο στόχο να αποφευχθεί η μητέρα των κρίσεων (Η.Π.Α.) - πόσο μάλλον αφού είχε ήδη χρηματοδοτήσει (2008) τις επόμενες «πρωτοβουλίες» του με τη μεγαλύτερη ληστεία όλων των εποχών (άρθρο μας), την οποία ανέλαβε να «μεταφέρει ανώδυνα» στους συμμάχους της υπερδύναμης ένας εντελώς διαφορετικός, «νέος» Πρόεδρος (τον οποίο δυστυχώς πίστεψαν, πέφτοντας στην παγίδα).

Τα γεγονότα λοιπόν πήραν το δρόμο τους, όπως έχουμε αναφέρει στα κείμενα μας «Σκάκι με το διάβολο» και «Το χρονικό της αποτυχίας» - αφού ο «κύβος είχε ριφθεί». Τα αδύναμα ευρωπαϊκά κράτη, τα οποία είχαν υιοθετήσει επιπόλαια ένα κοινό νόμισμα, παρά το ότι γνώριζαν ότι δεν αποτελούν έναν «άριστο νομισματικό χώρο», ενώ δεν διέθεταν τα απαραίτητα εφόδια για να ανταγωνιστούν τα ισχυρότερα, δεν είχαν καμία επιλογή – με αποτέλεσμα να οδηγούνται, το ένα μετά το άλλο, στο «ικρίωμα».

Το πρόσφατο, ευρύτατο πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων, το οποίο ανακοίνωσε η Ελληνική κυβέρνηση, προφανώς κατ’ εντολή της σκιώδους, είναι χαρακτηριστικό, όσον αφορά το συγκεκριμένο γεγονός (υπεξαίρεση της δημόσιας περιουσίας, προς όφελος του Καρτέλ, κατά το «πρότυπο» των νεοφιλελεύθερων Η.Π.Α.) – ειδικά όταν αποφασίζεται μέσα στα πλαίσια ενός απίστευτου αφελληνισμού, ο οποίος «επιδοτείται» από μία άνευ προηγουμένου λαθρομετανάστευση, με την «ύποπτη» ανοχή των κομμάτων εξουσίας.

Δυστυχώς όλοι οι Έλληνες, όπως οι αμερικανοί στο παρελθόν, θα καταλάβουν πολύ αργότερα ότι, τα όποια έσοδα από αυτού του είδους τις «πρωτοβουλίες», όχι μόνο δεν θα καταλήξουν στα δημόσια ταμεία, μειώνοντας τις επιβαρύνσεις τους αλλά, αντίθετα, θα συμβάλουν στην περαιτέρω επιδείνωση των σημερινών τους δυσκολιών – αφού θα πάψουν πια να εισπράττονται μερίσματα, θα περιορισθούν οι θέσεις απασχόλησης (η αύξηση της ανεργίας κατά 1% κοστίζει πάνω από 400 εκ. € ετησίως), θα μειωθούν τα φορολογικά έσοδα (φοροαποφυγή των πολυεθνικών), θα συρρικνωθεί το κοινωνικό κράτος κλπ.

Όπως έχουμε άλλωστε αναφέρει (άρθρο μας), «Εάν δεν ελεγχθούν οι αγορές, θα ιδιωτικοποιηθούν τα κράτη, μετατρέποντας τους Πολίτες είτε σε θλιβερά, εξαθλιωμένα υποζύγια των αυτονομημένων κεφαλαίων τους, είτε σε υπηκόους απολυταρχικών καθεστώτων».

Από την άλλη πλευρά τώρα, παρά το ότι αρκετά από τα ισχυρά κράτη της ζώνης του Ευρώ φαντάζονται ότι θα καταφέρουν να αποφύγουν το μοιραίο, στηριζόμενα στην «πρόσκαιρη» οικονομική υπεροχή τους, η «αλυσιδωτή» διαδικασία των «συγκοινωνούντων δοχείων», η οποία είναι προφανώς σε εξέλιξη, δεν πρόκειται στο τέλος να τους επιτρέψει να «αποδράσουν» - ενδεχομένως με την επί πλέον «συμβολή» του δομικού πληθωρισμού (αύξηση του εργατικού κόστους), ο οποίος σύντομα θα «προσβάλλει» απειλητικά την παραγωγική μηχανή τους.

Έτσι λοιπόν, αν και ο βασικός «πυρήνας» της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Γερμανία (εννοούμε πάντοτε τους Πολίτες και όχι τα κράτη, τα οποία διευθύνονται πλέον από τις αγορές), θέλει να πιστεύει ότι τελικά θα μπορέσει να τα καταφέρει, η «πτώση» της, εάν δεν λειτουργήσει συλλογικά, είναι προδιαγεγραμμένη. Άλλωστε εκεί βρίσκονται τα περισσότερα «λάφυρα» (ιδιωτικές καταθέσεις άνω των 4,5 τρις € κλπ), τα οποία είναι αδύνατον να μην στοχοποιήσουν οι «αγορές» – πόσο μάλλον όταν ο πραγματικός εχθρός του μονοπωλιακού καπιταλισμού, ο «απολυταρχικός» με έδρα την Κίνα, είναι αρκετά ισχυρός για να μπορεί να προστατεύει το «ζωτικό» χώρο του.

ΤΑ ΑΣΦΑΛΙΣΤΗΡΙΑ ΠΙΣΤΩΤΙΚΩΝ ΚΙΝΔΥΝΩΝ (CDS) ΚΑΙ ΤΑ SPREADS

Πριν ακόμη αναλύσουμε τον τρόπο, με τον οποίο επιχειρείται η «άλωση της Ευρωζώνης», θεωρούμε σκόπιμη την περιληπτική, μικρή αναφορά μας στα ασφαλιστήρια πιστωτικών κινδύνων (CDS – Credit Default Swaps).

Ειδικότερα λοιπόν, αυτός που παρέχει σε κάποιον άλλο ένα δάνειο, διατρέχει τον κίνδυνο να χάσει τα χρήματα του. Έναντι του ρίσκου που αναλαμβάνει, χρεώνει με τόκους αυτόν, στον οποίο εγκρίνει τη συγκεκριμένη πίστωση (αυτή τουλάχιστον είναι η «επίσημη ερμηνεία», η δικαιολογία καλύτερα των τοκογλύφων). Όσο μεγαλύτερος είναι ο κίνδυνος να χάσει τα χρήματα του ο δανειστής, τόσο υψηλότερο είναι το επιτόκιο που χρεώνει.

Με τη βοήθεια των ασφαλιστηρίων πιστωτικών κινδύνων τώρα οι δανειστές, οι οποίοι αγοράζουν ένα τέτοιο συμβόλαιο, προστατεύονται από την ενδεχόμενη απώλεια των χρημάτων, τα οποία δανείζουν. Έναντι αυτού (προστασία), πληρώνουν ένα συγκεκριμένο ασφάλιστρο, το οποίο βασίζεται στην ονομαστική αξία των πιστώσεων που παρέχουν (κεφάλαιο).

Όταν τώρα ο δανειστής πληρώνει ασφάλιστρα κινδύνου ίσα με 1.000 μονάδες βάσης (10% του κεφαλαίου), τότε είναι ουσιαστικά υποχρεωμένος να τα χρεώσει στον οφειλέτη – επί πλέον του επιτοκίου, το οποίο θα ήθελε να κερδίσει. Θεωρώντας αυτό το επιτόκιο ίσο με το 3%, όσον αφορά τα ομόλογα της Ευρωζώνης, με αυτό δηλαδή που «χρεώνεται» το γερμανικό ομόλογο, τότε ο δανειστής θα πρέπει να χρεώσει τον οφειλέτη το λιγότερο με 13% (το 10% για τα ασφάλιστρα που πληρώνει και το 3% για το «κέρδος» του – για το «ρίσκο» του, όπως χαρακτηρίζουν έντεχνα το κέρδος τους οι διεθνείς τοκογλύφοι).

Η διαφορά αυτή «εμφανίζεται» στα γνωστά μας (Credit) Spreads («διαφορικά» επιτόκια») – μία ονομασία, η οποία στα ομόλογα δεν αναφέρεται στην απόλυτη κερδοφορία τους, αλλά στον επί πλέον τοκισμό τους, σε σχέση με το επιτόκιο ενός άλλου ομολόγου ιδίας διαρκείας (10ετές κλπ), το οποίο θεωρείται «μηδενικού ρίσκου» (στην περίπτωση της Ευρωζώνης το ομόλογο του γερμανικού δημοσίου, με επιτόκιο περί το 3%). Όταν λοιπόν τα Spreads των δεκαετών ομολόγων του Ελληνικού δημοσίου καταγράφουν την τιμή των 1.075 μονάδων βάσης, με τα CDS στις 1.000 μονάδες βάσης (για παράδειγμα), τότε το επιτόκιο, με το οποίο θα μπορούσε (θεωρητικά) να δανεισθεί το Ελληνικό δημόσιο, θα ήταν 13,75% και όχι 13%.

Περαιτέρω, εάν ο οφειλέτης (κράτη, επιχειρήσεις κλπ) δεν μπορέσει να επιστρέψει το δάνειο του, εάν χρεοκοπήσει δηλαδή, τότε ο δανειστής πληρώνεται από τον ασφαλιστή. Κατ’ επέκταση, τα εξασφαλισμένα με CDS δάνεια που παρέχουν οι τράπεζες δεν εγγράφονται σαν τέτοια στα βιβλία τους – οπότε συνήθως δεν απαιτείται η διατήρηση του ελάχιστου αποθεματικού (fractional reserve) στις κεντρικές τράπεζες (αυτός ήταν ο κύριος λόγος της επιτυχίας των CDO’s, των χρηματοπιστωτικών προϊόντων δηλαδή που είχαν «συσκευάσει» μαζί πολλές δανειακές «συμβάσεις» διαφορετικού ρίσκου και τα οποία οδήγησαν το σύστημα σχεδόν στην κατάρρευση του).

Ίσως οφείλουμε να προσθέσουμε εδώ το τεράστιο ρίσκο των ασφαλιστικών εταιρειών, στην περίπτωση της χρεοκοπίας ενός κράτους – το οποίο είχαμε τονίσει, όσον αφορά την Ελλάδα, στο άρθρο μας «Ασφαλιστική βόμβα μεγατόνων» (επίσης σε προηγούμενο, το οποίο αφορούσε την AIG σε σχέση με τη Lehman Brothers).

Για παράδειγμα, εάν μία χώρα ασφαλισμένη με CDS 1.000 μονάδων βάσης (10%) χρεοκοπήσει τον πρώτο χρόνο της ασφάλισης της, τότε η ασφαλιστική εταιρεία είναι υποχρεωμένη να πληρώσει το δεκαπλάσιο των ασφαλίστρων που έχει εισπράξει – ενώ οι διεθνείς κερδοσκόποι, οι οποίοι αγοράζουν τα ασφάλιστρα «μοχλευμένα» (leverage), επενδύοντας ελάχιστα χρήματα (έως και 1%) στην αγορά παραγώγων, θα υποχρεώνονταν σε πολλαπλάσιες ζημίες.

Όμως, η ενδεχόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας τον Μάιο του 2010, εντός του πρώτου έτους δηλαδή της ασφάλισης της με CDS χαμηλότερα των 200 μονάδων βάσης (2%) κατά μέσον όρο, θα κόστιζε στις ασφαλιστικές εταιρείες το 50πλάσιο – στους δε κερδοσκόπους ασύλληπτα ποσά (σήμερα, στις ασφαλιστικές εταιρείες, «μόλις» τα δεκαπλάσια – αντίστοιχα χαμηλότερα στους κερδοσκόπους). Επομένως, η «διάσωση» της ήταν το λιγότερο υποχρεωτική – γεγονός που δυστυχώς δεν «εκμεταλλεύθηκε» (σκόπιμα ή λόγω ανεπάρκειας) η κυβέρνηση μας, εις βάρος όλων των Ελλήνων Πολιτών.

Κλείνοντας, τα ασφαλιστήρια (CDS) διαπραγματεύονται στις χρηματιστηριακές αγορές ελεύθερα – χωριστά δηλαδή από τα δάνεια (ομόλογα κλπ), τα οποία ασφαλίζουν, ενώ χρησιμοποιούνται τόσο για τον περιορισμό των επενδυτικών ρίσκων, όσο και για τη διασπορά των κινδύνων. Μπορούν όμως επίσης να χρησιμοποιηθούν με στόχο την κερδοσκοπία – για παράδειγμα, ως στοιχήματα σε σχέση με την πτώχευση μίας επιχείρησης ή ενός κράτους. Στην προκειμένη περίπτωση, είναι σαν να ασφαλίζει κάποιος το σπίτι του γείτονα έναντι πυρκαγιάς – με αποτέλεσμα να έχει σημαντικό κίνητρο, για να το «πυρπολήσει» ο ίδιος.

ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΩΝ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΩΝ

Μεταξύ των ετών 2003 και 2007 οι τρείς μεγάλες επενδυτικές αγορές (ακίνητα, μετοχές και πρώτες ύλες) παρουσίασαν σημαντικές αυξήσεις – ανερχόμενες έτσι σε επίπεδα, τα οποία παρουσίαζαν μεγάλες «πτωτικές» δυνατότητες (οι αγορές κερδίζουν από την κινητικότητα και τις έντονες διακυμάνσεις - ποτέ από τη σταθερότητα). Όταν λοιπόν το 2007 οι τιμές των ακινήτων άρχισαν να μειώνονται, ακολούθησαν οι τιμές των μετοχών, ενώ ο κύκλος ολοκληρώθηκε, με τη ραγδαία πτώση των τιμών των πρώτων υλών. Έτσι, για πρώτη φορά μετά το 1929, «απαξιώθηκαν» σχεδόν ταυτόχρονα τρία από τα σπουδαιότερα «περιουσιακά» προϊόντα – με αποτέλεσμα η κρίση των ενυπόθηκων δανείων στις Η.Π.Α. (subrimes) να εξελιχθεί σε μία παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση.

Οι κυβερνήσεις, διακρίνοντας τον κίνδυνο να οδηγηθεί σε εκτεταμένη ύφεση η παγκόσμια οικονομία, επένδυσαν τεράστια ποσά στη διάσωση (bailout) των μεγάλων (too big to fail) τραπεζών, καθώς επίσης στην σταθεροποίηση της ανάπτυξης. Κατ’ επακόλουθο, τα δημόσια χρέη αυξήθηκαν σε μεγάλο βαθμό σε εκείνες τις χώρες, όσον αφορά την Ευρωζώνη, στις οποίες «έσπασε» η φούσκα των ακινήτων – στην Ιρλανδία και στην Ισπανία. Αντίστοιχη αύξηση παρουσίασαν και τα χρέη εκείνων των κρατών, τα οποία υπέφεραν πριν από την κρίση, τόσο από τα αρνητικά ισοζύγια των εξωτερικών συναλλαγών τους, όσο και από τα μεγάλα ελλείμματα των ετησίων προϋπολογισμών τους – της Ελλάδας και της Πορτογαλίας.

Οι διεθνείς κερδοσκόποι, με τη συντονισμένη χρήση των «όπλων» τους (εταιρείες αξιολόγησης, ΜΜΕ κλπ), εκμεταλλεύθηκαν αμέσως το γεγονός αυτό, αυξάνοντας τα επιτόκια των ομολόγων του δημοσίου των συγκεκριμένων χωρών, με τη βοήθεια των ασφαλιστηρίων πιστωτικών κινδύνων (CDS) – ξεκινώντας τις επιθέσεις τους από την πιο αδύναμη χώρα (Ελλάδα). Αφού τα επιτόκια λοιπόν στην Ελλάδα αναρριχήθηκαν σε επίπεδα που ξεπέρασαν το 10%, οι επιθέσεις των κερδοσκόπων κλιμακώθηκαν – με αποτέλεσμα να πλησιάσουν τα επιτόκια στην Ιρλανδία το 9% και στην Πορτογαλία το 8%.

Η Ευρωζώνη, στην προσπάθεια της να αντισταθεί στην «επιδημία», υποχρεώθηκε στην δημιουργία ενός μηχανισμού στήριξης – δυστυχώς πολύ συντηρητικά, ενεργώντας πάντοτε εκ των υστέρων (πολύ συχνά, οι εταιρείες αξιολόγησης υποτιμούσαν την πιστοληπτική ικανότητα χωρών και τραπεζών την Παρασκευή το απόγευμα, σχεδόν πάντοτε πριν από την εκάστοτε σύνοδο των Ευρωπαίων το επόμενο Σαββατοκύριακο). Αναλυτικότερα, οι επιθέσεις «ενορχηστρώνονταν» στα εξής τέσσερα στάδια:

(α) Για όσο χρονικό διάστημα δεν είχαν ασκηθεί κερδοσκοπικές πιέσεις στα ομόλογα του δημοσίου κάποιας χώρας, βασιζόμενες στο υψηλό δημόσιο χρέος της, σε συνδυασμό με τα μεγάλα ελλείμματα του προϋπολογισμού της, οι διεθνείς «επενδυτές», όπως η Goldman Sachs και η Deutsche Bank, έκλειναν ένα συμβόλαιο (CDS) με κάποιον λιγότερο έξυπνο επενδυτή – συνήθως με κάποιο συνταξιοδοτικό ταμείο ή με μία τοπική τράπεζα. Ο επενδυτής διαβεβαίωνε τον εκδότη ότι δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος χρεοκοπίας μίας χώρας της Ευρωζώνης και αγόραζε το συμβόλαιο, έναντι ενός πολύ μικρού ασφαλιστηρίου (1-2% επί του κεφαλαίου) – ασφαλίζοντας έτσι το σπίτι του γείτονα, έναντι πυρκαγιάς.

(β) Σε δεύτερο στάδιο άρχιζαν οι επιθέσεις στη δύστυχη χώρα (η «πυρπόληση» του σπιτιού του γείτονα), στην οποία είχε στηριχθεί το ασφαλιστικό συμβόλαιο – κατ’ αρχήν με τη βοήθεια των ΜΜΕ και στη συνέχεια με τις «εκτιμήσεις» των αμερικανών οικονομολόγων, των μεγάλων επενδυτικών ονομάτων (G.Soros), των εταιρειών αξιολόγησης κλπ. Ο στόχος αυτών των επιθέσεων ήταν να αυξηθεί κατά το δυνατόν ο φόβος, σε σχέση με το ενδεχόμενο χρεοκοπίας (στάσης πληρωμών) της συγκεκριμένης χώρας - έτσι ώστε να ακολουθήσει η ανοδική πορεία των τιμών των ασφαλιστηρίων (CDS), καθώς επίσης των επιτοκίων δανεισμού.

Η αξία λοιπόν των αρχικών ασφαλιστηρίων, τα οποία είχε συνάψει ο διεθνής επενδυτής (Goldman Sachs κλπ) με το λιγότερο έξυπνο «συνάδελφο» του αυξανόταν σε σημαντικό βαθμό - με αποτέλεσμα, όταν η άνοδος είχε φτάσει σε κάποιο αξιόλογο επίπεδο, να πουλάει ο διεθνής επενδυτής το συμβόλαιο (CDS), με τεράστιο κέρδος.

(γ) Στη συνέχεια, ο διεθνής επενδυτής αγόραζε μόνος του τα υψηλών αποδόσεων (επιτοκίων) δημόσια ομόλογα, δανειζόμενος με φθηνό χρήμα από την κεντρική τράπεζα. Ταυτόχρονα, έντεινε τις πιέσεις του στην Ευρωζώνη, με στόχο να μην επιτραπεί εκ μέρους της η χρεοκοπία ενός κράτους-μέλους της, έτσι ώστε να εξασφαλίσει ένα ακόμη κέρδος.

Για παράδειγμα, έχοντας αγοράσει τα ομόλογα του Ελληνικού δημοσίου στο 70% της αρχικής τους αξίας, έχει κάθε λόγο να μην επιθυμεί πλέον τη χρεοκοπία της - την πυρκαγιά δηλαδή στο σπίτι του γείτονα, αφού είναι πλέον ο ίδιος ιδιοκτήτης του. Έτσι, θα μπορεί να εισπράξει το 100% της αξίας των ομολόγων του Ελληνικού δημοσίου (συν τους τόκους), τα οποία έχει αγοράσει στο 70% - επιτυγχάνοντας τεράστιο κέρδος.

(δ) Τέλος, οι δυνατότητες εξασφάλισης περαιτέρω κερδών, από τη συγκεκριμένη χώρα, προϋποθέτουν προφανώς την εισβολή του ΔΝΤ. Μέσω του Ταμείου, οι διεθνείς επενδυτικές τράπεζες έχουν την προοπτική να κερδίσουν για μία ακόμη φορά, από την «επιβεβλημένη» αποκρατικοποίηση των εταιρειών που ανήκουν στο δημόσιο της συγκεκριμένης χώρας – αφενός μεν από τις προμήθειες επί των τιμών της πώλησης τους προς τις πολυεθνικές, την οποία οργανώνουν/μεθοδεύουν οι ίδιες, αφετέρου από την υπεραξία των μετοχών που συνήθως αγοράζουν σε χαμηλές τιμές, όταν το χρηματιστήριο καταρρέει λόγω της υπαγωγής της χώρας στο ΔΝΤ.

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΩΝ

Η μεγάλη δυσκολία τώρα των διεθνών κερδοσκόπων, το πρόβλημα τους καλύτερα, εάν μπορεί κανείς να το χαρακτηρίσει έτσι, είναι το γεγονός ότι μπορούν να παίξουν το παραπάνω παιχνίδι μόνο μία φορά, με κάθε χώρα. Επομένως, είναι «υποχρεωμένοι» να αναζητούν συνεχώς νέα «θύματα» – καινούργια κράτη δηλαδή για να δραστηριοποιηθούν επιχειρηματικά (business), στηριζόμενοι στο φόβο της χρεοκοπίας, τον οποίο οι ίδιοι καλλιεργούν συστηματικά.

Συμπερασματικά λοιπόν, μετά από ένα απαραίτητο διάλλειμα, κατά τη διάρκεια του οποίου σχεδιάζουν να κερδίζουν από τις αποκρατικοποιήσεις στις χώρες που έχουν υπαχθεί ήδη στο ΔΝΤ (Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία κλπ), ή από τις διασώσεις των τραπεζών τους, θα συνεχίσουν την επίθεση τους στην Ισπανία, στο Βέλγιο, στην Ιταλία και αλλού. Οι επιθέσεις αυτές θα αποδυναμώνουν συνεχώς τις χώρες που συμμετέχουν στο ταμείο διάσωσης (EFSF), με αποτέλεσμα να είναι η μία μετά την άλλη υποψήφια θύματα – χωρίς να εξαιρείται φυσικά η Γερμανία.

Για την καταπολέμηση της θανατηφόρας αυτής επιδημίας, δεν βοηθάει η θεραπεία των συμπτωμάτων – όπως για παράδειγμα η αύξηση του ποσού που διαχειρίζεται το ταμείο διάσωσης της Ευρωζώνης ή η επί πλέον αγορά ομολόγων εκ μέρους της ΕΚΤ, όπως συμβαίνει σήμερα. Όσο και αν κάτι τέτοιο φαίνεται βραχυπρόθεσμα αποτελεσματικό, σε μακροπρόθεσμη βάση είναι αδύνατον να σταματήσει τους κερδοσκόπους – πόσο μάλλον όταν πια έχει επιτραπεί στο ΔΝΤ η «απόβαση στις χώρες του Ευρώ», στις οποίες πλέον εγκαθιστά τυπικές κυβερνήσεις (άρθρο μας).

Αυτό που φαίνεται απαραίτητο λοιπόν εκ μέρους της Ευρωζώνης, ειδικά επειδή ο πλανήτης «καίγεται», η μάστιγα των τόκων καταστρέφει τη συνοχή των κοινωνιών και το ΔΝΤ δεν φαίνεται πρόθυμο να επιστρέψει στις ιδρυτικές του αξίες, είναι η «συστημική» θεραπεία του προβλήματος.

Στα πλαίσια αυτής της «θεραπείας», τα οικονομικά κίνητρα οφείλουν να αλλαχθούν σε τέτοιο βαθμό, έτσι ώστε να είναι ξανά προτιμότερη η επιχειρηματική δραστηριοποίηση στην πραγματική οικονομία – ενώ ο χρηματοπιστωτικός κλάδος πρέπει να περιορισθεί δραστικά, να «ρυθμισθεί» όπως λέγεται, με στόχο να μην αποδίδουν πλέον τα χρηματοπιστωτικά του τεχνάσματα.

Σε τελική ανάλυση η Πολιτεία, με την ενεργό συμμετοχή των Πολιτών της (άμεση δημοκρατία), πρέπει να επανακτήσει την εξουσία και να «σταθεροποιήσει τις τιμές» μεταξύ της πραγματικής και της χρηματοπιστωτικής Οικονομίας - οι οποίες έχουν διαστρεβλωθεί σε τεράστιο βαθμό.

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΩΝ ΧΑΜΗΛΩΝ ΕΠΙΤΟΚΙΩΝ

«Η κερδοσκοπία ενδυναμώνει μία ήδη υφιστάμενη τάση – είτε πρόκειται για τις συναλλαγματικές ισοτιμίες, είτε για τις τιμές των πρώτων υλών και εμπορευμάτων, είτε για τα επιτόκια, είτε για τα ομόλογα. Ο στόχος της είναι να εκμεταλλευθεί κερδοφόρα τις διαφορές στις τιμές, οι οποίες είναι το αποτέλεσμα της σκόπιμης ενδυνάμωσης των ήδη υφισταμένων τάσεων. Πρόκειται λοιπόν για μία απλούστατη λογική, η οποία πρέπει να αντιμετωπισθεί επίσης απλά».

Σύμφωνα με τον παραπάνω κανόνα, η πραγματική λύση για την κρίση χρέους της Ευρώπης είναι ουσιαστικά πολύ απλή: Το ταμείο στήριξης της Ευρωζώνης (EFSF), το οποίο δημιουργήθηκε με τα χρήματα που διέθεσε αφενός μεν η κεντρική τράπεζα, αφετέρου τα κράτη-μέλη της, οφείλει να «μεταλλαχθεί» σε ένα Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο (ΕΝΤ) - στα ίχνη του ΔΝΤ, έτσι όπως αυτό λειτούργησε την πρώτη περίοδο της ίδρυσης του (από το 1945 έως το 1971).

Το ταμείο αυτό θα πρέπει να προσφέρει τα απαραίτητα χρηματοπιστωτικά μέσα στις χώρες του Ευρώ, με τη βοήθεια της έκδοσης ευρωομολόγων. Ταυτόχρονα, τόσο το ΕΝΤ, όσο και η ΕΚΤ, οφείλουν να εγγυώνται για τα δημόσια χρέη όλων των χωρών-μελών τους. Κατ’ αυτόν τον απλούστατο τρόπο, δεν θα υπάρχει κανένας λόγος ύπαρξης υψηλών «προμηθειών ρίσκου» (Spreads, CDS), καθώς επίσης τοκογλυφικών επιτοκίων

Συνεχίζοντας, τόσο η ΕΚΤ, όσο και το ΕΝΤ, θα πρέπει να καθορίζουν από κοινού τα επιτόκια των ευρωομολόγων – ειδικότερα, λόγω του αυξημένου επιπέδου των δημοσίων χρεών, ελαφρά χαμηλότερα από το μέσο ρυθμό ανάπτυξης της Ευρωζώνης (2-3%). Το μακροπρόθεσμο επιτόκιο οφείλει να καθορίζεται από μία διαδικασία, ανάλογη με αυτήν που αποφασίζεται το εκάστοτε βραχυπρόθεσμο βασικό επιτόκιο από την ΕΚΤ (1,25% σήμερα).

Στην περίπτωση τώρα που εκδίδονται νέα ομόλογα δημοσίου από τις χώρες της ζώνης του ευρώ, χωρίς να υπάρχουν ενδιαφερόμενοι από τις αγορές κεφαλαίου, θα πρέπει να αγοράζονται από το ΕΝΤ (αν και στην περίπτωση αυτή θα ήταν μάλλον απίθανο να μη βρεθούν αγοραστές, αφού υπάρχουν τεράστιες ποσότητες κεφαλαίων διεθνώς, τα οποία αναζητούν διαρκώς σίγουρες τοποθετήσεις - τα συναλλαγματικά διαθέσιμα μόνο της Κίνας υπερβαίνουν τα 3 τρις $).

Τα κριτήρια τώρα, με τα οποία θα παρέχονται πιστώσεις στις χώρες-μέλη της ένωσης, θα πρέπει να είναι ανάλογα με αυτά του ΔΝΤ – προσαρμοσμένα στις ιδιαίτερες συνθήκες της Ευρώπης. Με τον τρόπο αυτό ο κύκλος του διαβόλου, ο οποίος ξεκινάει με την απαίτηση τοκογλυφικών επιτοκίων εκ μέρους των αγορών και συνεχίζει με τις προσπάθειες υπερβολικών μέτρων άμεσης μείωσης των ελλειμμάτων, τα οποία οδηγούν σε καταστροφικές υφέσεις (στασιμοπληθωρισμός – η απόλυτη συνταγή χρεοκοπίας), σε περαιτέρω αύξηση των δημοσίων χρεών, καθώς επίσης σε ακόμη υψηλότερα επιτόκια δανεισμού, θα πάψει πια να υφίσταται.

Ο στόχος της Ευρώπης θα έπρεπε λοιπόν να είναι η διατήρηση των επιτοκίων δανεισμού σε ένα επίπεδο της τάξης του 1,5% - με αποτέλεσμα τη φυσιολογική αύξηση του ευρωπαϊκού ΑΕΠ, τον περιορισμό της ανεργίας, καθώς επίσης τη μείωση τόσο των ελλειμμάτων, όσο και των δημοσίων χρεών όλων των χωρών-μελών της Ευρωζώνης. Κατ’ επακόλουθο, όσο υψηλότερο είναι σήμερα το δημόσιο χρέος ή/και τα επιτόκια δανεισμού μίας χώρας, τόσο γρηγορότερα θα μειωνόταν.

Για παράδειγμα, εάν η Ελλάδα δανειζόταν με 1,5%, αντί με περίπου 5,2% που δανείζεται σήμερα, η επιβάρυνση των τόκων του χρέους της στον προϋπολογισμό της, θα μειωνόταν αισθητά - από τα 17 δις € ετησίως (340 δις € δημόσιο χρέος), στα 5,1 δις € ετησίως. Επομένως, κατά περίπου 12 δις € - όσο είναι δηλαδή το μισό του σημερινού μας ελλείμματος, με αποτέλεσμα να διαμορφωνόταν, χωρίς καμία άλλη ενέργεια, στο 5% επί του ΑΕΠ (από 10,4% σήμερα).

Έτσι, υπό την προϋπόθεση ότι η Ελλάδα θα μείωνε παράλληλα τις υπερβολικές δαπάνες του δημοσίου (προερχόμενες κυρίως από τη διαπλοκή, από τη διαφθορά κλπ), καθώς επίσης το αρνητικό ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών (χωρίς τους απίστευτους φόρους της κυβέρνησης μας, οι οποίοι μας οδηγούν, σκόπιμα ή μη, στη υποδούλωση), θα μπορούσε να ισοσκελίσει σχετικά εύκολα τον προϋπολογισμό της - μειώνοντας στη συνέχεια το δημόσιο χρέος της, χωρίς φυσικά να ξεπουλήσει δημόσια περιουσία, υπακούοντας άβουλα στις εντολές των συνδίκων του διαβόλου. Όπως έχουμε άλλωστε επανειλημμένα τονίσει, το πρόβλημα της χώρας μας δεν είναι τόσο το χρέος, όσο οι τόκοι, με τους οποίους επιβαρυνόμαστε.

Περαιτέρω, εκτός από τις ελλειμματικές χώρες της Ευρωζώνης, οι υπόλοιπες, όπως η Γερμανία και η Γαλλία, θα είχαν επίσης σημαντικά πλεονεκτήματα. Σε αντίθεση με την πολιτική της μείωσης των δαπανών ή της αύξησης των φόρων που ακολουθούν σήμερα, η στρατηγική των χαμηλών επιτοκίων οδηγεί επίσης στη σταθεροποίηση της οικονομίας, όπως πολύ σωστά επιθυμεί η Γερμανία – δια μέσου όμως της ανάπτυξης. Εκτός αυτού, αφενός μεν οι εξαγωγές τους στις ελλειμματικές χώρες θα συνέχιζαν, χωρίς το φόβο της απώλειας χρημάτων, αφετέρου δεν θα διακοπτόταν η εγκατάσταση των εταιρειών τους (Lidl, Carrefour κλπ) σε αυτές.

Ταυτόχρονα, με τον τρόπο αυτό, όπως έχουμε αναφέρει αρκετές φορές (άρθρο μας), μπορεί (και πρέπει) να αποφευχθεί η διαγραφή (haircut) των δημοσίων χρεών της Ελλάδας, της Ιρλανδίας κλπ - η οποία θα ζημίωνε τους διεθνείς επενδυτές, ενώ θα απειλούσε πολλές μικρές τράπεζες, ιδιώτες επενδυτές και ασφαλιστικά ταμεία.

Συνεχίζοντας, η διαγραφή ύψους 30-40% επί των δημοσίων χρεών της Ελλάδας ή της Ιρλανδίας, δεν θα είχε ουσιαστικά κανένα αποτέλεσμα – αφού το δημόσιο χρέος τους θα αυξανόταν πολύ γρήγορα, τουλάχιστον για εκείνο το χρονικό διάστημα που το επιτόκιο δανεισμού θα παρέμενε υψηλότερο από τον ετήσιο ρυθμό ανάπτυξης τους (με αρνητικό ρυθμό ανάπτυξης -4% και επιτόκιο 5% στην Ελλάδα, καθώς επίσης με την ανεργία στο 20%, η διαγραφή χρεών, ακόμη και του 50%, θα καθυστερούσε ελάχιστα το μοιραίο).

Ολοκληρώνοντας, από την θέση των δανειστών, η πολιτική χαμηλών επιτοκίων δεν θα ήταν λιγότερο προτιμητέα. Από τη μία πλευρά βέβαια θα έπρεπε να «διαγράψουν» ένα μέρος των «επιτοκιακών» κερδών τους - την τοκογλυφική τρόπον τινά υπεραξία τους. Από την άλλη πλευρά όμως, θα διευκόλυναν τις υπερχρεωμένες χώρες στην μακροπρόθεσμη αποπληρωμή των χρεών τους, χωρίς να υποχρεωθούν σε απώλεια των κεφαλαίων τους. Επομένως, η συνολική ζημία τους θα ήταν χαμηλότερη, από αυτήν της ενδεχόμενης (και πολύ πιθανής) διαγραφής ενός μεγάλου μέρους (έως και 70%) των απαιτήσεων τους.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Κατά την άποψη μας, τελικά θα επικρατήσει η κοινή λογική στην Ευρώπη – οπότε θα επιλεχθεί η πολιτική των χαμηλών επιτοκίων, ταυτόχρονα με την εκδίωξη του ΔΝΤ, καθώς επίσης με την ίδρυση ενός Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου, το οποίο θα «συνεπικουρείται» από την ίδρυση και λειτουργία ευρωπαϊκών εταιρειών αξιολόγησης (με απώτερο στόχο την πολιτική ένωση της Ευρώπης και την απεξάρτηση τις από τις Η.Π.Α.).

Παράλληλα, πιστεύουμε ότι τελικά θα δοθεί στη χώρα μας η δυνατότητα της μακροπρόθεσμης αποπληρωμής των συνολικών δημοσίων χρεών της (340 δις €) - με επιτόκιο που δεν θα υπερβαίνει το 1,5% ετησίως. Επομένως, τυχόν ενέργειες της όποιας κυβέρνησης μας, οι οποίες ενδεχομένως θα θελήσουν να επιταχύνουν την αποκρατικοποίηση των δημοσίων επιχειρήσεων μας, ειδικά σε μία εποχή, κατά την οποία έχουν σκόπιμα εντελώς απαξιωθεί, μόνο σαν άκρως ενδοτικές θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν (τονίζουμε ξανά ότι, η ιδιωτικοποίηση των κοινωφελών επιχειρήσεων, όπου και αν αυτή δρομολογείται, είναι μια εντελώς απαράδεκτη διαδικασία συλλογικής εξαθλίωσης)

Περαιτέρω, η ανάπτυξη που οφείλουμε να επιδιώξουμε δεν θα μπορέσει ποτέ να επιτευχθεί, εάν δεν διαθέτουμε καμία μεγάλη εταιρεία στη χώρα μας – με τις κοινωφελείς να αποτελούν την «αιχμή του δόρατος». Σε κάθε περίπτωση βέβαια, οφείλουμε να δραστηριοποιηθούμε όλοι παράλληλα, έτσι ώστε να καταπολεμηθεί η γραφειοκρατία, να μηδενισθούν τα ελλείμματα του προϋπολογισμού μας, να αυξηθούν οι εξαγωγές μας, καθώς επίσης να περιορισθούν όσο το δυνατόν περισσότερο οι εισαγωγές μας.

Είναι επιεικώς απαράδεκτο να εισάγουμε αγροτικά προϊόντα στη χώρα μας, να καταναλώνουμε περισσότερα από όσα κερδίζουμε, να ξεπουλάμε τη δημόσια περιουσία μας, να αισχροκερδούμε στην τουριστική βιομηχανία μας, να φοροδιαφεύγουμε, να δωροδοκούμαστε, να απασχολούμε ξένους εργάτες, απλά και μόνο για να μην εργαζόμαστε οι ίδιοι, να μην απαιτούμε την τιμωρία των επίορκων «δημοσίων λειτουργών», να μην αντιδρούμε στην «κατάργηση» της συνταγματικής τάξης από ένα απαράδεκτο «μνημόνιο υποτέλειας», να ανεχόμαστε ανεπαρκείς ή ενδοτικούς πολιτικούς και τόσα πολλά άλλα, τα οποία μας «ανάγκασαν» να επαιτούμε διεθνώς, αντί να απαιτούμε – καθώς επίσης να διακινδυνεύσουμε την εθνική μας κυριαρχία, καταντώντας τα ανόητα θύματα μίας ενορχηστρωμένης επίθεσης των κερδοσκόπων, οι οποίοι δικαίως θεώρησαν ότι είμαστε ανίκανοι να προστατέψουμε σωστά την πάμπλουτη χώρα μας.

Ολοκληρώνοντας, ανεξάρτητα από τις τελικές αποφάσεις της Ευρωζώνης, οι οποίες πιστεύουμε ότι θα «σεβασθούν» τελικά την κοινή λογική και δεν θα υποταχθούν στην τευτονική Γερμανία ή στο μονοπώλιο των κεντρικών τραπεζών υπό την BIS, επιθυμούμε να τονίσουμε ξανά ότι, η πλέον ανώδυνη και έντιμη ταυτόχρονα λύση για τη χώρα μας, είναι ο διακανονισμός της αποπληρωμής του συνολικού δημοσίου χρέους μας μακροπρόθεσμα – ή δυνατόν σε σαράντα ισόποσες ετήσιες δόσεις, με επιτόκιο ίσο με το εκάστοτε βασικό της ΕΚΤ.

Για όσους θεωρούν αδιανόητο ένα τόσο χαμηλό επιτόκιο (1,25%), είναι ίσως αρκετό να υπενθυμίσουμε ότι, η ΕΚΤ δανείζει σήμερα τις εμπορικές τράπεζες με ανάλογα χαμηλό επιτόκιο – επιτρέποντας τους να δανείζουν αυτές το κράτος, με κατά πολύ μεγαλύτερο (άνω του 5%). Με τον τρόπο αυτό συνεχίζουν να ισχυροποιούνται οι τράπεζες, εις βάρος των Ελλήνων Πολιτών - κάτι που μάλλον πολύ δύσκολα μπορεί να θεωρηθεί δίκαιο ή έντιμο, οπότε δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να συνεχίσουμε να το ανεχόμαστε.

Με το ίδιο τρόπο (άδικη, καταστροφική, εάν όχι «ενδοτική») θα χαρακτηρίζαμε και την περίπτωση της πληρωμής μόνο των τόκων των δανείων μας, με μία περίοδο χάριτος για την εξόφληση των χρεολυσίων, η οποία δυστυχώς φαίνεται, σύμφωνα με δημοσιεύματα του Τύπου, να συζητείται από την κυβέρνηση μας - αφού κάτι τέτοιο απλά θα ανέβαλλε τη χρεοκοπία της χώρας μας για κάποια χρόνια, έτσι ώστε να διευκολυνθεί η υποδούλωση της, καθώς επίσης η λεηλασία της δημόσιας, αλλά και της ιδιωτικής περιουσίας μας, από το διεθνές Καρτέλ των τοκογλύφων.

Η καθυστέρηση της πληρωμής ενός δανείου απλά «συσσωρεύει» τόκους, οι οποίοι στη συνέχεια καθιστούν ανέφικτο τον περιορισμό του χρέους – επιβαρύνοντας το με επιτόκια που είναι αδύνατον ποτέ να εξοφλήσει ο οφειλέτης, παραμένοντας αιώνια στον ορό των τοκογλύφων (σε μνημόνια που διαδέχονται τα επόμενα, ακόμη πιο καταστροφικά και εγγυημένα με περιουσιακά στοιχεία, η αξία των οποίων μειώνεται τεχνητά διαρκώς - έτσι ώστε να διευκολύνεται η πώληση τους σε εξευτελιστικές τιμές).


Βασίλης Βιλιάρδος (copyright)

Αθήνα, 17. Απριλίου 2011

viliardos@kbanalysis.com

Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου

Πηγή: http://www.casss.gr/

«ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ – ΠΑΣΧΑ ΣΤΟ ΔΗΜΟ ΒΟΛΒΗΣ»

http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/a/a1/Asprovalta_panorama.JPG/250px-Asprovalta_panorama.JPGΜ.ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 22 ΑΠΡΙΛΙΟΥ

Σε κλίμα βαθειάς κατάνυξης θα λάβει χώρα, σήμερα Μ.Παρασκευή, η περιφορά του Επιταφίου, σε όλα τα δημοτικά διαμερίσματα του Δήμου Βόλβης.

Η κεντρική λιτάνευση του Επιταφίου θα πραγματοποιηθεί στην έδρα του Δήμου Βόλβης, στο Σταυρό, και θα ξεκινήσει στις 21.30 από τον Ιερό Ναό Αγίας Παρασκευής , παρουσία της Δημοτικής Αρχής και των υπολοίπων αρχών του τόπου, με τη συνοδεία στρατιωτικού αγήματος.

Μ.ΣΑΒΒΑΤΟ 23 ΑΠΡΙΛΙΟΥ – ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ 24 ΑΠΡΙΛΙΟΥ

Το Μ.Σάββατο και την Κυριακή του Πάσχα οι εορτασμοί θα λάβουν χώρα κατά τόπους σε όλα τα δημοτικά διαμερίσματα του Δήμου Βόλβης.

ΔΕΥΤΕΡΑ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ 25 ΑΠΡΙΛΙΟΥ - ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ

Τη Δευτέρα 25 Απριλίου, δεύτερη μέρα του Πάσχα ,θα λάβει χώρα ο εορτασμός του Αγίου Γεωργίου στην Ασπροβάλτα, την Απολλωνία, το Μελισσουργό , το Στίβος και το Σχολάρι.

Η κεντρική λιτάνευση της εικόνας του Αγίου Γεωργίου θα λάβει χώρα στην Ασπροβάλτα και θα ξεκινήσει στις 10.30π.μ από τον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου , παρουσία της Δημοτικής Αρχής και των υπολοίπων αρχών του τόπου, με τη συνοδεία στρατιωτικού αγήματος.

Από τις 12 το μεσημέρι και μετά πραγματοποιούνται τοπικά έθιμα( κουρμπάνι, παραδοσιακοί χοροί, κλπ) στον αυλόγυρο των εκκλησιών του Μελισσουργού, της Απολλωνίας και του Σχολαρίου και παραδοσιακό γλέντι στην κεντρική πλατεία του Στίβους.

ΓΙΟΡΤΗ ΤΩΝ ΓΕΡΟΝΤΩΝ ΣΤΟ ΣΚΕΠΑΣΤΟ

Εκδήλωση θεσμός για τον Πολιτιστικό Σύλλογο Σκεπαστού "Η Ανατολική Ρωμυλία".

Κάθε χρόνο την δεύτερη μέρα του Πάσχα, από το 1983 μέχρι και σήμερα ανελλιπώς, ο Σύλλογος θέλοντας να τιμήσει την τρίτη ηλικία, που πολλά πρόσφερε σε όλους τους νεότερους , καλεί όλους τους συγχωριανούς, όσους έχουν κλείσει το εξηκοστό έτος της ηλικίας τους, μέλη και μη, σε μια συνεστίαση( με φαγητό, ποτό και παραδοσιακή μουσική,), ως ένδειξη ευγνωμοσύνης απέναντί τους, στην κεντρική πλατεία του χωριού στις 12 το μεσημέρι.

Σκοπός της εκδήλωσης είναι να γλεντήσουμε με τους παππούδες, να τσουγκρίσουμε τα πασχαλινά αυγά, τα οποία σημειωτέων τα ζωγραφίζουν με μεράκι τα παιδιά του χωριού και να τους δείξουμε πραγματικά την αγάπη μας, που πολλοί από αυτούς την έχουν ιδιαίτερη αγάπη, όντας μόνοι στη ζωή.

Αποκαθήλωση της εικόνας του Χριστού με εντολή Χρ.Κορτζίδη στο δήμο Ελληνικού-Αργυρούπολης

ΤΟ... ΝΕΟ "ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ" ΠΝΕΥΜΑ!

Η ξαφνική, αυθαίρετη αφαίρεση της εικόνας του Χριστού από την αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου Ελληνικού – Αργυρούπολης, με ευθύνη του δημάρχου κ. Χρ. Κορτζίδη και του προέδρου του Δ.Σ. κ. Αγγ. Παπασπύρου, αποκαλύπτει τον τρόπο και τις αρχές με τις οποίες η νέα διοίκηση του δήμου Ελληνικού – Αργυρούπολης επιλέγει να διαχειριστεί τα θέματα του ενιαίου δήμου...

Οι χριστιανικές αξίες της ελευθερίας, δικαιοσύνης, αδελφοσύνης, αγάπης και σεβασμού προς τον συνάνθρωπο που εκφράζονται συνολικά με τη εικόνα του Χριστού, θεωρούνται από τη διοίκηση αναχρονιστικές, ενοχλητικές και ασυμβίβαστες με τον τρόπο που αποφασίζει να ασκήσει την εξουσία η διοίκηση του Δήμου.

Το θέμα μάλιστα τέθηκε στο Τοπικό συμβούλιο Αργυρούπολης και από ένα π.Αντιδήμαρχο, για να πάρει την απάντηση, ότι η εικόνα του Χριστού αποκαθηλώθηκε, ως "αντιβαίνουσα στην αρχή της θρησκευτικής ελευθερίας!"

Να σημειωθεί ότι η εικόνα είχε αναρτηθεί στη θέση αυτή από ιδρύσεως της πρώτης κοινότητας Αργυρούπολης, πριν από έξη δεκαετίες, και διατηρήθηκε εκεί με σεβασμό από όλες τις διοικήσεις του Δήμου, πλην της σημερινής!!!



http://apolitistosteki.blogspot.com/2011/04/blog-post_5458.html

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΧΑΟΥΣ

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhgyk0NUzXAq6cLs9bGW8HbOLk2SY5S0gwMxs53KcgYvL4TvUYvTjDmxiK6A1dgQvSpV_sHhu-0IYbpaIamkk2AVr2Sw1QwOx3KDJwnHJIwbI79f1qwsYLpsWazrvpX9tKZfKjL8QLn2SdG/s1600/%CE%9A%CF%8C%CE%BA%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%82.jpgΗ σημερινή κυβέρνηση κατόρθωσε να φέρει την οικονομία και την κοινωνία σε χαώδη κατάσταση. Αύξησε το δημόσιο χρέος κατά 43 δις ευρώ περίπου μόνον σε ένα έτος. Ανεβίβασε το δημόσιο χρέος σε 340 δις ευρώ, ήτοι από το 90-100% του ΑΕΠ που ήταν επί Κυβερνήσεων Καραμανλή, στο 150% του ΑΕΠ σήμερα.

Μείωσε μισθούς και συντάξεις. Περιήγαγε την οικονομία σε τραγική ύφεση. Χιλιάδες επιχειρήσεις έκλεισαν. Από 600 περίπου κατασκευαστικές εταιρείες παρέμειναν 2 έως 6. Η ανεργία αυξήθηκε σε ένα έτος από το 10% στο 15%. Ήδη οι άνεργοι ανήλθαν στους 740.000. Μόνο τον τελευταίο μήνα προστέθηκαν 24.000 άνεργοι. Η φορολογία εισοδήματος από το 40% έφθασε στο 45% και σε ορισμένες περιπτώσεις το 50%. Η έμμεση φορολογία υπερέβη κάθε λογικό όριο. Η φορολογία των ακινήτων δεκαπλασιάστηκε τουλάχιστον.

Περιεκόπησαν εγκληματικώς βασικές δαπάνες για την υγεία. Σε ορισμένα νοσοκομεία υπάρχει έλλειψη συρίγγων, γαζών, αντιβιοτικών, ακόμη και αιμοστατικών τσιρότων. Αυτοκίνητα και μοτοσυκλέτες της Αστυνομίας έχουν ακινητοποιηθεί από έλλειψη ανταλλακτικών ή βενζίνης. Πλοία και αεροπλάνα έχουν αδρανοποιηθεί ομοίως. Ατμόσφαιρα αθλιότητος και απελπισίας επικρατεί παντού.

Η δημόσια τάξη πνέει τα λοίσθια. Αστυνομικοί μηνύουν τον προϊστάμενό τους, διότι τους στέρησε την κατά νόμο ημέρα αναπαύσεως. Οι κάτοικοι της Κερατέας σχεδόν κάθε βράδυ οδομαχούν με δυνάμεις των ΜΑΤ. Άγνωστοι διέκοψαν τη κυκλοφορία της Λεωφόρου Λαυρίου, δια της διανοίξεως δύο τάφρων, βάθους 2 περίπου μέτρων. Άγνωστοι επετέθηκαν με αυγά κατά του υπουργού Υγείας, σε κομματική συγκέντρωση του ΠΑΣΟΚ, στους Αγίους Αναργύρους. Φοβήθηκα το μίσος της ματιάς των επιτιθεμένων, εδήλωσε στο ραδιόφωνο ο συνοδεύων τον κ. Λοβέρδο υφυπουργός.

Αυτά και πολλά άλλα εξηγούν τα πορίσματα προσφάτου ερεύνης του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών. Απ΄αυτή προέκυψε συγκεκριμένως ότι μόνο 8% των ερωτηθέντων εμπιστεύεται την Κυβέρνηση. Το 70% δήλωσε ότι ζει με δανεικά ή «τρώει από τα έτοιμα». Και το 60% των ερωτηθέντων πιστεύει ότι απειλείται η εθνική κυριαρχία. Οι περισσότεροι πολίτες υποπτεύονται ότι η κυβέρνηση είναι όργανο των Η.Π.Α. και των μεγαλοεργολάβων, προς όφελος των οποίων αυξήθηκαν τα διόδια υπερβολικώς, στην παρούσα κρίση.

Σχολιάσθηκε η ασυνήθης επίσκεψη που επραγματοποίησε ο υπουργός Οικονομικών κ. Παπακωνσταντίνου στην αμερικανική πρεσβεία, προκειμένου να συναντηθεί με τον πρέσβυ Ντάνιελ Σμιθ. Η επίσκεψη έγινε την επομένη της συναντήσεως του γνωστού μεγαλοκερδοσκόπου και «φιλανθρώπου» Τζωρτζ Σόρος στην Αθήνα με τον πρωθυπουργό και τον άνω υπουργό. Είναι όχι μόνον εκτός πρωτοκόλλου, αλλά και πρωτοφανές, να επισκέπτεται ο υπουργός των Οικονομικών, ένα Πρέσβυ στο γραφείο του. Το αντίθετο θα έπρεπε να γίνει, σε οποιαδήποτε χώρα, που έχει εθνική αξιοπρέπεια.

Είναι δύσκολο να συναγάγει κανείς τον λόγο της επισκέψεως αυτής. Πάντως αποκλείεται, να ήθελε ο κ. πρέσβυς να πληροφορηθεί, τί είπε ο Τζωρτζ Σόρος. Γιατί ο τελευταίος, στην κλειστή ομιλία του στο Κυκλαδικό Μουσείο, ανέφερε μεταξύ άλλων, πως ο Αμερικανός υπουργός Οικονομικών Τίμοθυ Γκάιτνερ, όταν επισκέφθηκε τη Μέρκελ, προκειμένου να συζητήσουν για την κρίση, την επίεσε να βοηθήσει την Ελλάδα.

Κατά τον Σόρος, η πιθανότητα να χρεωκοπήσει η Ελλάδα, φοβίζει τις Η.Π.Α. Και τούτο γιατί ευρίσκονται σε κακή οικονομική κατάσταση, με τεράστιο έλλειμμα και χρέος, φοβούνται δε ότι, αν πέσει η Ελλάς, οι συνέπειες θα είναι τόσο μεγάλες, που δεν θα περιορισθούν μόνο στον ευρωπαϊκό χώρο, αλλά ενδεχομένως να επεκταθούν και πέραν του Ατλαντικού.

Το ΠΑΣΟΚ είναι υπεύθυνο της πολιτικής ασταθείας και αβεβαιότητος, που εδημιούργησε η επίμονη αξίωσή του για πρόωρες εκλογές το 2009, με την απειλή, πως αν η Κυβέρνηση δεν δεχθεί το αίτημά του, θα προκαλέσει τεχνητώς την πτώση της, κατά την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Στη συνέχεια, ενώ ο κ. Καραμανλής είχε επιτύχει συμφωνία με τον κ. Αλμούνια να μειώσει τις δημόσιες δαπάνες κατά 30% και να παγώσει μισθούς και συντάξεις για μία τριετία, ώστε να αντιμετωπισθεί ηπίως η οικονομική κρίση, ο κ. Παπανδρέου τον επέκρινε γι΄ αυτό και υποσχόταν στο λαό αυξήσεις μισθών και συντάξεων, κατά το ποσοστό του πληθωρισμού τουλάχιστον.

Και αφού κατάφερε να εξαπατήσει το λαό με την υπόσχεσή του αυτή και τη βεβαίωσή του ότι υπάρχουν χρήματα, όταν επέτυχε την άνοδό του στην εξουσία, κατηγορούσε τον Καραμανλή ότι ετράπη σε άτακτη φυγή. Αντί δε να συνάψει αμέσως τα αναγκαία δάνεια, όταν ακόμη τα επιτόκια ήσαν χαμηλά, επέλεξε τη χειρότερη λύση της υπαγωγής της χώρας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Τρόικα κατά την επιθυμία των Αμερικανών, εκτελεστής της οποίας ήταν η κ. Μέρκελ.

Η προεκλογική και μετεκλογική συμπεριφορά του κ. Παπανδρέου έδωσε το δικαίωμα σε πολλούς χρήστες του διαδικτύου να τον χαρακτηρίσουν «Δούρειο ίππο» των Αμερικανών σε βάρος των Ευρωπαίων. Ο τρόπος με τον οποίον πιέσθηκε η Ιρλανδία για να υπαχθεί στο Δ.Ν.Τ., αλλά και αυτός με τον οποίον πιέζεται η Πορτογαλία να ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο, επιβεβαιώνουν, ότι πρόκειται περί εφαρμογής ευρυτέρου αμερικανικού σχεδίου, καθυποτάξεως της ευρωπαϊκής οικονομίας, στο οποίον προφανώς ο πρωθυπουργός μας διαδραμάτισε πρωτεύοντα ρόλο.

Η επιμονή της Γερμανίας να διατηρείται το ευρώ υπερτιμημένο έναντι του δολαρίου, (έφθασε το 1,44 ή 1,47 δολάρια το ευρώ) ώστε να διευκολύνονται οι αμερικανικές εξαγωγές σε βάρος των ευρωπαϊκών, αποτελεί έμπρακτη απόδειξη του ρόλου της Γερμανίας ως υποτακτικού οργάνου των Η.Π.Α.
Το συμφέρον των Ευρωπαίων να υποτιμηθεί το ευρώ στο 1,10 έως 1,20 δολάρια, ώστε να αυξηθούν οι εξαγωγές των ευρωπαϊκών προϊόντων ανά τον κόσμο, είναι προφανές. Καταπλήσσει δε η ατολμία των Ευρωπαίων ηγετών να λάβουν αποφάσεις αντίθετες προς εκείνες, που συμφέρουν στους Αμερικανούς.

Το ΠΑΣΟΚ με τη λαϊκίστικη πολιτική, που ακολούθησε από το 1981, είναι κυρίως υπεύθυνο για τη δημιουργία και αύξηση του δημοσίου χρέους. Τώρα, αφού εδραιώθηκε πολιτικώς ζητεί από τον ελληνικό λαό αιματηρές θυσίες και αυστηρή λιτότητα, για να μετριασθούν οι συνέπειες της πολιτικής των προηγουμένων Κυβερνήσεών του.

Τον περασμένο μήνα ο εκτελεστικός διευθυντής του Δ.Ν.Τ. Παναγιώτης Ρουμελιώτης, πρώην υπουργός της Εθνικής Οικονομίας σε μία από τις κυβερνήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου κατά τη δεκαετία του 1980, σε ομιλία του κατά την εκδήλωση του Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων του Παντείου Πανεπιστημίου, είπε με έμφαση: «Είναι μεγάλη ψευδαίσθηση ότι το μνημόνιο τελειώνει το 2013.». Υπεστήριξε δε ότι η προσπάθεια της λιτότητος των Ελλήνων πρέπει να συνεχισθεί για 15 έως 20 έτη ακόμα.

Βεβαίως, δεν είπε γιατί εφθάσαμε στη σημερινή κατάσταση, ούτε γιατί οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, αντί να ακολουθήσουν πολιτική συνέσεως και στοιχειώδους λιτότητος, επέλεξαν εκείνη της σπατάλης και της ευζωίας δια του γνωστού συνθήματος «Τσοβόλα, δώστα όλα»!
Η Κυβέρνηση μοχθεί μόνο για την ικανοποίηση των δανειστών μας. Δεν φαίνεται να συγκινείται από την καταβαράθρωση της οικονομίας, δια της υφέσεως, ούτε από την εξαθλίωση του Λαού. Διότι, εάν ήθελε, προεχόντως την ανάπτυξη του τόπου, θα έπρεπε να μειώσει όλες τις φορολογίες και να αποκαταστήσει τους μισθούς και τις συντάξεις, ώστε να κινηθεί η οικονομία.

Δυστυχώς ο υπουργός των Οικονομικών πράττει τα αντίθετα από εκείνα που διδάσκει η οικονομική επιστήμη. Αντί να προκαλέσει την ανάπτυξη της οικονομίας, ζητεί από τον πρωθυπουργό να επιβάλει στους υπουργούς περαιτέρω περικοπές κρατικών δαπανών. Οι περισσότεροι τούτων όμως δηλώνουν αδυναμία να πραγματοποιήσουν μεγαλύτερες και ευρύτερες περιστολές. Εξάλλου, ορισμένα στελέχη του ΠΑΣΟΚ διαφωνούν ανοικτά με τη γραμμή του κ. Παπακωνσταντίνου, με αποτέλεσμα να δημιουργείται κλίμα ελλείψεως κυβερνητικής σταθερότητος και πιθανότητος προκλήσεως νέων εκλογών το προσεχές φθινόπωρο.

Ο κ. Σόρος μετέχων σε διεθνείς χρηματιστηριακές πράξεις αγοράς και πωλήσεως νομισμάτων - παράλληλα με τους σκοπούς που επιδιώκει με πολλές Μ.Κ.Ο., τις οποίες διατηρεί σε διάφορα κράτη - αποβλέπει πάντοτε στο κέρδος. Ενόψει τούτου διερωτώνται οι Έλληνες, τί μπορεί να ήθελε από τον πρωθυπουργό μας, όταν τον επισκέφθηκε με εκπρόσωπο της Goldman-Sachs - σύμφωνα με την ειδησεογραφία του τύπου. Διότι είναι δύσκολο να γίνει δεκτό, ότι οι συμβουλές του αποβλέπουν μόνον στο όφελος της Ελλάδος.

αλλωστε, ο κ. Σόρος, που χαρακτηρίσθηκε προσφυώς «Στρατάρχης» της νέας τάξεως των κερδοσκόπων, με τις χρηματιστηριακές πράξεις του στην Αγγλία προεκάλεσε την πτώση της αγγλικής λίρας, από την τριπλάσια αξία του ευρώ που είχε στο 89% τούτου, με αποτέλεσμα να μην μπορεί ακόμη να βελτιωθεί η ισοτιμία της.

Το 1992 προσέφερε στα Σκόπια δύο δάνεια των 25 εκατομμυρίων δολαρίων, δια των οποίων κατόρθωσαν να ορθοποδήσουν. Το αυτό έπραξε και στην Πρίστινα, αποβλέπων στον έλεγχο των ορυχείων του Κοσσόβου. Πάντως αργότερα τα ΜΜΕ των Σκοπίων κατήγγειλαν στροφή του κ. Σόρος, διότι χρηματοδότησε οργανώσεις, που ελέγχονται από σοσιαλιστές των Σκοπίων και είναι υπέρ της αλλαγής του ονόματος της χώρας.

Πάντως, το Αμερικανικό Κογκρέσσο κατηγορεί την Goldman-Sachs ως ευθυνομένη για την τελευταία οικονομική κρίση και της αποδίδει τη μομφή, ότι παραπλάνησε τόσο τα μέλη του, όσο και τους πελάτες της, ζήτησε δε την επέμβαση της αρμοδίας επιτροπής της Κεφαλαιαγοράς.

http://www.xronos.gr/detail.php?ID=67549