Του Στέφανου Κασιμάτη
Η παράσταση δεν είχε ουσία. Γι’ αυτό και είχε όλα τα άλλα: ολίγη από Σαίξπηρ, περισσότερη από γουέστερν (ή, καλύτερα, «καμπόικα», αφού μονομαχούσαν Τσίπρας και Βενιζέλος...), είχε ακούσια ποίηση («χειροκροτήστε, χειροκροτήστε / αλλά δεν είστε για γέλια / για κλάματα είστε», στίχοι και ερμηνεία: Αλ. Τσίπρας) και πολλή, μα πάρα πολλή οξύτητα. Ετσι κατά τις 12.30 τα μεσάνυχτα, εξουθενωμένος από την αφόρητη μπαναλιτέ της Βουλής, πήγα για ύπνο, χωρίς καν να μου περνά από το νου ότι, καθώς εγώ αφηνόμουν εις τας αγκάλας της αδελφής του Μορφέως (δεδομένου ότι ο Μορφεύς δεν είναι του γούστου μου...), την ίδια ώρα...