Η καθυστέρηση της επένδυσης στο Ελληνικό είναι το φυσικό αποτέλεσμα της κυβερνητικής ολιγωρίας, αφού έχουμε κυβέρνηση η οποία κάνει αντίσταση στον εαυτό της. Είναι τρελό, είναι ηλίθιο, πείτε το όπως θέλετε· πάντως εξηγείται: συμβαίνει επειδή είναι κομμουνιστές και υποχρεωμένοι να δρουν σε περιβάλλον ευρωπαϊκής δημοκρατίας, το οποίο δεν μπορούν να μεταβάλουν κατά τους σκοπούς τους. Αυτό που δεν εξηγείται είναι γιατί ένας δήμαρχος, που (τυπικά, τουλάχιστον) δηλώνει Ν.Δ., μεγάλη φιλελεύθερη παράταξη, κεντροδεξιός και τα συμπαρομαρτούντα, μπορεί να μάχεται την επένδυση, να την εμποδίζει ξεσηκώνοντας τους δημότες του, εμφανιζόμενος μάλιστα στο πλευρό προσωπικοτήτων ιδιαιτέρας ολκής, όπως η Νάντια Βαλαβάνη και ο Χρ. Γκορτζίδης.
Φυσικά, η κυβερνητική σχιζοφρένεια είναι η κύρια αιτία της καθυστέρησης, αλλά η εχθρική στάση του δημάρχου Γλυφάδας Γ. Παπανικολάου στερεί την αντιπολίτευση από μία πρώτης τάξεως ευκαιρία για να δείξει στον κόσμο τι ακριβώς εννοεί με αυτά που λέει. (Στο κάτω κάτω, η αξιοποίηση του Ελληνικού έργο της κυβέρνησης Σαμαρά ήταν...) Θα μπορούσε, δηλαδή, η αντιπολίτευση να αναλάβει την πρωτοβουλία όχι για να καλύψει το κενό της κυβέρνησης (θα ήταν αδύνατον, ούτως ή άλλως), αλλά για να δείξει και μέσα και έξω ότι υπάρχει δυνατότητα να αποκτήσει η χώρα κυβέρνηση που θα μεριμνά για το κοινό συμφέρον. Δεν ξέρω αν το θέλει αυτό η αντιπολίτευση· πάντως και να το ήθελε, δεν θα μπορούσε, επειδή ο δήμαρχος Γλυφάδας Γ. Παπανικολάου τερατολογεί για τα σκουπίδια που δήθεν θα πνίξουν τη Γλυφάδα.
Αυτό στο οποίο αντιδρά ο συγκεκριμένος δήμαρχος είναι η πρόθεση του επενδυτή (Lamda Development, δηλαδή Λάτσης) να κατασκευάσει, ιδίοις εξόδοις, διαδημοτικό κέντρο επεξεργασίας σκουπιδιών. Θα ανήκει στους δήμους (οπότε εκλείπει κάθε λόγος ανησυχίας αν στο μέλλον ο επενδυτής πουλήσει το έργο) και θα είναι υπόγειο, ανάλογο αυτού που υπάρχει σήμερα κάτω από το γήπεδο του Aγιαξ και, παρεμπιπτόντως, εξασφαλίζει την ηλεκτροδότηση του γηπέδου από την επεξεργασία των σκουπιδιών. Αυτό ο επενδυτής δεν το παραχώρησε από την καλή του την καρδιά. Το παραχώρησε, επειδή το εξασφάλισε ο δήμαρχος Ελληνικού-Αργυρούπολης Γιάννης Κωνσταντάτος, έπειτα από διαπραγμάτευση σε πνεύμα δημιουργικής συνεργασίας με τον επενδυτή και σκοπό το αμοιβαίο συμφέρον. Το μοντέλο συνεργασίας με τον ιδιωτικό τομέα που ακολούθησε ο ηλικίας 40 ετών Κωνσταντάτος δεν το ανακάλυψε μόνος του. Ακολούθησε αυτό που έκανε ένας άλλος δήμαρχος της Ν.Δ., ο Διονύσης Χατζηδάκης του Π. Φαλήρου, όταν η ίδια εταιρεία είχε αναλάβει την ανάπτυξη της μαρίνας Φλοίσβου σε ολυμπιακών προδιαγραφών. Με τον τρόπο του (υπήρξε κυβερνήτης αντιτορπιλικού...), ο Χατζηδάκης πέτυχε τα αντισταθμιστικά ωφελήματα που ήθελε, με αποτέλεσμα σήμερα να έχουμε την ωραία διαμορφωμένη ακτή του Φλοίσβου (κάτι αγάλματα να έλειπαν μόνο...) και, κυρίως, το Δημόσιο να έχει εισπράξει έσοδα 60 εκατομμυρίων από ενοίκια και 40 εκατομμυρίων από φόρους και ΦΠΑ. Ο δρόμος της ανάπτυξης, αυτός τουλάχιστον που προτείνει η Ν.Δ., προϋποθέτει τη γόνιμη συνεργασία των δήμων με τον ιδιωτικό τομέα. Δήμαρχοι κοτζαμπάσηδες –σωστότερα: «δημάρχοι» κοτζαμπάσηδες– περιττεύουν.
Διάφορα ακούγονται για τον Γ. Παπανικολάου και τους πραγματικούς λόγους της αντίδρασής του, όπως ότι έχει αναπτύξει σχέσεις με τον Π. Καμμένο – κάτι συχνό για στελέχη του γαλάζιου ΠΑΣΟΚ που κρύβονται πίσω από τον προσδιορισμό του «καραμανλικού». Εγώ δεν δίνω ιδιαίτερη προσοχή σε αυτά και, ως πάντα καλοπροαίρετος άνθρωπος, ξεκινώ από την υπόθεση εργασίας ότι ο Γ. Παπανικολάου δεν κατάλαβε ότι η πραγματοποίηση της επένδυσης είναι προς όφελος όλων των όμορων δήμων, όλων των κατοίκων της ευρύτερης περιοχής. Βεβαίως, θα μπορούσε να αντιτείνει κάποιος ότι είναι απίθανος ο ισχυρισμός μου, διότι ο Γ. Παπανικολάου είναι δήμαρχος, διετέλεσε και ευρωβουλευτής, πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ κ.λπ. Ακριβώς αυτή η τελευταία ιδιότητά του, όμως, με κάνει καχύποπτο ως προς την αντίληψή του. Αλλωστε, του έχει συμβεί ξανά στο παρελθόν να μην καταλάβει τι έγινε. Εκείνος δεν ήταν που ηγείτο της πανηγυρικής λαμπαδηφορίας στο Ζάππειο τη νύχτα που ο Κώστας Καραμανλής έχασε τις εκλογές το 2004; Αφού δεν κατάλαβε τότε τι είχε συμβεί, πιθανό να μην έχει καταλάβει ούτε τώρα...
Η εξηνταπεντάρα
Οι 40 ψήφισαν ότι δεν υπάρχει ανάγκη παράτασης, οι 25 ότι μόνον με αναθεώρηση του Συντάγματος μπορεί να υπάρξει. Ωστόσο, οι δύο πλευρές αθροίζουν τις ψήφους τους και το τελικό σκορ είναι 65-0 υπέρ της Ολομελείας του Αρείου Πάγου και κατά της προέδρου του Βασιλικής Θάνου. Διότι αυτό που επεδίωκε η κ. Θάνου, η θέση την οποία είχε εκφράσει, ήταν υπέρ της προσωπικής παραμονής της, τώρα (δηλαδή, μετά τον Ιούνιο που συνταξιοδοτείται), επί τη βάσει της υπάρχουσας συνταγματικής διάταξης. Αυτή ήταν η επιδίωξή της, γι’ αυτό και έχει ειδική σημασία το ιστορικό σκορ 65-0 (η «εξηνταπεντάρα», όπως π.χ. λέμε στην ποδοσφαιρική κοινή «φάγαμε μια τεσσάρα» ή «πεντάρα» κ.ο.κ.). Μα πώς τέτοιο κάζο, είναι μια απορία. Πώς εκτίμησε τόσο εσφαλμένα την κατάσταση και διέπραξε το αδιανόητο; Μερικές φορές, τα πράγματα είναι απλά και η εξήγηση μπροστά στα μάτια μας. Το έκανε για τον ίδιο λόγο που αποφάσισε κάποτε ότι τάχα το μαλλί της πηγαίνει όπως το έχει. Το είπε, νομίζω, κάποτε η Γκρέτα Γκάρμπο, από την Αμερική στην οποία ήταν εγκατεστημένη, για τον Χίτλερ που τότε μεσουρανούσε στην Ευρώπη: «Πώς μπορείς να εμπιστευθείς κάποιον με τέτοιο μουστάκι;». Διευκρινίζεται, βεβαίως, ότι τα συγκρίσιμα μεγέθη εν προκειμένω δεν είναι η κ. Θάνου και ο Χίτλερ, αλλά η Γκρέτα Γκάρμπο και η κ. Θάνου.