18 Μαΐου 2017

Που να… «πάει» αυτή η Τουρκία; (pics & vid)

του Αντώνη Καλκαβούρα

Όταν κάποια στιγμή, πριν από 2 μήνες, με αφορμή το 30ο Final 4 που διοργανώνεται φέτος στην Πόλη, στο gazzetta.gr, αρχίσαμε να «δουλεύουμε» ένα μοναδικό αφιέρωμα στα 29 προηγούμενα τουρνουά που έγιναν από το 1988 μέχρι και σήμερα, μοιραία μπήκα στην διαδικασία του μετρήματος και σταμάτησα στον αριθμό 20! Από το 1993, όταν παρακολούθησα δια ζώσης (σαν φίλαθλος) τη διοργάνωση στο Στάδιο «Ειρήνης και Φιλίας» (όταν ο Ραγκάτσι πήρε τη μπουκιά μέσα από το στόμα του ΠΑΟΚ και ο Ζντοβτς με τον Μάλκοβιτς «κέρασαν»... φαρμάκι τον Κούκοτς), μέχρι και φέτος, πέρασαν 24 ολόκληρα χρόνια και η εφετινή διαπίστευση που θα μπει στο σεντούκι των αναμνηστικών, θα προσθέσει «κειμήλια» από συνολικά 20 διοργανώσεις!


Φτάσαμε, λοιπόν στην μεγαλύτερη πόλη της Τουρκίας. Έναν τόπο που απ' άκρη σε άκρη μυρίζει... Ελλάδα, φημίζεται για την (πολίτικη) κουζίνα του και είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την ιστορία του έθνους μας! Ένας προορισμός, που θα ξυπνούσε μόνο ευχάριστες μπασκετικές αναμνήσεις, αν τα τελευταία δύο χρόνια δεν είχε πληγεί από την παράνοια της τρομοκρατίας (θρήνησε εκατοντάδες θύματα) και τη μανία του Ταγίπ Ερντογάν να μετατραπεί στον «Σουλτάνο του 21ου αιώνα» (βλ. το πραξικόπημα του περασμένου Ιουλίου), θα προσέλκυε πολλούς περισσότερους από τους σκάρτους 2.000 Έλληνες φιλάθλους, που θα ταξιδέψουν για το τριήμερο στην Κωνσταντινούπολη. Με φόντο την 22η ελληνική παρουσία στο μεγαλύτερο ραντεβού του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Ο Τούρκος πρόεδρος μπορεί να βρίσκεται ακόμη στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου είχε προγραμματισμένη επίσημη συνάντηση με τον Αμερικανό ομόλογό του, Ντόναλντ Τραμπ, ωστόσο, έχει πάρει επ' ώμου την διοργάνωση και έχει δώσει ρητές εντολές για κάτι περισσότερο από έκτακτα μέτρα ασφαλείας. Η ομαλή διεξαγωγή του Final 4 (αλλά και του Ευρωμπάσκετ που αρχίζει στα τέλη Αυγούστου) αποτελεί εθνικό «στοίχημα» για τους Τούρκους, γι' αυτό και η κινητοποίηση των τουρκικών αρχών, θα μπορούσε να συγκριθεί μόνο με μέτρα που θα λαμβάνονταν με την ευκαιρία επίσημης επίσκεψης ενός μεγάλου ξένου ηγέτη. Ειδικότερα μετά το σχέδιο εκτόξευσης ρουκετών και βομβών-βαρελιών σε βάρος ρωσικών πλοίων στον Βόσπορο, που λέγεται ότι εξιχνίασε τις προηγούμενες μέρες η τουρκική αντικατασκοπεία…

Έλα που όμως, τα πράγματα αποδείχτηκαν πολύ χειρότερα απ’ ότι τα περιμέναμε! Θα προσπαθήσω να είμαι σύντομος και περιεκτικός… Φτάνοντας στο αεροδρόμιο «Κεμάλ Αταούρκ» στις οκτώμιση το πρωί, μετά από ωραιότατατη πτήση 60 λεπτών, κανείς μας δεν μπορούσε να φανταστεί τι θα επακολουθούσε στον έλεγχο των διαβατηρίων. Το σκηνικό ήταν σχεδόν τρομακτικό και θύμιζε προεκλογική συγκέντρωση στην πλατεία συντάγματος! Μιλάμε για… λαοθάλασσα! Οι περισσότεροι από 1500 ταξιδιώτες, από κάθε γωνιά της Γης, που βρίσκονταν μπροστά από μας, στοιβαγμένοι σε εννέα διαδρόμους, να φωνάζουν, να χτυπάνε παλαμάκια και να σφυρίζουν μπας και οι υπάλληλοι του αεροδρομίου, δεήσουν και ανοίξουν και τα υπόλοιπα γκισέ, προκειμένου να μειωθούν οι ουρές και να περάσουν κάποια στιγμή στην αίθουσα παραλαβής των αποσκευών. Δείτε το video και θα καταλάβετε…



Κάποια στιγμή μία παρέα γυναικών από το Τουρκμενιστάν έκανε το λάθος να πηδήξει το κάγκελο και να «κλέψει» έναν διάδρομο… Μόνο μαχαίρια δεν βγήκαν, ενώ απειλήθηκαν μαλλιοτραβήγματα με μία Ασιάτισσα που δεν αστειευόταν. Μωρά έκλαιγαν, ηλικιωμένοι φυσούσαν και ξεφυσούσαν κι όλα αυτά για κάτι περισσότερο από μιάμιση ώρα, όσο διήρκεσε η ταλαιπωρία όλων μας! Περιττό να σας πούμε ότι σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα το ελεύθερο wifi του αεροσταθμού δεν λειτούργησε ποτέ… Με την αναμονή στην ουρά να έχει ξεπεράσει τα 80 λεπτά, από το υπερπέραν ακούστηκε μία βροντερή φωνή να προστάζει: «Γκελ μπουρντά!» (στα τούρκικα σημαίνει «ελάτε από εδώ»). Ήταν ένας υπάλληλος που οδηγούσε το πλήθος σε άλλα οκτώ γκισέ με ελεγκτές διαβατηρίων, που μέχρι εκείνη την ώρα εξυπηρετούσαν μόνο Τούρκους υπηκόους.


Προς στιγμήν νομίσαμε ότι η ταλαιπωρία μας έφτασε στο τέλος, αλλά μάλλον έτσι θέλαμε να πιστεύουμε… Μόλις φτάσαμε στους ιμάντες που φέρνουν τις βαλίτσες και δεν βρήκαμε ποτέ την πτήση μας, συνειδητοποιήσαμε ότι είχαν συμπληρωθεί ήδη δύο ώρες από την ώρα που προσγειωθήκαμε, επομένως οι βαλίτσες είχαν κάνει… φτερά! Ψάξαμε από ‘δω, ρωτήσαμε από ‘κει και τελικά από σπόντα μάθαμε ότι όλες οι αποσκευές που δεν παρελήφθησαν, είχαν συγκεντρωθεί στο βάθος της αίθουσας, όπου βρίσκονταν διάφορες στοίβες από μπαγκάζια και σακ-βουαγιάζ! Ευτυχώς τουλάχιστον που συνταξιδεύαμε με τον αδελφό του Θοδωρή Παπαλουκά, Κωνσταντίνο, ο οποίος είχε την ευγενή καλοσύνη να μας πάρει μαζί του στο αυτοκίνητο που τον περίμενε κι έτσι, τουλάχιστον, φτάσαμε χωρίς μεγαλύτερη καθυστέρηση στο ξενοδοχείο.


Δεν ξέρω αν στο πρόσφατο δημοψήφισμα για τις συνταγματικές μεταρρυθμίσεις, έγινε… νοθεία ή αν ο τουρκικός λαός θέλει πραγματικά να μπει η χώρα του στην Ευρωπαϊκή Ένωση, οι καταστάσεις που βιώσαμε φτάνοντας στην Πόλη, πάντως, σε καμία περίπτωση δεν παραπέμπουν σε ένα σύγχρονο κράτος με ευρωπαϊκή κουλτούρα και προοπτική!

gazzetta.gr