Το θέμα εκείνης της στιγμής ήταν η διαφωνία για την «ιδεολογική μήτρα της τρομοκρατίας»· και ο τόπος της ρητορικής αναμέτρησης η Βουλή. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης υποστήριζε ότι η τρομοκρατία προέρχεται ιδεολογικά από την Αριστερά, ενώ ο Αλέξης Τσίπρας –έμπλεος ιεράς αγανακτήσεως που είχε τολμήσει κάποιος ιερόσυλος να συνδέσει την Αριστερά με την τρομοκρατία– αντέκρουε τον προσβλητικό ισχυρισμό, θυμίζοντας τη δολοφονία του Λαμπράκη το 1963. Μιλούσαν για διαφορετικές εποχές.
Στη συζήτηση της περασμένης εβδομάδας σε επίπεδο αρχηγών στη Βουλή, αυτή ήταν η στιγμή που έδειξε –καθαρότερα από κάθε άλλη διαφωνία των δύο αρχηγών– τη βασική διαφορά Αριστεράς και Δεξιάς στην Ελλάδα. Είναι η διαφορά του ιστορικού χρόνου στον οποίο δρα η κάθε παράταξη. Ο Μητσοτάκης αναφερόταν στην εποχή από τη μεταπολίτευση και ύστερα, ενώ ο Τσίπρας για τη μετεμφυλιακή Ελλάδα του 1960. Για τον έναν, δηλαδή, ο εμφύλιος έχει τελειώσει και ανήκει πια σε άλλη εποχή, ενώ για τον άλλον συνεχίζεται, έστω και με διαφορετικούς τρόπους.
Η δικτατορία του 1967, τόσο οι επιπτώσεις της στην ιδεολογία της Δεξιάς όσο και οι δυνάμεις που απελευθέρωσε στην πολιτική με την πτώση της το 1974, υποχρέωσε τη Δεξιά να προσαρμοστεί στην αλλαγή της εποχής. Η Δεξιά παραδέχθηκε την τελική ήττα της στον εμφύλιο, αναγνωρίζοντας αρχικά το ΚΚΕ με τις «ιδιαιτερότητές» του (δεν πιστεύει στη δημοκρατία και αγωνίζεται για την ανατροπή της...) και, αργότερα, απομιμούμενη σχεδόν στα πάντα τη λάιτ Αριστερά του ΠΑΣΟΚ, καθώς αυτή πήγαινε από θρίαμβο σε θρίαμβο και διαμόρφωνε την «Ελλάδα της αλλαγής». Η προσαρμογή της Δεξιάς ήταν ενστικτώδης, άτσαλη και απερίσκεπτη. Οδήγησε, μάλιστα, σε καταγέλαστες γελοιότητες, όπως η περιβόητη δήλωση του εκπροσώπου της πρώτης κυβέρνησης Κώστα Καραμανλή ότι «και κομμουνιστές θα γίνουμε για το συμφέρον του λαού».
Αν και ποτέ της δεν κατάλαβε (ούτε καν προσπάθησε να καταλάβει) τι ακριβώς είχε συμβεί, πάντως η Δεξιά προσαρμόστηκε. Η Αριστερά, όμως, ούτε ξέχασε ούτε μετάνιωσε ούτε προσαρμόστηκε. Aλλωστε, δεν είχε να προσαρμοστεί σε τίποτα: η πτώση της χούντας ήταν η νίκη της, έστω και αν δεν την είχε προκαλέσει με ενέργειές της· όλα εξελίσσονταν σύμφωνα με τη νομοτέλεια της τελικής νίκης του σοσιαλισμού – όπως το λένε οι πατέρες της πίστεως...
Την πολιτική αυτάρκεια και την ηθική αυταρέσκεια που καλλιέργησαν αυτές οι συνθήκες, η Αριστερά τις πληρώνει ως κυβέρνηση της χρεοκοπημένης Ελλάδας. Τελείως ανίδεοι περί την ευρωπαϊκή πραγματικότητα και τη λειτουργία της οικονομίας, ευτυχείς τόσα χρόνια στην αυταπάτη ότι όλος ο κόσμος είναι ένα φοιτητικό αμφιθέατρο, υποχρεώθηκαν σε ταπεινωτική αναστροφή και συμμορφώθηκαν πλήρως με τους όρους εταίρων και δανειστών. Eτσι, έχουν βρεθεί τώρα αιχμάλωτοι σε ένα παράδοξο, για το οποίο ευθύνονται οι ίδιοι: το ευρωπαϊκό τους έρεισμα να αποδυναμώνει το εσωτερικό, το λαϊκό έρεισμα. Oσο πιο καλοί, δηλαδή, γίνονται για την Ευρώπη τόσο περισσότερο διώχνουν τον κόσμο τους.
Oπως το καταλαβαίνω, η μόνη διαφυγή από το παράδοξο –και ψυχολογικά για τους ίδιους, αλλά και ως ψηφοθηρική τακτική– βρίσκεται στην εξής φράση του Νίκου Παππά: «Η χώρα απεγκλωβίζεται με όρους αριστερής διακυβέρνησης». (Δεν είναι τυχαία, προφανώς, η επαναφορά του συγκεκριμένου υπουργού στο κέντρο των αποφάσεων...). Η οξύτητα και η μισαλλοδοξία, η περήφανη χυδαιότητα του Πολάκη, η αμφισβήτηση της «αστικής Δικαιοσύνης», η κάλυψη στους αναρχικούς, η απεγνωσμένη προσπάθεια του υπουργού Παιδείας να κολακεύσει τους νέους ψηφοφόρους, καθώς και οι χοντροκομμένες, κομμουνιστικού τύπου παρεμβάσεις στην οικονομία (π.χ., κρατική κατανομή της διαφημιστικής δαπάνης του ιδιωτικού τομέα), όλα αυτά είναι «όροι αριστερής διακυβέρνησης». Προσκυνημένοι μεν (στη γλώσσα που θα το έλεγαν και οι ίδιοι), αλλά πάντα αριστεροί.
Με αυτό το πνεύμα μου φαίνεται ότι θα πορεύεται η κυβέρνηση μέχρι τις εκλογές. Eχουν ήδη επιλέξει να δώσουν τη μάχη στο παρελθόν. Αυτό είναι ο κόσμος τους, στο κάτω κάτω.
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ