5 Μαΐου 1984, «Σαντιάγο Μπερναμπέου». Η Αθλέτικ Μπιλμπάο νίκησε την Μπαρτσελόνα 1-0 στον τελικό του ισπανικού Κυπέλλου. Στο γήπεδο βρίσκονται ακόμα οι παίκτες. Ο Ντιέγκο Μαραντόνα αλλάζει μερικά «γαλλικά» με τον προσωπικό του αντίπαλο και μετά από κάποιες ρατσιστικές ατάκες, η κατάσταση ξεφεύγει. Εκτυλίσσονται σκηνές που βλέπει κανείς σε συνάντηση χούλιγκαν στο δρόμο ή σε ερασιτεχνικό μικρών κατηγοριών. Η κάμερα καταγράφει στον αγωνιστικό χώρο, αγκωνιές, σπρωξιές, βρισιές και γενικότερα, ένα απίστευτο σόου, μεταξύ των παικτών.
Πρωταγωνιστής σε όλες τις «πολεμικές» φάσεις, ήταν ο Μαραντόνα. Μερικούς μήνες πριν, στο μεταξύ τους παιχνίδι στο Καμπ Νου, ο Γκοϊκοετσέα, σε μια ακίνδυνη φάση στο χώρο του κέντρου, σημάδεψε τον αστράγαλο του Αργεντινού και τον έστειλε 3 μήνες εκτός γηπέδων. H ομοσπονδία τιμώρησε τον Βάσκο με 18 αγώνες, οι οποίοι μετά από έφεση έγιναν 7. Κατά το διάστημα της απουσίας του μάλιστα, οι οπαδοί της Μπιλμπάο τον αποθέωναν κάθε φορά που έκανε κάποια δημόσια εμφάνιση.
Λίγους μήνες μετά ο «χασάπης του Μπιλμπάο»- όπως έμεινε γνωστός- δήλωνε: «Έχω ήσυχη τη συνείδηση μου. Το όλο θέμα δημιουργήθηκε γιατί απλά ήταν ο Μαραντόνα. Στα δικά μου μάτια είναι ένας παίκτης σαν όλους τους άλλους. Ορκίζομαι ότι ποτέ δεν προσπάθησα να τραυματίσω κανέναν αντίπαλο».
Ο μύθος βέβαια λέει πως ο Βάσκος τοποθέτησε τα παπούτσια με τα οποία τραυμάτισε τον Ντιέγκο σε ειδική γυάλινη θήκη, την οποία παρουσίαζε με καμάρι σε όποιον πήγαινε σπίτι του. Δυο χρόνια πριν, πάντως, ο ίδιος παίκτης είχε σπάσει το πόδι ενός ακόμα ταλαντούχου παίκτη της Μπάρτσα, του Γερμανού Μπέρντ Σούστερ, και αυτό σίγουρα δεν είναι μύθος…
Αυτή η ιστορία είναι μάλλον και η μοναδική κατά την οποία, ένας «αδίστακτος» Βάσκος «χτυπάει», μέσα στη Βαρκελώνη, τους Καταλανούς και μεταφέρει την «επανάσταση» στη Μαδρίτη και σε ολόκληρη την Ισπανία! Ουδεμία άλλη περίπτωση έχει γίνει ως τώρα γνωστή για Βάσκους «compañeros revolucionarios» δρώντες στο αντάρτικο της Βαρκελώνης... Τουλάχιστον σε μένα. Που δεν ξέρω βέβαια, απέξω την ισπανική ιστορία αλλά- δεν μπορεί- κάτι θα είχε πάρει το αυτί μου.
Αν ήμουν όμως, χουλιγκάνος της Αθλέτικ, στις κερκίδες του «Μπερναμπέου», το 1984, θα άρπαζα την ευκαιρία να κηρύξω τον «πόλεμο» στους λάτρεις του Μαραντόνα που υποτάχτηκαν μπροστά στο «ηθικό πλεονέκτημα» της ομάδας μου. Αν ήμουν οπαδός πορωμένος, ψυχάκιας, τρελαμένος, χαμένος μέσα στην ακατάληπτη ιδεοληψία μου, θα ευχόμουν να καεί η Βαρκελώνη από την ντροπή της που έχασε στο τελικό.
Αν ήμουν ηλίθιος οπαδός. Αν έβλεπα παντού, ποδοσφαιρικούς Καταλανούς εχθρούς, θα ήθελα να τους κάνω ακριβώς τα ίδια που έκανε ο Γκοϊκοετσέα στον Μαραντόνα. Να φύγουν από το γήπεδο, με φορείο. Όπως ο Μαραντόνα και ο Σούστερ!
Ο Μαραντόνα και ο Γκοϊκοετσέα κάποια στιγμή, σταμάτησαν να παίζουν ποδόσφαιρο σ΄αυτές τις ομάδες. Έτσι κόπασε και το μίσος μεταξύ της Μπαρτσελόνα και της Αθλέτικ Μπιλμπάο. Κάτι λίγοι βλαμμένοι ψυχάκηδες απέμειναν σε μία άλλη Ατλέτικο, της Μαδρίτης, που τους διέγραψε η διοίκηση της ομάδας, για τα γεγονότα, πριν από τον αγώνα με την Ντεπορτίβο Λα Κορούνια, το 2014. Ήταν δολοφόνοι που στο όνομα της «ομάδας» τους, σκότωσαν, έξω από το «Βιθέντε Καλδερόν», έναν οπαδό των Γαλιθιάνων.
Κάθε συνειρμός με την επικαιρότητα που θέλει Βάσκους «αντάρτες» να εκπαιδεύονται στη Βαρκελώνη είναι τυχαίος…
http://www.liberal.gr/arthro/153930/apopsi/a-zampoukas/o-chasapis-tou-mpilmpaoi.html