Συνέβη σήμερα στις 12:45 και συνέβη στη μητέρα μου. Έχοντας αγκαλιά το 2χρονο παιδί μου και εγγόνι της βρίσκεται στο σταθμό μετρό του Ευαγγελισμού. Η αγάπη του μικρού για τα τρένα τους έχει οδηγήσει εκεί.
Όταν το μηχάνημα της δίνει ένα αντί για δέκα εισιτήρια, κατευθύνεται στον υπάλληλο που βρίσκεται στο κουβούκλιο για τις πληροφορίες. Πατάει το κουμπί για να απευθύνει την ερώτησή της. Την αγνοεί επιδεικτικά. Συνεχίζει να περιμένει υπομονετικά και ξαναπατάει το κουμπί.
Πέντε λεπτά αργότερα χτυπάει το γυαλί μήπως και δεν δουλεύει το σύστημα επικοινωνίας. Την κοιτάει εξοργισμένος/βαριεστημένος και της λέει: «Τί θες; Έχω δουλειά». Εκείνη σοκαρισμένη, αλλά διατηρώντας την ψυχραιμία της, τού απαντάει ότι «δουλειά σας δεν είναι να με εξυπηρετήσετε;». «Δεν θα μου πεις ποια είναι η δουλειά μου», απαντά εκείνος.
Ο διάλογος συνεχίζεται με τον κύριο με τα γυαλιά και μοναδικό υπάλληλο στην εξυπηρέτηση του κοινού να γίνεται ολοένα και πιο εριστικός, ολοένα και πιο επιθετικός. Η μητέρα μου κάποια στιγμή-κρατώντας ακόμα παιδί, καρότσι, τσάντες κλπ κλπ και χωρίς να έχει υψώσει την φωνή της, του λέει ότι «θα αναγκαστώ να σας καταγγείλω διότι δεν κάνετε τη δουλειά σας».
Εκείνος τότε βγαίνει απειλητικά προς το μέρος της. Τον φωτογραφίζει, λέγοντάς του ότι «αφού δεν μου δίνετε τα στοιχεία σας, πρέπει να το κάνω για να ξέρω ποιόν θα καταγγείλω». Με ύφος νταή και χυδαίες εκφράσεις σχολιάζει το ντύσιμό της, την εμφάνισή της: «ξέρω ποια είσαι, τί είσαι. Ψάχνεσαι για μπελάδες και θα σε πάω μέσα», λέει, κοιτώντας το παντελόνι της. Ένας αστυνομικός πλησιάζει και με ιδιαίτερα ευγενικό τρόπο απευθύνεται στη μητέρα μου. «Δεν τον βλέπετε; Δώστε τόπο στην οργή».
Δώσε τόπο στην οργή, δώσε τόπο στην οργή φτάσαμε εδώ, λέω εγώ και μοιράζομαι το όχι και τόσο μοναδικό δυστυχώς σκηνικό μαζί σας .