Οσο για τα βραδιά του στο Νησί των Ανέμων, αυτά τα περνούσε σε υψηλής γαστρονομίας ρεστοράν ή δειπνώντας στα πρυμνιό ντεκ θαλαμηγών εύπορων κληρονόμων μετά λοιπών κοσμικών συνδαιτυμόνων. Παρότι μετά από πολύχρονη σχέση με τα συνακόλουθα σκαμπανεβάσματά της διέκοψε την επαφή του με την κάτοχο μάστερ στα ναυτιλιακά και πλοιοκτήτρια Νάνσυ Λεονάρδου, παρέμεινε εραστής της Μυκόνου. Εστω κι αν πλέον συνδέεται με τη Φοίβη Γραμματικού, με την οποία τον χωρίζει η ανεπαίσθητη ηλικιακή διαφορά 30 χρόνων, και εκείνη διαθέτει οικογενειακή εξοχική κατοικία στις Σπέτσες, ο ίδιος παραμένει σταθερά αφοσιωμένος φαν της Μυκόνου.
Ενδεχομένως, το γεμάτο ζωντάνια κυκλαδίτικο νησί, που λίγο απέχει πια από μια όπερα του διαστήματος, να αποτελούσε τον μετρονόμο των παλμών του χαλαρού τέμπο και του ύφους ευημερίας που ανέδιδε. Είτε αυτός περιπατούσε κομψός στον πεζόδρομο της Τσακάλωφ με σομόν σακάκι και παλ απόχρωσης παντελόνι, είτε κολυμπούσε ξέγνοιαστος με φλούο μαγιό στην παραλία Σωρός στην Αντίπαρο, ή έκανε αμέριμνος σκι με μπορντό ισοθερμικό στη Φτερόλακα, η αύρα της χωρίς σκοτούρες άνεσής του διαχεόταν στην ατμόσφαιρα που τον περιέβαλλε.
Ανεξάρτητα, πάλι, από το αν πότε καταψήφιζε και πότε υπερψήφιζε τα μνημόνια, έμοιαζε να θεωρούσε επιβεβλημένο να χαζεύει τις βιτρίνες της 5ης Λεωφόρου της Νέας Υόρκης. Εκεί όπου προσερχόταν εν μέσω σφοδρής οικονομικής κρίσης που δοκίμαζε την Ελλάδα ως Μεσογειακός νεόπλουτος για ψώνια πέραν του Ατλαντικού. Οπως, άλλωστε, θα άρμοζε σε έναν εξ Αχαΐας ορμώμενο με διαθέσεις εκκολαπτόμενου δανδή, πρώην τοπικό καρναβαλιστή και οπαδό της Παναχαϊκής που έπινε μέχρι την ενηλικίωσή του το παραδοσιακό πατρινό λικέρ τεντούρα πριν γνωρίσει χάριν της πολιτικής του εκτόξευσης τα εκλεπτυσμένα κοκτέιλ μπαρ του Μανχάταν.
Ωστόσο, για ένα έξυπνο και μορφωμένο παιδί μικροαστικής οικογένειας -που γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μια επαρχιακή μεγαλούπολη μαζί με τον παππού του, τη μητέρα του Ελένη και την αδελφή του Τζωρτζίνα- το να μπαίνει π.χ. στο «Saks», στο «Bergdorf Goodman», στο «Proper Cloth» με γεμάτο πορτοφόλι ήταν, όσο να ’ναι, μια ατομική καταξίωση. Την επιβεβαίωναν άλλωστε η είσοδός του στα μπουζούκια, στις δεξιώσεις της οικονομικής ελίτ και η επιβίβασή του σε εντυπωσιακές θαλαμηγούς.
Η πολιτική του καριέρα
Δεν θα έλεγε κανείς σνομπ τον Αρη Σπηλιωτόπουλο. Διαπιστωμένα, όμως, δεν την ανεχόταν τη μίζερη, καταθλιπτική μονοτονία της πολιτικής στράτευσης. Δεν συμβιβαζόταν με τις γκρίζες «καθώς πρέπει» συμβάσεις της. Εχει περάσει πάνω από ένα τέταρτο του αιώνα από εκείνο τον μακρινό Απρίλιο του 1997, όταν ο Κώστας Καραμανλής τον όρισε εκπρόσωπο Τύπου της Ν.Δ. Καθιστώντας τον, μόλις στα 31 του χρόνια, τον νεότερο μέχρι τότε εκπρόσωπο ελληνικού κόμματος και θέτοντάς τον αυτομάτως σε μια σχεδόν αλαζονική τροχιά απογείωσης. Με σχεδόν εφηβική κοψιά, νεανική θωριά, παρά τους πρώιμους ελαφρά γκρίζους κροτάφους, και καλόγουστη εμφάνιση, φιλοτεχνούσε από την αρχή της καριέρας του μια ανατρεπτική, κόντρα στα πολιτικά στερεότυπα, εικόνα με πινελιές εναλλακτικού και τάχα απενοχοποιημένου προφίλ. Ηταν τα φεγγάρια που δειπνούσε στο εστιατόριο «Δεκαοκτώ» της οδού Πλουτάρχου συχνά με τη διαχρονική συνεργάτιδά του στην επικοινωνία Τζίνα Δραγώνα.
Αργότερα έπαιρνε σβάρνα μόνος του τα μπαράκια στο Γκάζι για ένα ποτήρι με το αγαπημένο του τζιν με σόδα. Μεταμεσονύκτια επέστρεφε στο διαμέρισμα που νοίκιαζε στη Δεξαμενή στο Κολωνάκι. Σε μερικές από τις νυχτερινές εξορμήσεις του τον ακολουθούσε ο κατά δέκα χρόνια μεγαλύτερος πρόεδρος της Ν.Δ. και αρχηγός τότε της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Στο Πάρκο Ελευθερίας, στο «Balthazar», στο «Connections», ο Καραμανλής πότε βαριεστημένος στριφογύριζε αμήχανα στα δάχτυλά του ένα ποτήρι ουίσκι με μπόλικο πάγο και άλλοτε ευδιάθετος αφηγούνταν χιουμοριστικά ανέκδοτα. Για διασκέδαση έβγαινε ο άνθρωπος, όχι για προπαγάνδα. Την ίδια ώρα, πλάι του ο συνοφρυωμένος Σπηλιωτόπουλος εξηγούσε με την εύγλωττη ορμητικότητα νεοπροσήλυτου τη θεωρία του περί «μεσαίου χώρου». Μάλιστα, την ανέπτυσσε -σιγά την πρωτότυπη ιδέα- με τόσο μεγάλη επιμονή, ώστε οι παλιές καραβάνες του κόμματος τον αποκαλούσαν «μεσοχωρίτη». Συμμετέχοντας, όμως, στην ηγετική ομάδα του κόμματος φάνταζε να έχει το πανίσχυρο πάνω χέρι στην κομματική ιδεολογία και ρητορική. Τσιτωμένος, όπως ήταν, έβλεπε παντού εσωκομματικούς εχθρούς, ενώ συνέδεε 50 τηλέφωνα δήθεν συνεργατών του σε έναν λογαριασμό με οικονομικό πάροχο του λογαριασμού τον ελληνικό λαό.
Συχνά, με αίσθηση παντοδυναμίας, εκφραζόταν περιφρονητικά, αν όχι με αχαριστία, για τον πρώην πρόεδρο της Ν.Δ. Μιλτιάδη Εβερτ, στη Γραμματεία Πολιτικού Σχεδιασμού όπου τον είχε εντάξει ο επικοινωνιολόγος Γιάννης Λούλης. Βαθμιαία, όπως θυμούνται κομματικά στελέχη εκείνης της περιόδου, ο βαπτισμένος ως Αριστόβουλος με το υποκοριστικό Αρης έπαιρνε ψηλά τον αμανέ. Το καλοκαίρι του 1999 προσγειώθηκε στην παραλία Σαρακήνικο της Γαύδου με το ελικόπτερο του τότε εκδότη της εφημερίδας «Επενδυτής» Μιχάλη Ανδρουλιδάκη. Τα βιντεοσκοπημένα στιγμιότυπα με το απροσδόκητο χάπενινγκ του ομαδικού χορού των γυμνιστών της παραλίας κατά την άφιξή του ξεσήκωσαν την οργή των πιο συντηρητικών στελεχών του κόμματος. Αλλά το αυτί του επικοινωνιακά «προχώ» Αρη δεν ίδρωνε.
Το ατίθασο «χρυσό αγόρι» της Ρηγίλλης έκανε του κεφαλιού του έχοντας δεδομένη τη στήριξη και τη συμπαράσταση του αρχηγού του κόμματος. Τις άκουγε με προσήλωση τις επικοινωνιακές συμβουλές του ο Καραμανλής ο νεότερος, ανιψιός του συνονόματού του Εθνάρχη. Ακόμη και όταν τον παρακινούσε να σερβίρει με τη σύζυγό του Νατάσα σφηνάκια πίσω από τον πάγκο ενός μπαρ.
Πόσο μάλλον όταν άστοχα τον νουθετούσε να παίξει μπάλα, με αποτέλεσμα ο πρόεδρος της Ν.Δ. να σπάσει το πόδι του. Καπάκι στο επικοινωνιακό κάταγμα ήρθε και η φωτογράφηση του Αρη στο περιοδικό «Γυναίκα» με μπουρνούζι και πετσέτα μέσα στο μπάνιο για να ξεσπάσει εσωκομματικός σάλος. Αλλά όσο έμενε ανέπαφος σε κριτική ή πειθαρχικές ποινές τόσο φούντωναν η κομπορρημοσύνη και η υπεροψία του. Με την οίηση του προκαταβολικά θριαμβευτή, το Σάββατο, παραμονή των εθνικών εκλογών της 9ης Απριλίου 2000, καθισμένος στην ψαροταβέρνα «Τράτα» της Καισαριανής με ναρκισσιστική επιδειξιμανία κατέθετε στην ομήγυρη τα σίγουρα ποσοστά νίκης της Ν.Δ. και σχεδόν έφτιαχνε την κυβέρνηση της επόμενης μέρας.
Το χαστούκι της ήττας από το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη, μετά από ντέρμπι είναι αλήθεια, του έπεσε πιο βαρύ από τα τηγανητά καλαμαράκια της προηγούμενης. Αναμενόμενα, η επιτελική μακροημέρευσή του στο κόμμα περατωνόταν και με κρότο και με λυγμό. Λιγότερο από έναν μήνα μετά, ο βουλευτής της Ν.Δ. Γιώργος Καρατζαφέρης διαγραφόταν από το κόμμα του επειδή χαρακτήρισε τον Σπηλιωτόπουλο «Σαλώμη». Εμμέσως, ο τότε εκπρόσωπος της Ν.Δ. γινόταν η αφορμή για τη δημιουργία του νέου κόμματος ΛΑΟΣ. Από τη μεριά του, βέβαια, προχώρησε σε αγωγές προς όσους υιοθέτησαν δημοσίως αυτή τη «γαργαλιστική» περιγραφή του Καρατζαφέρη εις βάρος του.
Αργότερα, με τις αποζημιώσεις που του επιδικάστηκαν, εξομολογούνταν με σχεδόν ωμό κυνισμό ότι αυτά τα χρήματα τα κράτησε για τον εαυτούλη του. Δεν τα διέθεσε, όπως συνηθίζεται στους πολιτικούς, σε ιδρύματα για κοινωφελείς σκοπούς. Αποδεικνύοντας ολοκάθαρα ότι πάνω απ’ όλα έθετε τα συμφέροντα της πάρτης του. Ηδη όμως το ασανσέρ της πολιτικής ανόδου του είχε φρακάρει σε χαμηλά πατώματα. Τον Αύγουστο του 2000, λίγους μήνες μετά την εκλογική ήττα της Νέας Δημοκρατίας, με τις αντιδράσεις εναντίον του να διευρύνονται κραυγαλέα, παραιτήθηκε από εκπρόσωπος Τύπου ύστερα από απαίτηση του Καραμανλή για να αντικατασταθεί από τον Θεόδωρο Ρουσόπουλο. Στην πρώτη κυβέρνηση του Καραμανλή από το 2004 δεν του ανατέθηκε κανένα υπουργικό πόστο. Ολα τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Γεμάτη με τις πανουργίες, τις ειρωνείες και τους εμπαιγμούς που επιφυλάσσει η ζωή σε όσους την αντιμετωπίζουν σαν αέναη πασαρέλα και παντοτινό τόπο εξωτικών διακοπών.
Πολιτική αφύπνιση
Ωσπου αιφνιδίως, με την πάροδο των χρόνων, σαν κάτι το πολιτικό να σκίρτησε πάλι εντός του. Τέτοιες μέρες του Μαΐου του 2019, και πάλι παραμονές ευρωεκλογών, ο Σπηλιωτόπουλος -ποιος ξέρει με ποια αφορμή αφύπνισης- ανταποκρίθηκε θερμά στο προσκλητήριο του τότε προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ για τη συγκρότηση ενός προοδευτικού μετώπου.
Δήλωσε ότι τον αφορά το κάλεσμα και δικαιολόγησε την αυτόκλητη προσέλευση του σαλπίσματος του Αλέξη Τσίπρα ως ανάγκη αντίστασης στον «λαϊκισμό», όπως ο ίδιος τον εννοούσε. Θυμήθηκε τις περιπέτειες της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και αναγόρευσε τον ΣΥΡΙΖΑ «ανάχωμα» αντίστασης στο πισωγύρισμα της Ευρώπης στα άκρα και τις ακρότητες. Με τέτοιες ρητορικά πομπώδεις πομφόλυγες, απέκρυπτε ίσως την πρόθεσή του να «τρυπώσει» στο συριζαϊκό ευρωψηφοδέλτιο. Υποψηφιότητα που πιθανόν ο οπορτουνιστής Τσίπρας θα ήθελε για να αιτιολογήσει μια διεύρυνση με στελέχη του ευρύτερου κεντροδεξιού χώρου, καθώς ενδεχομένως αφουγκραζόταν από μακριά την επερχόμενη εκλογική του πανωλεθρία.
Ατυχώς για τον πρόθυμο Αρη, οι μύχιες προσευχές του για επάνοδο στην πολιτική δράση δεν εισακούστηκαν ούτε στον ουράνιο θόλο, ούτε ο ψιθυριστός αντίλαλός τους έφτασε ως τα ταβάνια της Κουμουνδούρου.
Κάθε υποψία συστράτευσής του έβρισκε ισχυρή αντίσταση από αριστερά, ριζοσπαστικά κομματικά στελέχη τού μέχρι τότε κυβερνώντος κόμματος. Κάπως έτσι πέρασαν πέντε ακόμη καλοκαίρια στη Μύκονο και άλλοι πέντε χειμώνες στην Αράχωβα. Ο Αρης Σπηλιωτόπουλος δεν ήταν πια τζόβενο, ένα πλήρους ενέργειας μειράκιο της πολιτικής σκηνής. Περπατούσε πια στο διάβα του αμείλικτου χρόνου στα 58 του. Πόσα πια γλέντια, ραχάτια, ταξίδια, αμόρε, κοσμικές συναναστροφές και επώνυμες φορεσιές να προσθέσει στο παλμαρέ του; Η κοκεταρία των άσπρων πλέον μαλλιών και το καμουφλάζ μερικών περιττών κιλών δεν επαρκούν να ρεφάρουν τον απολεσθέντα χρόνο.
Ιδίως όταν μοιάζει δραματικός ο όποιος επιδειξιμανής πολιτικός παλιμπαιδισμός. Στην περίπτωσή του πιθανόν να μην ισχύει ότι τραγωδία στη ζωή είναι ότι οι άνθρωποι γίνονται γέροι πολύ σύντομα και σοφοί πολύ αργά. Πάντα υπάρχει διαθέσιμη η φρονιμάδα των έμπειρων ηλικιωμένων, ακόμη και γι’ αυτόν που κάποτε διαλαλούσε να παραιτούνται από δήμαρχοι όσοι υπερβαίνουν τα 67 τους χρόνια. Αρκεί η ώριμη αποκτηθείσα σύνεσή του να βρει αποδέκτες. Ξανά παραμονές των ευρωεκλογών, ο εκλεγμένος νέος αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να γνώρισε μεταχρονολογημένα τα μεστά προσόντα του Σπηλιωτόπουλου.
Η πιο πρόσφατη δραστηριοποίηση του τελευταίου ήταν η παροχή επικοινωνιακών συμβουλών στον Κωνσταντίνο Σιδηρόπουλο, γιο της Κατερίνας Παπακώστα και του συζύγου της, στρατηγού εν αποστρατεία Θεόδωρου Σιδηρόπουλου, ο οποίος αντικατέστησε στα ευρωψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ τον εξορισμένο από αυτά Δημήτρη Παπανώτα. Στο δέλεαρ τέτοιων επαγγελματικών προσόντων πασπαλισμένων με αστραφτερό κοσμικό αέρα δεν θα μπορούσε να αντισταθεί ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ.
Η γνωριμία Στέφανου - Αρη
Πρόσωπο-κλειδί στην προσέγγιση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ με τον πρώην υπουργό της Ν.Δ. υπήρξε, σύμφωνα με πληροφορίες, ο Γιάννης Δημάκης, «παιδί» του Γιάννη Λούλη και πρόσωπο εμπιστοσύνης του Στέφανου Κασσελάκη. Ο Δημάκης φέρεται να επεξεργάζεται τα ποιοτικά στοιχεία των focus groups για λογαριασμό της Κουμουνδούρου, συμπεριλαμβάνοντας στην ομάδα των συνεργατών του και τον Αρη Σπηλιωτόπουλο.
Η επεξεργασία των ερευνητικών αυτών δεδομένων ήταν που έφερε στο επιτελείο των δημοσκόπων της Κουμουνδούρου τον Αρη Σπηλιωτόπουλο. Αλλωστε ο κ. Δημάκης είναι πρόσωπο εμπιστοσύνης του Στέφανου Κασσελάκη, καθώς ανάλογες αναλύσεις φέρεται να έκανε για λογαριασμό του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ και όταν εκείνος ήταν υποψήφιος βουλευτής Επικρατείας στις εθνικές εκλογές του 2023. Με τη σαφή εκτίμηση στο πρόσωπό του και τη θετική γνώμη για τις δυνατότητές του άνωθεν εξασφαλισμένες, να σου λοιπόν ο Αρης Σπηλιωτόπουλος ως τεφαρίκι στο επικοινωνιακό επιτελείο του κόμματος. Με υποσχέσεις και προσδοκίες πολιτικής μακροβιότητας στο πόστο.
Φτάνει ο πρώην εκπρόσωπος της Ν.Δ. και τέως «γαλάζιος» υπουργός, από την πρόσφατα ανειλημμένη θέση του, να μετριάσει τον υποτιθέμενα φουριόζο αντιλαϊκισμό που διακινεί ως άλλοθι ιδεολογικής πυξίδας. Δεδομένου ότι ο Στέφανος Κασσελάκης δημαγωγικά αμφισβητεί το αδιάβλητο της εκλογικής διαδικασίας. Εφόσον συντονιστούν ο δυο τους σε αυτό το επικίνδυνο και ασυνάρτητο μοτίβο, δεν μένει τίποτε άλλο παρά η αναστάσιμη ευχή για καλή σταδιοδρομία σε αμφότερους και ευχάριστες τροπικάλ διακοπές σε Μύκονο και Μαϊάμι Μπιτς.
Δημήτρης Παγαδάκης
ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ
