Το 1988 ήταν ένα έτος πριν την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚικού καθεστώτος. Λυπάμαι που δεν μπορώ να δώσω στους νεώτερους να καταλάβουν τι σήμαινε να είσαι μαθητής τη δεκαετία του '80. Λυπάμαι που ελάχιστοι γνωρίζουν ότι στο αναγνωστικό του Δημοτικού είχαν βάλει ως ποίημα το "Καλημέρα Ήλιε, καλημέρα".
Λυπάμαι ότι τότε οι δάσκαλοι έκαναν παρατηρήσεις στα παιδάκια αν στη γιορτή του Πολυτεχνείου δεν τραγουδούσες το "Ένα το χελιδόνι". Θέλω όμως να δείξω σε μερικά παιδάκια του σήμερα, τι πραγματικά σημαίνει "ΚΑΤΑΛΗΨΗ" σχολείου. Την κάναμε στο Μαρούσι, το 1988, ίσως η 1η κατάληψη σχολείου που έγινε ποτέ. Ο λόγος; Οι καθηγητές, τέλη Μαΐου κι εν μέσω προαγωγικών εξετάσεων έκαναν απεργία.Η αγωνία μας για το πότε θα τελειώσει η χρονιά παρατεινόταν, μαζί με φήμες ότι δεν θα δώσουμε προαγωγικές, αλλά θα περάσουμε με τους βαθμούς του τριμήνου. Και ξαφνικά, αρχίζουμε να δίνουμε εξετάσεις χωρίς επιτηρητές. Χωρίς καθηγητές στις αίθουσες, απλά με μια αναπληρώτρια που μας έδινε τα θέματα.
Μα τι μας λέει ο βλάκας, θα πουν κάποιοι; Είναι λόγος αυτός; Φυσικά, δεν περιμένω από τα παιδάκια των επαγγελματικών νεολαιών να καταλάβουν. Παραθέτω φωτοτυπία από το ρεπορτάζ του ΕΘΝΟΥΣ της εποχής. Εγώ επισημαίνω δύο σημεία του ρεπορτάζ από τις δηλώσεις του εκπροσώπου τότε των μαθητών: "Δεν μας ενδιαφέρει ποιος θα υποχωρήσει περισσότερο ή λιγότερο. Θέλουμε μόνο να μην πληρώνουμε εμείς τις αμαρτίες τους" και "Δηλώνουμε υπεύθυνα ότι δεν θα προκαλέσουμε φθορές στο κτήριο και δεν θα παραβιάσουμε το απόρρητο του σχολείου".
Ούτε φωνές "να παραιτηθεί ο Υπουργός", που σημειωτέον έμενε τότε στο Μαρούσι, ούτε τίποτα. Η ιστορική αυτή κατάληψη είχε κι άλλες ενέργειες, όπως το κλείσιμο για λίγη ώρα της Λ. Κηφισίας, μαζί με τους μαθητές των υπόλοιπων Λυκείων της πόλης.
Το μόνο που σίγουρα δεν είχαν οι ενέργειές μας αυτές, ήταν πολιτικό καπέλωμα.
Ούτε από την αντιπολιτευτική ΝΔ τότε, ούτε καν από τον τότε Συνασπισμό.
Αυτά, για να μαθαίνουν οι νεώτεροι..
Ούτε από την αντιπολιτευτική ΝΔ τότε, ούτε καν από τον τότε Συνασπισμό.
Αυτά, για να μαθαίνουν οι νεώτεροι..