Πολύ κουβέντα τις προηγούμενες μέρες για την «τοξική Τράπεζα». Τα διεθνή Χρηματιστήρια ανεβαίνουν και μόνο με τη φήμη ότι η Αμερική θα ιδρύσει μια «τοξική Τράπεζα» που θα μαζέψει όλες τις επισφαλείς επενδύσεις (προβληματικά δάνεια και άλλα χαρτιά) των άλλων Τραπεζών ώστε αυτές απαλλαγμένες από τον κίνδυνο να ξαναρχίζουν να δανείζουν χρήματα...
Επειδή λοιπόν ενδεχομένως ο όρος «τοξική Τράπεζα», που στα αγγλικά είναι «bad Bank», μπορεί να γίνει της μοδός της επόμενες μέρες ή εβδομάδες καλό είναι να ξέρουμε για τι μιλάμε.
Μια «τοξική Τράπεζα» μπορεί να ιδρυθεί με πρωτοβουλία του Κράτους (που είναι και το μόνο που μπορεί να αναλάβει τέτοιο κόστος) και να μαζέψει ότι «περίεργο» κυκλοφορεί στις Τράπεζες, αλλά μπορεί να δημιουργηθεί και από μία Τράπεζα για την πάρτη της. Στην τελευταία περίπτωση η Τράπεζα εκχωρεί στην νέα «τοξική Τράπεζα» ότι «σκουπίδια» έχει προκειμένου απηλλαγμένη από «βαρίδια» να μπορεί να επιδοθεί απερίσπαστη και συνεχίζει απαλλαγμένη το «φιλανθρωπικό» της έργο...
Στο παρελθόν δύο φορές έχει εφαρμοσθεί αυτό το μοντέλο σε ευρεία κλίμακα:
-Τη δεκαετία του 1980 στις ΗΠΑ από τον Ρήγκαν. Την δεκαετία του 1970 τα Ταμιευτήρια στις ΗΠΑ (Savings and loan associations ή S&Ls) βρέθηκαν σε πολύ δύσκολη θέση, αφενός λόγω της Παγκόσμιας οικονομικής κρίσης (πετρέλαιο) και αφετέρου λόγω των αναχρονιστικών κανονισμών που προέβλεπαν ότι το Κράτος θα όριζε το ανώτατο επιτόκιο για τα Ταμιευτήρια τα οποία σημειωτέον είχαν κυρίως τοπικό χαρακτήρα. Με την άνοδο του πληθωρισμού και των επιτοκίων έχασαν πολλές καταθέσεις που πήγαν σε άλλες Τράπεζες ή fonds που έδιναν καλύτερο επιτόκια. Από την άλλη μεριά είχαν δώσει πολλά δάνεια (για σπίτια) με σταθερό επιτόκιο, τα οποία δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν την άνοδο των επιτοκίων και έγιναν ζημιογόνα.
Μόλις ανέλαβε την διακυβέρνηση ο Ρήγκαν, 3300 από τα 3.800 Ταμιευτήρια των ΗΠΑ εμφάνιζαν ζημιές. Με νόμο που ψηφίστηκε το 1982 δόθηκε η δυνατότητα στα Ταμιευτήρια να επεκτείνουν τις δραστηριότητές τους. Ενώ μέχρι τότε δέχονταν μόνο καταθέσεις και έδιναν μόνο στεγαστικά δάνεια, τους επετράπη να δίνουν καταναλωτικά δάνεια και πιστωτικές κάρτες, ενώ μπορούσαν πλέον να ορίζουν μόνα τους το επιτόκια ανάλογα με την αγορά. Δεν τους επετράπη να δραστηριοποιούνται στο Investmentbanking (μετοχές, ομόλογα κλπ.).
Παρόλα αυτά και προκειμένου να εξυγιανθούν τα Ταμιευτήρια, μιας και από το 1986 η Ομοσπονδία των Ταμιευτηρίων είχε κηρύξει πτώχευση, ιδρύθηκε το 1989 η «τοξική» Τράπεζα "Resolution Trust Corporation" που λειτούργησε ως το 1995 οπότε και έγινε η εκκαθάριση των τελευταίων τοξικών προϊόντων που είχαν περιέλθει στην κατοχή της από Ταμιευτήρια που έκλεισαν. Αποτέλεσμα της κρίσης αυτής που εμάς μας άφησε ανέγγιχτους ήταν να μειωθεί ο αριθμός των Ταμιευτηρίων το τέλος του 1995, σε «μόλις» 1645.
Αυτή η κρίση κόστισε συνολικά 153 δις δολάρια εκ των οποίων τα 124 τα πλήρωσε το Κράτος και συνεπώς οι φορολογούμενοι και ήταν η βασική αιτία της ύφεσης στην οποία βρέθηκε η Αμερικάνικη οικονομία στις αρχές της δεκαετίας του 90.
-Το 1992, μετά από απανωτές υποτιμήσεις της σουηδικής κορώνας και αυξήσεις των επιτοκίων (μόνο το Σεπτέμβριο του 1992 η Κεντρική Τράπεζα αύξησε το βασικό επιτόκιο κατά 500%!!) πολλές Τράπεζες της Σουηδίας (μεταξύ αυτών και η δεύτερη μεγαλύτερη η Nordbanken) βρέθηκαν ένα βήμα πριν τη χρεωκοπία. Είχαν δώσει πολλά δάνεια (το σύνολό τους ξεπερνούσε το 120% του ΑΕΠ της χώρας), κυρίως στεγαστικά, που με την απότομη αύξηση των επιτοκίων δεν μπορούσαν να αποπληρωθούν.
Η δεξιά Κυβέρνηση της χώρας ίδρυσε την "Securum" στην οποία περιήλθαν όλα τα «περίεργα» δάνεια και χαρτιά ενώ κρατικοποίησε τη Nordbanken. Η "Seurum" ανέλαβε να εκκαθαρίσει όλα τα σκουπίδια και στην κατοχή της περιήλθε ότι είχε αγορασθεί με τα εν λόγω δάνεια. Περίπου 2.500 σπίτια, μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις, μία πίστα σκι στην Αμερική, μια εταιρία τσάρτερ στη Ζιμπάμπουε, ξενοδοχεία σε διάφορα μέρη του κόσμου, το κτίριο της Βρετανικής Πρεσβείας στη Μιανμάρ και μια συλλογή με κιθάρες των Beatles!!!
H "Securum" ίδρυσε θυγατρικές για διάφορους τομείς (ακίνητα, Τουρισμός κλπ) στις οποίες μοίρασε τα περιουσιακά στοιχεία που αντιστοιχούσαν στα επισφαλή δάνεια και τις οποίες στη συνέχεια πούλησε ή έβαλε στο Χρηματιστήριο. Το 1997 σταμάτησε τη λειτουργία της με την πώληση και των τελευταίων εταιριών που είχε ιδρύσει.
Αυτή η κρίση κόστισε αρχικά 67 δις κορώνες. Το 75% όμως ξαναμπήκε στα ταμεία του Κράτους μέσω των κερδών της "Securum".
Εκτός όμως από τις κρατικές «τοξικές» Τράπεζες υπάρχουν και παραδείγματα που οι ίδιες οι Τράπεζες μετέφεραν σε θυγατρική τους επισφαλή δάνεια και χαρτιά προκειμένου να απαλλαγούν απ' αυτά. Έτσι η Γερμανική Dresdner Bank εκχώρησε στη θυγατική της IRU κυρίως δανεια (10 δις) και συμμετοχές της σε επισφαλείς επενδύσεις (Dresdner Bank Λατινικής Αμερικής), αξίας 35 δις ευρώ το 2002. Η θυγατρική έκλεισε το 2006 αφού εκποίησε ότι της παραχωρήθηκε χωρίς να λείψουν τελικά οι ζημιές.
Το πιο πρόσφατο παράδειγμα εσωτερικής bad Bank είναι η City Βank η οποία περί τα μέσα Ιανουαρίου έσπασε σε δύο τμήματα με το ένα να αναλαμβάνει όλες τις επισφαλείς επενδύσεις.
Στην Ευρώπη οι περισσότερες Κυβερνήσεις δεν σκέφτονται να ιδρύσουν «τοξικές» Τράπεζες μια και όλες έχουν ήδη λάβει άλλα μέτρα στήριξης που θεωρούν ότι είναι αρκετά. Εξάλλου η ίδρυση μιας «τοξικής» Τράπεζας συνεπάγεται ότι τις ζημιές που θα προκύψουν θα τις πληρώσουν οι φορολογούμενοι πολίτες ενώ με τα μέτρα στήριξης της ρυστότητας που αποφάσισε η ΕΕ ο κίνδυνος συνεχίζει να παραμένει στις Τράπεζες ενώ οι χρηματική στήριξη που θα δεχθούν οι Τράπεζες δεν είναι «δανεικά και αγύριστα»... όσο και αν το ΠΑΣΟΚ θέλει να μας πείσει ότι «χαρίζονται 28 δις στους Τραπεζίτες»
Μια «τοξική Τράπεζα» μπορεί να ιδρυθεί με πρωτοβουλία του Κράτους (που είναι και το μόνο που μπορεί να αναλάβει τέτοιο κόστος) και να μαζέψει ότι «περίεργο» κυκλοφορεί στις Τράπεζες, αλλά μπορεί να δημιουργηθεί και από μία Τράπεζα για την πάρτη της. Στην τελευταία περίπτωση η Τράπεζα εκχωρεί στην νέα «τοξική Τράπεζα» ότι «σκουπίδια» έχει προκειμένου απηλλαγμένη από «βαρίδια» να μπορεί να επιδοθεί απερίσπαστη και συνεχίζει απαλλαγμένη το «φιλανθρωπικό» της έργο...
Στο παρελθόν δύο φορές έχει εφαρμοσθεί αυτό το μοντέλο σε ευρεία κλίμακα:
-Τη δεκαετία του 1980 στις ΗΠΑ από τον Ρήγκαν. Την δεκαετία του 1970 τα Ταμιευτήρια στις ΗΠΑ (Savings and loan associations ή S&Ls) βρέθηκαν σε πολύ δύσκολη θέση, αφενός λόγω της Παγκόσμιας οικονομικής κρίσης (πετρέλαιο) και αφετέρου λόγω των αναχρονιστικών κανονισμών που προέβλεπαν ότι το Κράτος θα όριζε το ανώτατο επιτόκιο για τα Ταμιευτήρια τα οποία σημειωτέον είχαν κυρίως τοπικό χαρακτήρα. Με την άνοδο του πληθωρισμού και των επιτοκίων έχασαν πολλές καταθέσεις που πήγαν σε άλλες Τράπεζες ή fonds που έδιναν καλύτερο επιτόκια. Από την άλλη μεριά είχαν δώσει πολλά δάνεια (για σπίτια) με σταθερό επιτόκιο, τα οποία δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν την άνοδο των επιτοκίων και έγιναν ζημιογόνα.
Μόλις ανέλαβε την διακυβέρνηση ο Ρήγκαν, 3300 από τα 3.800 Ταμιευτήρια των ΗΠΑ εμφάνιζαν ζημιές. Με νόμο που ψηφίστηκε το 1982 δόθηκε η δυνατότητα στα Ταμιευτήρια να επεκτείνουν τις δραστηριότητές τους. Ενώ μέχρι τότε δέχονταν μόνο καταθέσεις και έδιναν μόνο στεγαστικά δάνεια, τους επετράπη να δίνουν καταναλωτικά δάνεια και πιστωτικές κάρτες, ενώ μπορούσαν πλέον να ορίζουν μόνα τους το επιτόκια ανάλογα με την αγορά. Δεν τους επετράπη να δραστηριοποιούνται στο Investmentbanking (μετοχές, ομόλογα κλπ.).
Παρόλα αυτά και προκειμένου να εξυγιανθούν τα Ταμιευτήρια, μιας και από το 1986 η Ομοσπονδία των Ταμιευτηρίων είχε κηρύξει πτώχευση, ιδρύθηκε το 1989 η «τοξική» Τράπεζα "Resolution Trust Corporation" που λειτούργησε ως το 1995 οπότε και έγινε η εκκαθάριση των τελευταίων τοξικών προϊόντων που είχαν περιέλθει στην κατοχή της από Ταμιευτήρια που έκλεισαν. Αποτέλεσμα της κρίσης αυτής που εμάς μας άφησε ανέγγιχτους ήταν να μειωθεί ο αριθμός των Ταμιευτηρίων το τέλος του 1995, σε «μόλις» 1645.
Αυτή η κρίση κόστισε συνολικά 153 δις δολάρια εκ των οποίων τα 124 τα πλήρωσε το Κράτος και συνεπώς οι φορολογούμενοι και ήταν η βασική αιτία της ύφεσης στην οποία βρέθηκε η Αμερικάνικη οικονομία στις αρχές της δεκαετίας του 90.
-Το 1992, μετά από απανωτές υποτιμήσεις της σουηδικής κορώνας και αυξήσεις των επιτοκίων (μόνο το Σεπτέμβριο του 1992 η Κεντρική Τράπεζα αύξησε το βασικό επιτόκιο κατά 500%!!) πολλές Τράπεζες της Σουηδίας (μεταξύ αυτών και η δεύτερη μεγαλύτερη η Nordbanken) βρέθηκαν ένα βήμα πριν τη χρεωκοπία. Είχαν δώσει πολλά δάνεια (το σύνολό τους ξεπερνούσε το 120% του ΑΕΠ της χώρας), κυρίως στεγαστικά, που με την απότομη αύξηση των επιτοκίων δεν μπορούσαν να αποπληρωθούν.
Η δεξιά Κυβέρνηση της χώρας ίδρυσε την "Securum" στην οποία περιήλθαν όλα τα «περίεργα» δάνεια και χαρτιά ενώ κρατικοποίησε τη Nordbanken. Η "Seurum" ανέλαβε να εκκαθαρίσει όλα τα σκουπίδια και στην κατοχή της περιήλθε ότι είχε αγορασθεί με τα εν λόγω δάνεια. Περίπου 2.500 σπίτια, μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις, μία πίστα σκι στην Αμερική, μια εταιρία τσάρτερ στη Ζιμπάμπουε, ξενοδοχεία σε διάφορα μέρη του κόσμου, το κτίριο της Βρετανικής Πρεσβείας στη Μιανμάρ και μια συλλογή με κιθάρες των Beatles!!!
H "Securum" ίδρυσε θυγατρικές για διάφορους τομείς (ακίνητα, Τουρισμός κλπ) στις οποίες μοίρασε τα περιουσιακά στοιχεία που αντιστοιχούσαν στα επισφαλή δάνεια και τις οποίες στη συνέχεια πούλησε ή έβαλε στο Χρηματιστήριο. Το 1997 σταμάτησε τη λειτουργία της με την πώληση και των τελευταίων εταιριών που είχε ιδρύσει.
Αυτή η κρίση κόστισε αρχικά 67 δις κορώνες. Το 75% όμως ξαναμπήκε στα ταμεία του Κράτους μέσω των κερδών της "Securum".
Εκτός όμως από τις κρατικές «τοξικές» Τράπεζες υπάρχουν και παραδείγματα που οι ίδιες οι Τράπεζες μετέφεραν σε θυγατρική τους επισφαλή δάνεια και χαρτιά προκειμένου να απαλλαγούν απ' αυτά. Έτσι η Γερμανική Dresdner Bank εκχώρησε στη θυγατική της IRU κυρίως δανεια (10 δις) και συμμετοχές της σε επισφαλείς επενδύσεις (Dresdner Bank Λατινικής Αμερικής), αξίας 35 δις ευρώ το 2002. Η θυγατρική έκλεισε το 2006 αφού εκποίησε ότι της παραχωρήθηκε χωρίς να λείψουν τελικά οι ζημιές.
Το πιο πρόσφατο παράδειγμα εσωτερικής bad Bank είναι η City Βank η οποία περί τα μέσα Ιανουαρίου έσπασε σε δύο τμήματα με το ένα να αναλαμβάνει όλες τις επισφαλείς επενδύσεις.
Στην Ευρώπη οι περισσότερες Κυβερνήσεις δεν σκέφτονται να ιδρύσουν «τοξικές» Τράπεζες μια και όλες έχουν ήδη λάβει άλλα μέτρα στήριξης που θεωρούν ότι είναι αρκετά. Εξάλλου η ίδρυση μιας «τοξικής» Τράπεζας συνεπάγεται ότι τις ζημιές που θα προκύψουν θα τις πληρώσουν οι φορολογούμενοι πολίτες ενώ με τα μέτρα στήριξης της ρυστότητας που αποφάσισε η ΕΕ ο κίνδυνος συνεχίζει να παραμένει στις Τράπεζες ενώ οι χρηματική στήριξη που θα δεχθούν οι Τράπεζες δεν είναι «δανεικά και αγύριστα»... όσο και αν το ΠΑΣΟΚ θέλει να μας πείσει ότι «χαρίζονται 28 δις στους Τραπεζίτες»
Τώρα που είπα ΠΑΣΟΚ...
δεν θα ήταν άσχημη ιδέα εκτός από «τοξικές» Τράπεζες...
να δημιουργηθεί και ένα «τοξικό» ΠΑΣΟΚ...
δεν θα ήταν άσχημη ιδέα εκτός από «τοξικές» Τράπεζες...
να δημιουργηθεί και ένα «τοξικό» ΠΑΣΟΚ...
Θα μπορούσε πχ να δημιουργηθεί ένα θυγατρικό κόμμα του ΠΑΣΟΚ στο οποίο θα έστελναν όλα τα βαρίδια του παρελθόντος, όπως Πάγκαλος, Βασούλα, Λαλιώτης κ.λπ.
Για εσωκομματικούς λόγους και προς παραδειγματισμό, θα μπορούσε ο Γιωργάκης να στείλει εκεί και τους Βενιζέλο, Λοβέρδο, Βερελή κλπ. αντιφρονούντες.
Ενώ δεν θα υπήρχε πρόβλημα να εντάσσονταν σε αυτό και διάφοροι ανεπιθύμητοι που τώρα φιλοξενούνται στο Γκουαντάναμο όπως Σημίτης, Κουλούρης, Άκης και Παπαντωνίου.
ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΣΤΟ ΚΑΝΟΝΙΚΟ ΠΑΣΟΚ ΔΕΝ ΘΑ ΕΜΕΝΑΝ ΚΑΙ ΠΟΛΛΟΙ...
άντε ο Γιωργάκης και κανένας Παπακωνσταντίνου και Ραγκούσης.
ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΣΤΟ «ΤΟΞΙΚΟ» ΠΑΣΟΚ
ΤΑ ΑΤΟΜΑ ΘΑ ΚΡΕΜΟΝΤΑΝ ΑΠ' ΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ...
άντε ο Γιωργάκης και κανένας Παπακωνσταντίνου και Ραγκούσης.
ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΣΤΟ «ΤΟΞΙΚΟ» ΠΑΣΟΚ
ΤΑ ΑΤΟΜΑ ΘΑ ΚΡΕΜΟΝΤΑΝ ΑΠ' ΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ...
Πηγές: Wikipedia και FT Deutschland