Του Μιχάλη Τζανάκη*ΠΑΤΡΙΣ
Ο μεγαλύτερος «πονοκέφαλος» για την κυβέρνηση δεν είναι ούτε η έκτη δόση, ούτε η μισθοδοσία του Νοεμβρίου, ούτε οι απεργίες των συνδικαλιστικών οργανώσεων που ούτως ή άλλως ελέγχει ακόμα. Η πολιτική ηγεσία του τόπου τρομάζει στην ιδέα της… παρέλασης της 28ης Οκτωβρίου. Μπορεί να ακούγεται υπερβολικό, αλλά ας δούμε τους «κινδύνους» της επετείου.
Ξεκινώντας απ τη σημειολογία της ημέρας, άντε να εκφωνήσεις «πανηγυρικό» και ν αναφερθείς σ ένα ηχηρότατο «ΟΧΙ», που ειπώθηκε μάλιστα από ένα δικτάτορα, ιδίως δε, όταν τη συγκεκριμένη άρνηση την απηύθυνε σ έναν ομοϊδεάτη του φασίστα. Είναι απ τις «φάρσες» της ιστορίας μας, ότι ένας φασίστας Ελληνας είπε «όχι» σ’ έναν Ιταλό φασίστα. Σε μια εποχή απόλυτου ενδοτισμού, που οι Ελληνες πολιτικοί, όχι δεν αρνούνται τίποτα σε κανέναν, αν και απευθύνονται δημοκράτες προς δημοκράτες, αλλά καλούν για μόνιμη παρουσία τις «τεχνικές επιτροπές» των αφεντικών μας, οι συγκρίσεις αποβαίνουν μοιραία αναπόφευκτες.
Πολλοί βέβαια ιστορικοί-και δικαίως- αναφερόμενοι στο μεταξικό «ΟΧΙ», αυτό το χρεώνουν στον ελληνικό λαό και όχι στον δικτάτορα, ο οποίος απλά το εξέφρασε «αντανακλαστικά». Έστω κι έτσι, το «ΟΧΙ» καταγράφηκε και τιμάται-φέρνοντας σε δύσκολη θέση κάποιους υπέρμαχους της «παγκόσμιας διακυβέρνησης» - ως δείγμα εθνικού φρονήματος και πατριωτισμού της χώρας, και όχι ενός φασίστα ηγέτη που με αυταρχισμό πήρε την εξουσία το 1936.
Είμαι περίεργος ν ακούσω το πρωθυπουργικό διάγγελμα εκείνης της ημέρας ν αναφέρεται στην κρισιμότητα των στιγμών, στην ανάγκη για εθνική ομοψυχία, για τις προσπάθειες των ελλήνων για τη σωτηρία της χώρας- η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα που λέει κι ο ποιητής- για τις θυσίες που θεμελιώνουν το καλύτερο μέλλον των παιδιών μας-ρωτήστε και τις πρεσβείες και προξενεία μας στην Αμερική, Αυστραλία κλπ- και γενικά όλα εκείνα τα «πομπώδη» φληναφήματα που απαιτεί η περίσταση. Απλά, αν και συνηθισμένα, ανιαρά επαναλαμβανόμενα φέτος θ ακούγονται εντελώς «κωμικά» για να μην πω προσβλητικά για τη νοημοσύνη μας.
Μετά τους «πανηγυρικούς» της ημέρας πρέπει να στηθούν οι εκπρόσωποι της πολιτικής μας εξουσίας σε μια υπερυψωμένη εξέδρα, σε κεντρικές οδούς των μεγαλουπόλεων να παρακολουθήσουν –δήθεν-μαθητικές και στρατιωτικές παρελάσεις. Με ύφος αγέρωχο θα στηθούν μπροστά στις κάμερες και τα μικρόφωνα και θα πρέπει να προσποιηθούν ότι είναι υπερήφανοι για το φρόνημα των νέων μας και το υψηλό ηθικό αλλά και την ετοιμότητα των ενόπλων μας δυνάμεων.
Εδώ αρχίζουν κάποια πρακτικά προβλήματα που δεν μπορώ να προβλέψω πως μπορεί να εξελιχθούν αυτά τα διαδικαστικά της επικείμενης δοξολογίας και παρέλασης. Τα «περήφανα νιάτα», που θα εκθειάσουν στις δηλώσεις τους, προφανώς δεν είναι καθόλου περήφανα διότι, αν και «έχουν» διαδραστικούς πίνακες και dvd, δεν έχουν καθηγητές, δεν έχουν βιβλία, δε θα έχουν θέρμανση το χειμώνα, τα περισσότερα σχολεία τελούν ήδη υπό κατάληψη, οι καθηγητές και οι δάσκαλοι τους είναι εξευτελισμένοι νεόπτωχοι επιστήμονες, επομένως θα πουν ψέματα περί φρονήματος και άλλων σχετικών.
Οι ένοπλες δυνάμεις δεν είναι και τόσο «ετοιμοπόλεμες» αυτόν τον καιρό. Μάλλον «ατιμασμένοι» αισθάνονται, αν κρίνουμε την τελευταία περίοδο τα τεκταινόμενα που λαμβάνουν χώρα στις τάξεις της. Η στρατιωτική ηγεσία παρακάμπτεται, το Πεντάγωνο καταλαμβάνεται από απόστρατους και εφέδρους (κανονικοί είναι αυτοί οι έφεδροι) αξιωματικούς, μισθολογικά τους εξισώνουν (και αυτούς) με τους συναδέλφους τους του Τιμπουκτού και μάλλον η πολιτική ηγεσία θα δυσκολευτεί να κάνει έστω και τις στερεότυπες δηλώσεις της ημέρας.
Το ερώτημα είναι ποιοι θα στηθούν στις εξέδρες των επισήμων και ποιοι θα παρελάσουν;
Τα πρόσωπα που ασκούν εξουσία, άρα πρέπει να ναι και «τιμώμενα» απ ότι φαίνεται θα είναι κάτι τεχνοκράτες υπηρέτες τραπεζών που «μεσιτεύουν» τον πλούτο μιας ευρωπαϊκής χώρας σε αντάλλαγμα των τοκογλυφικών δανείων που οι άφρονες ηγεσίες της χώρας μας έπαιρναν. Αυτοί ασκούν εκτελεστική εξουσία ξεκάθαρα πλέον και δεν μπορώ να φανταστώ τον Κουτρουμάνη αντί του Τόμσεν να τιμάται, ή τη Διαμαντοπούλου με το σινιέ ταγεράκι της, να παρακολουθεί αγέρωχη τους μαθητές της «φωτοτυπίας», αντί της Λαγκάρντ στην ίδια θέση να «καμαρώνει» τα νιάτα της Ελλάδας.
Και οι παρελαύνοντες ποιοι θα είναι; Ποιοι θα ηγηθούν της παρέλασης; Μήπως αντί των θυμάτων πολέμου παρελάσουν τα θύματα του μεσοπρόθεσμου και του «εφαρμοστικού»; Αντί για τους προσκόπους, μήπως δούμε τους «εφέδρους» του Βενιζέλου; Στη θέση των «σαμαρειτών» του Ερυθρού Σταυρού μπορεί να καμαρώσουμε τους «Γιατρούς του Κόσμου», που ο Παπουτσής τους έχει φλομώσει στο χημικό και κάνουν διπλοβάρδιες στο κέντρο της πρωτεύουσας. Αντί των μηχανοκίνητων τμημάτων ίσως περάσουν σε σχηματισμούς ταξιτζήδες, αυτοκινητιστές και λοιποί «τροχοφόροι» μνημονιόπληκτοι. Δεν ξέρω, αν στη μεγάλη στρατιωτική παρέλαση παρελάσουν «ρυμουλκημένα» και τα γερμανικά υποβρύχια, αφού έτσι κι αλλιώς δεν έχουν πλευστότητα στη θάλασσα, ενώ στους κεντρικούς δρόμους θα φαίνονται πολύ καλύτερα. Επίσης δεν ξέρω αν οι πλανώδιοι Αφρικανοί ή Ασιάτες θα πωλούν ελληνικά σημαιάκια ή σημαιάκια με το σήμα της citigroup ή της Siemens μαζί με τα σχολικά βιβλία που έχουν την αποκλειστικότητα στη διάθεση τους. Και για τη Siemens δεν κάνουμε καθόλου πλάκα, αφού με το κλιμάκιο του «φιλέλληνα» αντικαγκελάριου Ρέσλερ, κατέφτασε αυτές τις ημέρες και εκπρόσωπος της γνωστής εταιρείας για «επενδύσεις», αφού γνωρίζει καλά και την «ιδιοσυγκρασία» των Ελλήνων.
Στρατιωτικά αγήματα δε θα εμφανιστούν, παρά μόνο πεζοπόρα τμήματα των ειδικών δυνάμεων καταστολής του Παπουτσή και του Όθωνα, ο οποίος μετά το αβγό που έφαγε στο Ρέθυμνο έχει «αγριέψει» πολύ. Τα τμήματα αυτά θα παρελάσουν με πλήρη εξάρτυση φορώντας τις αντιασφυξιογόνες μάσκες, αφού ενδέχεται να πιάσουν «δουλειά» την ώρα της παρέλασης. Τα τμήματα αυτά των ειδικών μονάδων καταστολής θα φτάσουν στην Πλατεία Συντάγματος μετακινούμενοι με το μετρό, γιατί τους «εμπνέει» ο χώρος !!!
Φαντάζεστε τώρα τον Πάγκαλο τιμώμενο πρόσωπο-αντιπρόεδρος της κυβέρνησης μην το ξεχνάτε- να του «κλίνουν» τιμητικά την κεφαλή σχηματισμοί απολυμένων «κοπριτών» του δημοσίου ή άνεργοι πτυχιούχοι με το κατέβασμα του χεριού απ τον διμοιρίτη; Εξαιρετικά επικίνδυνο θεωρώ αυτό το ενδεχόμενο.
Αλλά ν αφήσουμε τον αντιπρόεδρο και ας πάμε στον πρόεδρο. Μοναδικό σημείο της επικράτειας ασφαλές, για να τιμήσει την ημέρα της εθνικής επετείου είναι το… Καστελόριζο. Το «ντεκόρ» γνωστό, οι βαρκούλες στη θέση τους τα πολύχρωμα σπιτάκια στην πλάτη του «ηγέτη», κοντά στην Κυπρο-ισραηλινή ΑΟΖ, άρα εκ του ασφαλούς μπορεί να εκφωνήσει τα γνωστά περί εθνικής κυριαρχίας και να καταφέρει άλλο ένα «ηχηρό» ράπισμα προς τη «γείτονα».
Πέρα από τα κωμικοτραγικά που αναφέρουμε, τα οποία δυστυχώς είναι περισσότερο τραγικά παρά κωμικά, η εθνική επέτειος που θα εορταστεί σε λίγες μέρες είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να ανασύρουμε τις ελληνικές σημαίες απ τις αποθήκες μας- άλλωστε όλοι έχουμε από το EURO 2004-να γεμίσουμε τα μπαλκόνια, τα σπίτια, τους δρόμους, τις πλατείες. Αυτή τη φορά δε θα πανηγυρίσουμε το θρίαμβο του Καραγκούνη, ούτε τη νίκη της Παπαρίζου. Δε θα χρειαστούμε καν την προτροπή των «υπερπατριωτών», υποστηρικτών κατά τα άλλα, του ενδόξου μνημονίου, ώστε να χαρακτηριστούμε «εθνικιστές». Μπορούμε δε, να γράψουμε και μια προσφιλή φράση του αείμνηστου πατέρα του νυν πρωθυπουργού-αν και ο ίδιος τη χρησιμοποιούσε για το «κίνημα» κι όχι για τη χώρα. « η Ελλάς δεν πωλείται, δεν κληρονομείται, δεν τεμαχίζεται». Αλλά επειδή ενδεχομένως κάποιοι δεν το καταλάβουν στην ελληνική γλώσσα, ας γραφτεί καλού-κακού και αγγλιστί το μήνυμα.
•Ο Μιχάλης Τζανάκης είναι φιλόλογος