«Λένε για την ελπίδα πως πάντα στερνή ποθαίνει, μα δεν τη θέλω ζωντανή κι ελπίδα ν’ απομένει», λέει μια μαντινάδα από την πατρίδα μου, την Κρήτη, και θα μπορούσε να πει κάποιος πως αντικατοπτρίζει πλήρως την κατάσταση στη χώρα. Η ελπίδα ναι μεν πεθαίνει τελευταία, αλλά στην Ελλάδα πάντα μένει σκέτη ελπίδα.Η υπογραφή του τέταρτου Μνημονίου από την αριστερή κυβέρνηση τελείωσε τις αυταπάτες και την ελπίδα, όπως τουλάχιστον την εννοούσε ο ΣΥΡΙΖΑ πέρυσι τον Ιανουάριο, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως η πραγματική ελπίδα θα σταματήσει να υπάρχει, ούτε ότι δεν θα την επιζητούν οι Ελληνες πολίτες. Τα δεδομένα, ωστόσο, πλέον είναι τελείως καινούργια και πολλές ερωτήσεις ζητούν αμέσως απαντήσεις. Αφού το «όραμα» της Αριστεράς κατέληξε σε τοίχο και μετά από 16 μήνες υπογράψαμε ακόμα ένα Μνημόνιο, αυτή τη φορά χωρίς να υπάρχει χρονοδιάγραμμα για το πότε ακριβώς θα τελειώσει, το πολιτικό σύστημα είναι μπροστά στον μεγαλύτερο γρίφο της νεότερης Ιστορίας.
Εναν γρίφο που αναπόφευκτα πρέπει να λύσει η αξιωματική αντιπολίτευση, καθώς πλέον και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα μνημονιακό κόμμα, το οποίο είναι στην εξουσία και αργά ή γρήγορα θα έχει την ανάλογη φθορά. Ποιο είναι το βήμα που πρέπει να κάνει η χώρα για να βρει πάλι τη χαμένη της ελπίδα και ποιο είναι το επόμενο μεγάλο διακύβευμα για τους Ελληνες πολίτες παραμένει άγνωστο, με τη μεγάλη κεντροδεξιά παράταξη να μην μπορεί να βρει τα πατήματά της σε αυτό το ρευστό πολιτικό κλίμα και να αντιμετωπίζει ένα σαφές πρόβλημα ταυτότητας για το πώς θα διαχειριστεί την επόμενη μέρα. Αυτή η αναζήτηση της ελπίδας είναι το μείζον.
Μιας αληθινής ελπίδας, που θα μπορέσει να έρθει σε αντιδιαστολή με την ψεύτικη, που μοίρασε χωρίς ντροπή ο ΣΥΡΙΖΑ σε τρεις εκλογικές αναμετρήσεις, και θα αποτελέσει την κινητήριο δύναμη για την Κεντροδεξιά και τον κόσμο της. Παράλληλα, θα βάλει τέλος στις μνημονιακές ρητορικές, που έριξαν τόσο νερό στον μύλο της Κουμουνδούρου, ακόμα και τώρα, που πέρασε στη μνημονιακή όχθη. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, πως ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε εκλογές μέσα σε 9 μήνες και ως μνημονιακό κόμμα και ως αντιμνημονιακό, κάτι που δείχνει πως η ρίζα του κακού για τη Ν.Δ. δεν ήταν μόνο τα Μνημόνια, αλλά και οι χρόνιες παθογένειες που οδήγησαν στη συρρίκνωσή της.
Αν η «γαλάζια» παράταξη το αμέσως επόμενο διάστημα δεν μπορέσει να εκφράσει αυτή τη νέα ελπίδα, που θα εμπνεύσει τον ελληνικό λαό, υπάρχει ένας μεγάλος και ορατός κίνδυνος: Να εξελιχθεί ο Αλέξης Τσίπρας σε έναν νέο Ανδρέα Παπανδρέου, δηλαδή να αντέξει στον χρόνο, γιατί δεν θα υπάρχει εναλλακτική πρόταση. Η Ν.Δ. πρέπει να βρει και να κωδικοποιήσει αυτή τη νέα ελπίδα, αλλά και να πείσει τον ελληνικό λαό πως είναι η πολιτική δύναμη που μπορεί να δώσει πραγματική διέξοδο στα αδιέξοδα. Η πραγματική ελπίδα, που από όραμα θα γίνει πράξη. Το νέο αυτό σύνθημα πρέπει να έχει θετικό μήνυμα.
Ο εκφοβισμός και οι απειλές στο εκλογικό σώμα ουδέποτε είχαν θετικό αποτέλεσμα. Η Ν.Δ. πρέπει να γίνει ο εκφραστής αισιοδοξίας για τη χώρα και για την επόμενη μέρα, αλλιώς θα καταλήξει ένα κόμμα διαμαρτυρίας, που, ό,τι και αν λέει, θα βρίσκουν πάντα το αντίδοτο να το εξουδετερώνουν οι «μαθητευόμενοι μάγοι» του ΣΥΡΙΖΑ. Οι οποίοι, όπως φαίνεται, δεν είναι πλέον τόσο μαθητευόμενοι, αλλά έχουν γίνει επαγγελματίες στο να αλλάζουν την αλήθεια και να παρουσιάζουν το μαύρο, άσπρο.
http://www.parapolitika.gr/article/359593/o-kindynos-na-ginei-o-tsipras-neos-andreas