Του Δημήτρη Στεργίου
Πάλι τα ίδια είτε χωρίς Μνημόνια είτε με Μνημόνια. Οι συνδικαλιστές της ΔΕΗ απειλούν ότι θα κατεβάσουν τους διακόπτες της «επιχείρησής τους» πάντα «για το καλό μας», όπως κάνουν συνεχώς τα τελευταία τριάντα χρόνια, δηλαδή όπως τη δεκαετία του 1980, τη δεκαετία του 1990, τη δεκαετία του 2000 και την τρέχουσα δεκαετία.
«Για το καλό μας», πάντα «για το καλό μας», όπως μας το υπενθύμισε ξανά ο πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ –ΔΕΗ κ. Γιώργος Αδαμίδης μιλώντας στον ΣΚΑΪ. «Η ΔΕΗ δεν έχει ανάγκη από καμία πώληση», τόνισε, υπενθυμίζοντας την «πονοψυχία» του για τους καταναλωτές: «Θα είναι η καταστροφή των καταναλωτών γιατί αν έχουμε ολιγοπώλιο στην ενέργεια με την ΔΕΗ αποδεκατισμένη θα έχουμε αυξήσεις των τιμολογίων».
Τι σάς θυμίζουν όλα αυτά; Μα εκείνα που έλεγαν για τον ΟΤΕ πριν από την απελευθέρωση των τηλεπικοινωνιών και όσα λένε, σαν σε «κασέτα», οι συνδικαλιστές των αστικών συγκοινωνιών της Αθήνας μετά το 1990, ότι δηλαδή θα αυξηθούν τα εισιτήρια, λες και τώρα είναι φθηνά για τους φορολογούμενους που τα επιχορηγούν!
Μερικά προκλητικά «στιγμιότυπα» για τους συνδικαλιστές της ΔΕΗ
Ας θυμηθούμε, με την ευκαιρία, μερικά «κατορθώματα» από το «έπος» των συνδικαλιστών της ΔΕΗ πάντα «για το καλό μας» πολύ πριν από τα Μνημόνια:
-Ακόμη και πριν από τη μετοχοποίηση της ΔΕΗ το 2001, όταν οι συνδικαλιστές ζήτησαν και έλαβαν μετοχές της ΔΕΗ και ίδρυσαν και μελετητικές και συμβουλευτικές εταιρείες, είχαν κατοχυρώσει σημαντικά προνόμια, όπως υψηλές αμοιβές και παραγωγικά πριμ χωρίς αντίστοιχη μέτρηση παραγωγικότητας, καθώς και ιδιαίτερα ευνοϊκό ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό καθεστώς με σημαντικές παροχές, μεγάλα εφάπαξ και συντάξεις που έφθαναν στο 120% του τελευταίου μισθού.
-Το 1986 ήταν η πρώτη φορά που η διοίκηση της ΔΕΗ επιχείρησε να περικόψει έστω και λίγο το δωρεάν ηλεκτρικό ρεύμα από τους υπαλλήλους και τους συνταξιούχους της ΔΕΗ, ενώ εκκρεμούσε και η υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας. Επικεφαλής της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ ήταν τότε ο Δημήτρης Πιπεργιάς (μετέπειτα έγινε βουλευτής του ΠαΣοΚ).
Επί τέσσερις μήνες, από τον Σεπτέμβριο ως τον Δεκέμβριο του 1986, οι υπάλληλοι της ΔΕΗ έκαναν αποχή από υπερωρίες και από την άμεση συντήρηση μονάδων, με αποτέλεσμα συσσωρευμένες βλάβες και πολλές μονάδες εκτός λειτουργίας.
Φθάσαμε Παραμονές Χριστουγέννων του 1986 με την απειλή γενικού μπλακάουτ να είναι πάντα εφιαλτική. Η τότε κυβέρνηση αναγλάσθηκε να δεχτεί τα περισσότερα αιτήματα της ΓΕΝΟΠ και μέσα στις γιορτές οι βλάβες διορθώθηκαν. Προηγουμένως, περιοχές της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης αλλά και η Κρήτη είχαν μείνει κάποια δίωρα-τρίωρα χωρίς ρεύμα.
-Αξέχαστες είναι και οι «προσπάθειες» των τότε συνδικαλιστών της ΔΕΗ κατά την περίοδο 1991 – 1992 πάντα «για το καλό μας». Ο τότε πρόεδρος της ΔΕΗ Θ. Ξανθόπουλος αποφάσισε να περικόψει πλήρως το δωρεάν ρεύμα στους εν ενεργεία υπαλλήλους και τους συνταξιούχους της δημόσιας επιχείρησης. Κι έγινε πάλι χαλασμός! Πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ ήταν τότε ο Ν. Μπάκουλης (δεν πολιτεύθηκε!), ο οποίος ταλαιπώρησε οικονομία, νοικοκυριά, επιχειρήσεις με πάνω 40 ημέρες ολοκληρωτικής απεργίας, με κατάληψη των μονάδων ηλεκτροπαραγωγής και πολύωρες διακοπές ρεύματος σε όλη την Ελλάδα, με την Αθήνα να υποφέρει περισσότερο και λόγω κακής τροφοδοσίας.
-Το 2007, η τότε κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας με πρωθυπουργό τον Κώστα Καραμανλή και αρμόδιο υπουργό τον Δημήτρη Σιούφα είχε προωθήσει τις αναγκαίες νομοθετικές πρωτοβουλίες για την απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας από τις αρχές του 2006 και συγκεκριμένα στις 17 Ιανουαρίου του 2006. Και ο τότε ο πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ –ΔΕΗ κ. Φωτόπουλος απείλησε όλους τους Έλληνες –καταναλωτές- πελάτες της επιχείρησης, οι οποίοι τον πλήρωναν κάθε μήνα με έναν ικανοποιητικό μισθό και, αργότερα, με μιαν ικανοποιητικότατη σύνταξη, ότι θα κατεβάσει τους διακόπτες του ηλεκτρικού ρεύματος ακόμα και σε ημέρες καύσωνα.
Και σαν να μην έφθανε αυτό, τότε ο κ. Φωτόπουλος και οι περί αυτόν συνδικαλιστές είχαν εμφανιστεί ως «τεθλιμμένοι συγγενείς» της ΔΕΗ, αναρτώντας μάλιστα και «κηδειόχαρτο»!
Στη σχετική «αναγγελία της κηδείας της ΔΕΗ», την οποία «φιλοτέχνησε» τότε η ΓΕΝΟΠ και διένειμε, αναφέρεται ότι η ΔΕΗ «χτυπήθηκε από βόλι για χατίρι των ανταγωνιστών της στις 17 Ιανουαρίου 2006». Στο «κηδειόχαρτο» εμφανίζονται ως «αδέρφια» της ΔΕΗ τα ασφαλιστικά ταμεία, ο ΟΤΕ, η Ολυμπιακή και ο ΟΣΕ!!!. Ως «παιδιά» της ΔΕΗ ο … ελληνικός λαός, οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι.
-Τον Φεβρουάριος του 2008, πάλι με κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας, πρωθυπουργό τον Κ. Καραμανλή, αρμόδιο υπουργό Ανάπτυξης τον Χρ. Φώλια και πρόεδρο της ΔΕΗ τον Τάκη Αθανασόπουλο έγινε πάλι χαλασμός πάντα «για το καλό μας». Αφορμή ήταν η Συλλογική Σύμβαση Εργασίας και οι αυξήσεις που (δεν) έδινε ο κ. Αθανασόπουλος αλλά πραγματική αιτία η συνεργασία με ξένους επενδυτές για την κατασκευή νέων μονάδων. Οι συνδικαλιστές κατασκήνωσαν στο γραφείο του και δεν τον άφηναν να κάνει ΔΣ, ενώ τον Φεβρουάριο του 2008 προχώρησαν σε απεργιακές κινητοποιήσεις μικρότερης διάρκειας .
Κλείνουμε το σημείωμα αυτό με την επισήμανση της γνωστής διαπίστωσης ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται στη χώρα μας ως ιλαροτραγωδία. Διότι, όπως τους τελευταίους μήνες είμαστε όλοι θεατές στο ίδιο έργο που «παίζεται» εις βάρος της αξιοπρέπειας και του κύρους της χώρας μας σχεδόν κάθε τρίμηνο και κάθε εξάμηνο μετά το 2010 με τις γνωστές εμπλοκές που παρατηρούνται σε όλες τις συζητήσεις με τους ελεγκτές της τρόικας, έτσι και το 2010, την πρώτη εμπλοκή με τους δανειστές είχε προκαλέσει πάλι η ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ. Τότε, οι συνδικαλιστές της ΔΕΗ, διεκδικώντας το δικαίωμα να ρυθμίζουν όχι μόνο το περιεχόμενο των συζητήσεων, αλλά ακόμη και τις συναντήσεις της τότε υπουργού Περιβάλλοντος και Κλιματικής Αλλαγής Τίνας Μπιρμπίλη με την τρόικα, περίμεναν τους ξένους εμπειρογνώμονες στην είσοδο του υπουργείου, κρατώντας σακιά με λιγνίτη.
Η συνάντηση ματαιώθηκε και θα πραγματοποιούνταν στην επόμενη επίσκεψη των ελεγκτών της τρόικας στην Αθήνα. Υπενθυμίζεται ότι τότε οι διαπραγματεύσεις για την είσοδο ιδιωτών στην παραγωγή ρεύματος από λιγνίτη βρίσκονταν σε κρίσιμη καμπή, καθώς η Κομισιόν παρουσιαζόταν να απορρίπτει την πρόταση για ανταλλαγή λιγνιτικών μονάδων και πρότεινε την ενοικίαση ή πώληση. Με το ενδεχόμενο αυτό διαφωνούσαν οι συνδικαλιστές, αλλά και η διοίκηση της επιχείρησης! Τα ίδια Παντελάκη μου …
Οι εφιαλτικές διαπιστώσεις της ΓΣΕΕ
Λίγες ημέρες πριν από την «πονοψυχία» των συνδικαλιστών της ΔΕΗ για τους καταναλωτές, κυκλοφόρησε Έκθεση του ΙΝΕ/ ΓΣΕΕ του 2017 με τα εύστοχα βασικά συμπεράσματα για την ελληνική οικονομία και την απασχόληση κατά τη μνημονιακή περίοδο 2010-2015, η οποία μας θύμισε το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του Εργάτη» και άλλα ηχηρά παρόμοια, που βροντοφώναζαν στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας κατά τις απεργίες οι αρχισυνδικαλιστές της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδος (ΓΣΕΕ), η οποία στην πραγματικότητα ήταν και είναι Γενική Συνομοσπονδία Δημόσιων Επιχειρήσεων και Οργανισμών, αφού σχεδόν ανέκαθεν τη θέση του προέδρου και άλλων αξιωμάτων κατείχαν υπάλληλοι του εν ευρεία εννοία δημόσιου τομέα.
Θυμήθηκα τους απεργιακούς αγώνες με τη λίστα δεκάδων αιτημάτων για αυξήσεις μισθών, για διεύρυνση «κεκτημένων» και άλλες παροχές από άδεια δημόσια ταμεία ή, καλύτερα, από δημόσια ταμεία που ενισχύονταν σχεδόν μόνο από δάνεια και κοινοτικούς πόρους. Διάβασα, λοιπόν, μεταξύ άλλων τα ακόλουθα βασικά συμπεράσματα:
-Η κατανάλωση σημειώνει σημαντική απόκλιση από το διαθέσιμο εισόδημα μετά το 2012. Τα νοικοκυριά, στο σύνολό τους, εμφανίζονται να έχουν αρνητικές νέες αποταμιεύσεις. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με το ότι τα νοικοκυριά έχουν αρνητικό νέο δανεισμό συνεπάγεται ότι είναι πολύ πιθανό η κατανάλωση να χρηματοδοτείται από μη δηλωμένα εισοδήματα και από τη μείωση του πλούτου τους.
-Η μείωση του πλούτου των νοικοκυριών έχει αρνητική επίδραση στις καταθέσεις τους και στη δυνατότητα ικανοποίησης των φορολογικών και των δανειακών υποχρεώσεών τους. Το ίδιο ισχύει και για τον επιχειρηματικό τομέα της οικονομίας. Οι προαναφερόμενες τάσεις επηρεάζουν αρνητικά τη φερεγγυότητα του τραπεζικού συστήματος και προκαλούν εμπλοκή στο ρόλο του στο σύστημα πληρωμών και χρηματοδότησης της οικονομίας. Ως προς το ζήτημα αυτό, η ένταξη της οικονομίας στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης θα είχε σταθεροποιητική επίδραση στο τραπεζικό σύστημα, ωστόσο χρονικά περιορισμένη.
-Το 68,9% των εργαζομένων με μερική απασχόληση δηλώνει ότι ο λόγος για τον οποίο απασχολείται με αυτή τη μορφή εργασίας είναι ότι δεν μπορούσε να βρει πλήρη απασχόληση.
-Η μακροχρόνια ανεργία συνεχίζει να κινείται σε ποσοστό μεγαλύτερο του 70%.
-Το ποσοστό ανεργίας εμφανίζεται σημαντικά υψηλότερο στις γυναίκες (27,2%) σε σχέση με τους άνδρες (18,9%) και στις νεότερες ηλικίες σε σχέση με τις γηραιότερες. Ειδικότερα, η ανεργία στην ηλικιακή ομάδα 15-24 ετών βρίσκεται στο 44,2%, στην ηλικιακή ομάδα 25-29 ετών στο 33,2%, στην ηλικιακή ομάδα 30-44 ετών στο 21,5%, στην ηλικιακή ομάδα 45-64 ετών στο 18,5% και τέλος στην ηλικιακή ομάδα 65-74 στο 13%. Είναι επίσης σημαντικό να τονίσουμε ότι το επίπεδο εκπαίδευσης έχει μικρή μόνο επίδραση στο επίπεδο της ανεργίας.
-Η περίοδος 2010-2015 συνοδεύτηκε από ιδιαίτερα αρνητικές κοινωνικές επιπτώσεις, όπως εκφράζονται από τους σχετικούς δείκτες φτώχειας και ανισότητας. Ο δείκτης της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού αυξήθηκε από 27,7% το 2010 σε 35,7% το 2015. Όπως ήταν αναμενόμενο, το μεγαλύτερο ποσοστό εντοπίζεται στους ανέργους, το οποίο αυξήθηκε την περίοδο 2010- 2015 κατά 14,3%.
Το ποσοστό φτώχειας στους μισθωτούς εργαζομένους αυξήθηκε σημαντικά μετά το 2011, και το 2015 βρίσκεται κοντά στο 18%. Όσον αφορά τις υπόλοιπες πληθυσμιακές ομάδες, εμφανίζουν αύξηση στο ποσοστό φτώχειας μέσα στην κρίση με εξαίρεση τους συνταξιούχους, οι οποίοι παρουσιάζουν μείωση της τάξης των 2,2 ποσοστιαίων μονάδων μεταξύ 2010- 2015. Το γεγονός ότι οι συνταξιούχοι αποτελούν μια από τις πολυπληθέστερες κοινωνικές ομάδες συνέβαλε σημαντικά στη συγκράτηση του συνολικού ποσοστού φτώχειας.
-Το κατά κεφαλήν πραγματικό ΑΕΠ της Ελλάδας συρρικνώθηκε την περίοδο 2008-2016 κατά 24,8% και διαμορφώνεται πλέον στις 17 χιλιάδες ευρώ. Η εξέλιξη αυτή συνέβαλε στη διεύρυνση της πραγματικής απόκλισης της ελληνικής οικονομίας με την ΕΕ-28, με το μέσο κατά κεφαλήν πραγματικό ΑΕΠ στην ΕΕ-28 να είναι το 2016 υψηλότερο κατά 57,6% του αντίστοιχου της Ελλάδας, έναντι απόκλισης 15,9% το 2008. Αξίζει να σημειωθεί ότι το 2016 για πρώτη φορά το μέσο κατά κεφαλήν πραγματικό ΑΕΠ στην ΕΕ-28 αναμένεται να ξεπεράσει το επίπεδο του 2008, εξέλιξη που αποτυπώνει τη δυναμική της απόκλισης στο βιοτικό επίπεδο μεταξύ Ελλάδας και ΕΕ-28.
-Η σημαντική μείωση του διαθέσιμου εισοδήματος των ελληνικών νοικοκυριών κατά την περίοδο 2010-2015 επέφερε αρνητικές επιπτώσεις στη δυνατότητα κάλυψης μιας σειράς βασικών αναγκών τους. Ειδικότερα, αύξηση από 15,4% σε 29,2% παρουσιάζει το ποσοστό των νοικοκυριών εκείνων που εμφανίζουν αδυναμία επαρκούς θέρμανσης της οικίας τους, ενώ αύξηση από 7,9% σε 12,9% παρουσιάζουν τα νοικοκυριά που αδυνατούν να καταναλώσουν γεύμα με κρέας, ψάρι ή κοτόπουλο κάθε 2η μέρα.
Χαρακτηριστικό της οικονομικής αδυναμίας στην οποία έχουν περιέλθει τα ελληνικά νοικοκυριά είναι η πολύ μεγάλη αύξηση εκείνων που αδυνατούν να καλύψουν έκτακτες δαπάνες, το ποσοστό των οποίων αυξάνεται από 28,2% το 2010 σε 53,4% το 2015.
Η μεγάλη αυτή αύξηση απορρέει αφενός από τη σημαντική μείωση του διαθέσιμου εισοδήματος των νοικοκυριών και αφετέρου από την κατάρρευση των αποταμιεύσεών τους. Αυξανόμενο είναι επίσης και το ποσοστό των νοικοκυριών στην Ελλάδα που εμφανίζει καθυστερήσεις στην πληρωμή τόκων και ενοικίων (από 10,2% το 2010 σε 14,3% το 2015). Τέλος, γενικευμένα χαρακτηριστικά φαίνεται να αποκτά η αδυναμία πληρωμής λογαριασμών δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών.
Νόμος 1284/1982: Η αρχή του ολέθρου της Ελλάδος
Κι ενώ, λοιπόν, ο ελληνικός συνδικαλισμός ήταν θεσμός, που είχε ως στόχο την προάσπιση των συμφερόντων των Ελλήνων εργαζομένων, με το Νόμο 1264/1982 που έσπευσε να ψηφίσει η νέα τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και που δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης στις 30 Ιουνίου 1982, ενισχύθηκαν τόσο πολύ τα προνόμια των συνδικαλιστών που εξελίχθηκαν σε εργατοπατέρες κυρίως στον απέραντο τότε δημόσιο τομέα, ο οποίος με το νόμο του 1983 για τα Εποπτικά Συμβούλια όλες σχεδόν οι παλιές και οι νέες δημόσιες επιχειρήσεις παραδόθηκαν στους λεγόμενους «πρασινοφρουρούς»!
Γενικά, ο Νόμος αυτός, καθώς και οι υπερβολικές απεργιακές κινητοποιήσεις με τα υπερβολικά αιτήματα ακόμα και σε περιόδους λιτότητας, αύξησης των κρατικών ελλειμμάτων, των ζημιών των δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών και των επιχορηγήσεών τους από τον κρατικό προϋπολογισμό ελλειμμάτων, του πληθωρισμού, του χρέους προκαλούσαν έντονες αντιπαραθέσεις και ισχυρισμούς ότι οι συνδικαλιστές στην Ελλάδα, κυρίως στο δημόσιο τομέα, είναι προνομιούχοι.
Και η διαπίστωση αυτή επιβεβαιώνεται από σωρεία παραδειγμάτων που θα παραθέσουμε στη συνέχεια από το αρχείο μας. Τελικά, καταδεικνύεται ότι οι συνδικαλιστές κυρίως του ευρύτερου δημόσιου τομέα αποτελούν ένα σημαντικό μέρος της οικονομικής κρίσης που κυριαρχούσε επί δεκαετίες στη χώρα μας και που έγινε μοιραία το 2008 και κορυφώθηκε το 2009.
Παρέμβαση της τρόικας για κατάργηση συνδικαλιστικών προνομίων
Ύστερα από 34 χρόνια, τον Μάϊο του 2016, οι δανειστές απείλησαν με κατάργηση του Νόμου αυτού του ΠΑΣΟΚ, ο οποίος γιγάντωσε και θέριεψε επί δεκαετίες κυρίως τον ελληνικό κρατικομονοπωλιακό (στη Δημόσια Διοίκηση και στις δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμούς) συνδικαλισμό, με τα απίστευτα προνόμια και την προκλητική προστασία των εκπροσώπων των εργαζομένων. Συγκεκριμένα, οι δανειστές ζήτησαν τότε τα εξής:
1. Αλλαγή του τρόπου λήψης αποφάσεων για την πραγματοποίηση απεργιών.
2. Αύξηση του χρόνου προειδοποίησης για απεργία στον ευρωπαϊκό μέσο όρο.
3. Μείωση των ημερών συνδικαλιστικής άδειας, περιορισμός αμειβόμενων αδειών στις απολύτως απαραίτητες και περιορισμός των προσώπων που δικαιούνται άδειες.
4. Δραστική μείωση των ημερών αδικαιολόγητης απουσίας του συνδικαλιστή και ευθυγράμμιση με όσα ισχύουν για κάθε εργαζόμενο.
5. Δυνατότητα απόλυσης συνδικαλιστών για σπουδαίο λόγο.
6. Περιορισμός των συνδικαλιστών που απολαμβάνουν προστασία.
7. Κατάργηση της δυνατότητας παροχής προστασίας μέσω του καταστατικού των συνδικαλιστικών οργανώσεων.
8. Μείωση του αριθμού των προστατευόμενων ιδρυτικών μελών μιας συνδικαλιστικής οργάνωσης.
9. Απολύσεις συνδικαλιστών σε περιπτώσεις ποινικών αδικημάτων ή απιστίας ή μετά από μεγάλη απουσία από την εργασία τους. Σημειώνεται ότι μ ε το σημερινό καθεστώς, το ερώτημα της απόλυσης ενός συνδικαλιστή τίθεται σε ειδική επιτροπή, η οποία καλείται να εξετάσει αν συντρέχουν συγκεκριμένοι λόγοι που αναφέρονται ρητά στον συνδικαλιστικό νόμο.
Μερικές ιστορίες ελληνικής συνδικαλιστικής τρέλας
Σε επίρρωση όλων αυτών που αναφέρθηκαν πιο πάνω, παραθέτουμε από το αρχείο μας μερικές ιστορίες ελληνικής συνδικαλιστικής τρέλας ή ανευθυνότητας:
-795,6 εκατ. δραχμές για χρηματοδότηση συνδικάτων το 1986: Πριν από 31 χρόνια, είχε τόσο ισχυροποιηθεί ο συνδικαλισμός, ώστε χρειάζονταν και χρηματοδότησή τους για την εντονότερη δραστηριοποίησή τους. Από στοιχεία που δημοσιεύθηκαν στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» (1 Ιανουαρίου 1987), η χρηματοδότηση συνδικαλιστικών οργανώσεων από το «Ειδικό Αποθεματικό Κεφάλαιο» ανερχόταν το 1986 στο ποσό των 795.576.050 δραχμών, έναντι μόλις 15.500.000 δραχμών πριν από τέσσερα χρόνια, το 1982. Το μεγαλύτερο ποσό της χρηματοδότησης αυτής το είχαν πάρει τα Εργατικά Κέντρα (214.687.000 δραχμές), η ΓΣΕΕ (201.883.700 δραχμές), οι Ομοσπονδίες (146.721.000 δραχμές), Σωματεία (212.684.000 δραχμές) και άλλες μικρότερα ποσά.
-Απεργίες για … «προικοδότηση» …αγοριών και άλλα 59 … αιτήματα: Πριν από 31 χρόνια, οι συνδικαλιστές της Τράπεζας της Ελλάδος πραγματοποίησαν απεργίες για την ικανοποίηση … 60 αιτημάτων, τα οποία, όπως στη συνέχεια αποκάλυψε αναγνώστης του «Οικονομικού Ταχυδρόμου», ήταν … 117! Σημειώνεται ότι το θέμα αυτό των 60 αιτημάτων δημοσιεύθηκε από τον γράφοντα με λεπτομέρειες στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» στις 10 Ιουλίου του 1986.
Τότε, τον Ιούλιο του 1986, οι συνδικαλιστές της Τράπεζας της Ελλάδος σε πολυσέλιδο έγγραφό τους προς τη διοίκηση της Κεντρικής Τράπεζας τόνιζαν ότι «στην ιεράρχηση και άμεση διεκδίκηση των αιτημάτων αυτών κατέληξαν μέσα (sic) από μια εμπεριστατωμένη εξέτασή τους, λαμβάνοντας υπόψη» τα ακόλουθα:
1. Τα ώριμα και δίκαια αιτήματα των συναδέλφων τους
2. Την ίδια τη λειτουργία της Τράπεζας και την ανάγκη να παίξει σήμερα σαν Κεντρική Τράπεζα ένα νέο και πιο ουσιαστικό ρόλο
3. Τι ότι «μέσα (sic) από την επίλυση των ζωτικών προβλημάτων των εργαζομένων και μόνο μπορεί να υπάρξει η ζητούμενη καλυτέρευση της λειτουργικότητας και της αποδοτικότητας της Τράπεζας».
Τα 60 αυτά αιτήματα, παρουσιάζονταν σε τρεις κατηγορίες. Τα 28 πρώτα αιτήματα αφορούσαν στη σωστή λειτουργία της τράπεζας καθώς και σε προβλήματα συναδέλφων τους που «είναι ώριμα για επίλυση και κρίνονται αντικειμενικά δίκαια». Ενδεικτικά αναφέρουμε τα αιτήματα για νέες προσλήψεις, για επίδομα Κεντρικής Τράπεζας, επίδομα ενοικίου σε όσους δεν έχουν ιδιόκτητη στέγη, αύξηση του επιδόματος διαχειριστικών λαθών των ταμιακών, άμεσα μέτρα μείωσης της ηχορύπανσης στο … Νομισματοκοπείο, αναπροσαρμογή επιδόματος ασφάλειας, επέκταση του ανθυγιεινού επαγγέλματος στις … τηλεφωνήτριες, χορήγηση ανθυγιεινού επαγγέλματος στους οδηγούς, χορήγηση ανθυγιεινού επιδόματος στους χειριστές τερματικών μονάδων, μείωση του συντάξιμου χρόνου, μείωση ωρών εργασίας, αύξηση της αδείας σε πέντε εβδομάδες, εξέταση φθηνών και οργανωμένων διακοπών.
Σε άλλη κατηγορία παρουσιάζονταν «θέματα για τα οποία δεν χρειάζονται καν διαπραγμάτευση, είναι ζήτημα υλοποίησης». Στην κατηγορία αυτή ανήκαν άλλα 28 αιτήματα! Ενδεικτικά αναφέρουμε: Ασφάλεια ζωής, … προικοδότηση, μονιμοποίηση όλων, 15ετία μητέρων, δάνεια για λόγους υγείας, άδεια σε γονείς με παιδιά κάτω των … 16 ετών, ειδικές άδειες για ονομαστική εορτή κλπ, κάλυψη ασφαλιστικών κενών από απεργίες, αφορολόγητα επιδόματα, μεροκάματα απεργιών, 25ετία ανδρών, αύξηση βρεφονηπιακού επιδόματος κλπ. Στο έγγραφο υπήρχε και τρίτη κατηγορία, στην οποία παρουσιάζονταν τρέχοντα άλλα τέσσερα θέματα εργασιακών σχέσεων.
Σημειώνεται ότι οι 24ωρες απεργιακές κινητοποιήσεις εξαγγέλλονταν συνήθως για την Παρασκευή και τη … Δευτέρα, οπότε δύο 24ωρες απεργίες … ισοδυναμούσαν με … τέσσερις ημέρες, όπως στις 27 Ιουνίου (Παρασκευή) και στις 30 Ιουνίου (Δευτέρα) 1986.
Σημειώνεται ότι το θέμα αυτό των 60 αιτημάτων δημοσιεύθηκε με λεπτομέρειες στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» στις 10 Ιουλίου του 1986.
-Όταν οι συνδικαλιστές «τράβαγαν τα άκρα» για να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι: Πριν από 31 χρόνια, στις 27 Αυγούστου 1986, στη Βουλή, ο τότε υπουργός Εργασίας Ευάγγελος Γιαννόπουλος ξιφούλκησε κατά των συνδικαλιστών που «τράβαγαν τα άκρα» με τις απεργίες και κατά του περιβόητου Οργανισμού Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων, για μιαν ακόμα φορά. Τότε, αναφερόμενος ο Ευάγγελος Γιαννόπουλος στην αναστολή εργασιών της εταιρείας «ΠΕΡΦΙΛ», διευκρίνισε ότι αυτή είναι προσωρινή και ότι η εταιρεία «θ’ αλλάξει αφεντικό». Και πρόσθεσε: «Αφεντικό σήμερα είναι ο Οργανισμός Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων και δεν κάνει για αφεντικό. Κάποιος θα την πάρει. Έχει άριστη τεχνολογία».
Ο τότε υπουργός Εργασίας επέρριψε την ευθύνη για το κλείσιμο της «ΠΕΡΦΙΛ» στους επικεφαλής των εργαζομένων στην εταιρεία συνδικαλιστές. Και κατέληξε: «Είχα ειδοποιήσει τον πρόεδρο του σωματείου να μην τραβάει τα άκρα και κλείσει την επιχείρηση. Με έγγραφό μου μάλιστα στο υπουργείο Εθνικής Οικονομίας είχα ζητήσει να μην υπαχθεί η “ΠΕΡΦΙΛ” στις προβληματικές, γιατί μπορούσε να αντεπεξέλθει, όταν οι δανειστές της και πίστωση έδιναν στις πρώτες ύλες και πίστωση χρόνου για την εξόφληση των χρεών με υπογραφή στο υπουργείο Εργασίας. Δυστυχώς, δεν γνωρίζω ποιες δυνάμεις ωθούσαν, συμπεριλαμβανομένου και του σωματείου, προς την αντίθετη κατεύθυνση…».
-Απουσίαζαν μετ΄ αποδοχών 1.000 υπάλληλοι της ΔΕΗ κάθε ημέρα: Πριν από 31 χρόνια, το 1986, σε περίοδο λιτότητας και με εκρηκτικό το πρόβλημα της χαμηλής παραγωγικότητας και του επιπέδου παροχής υπηρεσιών από τις δημόσιες επιχειρήσεις, η ΔΕΗ λειτουργούσε σε άλλη χώρα. Τότε, απουσίαζαν μετ΄ αποδοχών 1.000 περίπου υπάλληλοι κάθε ημέρα (οι δε 800 και πλέον συνδικαλιστές της χωρίς να εργάζονται να εισπράττουν τις «υπερωρίες» («Βήμα» 12.10.1986).
-Συνδικαλιστές «επαναστάτησαν» κατά υπουργού διότι δεν … διόριζε σε δημόσιους οργανισμούς … συγγενείς τους: Πριν από 27 χρόνια, τον Οκτώβριο του 1986, είχα μια μαραθώνια συζήτηση με τον τότε υπουργό Μεταφορών και Επικοινωνιών Γιώργο Παπαδημητρίου (δημοσιεύθηκε στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» 30 Οκτωβρίου 1986). Τότε, ο υπουργός, απαντώντας σε σχετική ερώτησή μου αποκάλυψε το εξής: «Οι συνδικαλιστές διαφόρων δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών (ΔΕΚΟ) του υπουργείου Μεταφορών και Επικοινωνιών «επαναστάτησαν», διότι ο Παπαδημητρίου τους αφαίρεσε το … «κεκτημένο» δικαίωμα να διορίζουν τους συγγενείς και φίλους τους, για να δημιουργούν υποστηρικτές – φερέφωνα της συνδικαλιστικής πολιτικής τους…».
-Αργόμισθοι επί … πέντε χρόνια: Πριν από 31 χρόνια, διαπιστωνόταν ένα εξωφρενικό γεγονός. Όπως αποκάλυπτε ο «Οικονομικός Ταχυδρόμος» (30 Οκτωβρίου 1986, σελίδα 66), στελέχη της Ολυμπιακής Αεροπορίας ήταν επί πέντε χρόνια … αργόμισθοι με την άδεια των διοικήσεων! Είχε γίνει το εξής, όπως προκύπτει από ένα απόσπασμα σχετικού ρεπορτάζ του «Οικονομικού Ταχυδρόμου»: «Η ιστορία ξεκινάει το 1981, επί κυβερνήσεως Ράλλη, όταν με αίτημα την εξυγίανση της εταιρείας (και διάφορα άλλα), οι τεχνικοί της Ολυμπιακής Αεροπορίας ξεκίνησαν απεργιακές κινητοποιήσεις από τις 8 Μαίου έως τις 12 Ιουνίου 1981 (χωρίς διακοπή επί 36 ημέρες). Όπως αργότερα παραδέχθηκε το προεδρείο της Ομοσπονδίας Σωματείων Πολιτικής Αεροπορίας (ΟΣΥΠΑ) κατά το 12ο Συνέδριό της, η απεργία ήταν πολιτική. Το αποτέλεσμα όμως για τους εργαζόμενους που δεν πήραν μέρος στην απεργία αυτή ήταν πρωτοφανές.
Πολλοί από αυτούς από τότε που ανέλαβε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μέχρι σήμερα κάθονται στα σπίτια τους και πάνε στην Ολυμπιακή Αεροπορία μόνο για να παίρνουν το μισθό τους! Από την άλλη μεριά, βέβαια, αυτοί που απήργησαν έλαβαν, όπως είναι γνωστό, ένα «επίδομα κινήσεως» από 10.000 δραχμές έκαστος αναδρομικά. Οι απεργοσπάστες από τις 25 Νοεμβρίου 1981 που ανέλαβε γενικός διευθυντής ο κ. Βαμβακάς, τέθηκαν σε διαθεσιμότητα, απηλλάγησαν από τα καθήκοντά τους, χωρίς να τους ανατεθούν νέα, και στη συνέχεια είχαν σαν μόνιμη απασχόληση την παρακολούθηση των ποινικών διώξεων που είχε ξεκινήσει η διοίκηση της Ολυμπιακής Αεροπορίας και οι οποίες έφτασαν μέχρι του Αρείου Πάγου…»
-Τριετής προώθηση λόγω μη … κατοχής πτυχίου: Πριν από 31 χρόνια, ήταν καλύτερα να μην είχε πτυχίο ένας εργαζόμενος στην Εθνική Τράπεζα! Όπως μας είχε αποκαλύψει με μακροσκελή επιστολή της η τότε διοίκηση του Συλλόγου Επιστημονικού Προσωπικού της Εθνικής Τράπεζας («Οικονομικός Ταχυδρόμος» 6 Νοεμβρίου 1986), καθιερώθηκε η … τριετής προώθηση εργαζομένων στην τράπεζα λόγω μη … κατοχής πτυχίου! Τότε, ο Σύλλογος Υπαλλήλων της Εθνικής Τράπεζας προχώρησε σε απεργιακές κινητοποιήσεις για να μην ικανοποιηθούν τα αιτήματα των πτυχιούχων, δηλαδή του Συλλόγου Επιστημονικού Προσωπικού της Εθνικής Τράπεζας!
-Οι εργοδότες καταδυναστεύονται από τα συνδικάτα: Πριν από 31 χρόνια, ο καθηγητής (γνωστός ως φίλος του Κώστα Σημίτη και για τις εισηγήσεις του για την οικονομική πολιτική που εφαρμόσθηκε από τον Οκτώβριο του 1985 και προτάσεις του για την κοινωνική ασφάλιση, που ξεσήκωσαν θύελλα αντιδράσεων) Γιάννης Σπράος διαπίστωσε ότι οι εργοδότες καταδυναστεύονται από τους συνδικαλιστές! Τότε, το «Αντί» (11.4.1986) δημοσίευσε αποσπάσματα από τη συνέντευξη που έδωσε ο Γιάννης Σπράος στο περιοδικό «International Letter” όπου τόνιζε, μεταξύ άλλων, τα εξής: «Η σχέση εργαζόμενου – εργοδότη στην Ελλάδα είναι πολύ φτωχή. Οι εργοδότες καταδυναστεύονται από τα συνδικάτα και περιορίζονται από τους νόμους. Το κράτος επίσης είναι όμηρος των γραμματέων των συνδικαλιστών στα κατά τόπους εργοστάσια…»
-Ακύρωση απολύσεων για … κομματικούς λόγους: Πριν από 31 χρόνια, διαπιστωνόταν, με αποφάσεις δικαστηρίων, ότι γίνονταν απολύσεις για πολιτικούς – κομματικούς λόγους! Από έρευνα του «Οικονομικού Ταχυδρόμου» (4 Δεκεμβρίου 1986) προέκυπταν τα εξής:
- Με την υπ΄αριθμόν 886/1986 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών ακυρώθηκε απόλυση του προϊσταμένου του ηλεκτρολογικού κλάδου του εργοστασίου της ΛΑΡΚΟ στη Λάρυμνα ως «πολιτική: «Δεν δεχόταν να λειτουργεί στο πόστο του αρχιμηχανικού με βάση τις κομματικές επιλογές τοπικών κομματικών παραγόντων, αλλά με τεχνικοοικονομικά κριτήρια… Γι΄ αυτό, η καταγγελία της σύμβασης εργασίας έγινε όχι για υπηρεσιακούς αλλά για πολιτικούς λόγους…»
- Με την υπ΄αριθμόν 2598/1986 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών ακυρώθηκε η απόλυση πρώην προέδρου του σωματείου «Τρίαινα» των Ελληνικών Ναυπηγείων ως «πολιτική»!
- Με την υπ΄ αριθμόν 163/1986 (Τμήμα Β΄) απόφασή του ο Άρειος Πάγος έκρινε άκυρη την απόλυση υπαλλήλου του ΟΤΕ επειδή δεν ήταν «αρεστή στη διοίκηση η πολιτική του δραστηριότητα, η οποία όμως εκδηλωνόταν έξω από το χώρο της εργασίας χωρίς να θίγονται τα συμφέροντα της υπηρεσίας».
- Με την υπ΄ αριθμόν 886/1986 απόφασή του το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών έκρινε άκυρη την απόλυση στελέχους της ΛΑΡΚΟ. Το δικαστήριο έκρινε ότι ο απολυμένος «δεν δέχθηκε να κάνει εισηγήσεις για προαγωγές στελεχών με βάση τις κομματικές επιλογές των τοπικών οργανώσεων του κυβερνώντος κόμματος. Αντίθετα, πρότεινε την προαγωγή προσώπων από άλλους πολιτικούς χώρους, τις οποίες όμως αγνόησε ο διευθυντής της εταιρείας, που προώθησε όσους ανήκαν στο κυβερνητικό κόμμα».
-Αρνούνταν να πληρώσουν δάνεια του ΟΕΚ υψηλόμισθοι, μολονότι η δόση ήταν όσο το κόστος μιας … μπριζόλας: Πριν από 31 χρόνια, διαπιστώθηκε ότι 1986 ότι δεν είχε εκδοθεί ακόμα η προβλεπόμενη από το Νόμο 1138/1972 υπουργική απόφαση με την οποία θα καθοριζόταν η διαδικασία είσπραξης των δόσεων των δανείων που χορηγούσε ο Οργανισμός Εργατικής Κατοικίας! Τότε, διαπιστώθηκε ότι όλες οι κυβερνήσεις από το 1972 έως το 1986 δεν υπέγραφαν την υπουργική αυτή απόφαση … συμμορφούμενες προς τις προτροπές «Συλλόγου Δανειοληπτών» (ναι, είχαν ιδρύσει και Σύλλογο!!!) , οι οποίοι αρνούνταν να καταβάλλουν όχι μόνο τις ληξιπρόθεσμες δόσεις των φτηνών σχετικά δανείων του ΟΕΚ, αλλά και εκείνες που είχαν σταλεί προς αναγκαστική είσπραξη στις εφορίες! Σημειώνεται ότι τα ληξιπρόθεσμα αυτά δάνεια που είχαν πάρει μάλιστα υψηλόμισθοι «δικαιούχοι» από το χώρο των «ρετιρέ» (δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμοί, τράπεζες κλπ) ανέρχονταν σε 25 δις. δραχμές! Το προκλητικό είναι ότι οι δόσεις των δανείων αυτών δεν ξεπερνούσαν σε ποσό την αξία μιας … μπριζόλας της εποχής εκείνης! Κι όμως, αρνούνταν να πληρώσουν τις δόσεις των δανείων αυτών…
-Στάση εργασίας παραμονή πρωτοχρονιάς, διότι «έτσι μας αρέσει»: Πριν από 31χρόνια, στις 31 Δεκεμβρίου του 1986, το προσωπικό του ΟΑΣΘ που εργαζόταν στην κίνηση κήρυξε στάση εργασίας το πρωί, από τις 9 έως τη 13, προς μεγάλη ταλαιπωρία του κοινού και της αγοράς την παραμονή της πρωτοχρονιάς. Το μοναδικό αίτημα των εργαζομένων ήταν η καταβολή του πρώτου δεκαπενθημέρου του μισθού του Ιανουαρίου του 1987 μέσα στον Δεκέμβριο. Σημειώνεται ότι ο ΟΑΣΘ είχε καταβάλει μέχρι τότε το μισθό του Δεκεμβρίου και το Δώρο των Χριστουγέννων, προς πλήρη δικαίωση του Μάριου Πλωρίτη, ο οποίος σε άρθρο του στο «Βήμα» (26 Ιουνίου 1986) επεσήμαινε: «πώς να δουλέψεις για ένα κράτος όπου Νόμος είναι η παρανομία και τάξη η αυθαιρεσία»!
-Ζημιά 7 δισ. δραχμών από μιαν απεργία: Πριν από 30 χρόνια, τον Απρίλιο – Μάϊο του 1987, η ΓΕΝΟΠ- ΔΕΗ πραγματοποίησε δεκαήμερη απεργία, από την οποία ο ελληνικός λαός επιβαρύνθηκε με 7 δις. δραχμές. Τότε, η διοίκηση της ΔΕΗ, η οποία ήταν συνυπεύθυνη για την απεργία, αναγκάσθηκε να εισαγάγει ηλεκτρικό ρεύμα από τη Γιουγκοσλαβία και την Αλβανία καταβάλλοντας συνάλλαγμα 3 δις. ευρώ. Η απεργία, η οποία άρχισε με τρίωρες στάσεις εργασίας, είχε πραγματοποιηθεί διότι η ΓΕΝΟΠ – ΔΕΗ ζήτησε να αποσύρει η τότε διοίκηση δύο σχέδιά της. Το ένα από αυτά αφορούσε το μισθολόγιο, που ανέτρεπε το ισχύον εργασιακό καθεστώς, και το άλλο τον αποχαρακτηρισμό πολλών ειδικοτήτων ως «βαρέων και ανθυγιεινών». Τελικά, η διοίκηση υποχώρησε από τα δύο σχέδια και πρόβαλε … άλλο, δηλαδή την κατάργηση του «διευθυντικού δικαιώματος» της ΓΕΝΟΠ – ΔΕΗ, το οποίο ήταν «κεκτημένο» της! Έτσι, άρχισε η ζημιογόνα δεκαήμερη απεργία.
-Η δουλειά είναι … δουλεία: Πριν από 30 χρόνια, διαβάσαμε στα «Οικονομικά Νέα» (12 Ιουνίου 1987) την ακόλουθη εντυπωσιακή πληροφορία και υπομειδιάσαμε: «Οι Έλληνες εργαζόμενοι στα επίσημα εμπορικά γραφεία της Ιαπωνίας, της Ν. Κορέας και Ταϊβάν, στην Αθήνα τελειώνουν την εργασία τους στις 2:30 το μεσημέρι. Οι ξένοι υπάλληλοι των ίδιων γραφείων ακολουθούν το ωράριο των χωρών τους και τελειώνουν στις 5 ή 6 το απόγευμα!». Και τότε θυμήθηκα τον Λεωνίδα Κύρκο ο οποίος στο συνέδριο της Ελληνικής Αριστεράς είχε ξεσπάσει φωνάζοντας: «Πρέπει να βάλουμε την Ελλάδα να δουλέψει» («Βήμα» 26 Απριλίου 1987)
-Στάση εργασίας για την επέτειο … έναρξης του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου: Πριν από 30, χρόνια, στο τεύχος Ιουλίου – Αυγούστου 1987 του Δελτίου του Συνδέσμου Βιομηχανιών Θεσσαλίας και Κεντρικής Ελλάδος, δημοσιεύθηκε μια … εξώδικη δήλωση σωματείου σε μια περίοδο κατά την οποία όλοι στην Ελλάδα οραματιζόμασταν τάχα την «Ανάπτυξη το 1992». Διαβάσαμε το εξής: Με εξώδικη δήλωσή της η Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργατοϋπαλλήλων Ιματισμού μας γνωστοποίησε ότι: «Η Εκτελεστική Επιτροπή της διοίκησης της Ομοσπονδίας μας αποφάσισε στη συνεδρίασή της 19ης Αυγούστου 1987 την προκήρυξη μιας ώρας στάσης εργασίας για την 1η Σεπτεμβρίου 1987, ημέρα Τρίτη και ώρες 11 π.μ. έως 12 μ.μ. και 6 μ.μ. έως 7 μ.μ. για την επέτειο έναρξης του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου». Η εξώδικη αυτή δήλωση συνοδεύθηκε από καυστικό χιούμορ του συντάκτη του προαναφερθέντος Δελτίου, το οποίο κατέληγε ως εξής: «Προτείνουμε όπως εξετασθεί και στη συνέχεια αναληφθούν οι απαιτούμενες ενέργειες και κινητοποιήσεις για τον εορτασμό της μάχης των Θερμοπυλών, της ναυμαχίας της Σαλαμίνας, της ενάρξεως και λήξεως του Πελοποννησιακού Πολέμου, της μάχης των Γαυγαμήλων, της καταλήψεως της Κωνσταντινούπολης από τους πρώτους σταυροφόρους, της μάχης των Δερβενακίων κλπ»
-Ζητούσαν ρύθμιση χρεών συνεταιρισμών 277 δις. δραχμών: Πριν από 30 χρόνια, στο «Βήμα» της 16ης Αυγούστου του 1987, δημοσιεύθηκε άρθρο του τότε νέου διοικητής της Αγροτικής Τράπεζας Θ. Δημόπουλου, ο οποίος αποκάλυπτε τη «χιονοστιβάδα χρεών του αγροτικού τομέα και, φυσικά, των συνεταιριστικών οργανώσεων. Τότε, στις 18 Αυγούστου του 1987 ο τότε πρόεδρος της Πανελλήνιας Συνομοσπονδίας Γεωργικών Συνεταιρισμών (ΠΑΣΕΓΕΣ) Ηλ. Σεϊτανίδης, σε συνέντευξη Τύπου , ζήτησε, μεταξύ άλλων, τη ρύθμιση χρεών των συνεταιριστικών οργανώσεων «για την αυτοδύναμη ανάπτυξη του γεωργικού τομέα» και διότι, όπως τόνισε, «καμία συνεταιριστική οργάνωση δεν πρέπει να είναι προβληματική»! Τότε, στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» στις 27 Αυγούστου του 1987 δημοσιεύθηκε, με την ευκαιρία αυτή, άρθρο μου υπό τον τίτλο «Το αγροτικοσυνεταιριστικό άγος!», στο οποίο αποκαλύπταμε, μεταξύ πολλών, τα εξής:
- Η ΠΑΣΕΓΕΣ έπαιρνε από το υπουργείο Γεωργίας ως επιχορήγηση 120.000.000 δραχμές!
- Η ΠΑΣΕΓΕΣ έπαιρνε και από το τότε υπουργείο Προεδρίας άλλα 2.000.000 εκατ. δραχμές!
- Στις 31 Δεκεμβρίου 1986 οι συνολικές οφειλές των συνεταιριστικών οργανώσεων προς την Αγροτική Τράπεζα ανέρχονταν σε 317 περίπου δις. δραχμές. Από αυτές, 277 δις. ήταν βραχυπρόθεσμες (από τις οποίες… 89 δις. ληξιπρόθεσμες και 180 περίπου δις. άληκτες) και 40 δις. περίπου μεσομακροπρόθεσμες (8 περίπου δις. ληξιπρόθεσμες και 32 δις. περίπου άληκτες).
- Ουδέποτε οι συνεταιριστικές οργανώσεις προσπάθησαν να λειτουργήσουν ως οικονομικές μονάδες, διότι ουδέποτε προέβησαν σε αύξηση των κεφαλαίων τους για την κάλυψη των ζημιών τους.
- Μέχρι το 1962, η τακτική της ρύθμισης ληξιπρόθεσμων αγροτικών χρεών ήταν άγνωστη. Η πρώτη ρύθμιση ληξιπρόθεσμων αγροτικών χρεών έγινε το 1963 (έως τις 31 Δεκεμβρίου 1962) με απαλλαγή των αγροτών από τον τόκο υπερημερίας και την πληρωμή τους σε οκτώ ετήσιες δόσεις και με επιτόκιο 4%! Σημειώνεται ότι τότε προβλεπόταν η κήρυξη όλου του δανείου ως απαιτητού σε περίπτωση καθυστέρησης καταβολής έστω και μιας δόσης!
- Το 1965 ακολούθησε η ρύθμιση ληξιπρόθεσμών οφειλών έως τις 31 Δεκεμβρίου 1962 των συνεταιριστικών οργανώσεων.
- Το 1968 έγινε διαγραφή χρεών μέχρι 100.000 δραχμών και αφορούσε ληξιπρόθεσμες και άληκτες οφειλές φυσικών και νομικών προσώπων που υπήρχαν έως τις 31 Μαρτίου 1968.
- Ρυθμίσεις επαναλήφθηκαν το 1978, 1981, 1984 και το 1985.
-Νομοσχέδιο, τάχα, για προσλήψεις με …αξιοκρατία: Πριν από 30 χρόνια, τον Οκτώβριο του 1987, ο τότε υπουργός Προεδρίας Απόστολος Κακλαμάνης έφερε στη Βουλή νομοσχέδιο με το οποίο επαγγελλόταν μια ρύθμιση για προσλήψεις δημόσιων υπαλλήλων σε αξιοκρατική βάση! Αμ δε! Με τη συνέργεια κυβέρνησης και αντιπολίτευσης και υπό την πίεση της ΑΔΕΔΥ απαλείφθηκε σχεδόν κάθε θετική διάταξη του νομοσχεδίου περί προσλήψεων! Επίσης, υπό την πίεση όλων αυτών (δείρε με κι ας κλαίω!) με το νομοσχέδιο αυτό που συζητήθηκε στη Βουλή με τη διαδικασία του επείγοντος … μονιμοποιήθηκαν κι άλλοι 15.000 υπάλληλοι του Δημοσίου, υπό την προϋπόθεση ότι κατά την ημέρα ψήφισής του Νόμου θα έχουν συμπληρώσει ένα χρόνο συνεχούς πραγματικής υπηρεσίας, ακόμα κι αν είχαν προσληφθεί με μίσθωση έργου!
-Παγκόσμια πρωτοτυπία: κομματικοποίηση αγροτικών συνεταιρισμών: Πριν από 30 χρόνια, τον Δεκέμβριο του 1987, αποκαλυπτόταν ότι όλη αυτή χιονοστιβάδα χρεών των συνεταιριστικών οργανώσεων οφειλόταν στην κομματικοποίηση των αγροτικών συνεταιριστικών οργανώσεων. Τότε, με άρθρα, έρευνες και αναλύσεις επισημαινόταν ότι η κομματικοποίηση στη λειτουργίας των αγροτικών συνεταιριστικών οργανώσεων επιβλήθηκε με τους Νόμους 1257/1982 και 1541/1985. Έτσι, για πρώτη φορά σε όλον τον κόσμο επιβλήθηκε η ανάδειξη των διοικήσεων και των αντιπροσώπων των αγροτικών συνεταιριστικών οργανώσεων με τη μέθοδο των … παραταξιακών συνδυασμών! Δηλαδή, οι αγρότες μας υποχρεώθηκαν να ψηφίζουν συνδυασμούς που καταρτίζονταν με καθαρά κομματικές σκοπιμότητες.
-Τα τρελά αιτήματα της ΑΔΕΔΥ για μείωση του ορίου συνταξιοδότησης και ωραρίου: Πριν από 29 χρόνια, στις 27 Ιανουαρίου 1988, η ΑΔΕΔΥ επέδωσε στον τότε υπουργό Οικονομικών Δημήτρη Τσοβόλα σχετικό υπόμνημα με το οποίο κατήγγελλε την τότε κυβέρνηση για «καθυστερήσεις και υπαναχωρήσεις». Τότε, η ΑΔΕΔΥ καλούσε την τότε κυβέρνηση να προχωρήσει στην έκδοση Προεδρικού Διατάγματος που θα υλοποιούσε τις ακόλουθες βασικές θέσεις της (όλα τα θαυμαστικά είναι δικά μας):
- Παροχές και μέτρα που ισχύουν σήμερα να μην περικοπούν, αλλά να επεκταθούν!
- Δυνατότητα χορήγησης οικονομικής παροχής που θα υπολογίζεται ποσοστιαία σε σταθερό μισθολογικό κλιμάκιο και θα αναπροσαρμόζεται τιμαριθμικά!
- Μείωση ορίου συνταξιοδότησης !
- Μείωση ωραρίου εργασίας!
- Χορήγηση άδειας, πέραν της κανονικής, με κανονικές αποδοχές!
- Αλλαγή αντικειμένου απασχόλησης με μετάταξη σε άλλο κλάδο!
- Επαγγέλματα που σήμερα χαρακτηρίζονται βαρέα, ανθυγιεινά, επικίνδυνα, δεν αποχαρακτηρίζονται!
- Ασθένειες που προσβάλλουν εργαζόμενους λόγω ανθυγιεινότητας του χώρου ή της εργασίας, χαρακτηρίζονται επαγγελματικά νοσήματα – ατυχήματα!
-Στα 58 χρόνια η σύνταξη στους οδηγούς των ελλειμματικών αστικών συγκοινωνιών: Πριν από 29 χρόνια, το 1988, ο τότε υπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών Κ. Μπαντουβάς σε συνέντευξή του στην «Ελευθεροτυπία» (3 Ιουνίου 1988), αναφερόμενος στα αιτήματα των απεργών εργαζομένων στις αστικές συγκοινωνίες είπε: «Το αίτημα να φεύγουν από το τιμόνι οι 58 ετών και μέχρι τα 60 τους να απασχολούνται σε λιγότερο επαχθείς εργασίες δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση αυτό να αποτελέσει όρο στη συλλογική σύμβαση γιατί ανοίγει η πόρτα σε καταστρατηγήσεις και καθιερώνεται έμμεσα το όριο των 58 χρόνων για συνταξιοδότηση…». Και , λίγο μετά τις «σκληρές» αυτές δηλώσεις του αρμόδιου υπουργού, η κυβέρνηση ικανοποίησε όλα τα αιτήματα των απεργών υπαλλήλων της Επιχείρησης Αστικών Συγκοινωνιών, τα οποία ήταν τα εξής: Σύνταξη για τους οδηγούς στα 58 χρόνια και 37,5 ώρες εργασίας. Συνυπολογισμός του χρόνου της στρατιωτικής θητείας στα χρονοεπιδόματα και τα μισθολογικά κλιμάκια. Αύξηση τουλάχιστον κατά 2,1% στους βασικούς μισθούς. Δηλαδή, η τότε κυβέρνηση έδωσε όλα αυτά κι … άλλα: Από τα 57 χρόνια τους οι οδηγοί θα απορροφώνται σε άλλες θέσεις χωρίς απώλεια κεκτημένων δικαιωμάτων τους. Εφαρμόζεται αυστηρά το 40ωρο, που σήμαινε ότι αυξάνονται τα ρεπό των οδηγών από 110 σε 117 ημέρες το χρόνο. Αυξάνονται κατά 2% οι συνολικές τακτικές αποδοχές από 1.1.1988 και κατά 0,75% το επίδομα των οδηγών από 1.4.1988. Αναγνωρίζεται ο συνυπολογισμός της στρατιωτικής θητείας . Αναγνωρίζεται ακόμη η προϋπηρεσία εκτός ΕΑΣ.Κι όλα αυτά από μιαν κρατική επιχείρηση που στέναζε από ελλείμματα, τα οποία κάλυπταν και καλύπτουν συνεχώς οι φορολογούμενοι…
-Μείωση ωρών εργασίας και λόγω … αλλεργιών: Πριν από 29 χρόνια, τον Ιούλιο του 1988, ο τότε υπουργός Εργασίας Γιώργος Γεννηματάς εξέδωσε μιαν απόφαση με την οποία μειώνονταν οι ώρες εργασίας σε ημέρες ζέστης! Τότε, ο αγαπητός μου φίλος και σύμβουλος επικοινωνίας Θαλής Κουτούπης, σε σχόλιό του στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» (7 Ιουλίου 1988) με το χιούμορ που τον διακρίνει και με «θλιμμένη τιμή», όπως υπέγραφε, πρότεινε, επικαλούμενος τη φιλάνθρωπη μεγαθυμία του υπουργού, να επεκταθεί το μέτρο αυτό ως εξής: «Εγώ κύριε υπουργέ, και πολλοί συνέλληνες υποφέρουμε φοβερά τον χειμώνα από το κρύο. Ιδιαίτερα όταν χιονίζει. Δεν μπορείτε να φαντασθείτε πόσο!… Επίσης εγώ και πολλοί συνέλληνες υποφέρουμε φοβερά από βασανιστικές ανοιξιάτικες αλλεργίες και το φθινόπωρο από καταλυτική θλίψη. Είμαι βέβαιος, λοιπόν, Κύριε Υπουργέ, ότι η συνταγματική επιταγή της ισότητας όλων των Ελλήνων απέναντι στον Νόμο και η αποδειγμένη δική σας ψυχικιάρικη διάθεση, θα σας οδηγήσει σύντομα στην παροχή του προνομίου της «μη – δουλειάς» και σε αυτούς που κρυώνουν, που είναι αλλεργικοί και που θλίβονται. Με τέτοια εμπνευσμένα μέτρα άλλωστε προόδευσαν όλοι μοι προηγμένοι και ευτυχισμένοι σήμερα λαοί! Τέλος, επειδή εγώ προσωπικά θλίβομαι μονίμως, θα παρακαλούσα- αν δεν το παρακάνω- να γίνει μια ειδική πρόβλεψη στον σχετικό νόμο για την περίπτωσή μου».
-Συνεχής λοιδορία του Μαρξ από κυβερνώντες και άλλους ..μαρξιστές: Πριν από 29 χρόνια, τον Ιούλιο του 1988, ο τότε οικονομολόγος, επιστημονικός συνεργάτης στην τότε Ανωτάτη Βιομηχανική Σχολή Πειραιά και μετέπειτα καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς Σωτήρης Θεοδωρακόπουλος ήρθε στο δημοσιογραφικό γραφείο μου και ευγενέστατα μού άφησε ένα πολυσέλιδο άρθρο για την «εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο α λα ελληνικά». Το διάβασα και διαπίστωσα και με συγκεκριμένα ντοκουμέντα γιατί ήταν και είναι τόσο προσφιλής στους Έλληνες ο κρατισμός και το άρθρο αυτό προωθήθηκε αμέσως για δημοσίευση στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» (7 Ιουλίου 1988). Στο άρθρο αυτό, του οποίου ο συγγραφέας επικαλούνταν σε πολλά σημεία τον Μαρξ, επισημαίνονταν, μεταξύ άλλων, με αντίστοιχα στατιστικά στοιχεία τα εξής:
- Η γρήγορη αύξηση της απασχόλησης στο δημόσιο τομέα μετά το 1981 έγινε εις βάρος της απασχόλησης στον ιδιωτικό τομέα.
- Ο μέσος ετήσιος μισθός χωρίς τις εργοδοτικές εισφορές και παρεπόμενες οφειλές υπαλλήλων βιομηχανίας το 1986 ήταν 1.185.086 δραχμών, έναντι 2.730.000 δραχμών στην Ολυμπιακή Αεροπορία.
- Ο μέσος ετήσιος μισθός εργατών στη βιομηχανία το 1986 ήταν 777.056 δραχμών, έναντι 1.238.400 των εργαζόμενων στην κεντρική δημόσια διοίκηση (δημόσιοι υπάλληλοι).
- Ο μέσος ετήσιος μισθός των υπαλλήλων του λιανικού εμπορίου (πωλήτριες κλπ) το 1986 ήταν 763.574 δραχμών, έναντι 1.374.142 των τραπεζοϋπαλλήλων.
- Ο μέσος μισθός των υπαλλήλων της ΔΕΗ το 1986 ήταν 1.540.000 δραχμών, του ΟΤΕ ήταν 1.380.000 δραχμών και των αστικών συγκοινωνιών ήταν 1.500.000 δραχμών.
- Τα ελλείμματα των δημόσιων, συνεταιριστικών ή προβληματικών επιχειρήσεων καλύπτονται από έσοδα που αντλούνται από το προϊόν της κοινωνίας που παρήγαγε κάποιος άλλος και έτσι επιβεβαιώνεται το υπό του Μαρξ ρηθέν (αλλά σκοπίμως μη λεγόμενον από τους σύγχρονους μαρξιστές!) ότι το κόστος της ανάπτυξης του μη παραγωγικού τμήματος του δημόσιου τομέα πληρώνεται από την υπεραξία των παραγωγικών εργατών, που μεταβιβάζεται με τους φόρους στο κράτος…
- Για τους παραγωγικούς εργαζόμενους , κάθε αύξηση της φορολογίας για τη χρηματοδότηση του μη παραγωγικού τμήματος του δημόσιου τομέα τουλάχιστον μακροχρόνια και σε συνθήκες στασιμότητας, σημαίνει μείωση του πραγματικού διαθέσιμου εισοδήματος…
- Οι υψηλότερες αμοιβές δεν αποτελούν κατάκτηση, αλλά προνόμια των εργαζομένων αυτών που στηρίζονται στη μείωση του πραγματικού εισοδήματος των άλλων εργαζομένων και, κυρίως, της παραγωγικής εργασίας, αφού οι προνομιακές αμοιβές τους προέρχονται από την υπόλοιπη εργατική τάξη…
-Και Σύλλογος Υπερχρεωμένων Αγροτών: Πριν από 29 χρόνια, από την εφημερίδα «Νέα» (16 Αυγούστου 1988) πληροφορούμασταν ότι είχε ιδρυθεί και λειτουργούσε ένας Πανελλήνιος Σύλλογος Αλληλεγγύης Υπερχρεωμένων Αγροτών . Δηλαδή, περιμέναμε ότι ο Σύλλογος αυτός ιδρύθηκε, όπως αναφερόταν στον τίτλο του, για την αλληλεγγύη μεταξύ των υπερχρεωμένων αγροτών. Διότι αυτό σημαίνει η ελληνική λέξη «αλληλεγγύη». Αμ δε! Ο Σύλλογος αυτός είχε στείλει στην εφημερίδα «Νέα» και, σίγουρα, σε όλες τις εφημερίδες, μιαν επιστολή με την οποία γίνονταν γνωστά η ίδρυσή του και οι σκοποί του και τα προβλήματα «στα οποία θα απαιτήσουμε την άμεση λύση από το κράτος». Επίσης, ο Σύλλογος αυτός είχε «ιεραρχήσει», όπως τόνιζε στην ανακοίνωση, τα ακόλουθα δύο προβλήματα: Πρώτον, παγιοποίηση όλων των αγροκτηνοτροφικών ληξιπρόθεσμων χρεών στην Αγροτική Τράπεζα (ρύθμιση του χρέους σε δέκα ετήσιες δόσεις άνευ τόκου με διετή χάρη κλπ) και , δεύτερον, να «καταργήσει η κυβέρνηση τον εξευτελιστικό νόμο της προσωπικής κράτησης του αγρότη αλλά και του Έλληνα πολίτη». Και η επιστολή αυτή, η οποία ήταν μακροσκελής, κατέληγε ως εξής: «Ελπίζουμε ότι η κυβέρνηση θα κατανοήσει τη σοβαρότητα των προβλημάτων και θα δώσει τις πρέπουσες λύσεις στα δύο ως άνω αιτήματά μας».
-Η προκλητική εκδοχή της ιαχής «Νόμος είναι το δίκιο του … εργάτη» : Πριν από 28 χρόνια, στο περιοδικό «Αντί» (13 Ιανουαρίου 1989) δημοσιεύθηκε υπό τον τίτλο «Το συντεχνιακό σκάνδαλο της Ολυμπιακής» άρθρο του Ν. Μαυρομμάτη, το οποίο, όπως σχολιάζαμε τότε στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο», παρουσίαζε «μια εκλεπτυσμένη εκδοχή του «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη, το οποίο συνιστά δόγμα για όλους τους μαρξιστές – λενινιστές». Το «Αντί» στο άρθρο αυτό αποκάλυπτε, μεταξύ άλλων, τα εξής:
- «Κορυφαίο δείγμα αυτής «ιδιοποιητικής τακτικής» ήταν η απόφαση της συντεχνίας των μελών της Ολυμπιακής Αεροπορίας να χρησιμοποιήσουν τα αεροσκάφη της εταιρείας για προσωπικές και συγγενικές μετακινήσεις κατά την περίοδο των εορτών (εφημερίδες 20 Δεκεμβρίου 1988. Όλοι όσοι δεν συνδέονται με πρώτο βαθμό συγγενείας με τα μέλη της συντεχνίας θα μπορούν να ελπίζουν μόνο σε κάποια θέση που θα έμεινε αζήτητη, πληρώνοντας φυσικά τα κανονικό εισιτήριο επαυξημένο κατά την πολλαπλή ταλαιπωρία αναμονής και εξασφάλισης θέσης. Σε αντίθεση με τους πληβείους, τα μέλη της συντεχνίας θα καταβάλουν μόνο 10% του ναύλου δεύτερης θέσης, απολαμβάνοντας όμως μεταχείριση επιβάτη πρώτης θέσης με τις απαραίτητες συναδελφικές σαμπάνιες κατά πτήση…»
- «Πρόκειται για μιαν απροκάλυπτη μέχρι σήμερα απαλλοτρίωση δημόσιου πλούτου από μια συντεχνία που πληρώνεται για να τον διαχειρίζεται…»
- «Παρά την προφανή αντισυνταγματικότητά τους, έχουν πλέον καθιερωθεί οι δωρεάν χρήσεις των υπηρεσιών και των περιουσιακών στοιχείων του οργανισμού όπου ανήκει η κάθε συντεχνία (δωρεάν τηλέφωνα, στον ΟΤΕ, δωρεάν ρεύμα στη ΔΕΗ, οικογενειακές εκδρομές με κρατικά αυτοκίνητα κλπ)… Όμως με την ενέργειά τους οι υπάλληλοι της Ολυμπιακής Αεροπορίας σηματοδοτούν μια νέα περίοδο μετεξέλιξης των συντεχνιών του δημόσιου τομέα ως συνεταιρισμών ιδιοκτησίας και αποκλειστικής χρήσης μέσων παραγωγής και υπηρεσιών που ανήκουν στο σύνολο της κοινωνίας…».
- «Παράλληλα, με την επέκταση των προνομίων αυξήθηκε υπέρογκα και ο αριθμός των μελών της συντεχνίας, με αποτέλεσμα σήμερα η Ολυμπιακή Αεροπορία να πληρώνει διπλάσιο προσωπικό από την British Airways, η οποία έχει πολλαπλάσιο κύκλο εργασιών σε παγκόσμιο επίπεδο…»
-Συνδικαλιστές μείωσαν με … παρέμβασή τους τις αυξήσεις που έδιναν οι «κακοί» βιομήχανοι: Πριν από 28 χρόνια, τον Ιανουάριο του 1989, η διοίκηση του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών (ΣΕΒ) ανέλαβε μια πρωτοβουλία, για να καλύψει το κενό της έλλειψης νόμιμης διοίκησης στη ΓΣΕΕ, και συνέστησε στις επιχειρήσεις να καταβάλουν αύξηση 7% από 1.1.1989 και 6% από την 1.7.1989, τουλάχιστον ως προκαταβολή μέχρι να υπογράφονταν αργότερα οι συλλογικές συμβάσεις ή διαιτητικές αποφάσεις. Στις 9 Ιανουαρίου του 1989, ανακοινώθηκε η εισοδηματική πολιτική στον δημόσιο τομέα, όπως εκφραζόταν με την περίφημη Αυτόματη Τιμαριθμική Αναπροσαρμογή (ΑΤΑ), δηλαδή 4% για το πρώτο τετράμηνο και 1,4% ως «διορθωτικό. Στις 18 Ιανουαρίου 1989, όταν δόθηκε στη δημοσιότητα η επιστολή – πρωτοβουλία αυτή του ΣΕΒ, όλοι οι κυβερνητικοί συνδικαλιστές που τότε βρίσκονταν στα δικαστήρια αλληλοκατηγορούμενοι για απάτες και νοθεία και οι αντιπολιτευόμενοι που μοίραζαν θέσεις στη νέα διοίκηση της ΓΣΕΕ, ξέχασαν όλες τις διαφορές τους και εισέβαλαν στο γραφείο του τότε υπουργού Εργασίας Γιώργου Γεννηματά για να καταγγείλουν τη συμπαιγνία βιομηχάνων και κυβέρνησης, η οποία, όπως τόνιζαν «καταργούσε ντε φάκτο την ΑΤΑ»! Τότε, ο Γιώργος Γεννηματάς, υπό την πίεση των … συνδικαλιστών επετέθη … κατά του ΣΕΒ χαρακτηρίζοντας ως «περίεργη και με πολιτικό περιεχόμενο» την κίνησή του αυτή για τις αυξήσεις των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα. Την επόμενη ημέρα, η ιλαροτραγωδία κορυφώθηκε, αφού σε κοινή συνέντευξη Τύπου οι τότε υπουργοί Εθνικής Οικονομίας, Οικονομικών και Εργασίας ανακοίνωσαν ότι θα εφαρμοσθεί και για τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα η … εισοδηματική πολιτική για τους δημόσιους υπαλλήλους που εξαγγέλθηκε στις 9 Ιανουαρίου 1989! Τότε, συνέβη το εξής εξωφρενικό: οι συνδικαλιστές, οι οποίοι υποτίθεται ενδιαφέρονταν για τα συμφέροντα των εργαζομένων, «κατόρθωσαν» να μειώσουν τις … αυξήσεις των μισθών τους κατά 2,5% έως 3%!
-Δεν προσήλθαν στην ΑΣΚΕ του ΟΣΕ διότι η συνέλευση ήταν το … Σάββατο: Πριν από 28 χρόνια, στις 2 Δεκεμβρίου του 1989 είχε ορισθεί η σύγκληση της Αντιπροσωπευτικής Συνέλευσης Κοινωνικού Ελέγχου (ΑΣΚΕ) του ΟΣΕ για να γνωμοδοτήσει επί της αναπροσαρμογής των τιμολογίων του οργανισμού, όπως όριζε ο νόμος περί … κοινωνικοποιήσεων που είχε ψηφίσει το ΠΑΣΟΚ το 1983. Τότε, από τα 22 μέλη της ΑΣΚΕ προσήλθαν μόνο … τέσσερα! Ξέρετε γιατί; Διότι, όπως διαπιστώθηκε, η ημέρα αυτή σύγκλησης της ΑΣΚΕ ήταν … Σάββατο και, ως γνωστόν, δεν εργάζονται οι … δημόσιοι υπάλληλοι λόγω πενθημέρου!!!
-Πρόταση για ειδικό «Θεραπευτήριο» προσωπικού του ΟΤΕ: Πριν από 28 χρόνια, στις αρχές Δεκεμβρίου του 1989, ο τότε γενικός διευθυντής του ΟΤΕ Κυριάκος Κιουλάφας με σχετικό σημείωμα που υποβλήθηκε στο Διοικητικό Συμβούλιο πρότεινε τη δημιουργία … «Θεραπευτηρίου» και πανεπιστημιακή … κλινική για να εξασφαλισθεί υψηλής ποιότητας ιατρικό δυναμικό για το προσωπικό του ΟΤΕ! Τότε, προτεινόταν το «Θεραπευτήριο» αυτό να κατασκευαζόταν στην περιοχή της Βάρκιζας, όπου υπήρχε διαθέσιμος χώρος του ΟΤΕ. Σημειώνεται ότι τότε που προτεινόταν η ίδρυση του «Θεραπευτηρίου» αυτού, η Αντιπροσωπευτική Συνέλευση Κοινωνικού Ελέγχου (ΑΣΚΕ) του ΟΤΕ αντιπρότεινε αύξηση της τιμής μονάδας στην αυτόματη, την αστική, την υπεραστική και τη διεθνή τηλεφωνία σε 4,40 δραχμές, έναντι 4,50 δραχμών της … διοίκησης του ΟΤΕ (διαφωνία της … δεκάρας στην κυριολεξία!), ενώ το Ταμείο Ασφαλίσεως Προσωπικού του ΟΤΕ είχε κάθε μήνα έλλειμμα 700 εκατ. δραχμών!!!
-Το 2% του προσωπικού σε δημόσιες επιχειρήσεις δεν εργαζόταν λόγω … συνδικαλιστικής ιδιότητας: Πριν από 28 χρόνια, τον Δεκέμβριο του 1989, δύο δειγματοληπτικοί έλεγχοι διαπίστωσαν ότι το 2% του προσωπικού σε κάθε δημόσιο οργανισμό δεν εργαζόταν διότι είχε… συνδικαλιστική ιδιότητα! Δηλαδή, εφαρμοζόταν ο γνωστός συνδικαλιστικός νόμος 1264/1982, ο οποίος, πρόβλεπε όλες αυτές τις υπερβολές, τις οποίες αδυνατούσαν να αποτρέψουν οι διοικήσεις των δημόσιων οργανισμών από το φόβο … συνδικαλιστικών αντιδράσεων…
-Πορείες και απεργίες από κρατικοδίαιτους, ενώ δεν υπήρχε δραχμή για τις … συντάξεις: Πριν από 27 χρόνια, στις αρχές Ιανουαρίου του 1990, ακούσθηκε η φωνή «εύρηκα, εύρηκα»! Δεν ήταν η φωνή αυτή του Αρχιμήδη, αλλά του τότε πρωθυπουργού της Οικουμενικής Κυβέρνησης Ξενοφώντος Ζολώτα, ο οποίος περιχαρής ανεφώνησε ότι «βρήκαμε λεφτά αυτόν το μήνα για να πληρωθούν οι … συντάξεις»!!! Δυστυχώς, αυτή η περιχαρής πρωθυπουργική κραυγή ότι βρέθηκαν λεφτά (δανεικά, βεβαίως, βεβαίως!) για τις συντάξεις, συνοδευόταν την ίδια ημέρα από άλλες κραυγές ή ενέργειες διαμαρτυρίας και καταλήψεις δημόσιων κτιρίων από χιλιάδες εκτάκτους δημόσιους υπαλλήλους και χιλιάδες ανησυχούντες μόνιμους υπαλλήλους, όταν τα δημόσια ελλείμματα κάλπαζαν, ο πληθωρισμός «έκαιγε» τα πάντα, το δημόσιο χρέος διαμορφωνόταν σε ιλιγγιώδη επίπεδα, η ανταγωνιστικότητα ήταν στον πάτο του διεθνούς πίνακα, προς δόξαν των συνθηματολόγων, των επαγγελματιών απεργών, των φοροδίαιτων, των κρατικοδίαιτων, των φοροκλεπτών, των φοροφυγάδων, της παραοικονομίας, των παχέων λόγων, των ισχνών έργων κα άλλων πολλών.
-Ανέγερση κτιρίων εκατ. δραχμών για … αναψυχή εργαζομένων σε δημόσιους οργανισμούς: Πριν από 27 χρόνια, στις 16 Ιανουαρίου 1990, δημοσιεύθηκε στις εφημερίδες Περίληψη Διακήρυξης Διαγωνισμού για την κατασκευή κτιρίου του «Προμηθευτικού Συνεταιρισμού» των εργαζόμενων της ΔΕΗ δαπάνης 33.500.000 δραχμών! Τότε, η ανέγερση κτιρίων ή «θεραπευτηρίων» (μην ξεχνάτε την περίπτωση του ΟΤΕ που ήδη αναφέραμε!) είχε εξελιχθεί σε … επιδημία. Από τη διαμάχη μεταξύ του τότε δημάρχου Δραπετσώνας και των εργαζομένων στον Οργανισμό Λιμένος Πειραιώς προέκυπτε ότι ο κρατικός αυτός οργανισμός προωθούσε την ανέγερση κτιρίου για τους εργαζομένους του και μάλιστα σε … αρχαιολογικό χώρο που ήταν και ο μοναδικός πνεύμονας πρασίνου για την περιοχή!
-Μια επιδιόρθωση βλάβης της «κοινωνικοποιημένης ΔΕΗ κόστισε 1.500.000 δραχμές, αντί 150.000 δραχμών: Πριν από 27 χρόνια, στις 25 Ιανουαρίου 1990, στην εφημερίδα «Έθνος» δημοσιεύθηκε αποκλειστικό ρεπορτάζ με ένα κατόρθωμα της ΔΕΗ, στην οποία, με το Νόμο 1365/1983 περί κοινωνικοποιήσεων, είχαν εισαχθεί ο «εκδημοκρατισμός» και οι «δημοκρατικές διαδικασίες», με την εφαρμογή του θεσμού του «κοινωνικού ελέγχου». Το ρεπορτάζ αποκάλυπτε ότι μια βλάβη σε υπόγειο δίκτυο της ΔΕΗ, για την οποία ειδικοί μηχανολόγοι εκτιμούσαν ότι έπρεπε να επιδιορθωνόταν σε 3 – 4 ημέρες, να απασχολούνταν 3-5 άτομα και να κόστιζε 100.000 δραχμές έως 150.000 δραχμές, αποκαταστάθηκε ύστερα από … τέσσερις μήνες, κόστισε 1,5 εκατ. δραχμές και «εργάσθηκαν» για την επαναλειτουργία του δικτύου στο σημείο όπου εντοπίσθηκε η βλάβη, 21 άτομα!!! Την ίδια ημέρα (τι ειρωνεία!), δόθηκε στη δημοσιότητα η Εισηγητική Έκθεση του σχεδίου νόμου «συμπλήρωση της νομοθεσίας των κοινωνικοποιημένων επιχειρήσεων δημόσιου χαρακτήρα ή κοινής ωφέλειας», με το οποίο … συμπληρωνόταν ο νόμος 1365/1983 για την «κοινωνικοποίηση! Υπενθυμίζεται ότι οι στόχοι του Νόμου αυτού και του θεσμού, με βάση τον οποίο μία βλάβη της «κοινωνικοποιημένης» ΔΕΗ αποκάλυψε όλα τα παραπάνω ιλαροτραγικά, ήταν:
• Η εξυπηρέτηση του εθνικού συμφέροντος και του κοινωνικού συνόλου (γράφε: κομματικού και συνδικαλιστικού συμφέροντος!).
• Η ενεργός συμμετοχή των εργαζομένων στις αποφάσεις (γράφε: κομματικών συνδικαλιστών!)
• Η εναρμόνιση της λειτουργίας της επιχείρησης με τα εθνικά, περιφερειακά και τοπικά προγράμματα οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης, καθώς και στο φυσικό περιβάλλον (γράφε: πράσινα άλογα!).
• Η εξοικονόμηση κατά το μέγιστο δυνατόν οικονομικών πόρων (γράφε: η κατασπατάληση όλων των πόρων!)
• Η αύξηση της παραγωγικότητας και της αποδοτικότητας προς όφελος των εργαζομένων στην επιχείρηση και για τη βελτίωση των παρεχόμενων υπηρεσιών προς το κοινωνικό σύνολο (γράφε: η παραπάνω βλάβη …» υπομειδιά»!).
-Ικανοποιήθηκαν και από τα τρία κόμματα ασμένως τα αιτήματα των οικοδόμων: Πριν από 23 χρόνια, την 1η Φεβρουαρίου 1990, ικανοποιήθηκαν ασμένως και από τα τρία κόμματα που στήριζαν τότε την Οικουμενική Κυβέρνηση του Ξενοφώντα Ζολώτα τα τέσσερα από τα πέντε αιτήματα των οικοδόμων:
• Επίδομα ασθενείας που θα υπολογιζόταν ότι θα κόστιζε στο ΙΚΑ 300 εκατ. δραχμές το χρόνο!
• Ασφαλιστική κάλυψη από το ΙΚΑ και των οικοδόμων που εργάζονται κατ΄ αποκοπήν.
• Αναγνώριση, χωρίς αίτηση (!), των ενσήμων του ΙΚΑ για όλες τις ημέρες εργασίας και στην επικουρική σύνταξη.
• Αναγνώριση του χρόνου προϋπηρεσίας στη ρύθμιση για τα βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα.
Σημειώνεται ότι τότε, όπως και πάντοτε, το ΙΚΑ επιχορηγούνταν από τον κρατικό προϋπολογισμό με 137 δις. δραχμές το 1988 και 170 δις. δραχμές το 1989.
-Απεργία για εφάπαξ καταβολή αναδρομικών ποσού 160 δις. δραχμών: Πριν από 22 χρόνια, στις 25 Μαίου του 1995, η ΑΔΕΔΥ ανακοίνωσε ότι θα προχωρήσει στην πραγματοποίηση 24ωρης πανελλαδικής απεργία στις 30 Μαϊου, διότι, όπως επισήμαινε σε ανακοίνωσή της, χαρακτήριζε αρνητικές τις απαντήσεις του τότε υπουργού Οικονομικών για την άμεση χορήγηση των αναδρομικών στους δημόσιους υπαλλήλους. Τότε, το υπουργείο Οικονομικών είχε απαντήσει στο προεδρείο της ΑΔΕΔΥ (πρόεδρος ήταν ο Γιάννης Κουτσούκος, ο οποίος στη συνέχεια έγινε βουλευτής του ΠΑΣΟΚ και υφυπουργός!) ότι ο ακριβής τρόπος καταβολής των αναδρομικών θα ανακοινώνονταν εντός του Ιουνίου. Πάντως αποκλειόταν η καταβολή σε μετρητά και εφάπαξ. Σημειώνεται ότι το ποσό των αναδρομικών που είχε καθορισθεί ανερχόταν σε 18.000 δραχμές και το συνολικό κόστος σε 160 δις. δραχμές. Με τη χορήγηση των αναδρομικών των 18.000 δραχμών, υπολογιζόταν ότι κάθε δημόσιος υπάλληλος θα έπαιρνε από 182.000 έως 468.000 δραχμές!
-Εργαζόμενοι σε προβληματική επιχείρηση πήραν πλήρη σύνταξη από το δύσμοιρο ΙΚΑ σε ηλικία 54 και 45 ετών: Πριν από 2χρόνια, στις 16 Νοεμβρίου του 1995, δημοσιεύθηκαν οι όροι και οι προϋποθέσεις υπό τις οποίες θα μπορούσαν εργαζόμενοι στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά (αυτά που κρατικοποιήθηκαν τον Οκτώβριο του 1985!) να αποχωρήσουν από την εταιρεία με πρόωρη σύνταξη. Τότε, οριζόταν ότι όσοι εργαζόμενοι στην εταιρεία είναι ασφαλισμένοι στον κλάδο συντάξεως του ΙΚΑ και έχουν συμπληρώσει ή συμπληρώνουν μέχρι στις 31 Δεκεμβρίου 1996 ένα συγκεκριμένο αριθμό ασφάλισης και μιαν ορισμένη ηλικία θα μπορούσαν να υποβάλουν αίτηση αποχώρησης από την εταιρεία για να πάρουν … πλήρη σύνταξη από το ΙΚΑ. Συγκεκριμένα, ορίζονταν, ενδεικτικά, τα ακόλουθα προκλητικά για μια προβληματική επιχείρηση την οποία είχαν πληρώσει και πλήρωναν επί άλλα δέκα χρόνια ακριβά οι φορολογούμενοι και για έναν προβληματικό ασφαλιστικό οργανισμό, όπως το ΙΚΑ:
- Όσοι άνδρες και γυναίκες έχουν 10.500 ημέρες ασφάλισης παίρνουν πλήρη σύνταξη ανεξαρτήτως ηλικίας!
- Όσοι άνδρες έχουν 9.500 ημέρες ασφάλισης και ηλικία 54 ετών παίρνουν πλήρη σύνταξη!
- Όσες γυναίκες έχουν 7.500 ημέρες ασφάλισης και ηλικία … 45 ετών παίρνουν πλήρη σύνταξη!
-Πληρώσαμε 138,4 δις. δραχμές την «ιδιωτικοποίηση» των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά: Πριν από 2 χρόνια, στις 11 Δεκεμβρίου του 1995, κορυφώθηκε ένα άγος που είχε αρχίσει ακριβώς πριν από δέκα χρόνια. Πρόκειται για το άγος των Ελληνικών Ναυπηγείων (Ναυπηγεία Σκαραμαγκά), το οποίο έχουμε ήδη αναφέρει στις «Ιστορίες» του 1985 και το οποίο ο γράφων έχει χαρακτηρίσει ως ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα στην οικονομία μετά τη μεταπολίτευση και το έχει συμπεριλάβει μαζί με άλλα επτά στο βιβλίο «Αυτή είναι η Ελλάδα – Τα οκτώ μεγαλύτερα εγκλήματα στην οικονομία μετά τη μεταπολίτευση» (Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 2000). Τότε, κορυφώθηκε το άγος του «Ναυπηγείου του Λαού», αφού και μετά την εξαγορά του από το κράτος στις 3 Σεπτεμβρίου 1985 συνεχώς παρουσίαζε ζημιές και το 1995 το Δημόσιο προέβη σε μιαν ελληνικής επινόηση «ιδιωτικοποίηση». Διότι, από την «ιδιωτικοποίηση» αυτή όχι μόνο δεν εισέπραξε χρήματα, όπως θα περίμενε κανείς, ξεπουλώντας δημόσια περιουσία, όπως λένε συνεχώς οι «κρατικοδίαιτοι», αλλά επιβάρυνε επιπροσθέτως τους φορολογουμένους και με 140 δις. ευρώ. Αυτό προέκυπτε από την Έκθεση του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, η οποία κατατέθηκε στη Βουλή στις 11 Δεκεμβρίου του 1995 με την ευκαιρία της τροπολογίας του τότε υπουργού Βιομηχανίας Αναστασίου Πεπονή για τους όρους και τις προϋποθέσεις «ιδιωτικοποίησης» (μεταβίβαση του 49% των μετοχών των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά στους εργαζόμενους σε αυτά και διατήρηση του … 51% των μετοχών από το κράτος μέσω της ΕΤΒΑ!!!). Πρόκειται για μια τροπολογία «κόστους» 138,4 δις. δραχμές. Από τα στοιχεία της Έκθεσης αυτής του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους επιβεβαιώνεται η οικονομική και πολιτική ιστορία στη χώρα μας επαναλαμβάνεται συνεχώς ως τραγωδία, αφού το κείμενό της είναι σα να κυκλοφόρησε σήμερα: Ιδού, λοιπόν, πώς και πόσο «εκοστολογείτο» το άγος αυτό:
- Η ζημιά του Πολεμικού Ναυτικού από τις καθυστερήσεις στη ναυπήγηση τριών φρεγατών θα ανέλθει σε 12 δις. δραχμές!
- Η απώλεια εσόδων του Δημοσίου από τη … διαγραφή χρεών της εταιρείας προς το κράτος θα φθάσει το ποσό των 38 δις. δραχμών!
- Το ποσό για ανάληψη υποχρεώσεων του Δημοσίου προς τους ασφαλιστικούς οργανισμούς και τους συμμετόχους στο επενδυτικό πρόγραμμα θα ανέλθει σε 18,7 δις. δραχμών!
- Για την πρόωρη συνταξιοδότηση υπαλλήλων των Ναυπηγείων Ελευσίνος και Σκαραμαγκά θα δαπανηθεί το ποσό των 6 δις. δραχμών!
- Για τη δυνατότητα μετάταξης υπαλλήλων των δύο ναυπηγείων σε άλλους οργανισμούς του Δημοσίου θα χρειαστούν άλλα 700 εκατ. δραχμές!
- Το εφάπαξ για την καταβολή αποζημιώσεων στο προσωπικό που αποχωρεί από τα δύο ναυπηγεία ανέρχεται σε 10 δις. δραχμές (10 εκατ. δραχμές ο κάθε εργαζόμενος)!!!
- Η διαγραφή χρεών της εταιρείας προς τις πιστώτριες τράπεζες ανέρχεται σε 53 δις. δραχμές!
Του νέου αυτού άγους προηγήθηκαν μερικές άλλες απείρου κάλλους «Ιστορίες» ως τερτίπια, απειλές και αντιδράσεις. Οι εξής:
- Στις 12 Ιανουαρίου 1995, ο τότε αναπληρωτής υπουργός Βιομηχανίας Χρήστος Ροκόφυλλος συναντήθηκε με τα προεδρεία της ΓΣΕΕ, του σωματείου εργαζομένων στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, του Εργατικού Κέντρου Πειραιά και της Ομοσπονδίας Μετάλλου στο πλαίσιο της τρίωρης στάσης εργασίας και της πορείας των εργαζομένων στα Ναυπηγεία στο υπουργείο Βιομηχανίας. Η συνάντηση αυτή απέβη άκαρπη. Τότε, ο Χρήστος Ροκόφυλλος δήλωσε: «Η τυχόν ματαίωση του διαγωνισμού για την πώληση των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά θα σημάνει για την Ελλάδα ένα τεράστιο, πολλών δισεκατομμυρίων δραχμών, πρόστιμο εις βάρος της ελληνικής πολιτείας και, βεβαίως, από εκεί και πέρα το κλείσιμο των Ναυπηγείων, σύμφωνα με τους κανονισμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης». Στη συνέχεια, κάλεσε τους εργαζομένους «να αρχίσουν να σκέφτονται πώς θα μπορούσαν να υποβάλουν οι ίδιοι είτε μόνοι τους, όλοι μαζί και οι 3.ο89, είτε σε συνδυασμό με κάποιους χρηματοδοτικούς οργανισμούς ή με κάποιους κεφαλαιούχους της δικής τους εμπιστοσύνης κάποια πρόταση, για να έχουν πολλές πιθανότητες να αναδειχθούν οι τελικοί πλειοδότες και, επομένως, εκείνοι στους οποίους θα μεταβιβασθούν με τον διαγωνισμό τα Ναυπηγεία». Έτσι, η ιδέα για την ιδιότυπη αυτή «ιδιωτικοποίηση» ανήκει στον Χρήστο Ροκόφυλλο!
- Στις 30 Μαρτίου 1995 η ΓΣΕΕ πραγματοποίησε στάση εργασίας στην Αθήνα, τον Πειραιά και την Ελευσίνα ως αντίδραση στην προωθούμενη τότε «ιδιωτικοποίηση» των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά. Στο μεταξύ, την προηγούμενη ημέρα, στις 29 Μαρτίου 1995, ο τότε υπουργός Βιομηχανίας Κώστας Σημίτης, μιλώντας στη Βουλή για το νομοσχέδιο περί «ιδιωτικοποίησης» των Ναυπηγείων υποσχέθηκε ότι όσοι απολυθούν από τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά θα βρουν άλλη εργασία με ευθύνη της κυβέρνησης, όπως στα Ελληνικά Διυλιστήρια. Τότε, ο Κώστας Σημίτης πρόσφερε στους εργαζόμενους τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά!
- Στις 3 Μαίου 1995, η ΕΤΒΑ ανακοίνωσε ότι υπεβλήθη μόνο προσφορά για τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, η οποία προερχόταν από τον όμιλο Περατικού Venefina Holding S.A. Τότε, ο πρόεδρος των εργαζομένων, γνωστός και από το «Ναυπηγείο του Λαού» το 1985, Γιώργος Κοντάκης δήλωσε ότι μετά την αποτυχία της πώλησης, η κυβέρνηση επωμίζεται τις ευθύνες για την τύχη των Ναυπηγείων, επαναλαμβάνοντας την πρόταση των εργαζομένων για τη διατήρηση του δημόσιου χαρακτήρα της επιχείρησης με σχετική κατάθεση πρότασης εξυγίανσης (κι άλλη, λοιπόν, «εξυγίανση» εις βάρος των φορολογουμένων, βεβαίως, βεβαίως!!!)
- Στις 26 Ιουλίου 1995, ο αναπληρωτής υπουργός Βιομηχανίας Χρήστος Ροκόφυλλος απέσπασε στις Βρυξέλλες από τον αρμόδιο τότε επίτροπο της Ευρωπαϊκής Ένωσης Βέλγο Καρλ Βαν Μίρτ διορία (τη χαρακτήρισε ως «ανάσα») για ιδιωτικοποίηση των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά έως τις 31 Αυγούστου 1995. «Δεν θα υπάρξει άλλη αναβολή, κι αν δεν υπάρξει λύση, τότε αυτόματα η Κομισιόν στις 6 Σεπτεμβρίου θα προσφύγει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο χωρίς να προηγηθεί καν συζήτηση», είπε τότε ο Καρλ Βαν Μίρτ. «Η Κομισιόν μέχρι τώρα ήταν εξαιρετικά ελαστική με την Ελλάδα», πρόσθεσε, διευκρινίζοντας ότι «για την Επιτροπή δεν έχει σημασία σε ποια επιλογή θα καταλήξει η κυβέρνηση για να ιδιωτικοποιηθούν τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά». Περιττό να σημειωθεί ότι μπορεί να μην είχε ιδιαίτερη σημασία για την Επιτροπή η επιλογή της ιδιωτικοποίησης, είχε όμως μεγάλη σημασία για τους συνδικαλιστές της επιχείρησης η μόνη επιλογή, δηλαδή να εξακολουθεί να παραμένει στο Δημόσιο και να πληρώνουν οι φορολογούμενοι και τη συντήρηση και συνέχιση της λειτουργίας της και το βαρύ πρόστιμο της Ευρωπαϊκής Ένωσης!
- Πέρασε η προθεσμία της 31ης Αυγούστου 1995, πέρασε η της 6ης Σεπτεμβρίου που είχε απειλήσει ο Ευρωπαίος επίτροπος ότι θα αγόταν το θέμα των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, αλλά λύση δεν … βρισκόταν! Ώσπου στις 28 Σεπτεμβρίου 1995 διαβάσαμε δήλωση του τότε υπουργού Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων Στέφανου Τζουμάκα με την οποία διέψευδε σχόλια από ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς ότι διαφωνούσε με την κυβερνητική απόφαση για τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά. «Στην κυβερνητική επιτροπή συμφώνησα με την εισήγηση του υπουργού Εθνικής Οικονομίας για τη λύση 51% στην ΕΤΒΑ και 49 στους εργαζόμενους», τόνιζε ο Στέφανος Τζουμάκας.
Σημειώνεται ότι όταν το σχέδιο αναφέρει «51% στην ΕΤΒΑ» εννοούσε το κράτος και όταν έλεγε «49% στους εργαζόμενους» εννοούσε πάλι το κράτος, τους φορολογούμενος, οι οποίοι, όπως ήδη αναφέρθηκε, πλήρωσαν πολύ ακριβά αυτή την … «ιδιωτικοποίηση», η οποία αποτελεί αποθέωση της κοροϊδίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ελληνικού λαού!
-Η Ελλάδα «πρωταθλήτρια» σε απεργίες παγκοσμίως: Πριν από 19 χρόνια, τον Απρίλιο του 1998, από στοιχεία της βρετανικής Στατιστικής Υπηρεσίας προέκυπτε ότι η Ελλάδα είναι «πρωταθλήτρια» σε απεργίες στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τον Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης.Από τα στοιχεία αυτά προέκυπτε ότι το 1996 ο συνολικός αριθμός απεργιών (ανά 1.000 εργαζομένους) ανερχόταν στη χώρα μας σε 364, έναντι … 59 κατά μέσον όρο, στην Ευρωπαϊκή Ένωση και 54 στον Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ). Και τα στοιχεία αυτά αφορούσαν το 1996, όταν το ελληνικό συνδικαλιστικό κίνημα βρισκόταν σε … κρίση. Αντιλαμβάνεσθε το ρεκόρ απεργιών παγκοσμίως κατά την περίοδο διακυβέρνησης της χώρας από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη…
Πάντως. Έτσι ζήσαν αυτοί όλοι καλά κι εμείς πάντα χειρότερα…
ΠΗΓΗ: http://dimitris.stergiou.me