Του Πέτρου Τρουπιώτη*Αρχίζω να πιστεύω ότι η ελληνική αστική τάξη, αυτή που λέμε εν πασει περιπτώσει αστική τάξη στην χώρα μας, έχει σύνδρομο μαζοχισμού.
Γιατί δεν δικαιολογείται αλλιώς το ότι δεν εξεγείρεται κατά της κυβέρνησης που την κατέστρεψε κυριολεκτικά. Που την εξαφάνισε και τείνει να φτιάξει μια κοινωνία χωρίς μεσαία τάξη. Ισσό κάτι τέτοιο να είναι και το παιδικό (κομμουνιστικό) όνειρο του πρωθυπουργού μια και γαλουχήθηκε με τα μηνύματα για την κακή αστική και μικροαστική τάξη που φταίει για όλα αλλά και με τραγούδια του στυλ «οι αστοί τρόμαξαν κλπ…».
Βεβαία, για να μην είμαστε άδικοι, δεν είναι άμοιροι ευθυνών και οι προηγούμενοι που κυβέρνησαν αυτό τον τόπο. Ίσως μάλιστα σε αυτούς θα πρέπει να ρίξουμε μεγαλύτερο βάρος ευθύνης, αφού και προήρχοντο από την ευρεία αστική (ή μεγαλοαστική αν θέλετε τάξη) αλλά και υποτίθεται ότι τα κόμματα τους εξέφραζαν την τάξη αυτή.
Μια τάξη που έστω και στρεβλά, «ανδρώθηκε» από την μεταπολίτευση και μετά και γιγαντώθηκε από την διακυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, ιδίως τα χρόνια του Ανδρέα.
Αυτή η τάξη, που θα πρέπει να δούμε κυρίως όχι μόνον τα οικονομικά χαρακτηριστικά της αλλά και τα κοινωνικά και πολιτισμικά χαρακτηριστικά της, κυριάρχησε στην κοινωνική ζωή της χώρας της τελευταίες δεκαετίες. Έστω και αν κάποιο μέρος της (αρκετά μεγάλο) «αστικοποιήθηκε» γρήγορα και στρεβλά, κάτω από τεχνίτες συνθήκες της περιόδου μετά το 1981, η αστική αυτή τάξη έχει συγκεκριμένα δεδομένα , κυρίως πολιτισμικά.
Αυτή λοιπόν η τάξη, που «ευνοήθηκε» με τον έναν η τον άλλο τρόπο τα χρόνια της μεταπολίτευσης, πλήρωσε το βαρύτερο, ασήκωτο, βάρος της κρίσης.
Και τα δυο τελευταία χρόνια ήλε η κυβέρνηση που ενώ στην σύνθεση της κυριαρχείται από αστούς και μεγαλοαστούς (οικονομικά κυρίως) αποφάσισε λίγο από ανικανότητα, λίγο από άγνοια των δεδομένων και λίγο από «προοδευτικό» μισός, να την ισοπεδώσει κυριολεκτικά. Να την εξαφανίσει σχεδόν.
Και το παράδοξο είναι ότι αυτή η τάξη η αστική ελληνική τάξη, στήριξε τον δήμιο της , τον Σύριζα στις δυο τελευταίες εκλογικές διαδικασίες.
Αυτή η τάξη στην πλειοψηφία της, στηριξε αυτούς που μας κυβερνούν οι οποίοι είναι σαφές ότι εκτός όλων των άλλων και από «ιδεολογική αγκύλωση» θέλουν να «τελειώνουν» με την μεσαία –αστική τάξη. Έτσι γαλουχηθήκαν μικροί, αυτό κατάλαβαν, αυτό κάνουν.
Ξεχνώντας πως καμία κοινωνία, στον σύγχρονο δυτικό (και όχι μόνον) κόσμο (αλλά και πριν από αιώνες) δεν μπόρεσε να πάει μπροστά χωρίς την ύπαρξη ισχυρής και ακμάζουσας αστικής τάξης.
Καμία κοινωνία δεν μπόρεσε να προϊδεάσει χωρίς την δυναμική παρουσία, την φαντασία και την επιδεξιότητα της μεσαίας τάξης.
Κι όμως , ακόμα και σήμερα , που η μεσαία αστική τάξη στην χώρα (όπως δείχνουν και οι αριθμοί που είδαν το φως της δημοσιότητας πρόσφατα) έχει καταρρεύσει και «πνέει τα λοίσθια», η αστική αυτή τάξη δεν έχει αντιδράσει.
Δεν είναι στην λογική των αστών η βίαιη αντίδραση , οι διαδηλώσεις και οι δημοσιές διαμαρτυρίες. Εξάλλου δεν τις προωθούν και τα κόμματα που την εκφράζουν. Όμως όταν έβλεπαν το σύνθημα «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν», νόμιζαν οι έλληνες αστοί, ότι τους αφορούσε το δεύτερο κομμάτι της φράσης. Μόνον που το σύνθημα ουσιαστικά τους περιελάμβανε στο πρώτο συνθετικό. Αυτούς ήθελε να τελειώσει…
Βεβαία, για να λέμε τα πράγματα όπως είναι, και οι προηγμένοι, οι εκπρόσωποι των αστικών κομμάτων, δεν έκαναν και τα καλύτερα για την τάξη –στυλοβάτη της κοινωνίας και της οικονομίας. Και κυρίως δεν της είπαν την πραγματικότητα, αφήνοντας την βορά στα ψέματα και τις υπερβολές αυτών που σήμερα μας κυβερνούν και την ισοπέδωσαν.
Ειδική κατηγορία
Ως ειδική περίπτωση, ειδική κατηγορία, θα πρέπει να εντάξουμε όσους εκπροσώπους της αστικής τάξης και μάλιστα της κρατούσας πλευράς της, όχι μόνον ψηφίσαν αλλά και στήριξαν τον Σύριζα προεκλογικά. Τον στήριξαν είτε δια δηλώσεων είτε δια συμεμτοχής στα ψηφοδέλτια, δίνοντας του έτσι το «περιτύλιγμα» που χρειαζόταν για να «κοροϊδέψει» τους απογοητευμένους της μεσαίας τάξης που χτυπημένοι από την κρίση έψαχναν «αποκούμπι». Όλοι αυτοί όσο και αν μας φαίνεται υπερβολικό, έδωσαν στην παρέα του 3,4,5 %, με τις ανύπαρκτες ικανότητες, χωρίς πρόγραμμα και με φανατισμό, μισός αλλά και ζήλια μέσα της καθώς και χωρίς επαγγέλματα, την δυνατότητα να εμφανιστούν κάτι άλλο από αυτό που ήταν.
Να εμφανιστούν ως «συνεχιστές των αστικών κομμάτων» Ως συνέχεια (και μάλιστα απαλλαγμένη από τα αμαρτήματα του παρελθόντος) του «καλού ΠΑΣΟΚ» του ΄80. Με τις αυξήσεις και τους διορισμούς. Με την «αντίσταση» στον καπιταλισμό και τους κακούς ξένους.
Έκαναν έναν πολιτικό χώρο που η ιστορία είχε βάλει στο περιθώριο, να φαντάζει ως κάτι σοβαρό, κάτι άλλο από αυτό που είναι. Κάτι που θα μπορούσε να «σώσει την χαμένη τιμή των αστών» (Και βεβαία να τους δώσει πίσω τα οικονομικά δεδομένα του παρελθόντος).
Αυτοί λοιπόν οι αστοί, που ξεκινώντας από δικές τους προσωπικές αναζητήσεις και στόχους, από την ανάγκη να μπουν αυτοί τώρα στο προσκήνιο μια και στο παρελθόν δεν τα κατάφεραν, έδωσαν στον Σύριζα την «πατίνα» της σοβαρότητας. Παρέσυραν χιλιάδες πολίτες που ψηφίσαν πιστεύοντας πως ψηφίζουν κάτι που έχει σχέση με την μεσαία τάξη. Απλώς είναι πιο μαχητική.
Και αυτοί ήταν οι πρώτοι που «ποδοπατήθηκαν» από τους νέους συντρόφους τους. Και σήμερα προσπαθούν να αναστηλώσουν την φήμη τους «αποκαλύπτοντας" τον Σύριζα.
Μόνον που τώρα το κακό, κυρίως για προσωπικούς λόγους, το έκαναν και στην τάξη τους και στην χώρα Και στους ίδιους. Και τώρα θα είναι και αυτοί που θα παρασυρθούν από το ρεύμα που γιγαντώνεται.
Ένα ρεύμα που μπορεί να μην κινείται σε πλατείες και δρόμους, μπορεί να μην γιουχάρει πολιτικούς, μπορεί να «μην τα σπάει» , αλλά φαίνεται πως θα δράση καταλυτικά στην κάλπη.
Γιατί και οι μαζοχιστές, όταν ο πόνος γίνει αφόρητος και κυρίως «μη ελεγχόμενος» από τους ιδίους , σπάνε τα δεσμά τους και εξεγείρονται…
Τουλάχιστον αυτό ελπίζουμε….
* Ο κ. Πέτρος Τρουπιώτης είναι δημοσιογράφος.
http://www.liberal.gr/arthro/132244/epikairotita/2017/einai-oi-ellines-astoi-mazochistes-.html