Άρης Πορτοσάλτε
Το βράδυ της περασμένης Κυριακής, όταν εξελισσόταν η τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων, καιγόταν η Αττική. Παρακολουθούσα το Παρίσι στην τηλεόραση, «κλέβοντας» ματιές προς τον Βαρνάβα και τον Μαραθώνα, μέσω των ιστοσελίδων. Όσο προσπαθούσα να πιάσω την ατμόσφαιρα του σταδίου και να μοιραστώ τη συγκίνηση της εξέδρας, τόσο με παρέσυραν οι δυνατοί άνεμοι της βορειοανατολικής Αττικής. Άντε να συγκεντρωθείς στο θέαμα, όταν ο τόπος σου γινόταν κόλαση. Και να’ ταν η πρώτη φορά;
Δεν θα ήθελα να αδικήσω τη φιλότιμη προσπάθεια των Γάλλων. Βλέποντας τους χορευτές να δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους, με τις ακροβασίες πάνω στις μεταλλικές ρόδες των ολυμπιακών κύκλων, περνούσαν μπροστά μου οι εικόνες από το ΟΑΚΑ του 2004. Να πω ότι απέφυγα τη σύγκριση θα ήταν ψέμα, ούτε θα αρνηθώ πως μνημόνευσα, κάποιες (αρκετές) φορές τον Παπαϊωάννου κατά τη διάρκεια της βραδιάς. Με ψυχραιμία, αν το σκεφτείς, δεν έχει νόημα η σύγκριση. Οι Γάλλοι υλοποιούσαν την ιδέα τους, κι αυτό είχε σημασία για εκείνους. Εμείς θεατές…
Εκείνη τη βραδιά, ο Παρισινός ουρανός ήταν σ’ ένα διαρκές «άνοιξε-κλείσε». Το σουξέ της καθόδου ανήκει στον ακούραστο των επικίνδυνων αποστολών Τομ Κρουζ. Η πρώτη της βραδιάς, τον καλούσε να πέσει, πάνω από τον Σηκουάνα, μέσα στο Ολυμπιακό Στάδιο. Παρέλαβε τη σημαία με τους πέντε συμπλεκόμενους κύκλους και όρθιος πάνω στη σέλα της μοτοσυκλέτας του γκάζωσε για να προλάβει το τεράστιο μεταγωγικό αεροσκάφος. Μαθημένος πλέον να πετά πάνω στα φτερά των αεροπλάνων, όταν είχαν φτάσει στον αμερικανικό εναέριο χώρο, άφησε τον εαυτό του ελεύθερο με άλμα στο κενό. Προσγειώθηκε με αλεξίπτωτο στο λόφο με την εμβληματική πινακίδα Χόλυγουντ, που δεσπόζει του Λος Άντζελες, για να παραδώσει την Ολυμπιακή σημαία, για τους Αγώνες του 2028. Και να επιβεβαιώσει πως είναι ωφέλιμο, τελικά, στα 62 σου να τρως μόνο ψάρι και χόρτα…
Αν δεχτούμε πως οι φάσεις με τον Κρουζ μας βρήκαν σε στιγμές που κατανοούσαμε όσα βλέπαμε, δεν θα ισχυριστώ πως ένιωσα το ίδιο, όταν μια άλλη φιγούρα, κάτι σαν μεταλλικό σκαθάρι, ο ιπτάμενος Χρυσός Εξερευνητής «περπάτησε» στον αέρα και με άνετο βηματισμό πάτησε στη μεγάλη εξέδρα, με το σχέδιο των πέντε ηπείρων, που κάλυπτε μεγάλο μέρος του γηπέδου. Και κάπου εκεί μαζί με το cyborg-αρχαιολόγο του μέλλοντος εμφανίστηκε ο «ασσασίνος» δρομέας, ο πρωταγωνιστής στην τελετή έναρξης.
Και τότε με καθήλωσε ο Γάλλος Παπαϊωάννου, Τομά Ζολί. Εμπνεύστηκε τη σκηνή της υπέρτατης τιμής προς την Ελλάδα. Βλέπουμε έναν άλλο ήρωα βιντεοπαιχνιδιού να διασχίζει τελετουργικά την απόσταση προς το κέντρο του δρώμενου, κρατώντας την επιμελώς διπλωμένη ελληνική σημαία. Η κάμερα παρακολουθεί διαρκώς την διπλωμένη σημαία. Καθώς η ορχήστρα αρχίζει να αποδίδει τον Εθνικό Ύμνο, ο «ασσασίνος» οριζοντιώνει τον ιστό, κι ο σημαιοφόρος περνά τον πρώτο χαλκά. Ξεδιπλώνεται άψογα η γαλανόλευκη. Περνά και τον δεύτερο χαλκά. Και να, υψώνει τον ιστό και κυματίζει τη σημαία. Εκπληκτική έπαρση ελληνικής σημαίας, σε εξαιρετική απόδοση από τους Γάλλους. Για ώρα πολύ ο «ασσασίνος» κυματίζει την ελληνική σημαία. Το στάδιο χειροκροτεί. Είχα καιρό να νιώσω δυνατή συγκίνηση…
Τι σήμαινε άραγε ο συμβολισμός του Τομά Ζολί; Νομίζω τιμώντας την Ελλάδα, ως γενέτειρα των Ολυμπιακών Αγώνων, οι διοργανωτές υπενθύμιζαν σε όλο τον πλανήτη ότι η Ιδέα των Αγώνων είναι γέννημα της δυτικής σκέψης, δημιούργημα του δυτικού Πολιτισμού. Ότι στο ιστορικό διάβα, μέσα από πολέμους, καταστροφές, τρομακτικές ανθρώπινες απώλειες ο δυτικός Πολιτισμός, συνάμα, ενώνει την ανθρωπότητα, εμπνέει αδελφοσύνη και παροτρύνει μέσω της ευγενούς άμιλλας τους αθλητές να επιτύχουν το καλύτερο, να υπερβούν τον εαυτό τους. Κι αυτή την ιδέα την εικονογράφησαν με την ελληνική σημαία.
Μια μεγάλη στιγμή για την Ελλάδα. Όσο κι αν η αβροφροσύνη μεταξύ των πόλεων που διοργανώνουν Ολυμπιακούς Αγώνες είναι κάτι δεδομένο, η επιλογή του Παρισιού να υπομνήσει την πατρίδα μας στο κέντρο της αφήγησης τους αποδεικνύει τη στέρεη σχέση μεταξύ των δύο κρατών.
«Ελλάς-Γαλλία Συμμαχία», ας το θυμόμαστε κάπου-κάπου…
Σκέφτηκα πως σήμερα δεν χωρά πολιτικό σχόλιο. Με την ευκαιρία της μεγάλης θρησκευτικής Εορτής, της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, συμβόλου για την Ελλάδα, μεταφέρω τις εικόνες που κρατώ στη μνήμη μου από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2024.
Χρόνια Πολλά, φίλες και φίλοι.
Προσκυνούμε την υπέρτατη Μητέρα…
liberal.gr