Η καταφυγή σε μια ονειροχώρα είναι μια διέξοδος που σε βοηθά να φτιάξεις ένα αφήγημα επιτυχίας
Η πραγματικότητα του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη είναι ένας αμυντικός μηχανισμός που έχει κατασκευαστεί για να τον προστατεύσει από τη συνειδητοποίηση του ότι δεν κάνει τη δουλειά που του έχει ανατεθεί
Καθόλου δεν ζηλεύω τους ανθρώπους που μπορούν να ξεφύγουν από την πραγματικότητα και να χωθούν σε έναν κόσμο που έχουν πλάσει με τη φαντασία τους. Η αναπόφευκτη σύγκρουση με την αλήθεια που ακολουθεί μού φαίνεται πολύ μεγάλο τίμημα. Μοναδική εξαίρεση οι άνθρωποι που η μετανάστευση στον φανταστικό τους κόσμο όχι μόνο δεν δυσχεραίνει την καθημερινότητά τους, αλλά την κάνει λιγότερο αγχωτική. Άνθρωποι όπως ο υπουργός Προστασίας Κάποιου που σίγουρα δεν είναι ο Πολίτης, σύντροφος Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, τον οποίον μέσα σε λίγες μέρες άκουσα με τα αυτιά μου να λέει ότι «στην Αθήνα και γενικά σε όλες τις περιοχές της Αττικής υπάρχει μια διάταξη δυνάμεων, υπηρεσίες, ένστολοι αστυνομικοί, σε ορισμένες περιπτώσεις βαριά οπλισμένοι οι οποίοι μέρα νύχτα κάνουν ελέγχους», ότι «άβατα δεν υπάρχουν πουθενά» και ότι «η Κρήτη είναι μια από τις πιο ευνομούμενες περιοχές με χαμηλή εγκληματικότητα».
Δεν ξέρω πώς κάποιος που ζει στην ελληνική πραγματικότητα μπορεί να αποκαλεί «ευνομούμενη» μια περιοχή στην οποία μέχρι και στους γάμους βγαίνουν καλάσνικοφ (για το καλό φυσικά), να θεωρεί ότι δεν υπάρχουν άβατα όταν υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να πλησιάσουν το διαμέρισμα που έκαναν το λάθος να αγοράσουν στα Εξάρχεια ή να νομίζει ότι υπάρχει έλεγχος των παραβατικών και εγκληματικών συμπεριφορών, συνεπώς το μόνο που μπορώ να σκεφτώ για όποιον τα ισχυρίζεται αυτά είναι ότι έχει διαλέξει να ζει σε μια άλλη Ελλάδα που την έχει δημιουργήσει μόνος του στα όνειρά του.
Οι υπόλοιποι κάνουμε τον σταυρό μας (ή οποιαδήποτε άλλη προσευχή σε οποιαδήποτε θεότητα νομίζουμε υπάρχει) ακόμα και για να περάσουμε απέναντι στον δρόμο με το φανάρι να είναι πράσινο, ξυπνάμε μέσα στη νύχτα από τον ήχο των κομπλεξικών που υποκαθιστούν την αδύναμη προσωπικότητα με δυνατή εξάτμιση, ελπίζουμε να μην βρεθούμε στον δρόμο μελών κάποιας ευάλωτης ή ισχυρής κοινωνικής ομάδας, και γενικώς ζούμε με τον φόβο που δημιουργεί στους πολίτες η ασυδοσία των παραβατικών και των εγκληματιών συμπολιτών τους.
Προφανώς η πραγματικότητα του συντρόφου Χρυσοχοΐδη είναι ένας αμυντικός μηχανισμός που έχει κατασκευαστεί για να τον προστατεύσει από τη συνειδητοποίηση του ότι δεν κάνει -είτε γιατί δεν θέλει, είτε γιατί δεν μπορεί, είτε γιατί δεν τον αφήνει ο πρωθυπουργός- τη δουλειά η οποία του έχει ανατεθεί. Είναι πολύ σκληρό να αισθάνεσαι ότι αποτυγχάνεις, ειδικά αν έχεις φτιάξει την εικόνα του επιτυχημένου και η καταφυγή σε μια ονειροχώρα είναι μια διέξοδος που σε βοηθά να φτιάξεις ένα αφήγημα επιτυχίας.
Το μόνο κακό για τον ίδιο είναι ότι οι άνθρωποι στους οποίους απευθύνεται δεν έχουν την πολυτέλεια να αποδράσουν σ’ αυτήν την ονειροχώρα. Όλοι εμείς που καθημερινά υφιστάμεθα τις συνέπειες της απροθυμίας της πολιτείας να επιβάλει τον νόμο εξοργιζόμαστε ακούγοντας τον υπουργό να περιγράφει μια πραγματικότητα που δεν έχει σχέση με τη δική μας. Αλλά οι εκλογές αργούν, αντιπολίτευση δεν υπάρχει (κι όταν υπήρχε στεκόταν πάντα υπέρ της παραβατικότητας και του εγκλήματος) κι έτσι ο σύντροφος Μιχάλης δεν έχει πολλά να φοβηθεί. Κι εμείς ίσως να πρέπει να δούμε με συμπάθεια την ανάγκη ενός ανθρώπου να ονειρευτεί μια άλλη Ελλάδα ακόμα κι αν ξέρουμε ότι δεν κάνει τίποτα απολύτως για να την πάρει από τα όνειρά του και να την κάνει πραγματικότητα. Και μπράβο του.
Μάνος Βουλαρίνος
https://www.athensvoice.gr/epikairotita/politiki-oikonomia/867240/o-mihalis-hrusohoidis-sti-hora-ton-oneiron-manos-voularinos/