Είναι πραγματικά δύσκολο να εξηγηθεί με όρους κοινωνικού συμφέροντος ή κοινωνικής δικαιοσύνης γιατί σε μια κατηγορία μισθωτών προσφέρεται επιπλέον αφορολόγητο ύψους 3.600
Ο Μάνος Βουλαρίνος σχολιάζει την απόφαση της κυβέρνησης για θέσπιση αφορολόγητου 300 ευρώ μηνιαίως για τα φιλοδωρήματα όσων δουλεύουν στην εστίαση
Τις τελευταίες ημέρες διασκεδάζω πολύ με τις απόπειρες του πρωθυπουργού και των μελών της κυβέρνησης να δικαιολογήσουν την απόφασή τους για θέσπιση αφορολόγητου 300 ευρώ μηνιαίως για τα φιλοδωρήματα των συμπολιτών που δουλεύουν στην εστίαση. Πρώτος και καλύτερος ο ίδιος ο πρωθυπουργός ο οποίος όχι μόνο ανέβασε σχετικό βίντεο στο Τικ-Τοκ αλλά και σε ανάρτησή του στο face το book κάνει λόγο για «ελάχιστη αναγνώριση αυτής της δύσκολης δουλειάς των ανθρώπων που μας εξυπηρετούν νύχτα και μέρα, με όλες τις καιρικές συνθήκες», εκφράζοντας την πεποίθηση ότι π.χ. ένας σερβιτόρος κάνει μια πολύ σημαντικότερη δουλειά από π.χ. μια βρεφονηπιοκόμο ή από έναν εργαζόμενο σε συνεργείο αυτοκινήτων ή από έναν δάσκαλο αγγλικών σε κάποιο φροντιστήριο, και άρα χρειάζεται αναγνώριση.
Είναι πραγματικά δύσκολο να εξηγηθεί με όρους κοινωνικού συμφέροντος ή κοινωνικής δικαιοσύνης γιατί σε μια κατηγορία μισθωτών, πέραν του κοινού αφορολογήτου που είναι στα 8.600 ευρώ, προσφέρεται επιπλέον αφορολόγητο ύψους 3.600. Κι αν σκεφτεί κανείς ότι οι συγκεκριμένοι μισθωτοί δεν φορολογούνται ούτε για τα εισοδήματα από φιλοδωρήματα που εισπράττουν σε μετρητά, καταλαβαίνουμε πόσο δύσκολο είναι να επιχειρηματολογήσει κανείς υπέρ του δικαιώματός τους σε 12.200 ευρώ αφορολόγητο και πόσο εύκολο είναι να καταφύγεις σε κολακείες για την προσφορά τους η οποία, αν και αναμφισβήτητη, νομίζω δεν ξεπερνά την προσφορά όλων των υπόλοιπων μισθωτών του ιδιωτικού τομέα που τα εισοδήματά τους φορολογούνται από τα 8.600 χωρίς το παραμικρό δωράκι.
Στην πραγματικότητα το μόνο που κάνει τους εργαζόμενους στην εστίαση να ξεπερνούν άλλους μισθωτούς είναι ο αριθμός τους. Αυτός και μόνος αυτός είναι που οδηγεί μια κυβέρνηση, που παριστάνει την πολέμια του λαϊκισμού, στον λαϊκισμό του αφορολόγητου του φιλοδωρήματος. Έτσι μια κυβέρνηση που είναι έτοιμη να κατασπαράξει τους ταξιτζήδες για τις διαστάσεις ενός χωρίς καμία ιδιαίτερη σημασία αυτοκόλλητου όχι μόνο υποχωρεί στην απαίτηση των εργαζόμενων στην εστίαση να γίνουν οι εργαζόμενοι ενός ανώτερου θεού αλλά διαφημίζει την, εντελώς άδικη για όλους τους υπόλοιπους μισθωτούς, υποχώρησή της ως απονομή δικαιοσύνης. Μπορεί κάποιοι να θεωρούν το σερβίρισμα ποτών σημαντικότερο από τη φροντίδα και τη διδασκαλία παιδιών αλλά κάπως δύσκολο να μας κάνουν και τους υπόλοιπους να πιστέψουμε το ίδιο.
Δυστυχώς, και παρά τον αέρα που πρόσφεραν στα πανιά του Μητσοτάκη οι Έλληνες με εκείνο το ανεπανάληπτο 40-17, ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση του δεν μοιάζουν να θέλουν να ταξιδέψουν σε προορισμούς ξένους για το ελληνικό πολιτικό σύστημα (παρά μόνο σε ζητήματα που επηρεάζουν τη ζωή λίγων, όπως ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών ή η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων). Αναπόφευκτα βλέπουν τα ποσοστά τους να πέφτουν και καταφεύγουν σε ένα πιο έντεχνο αλλά ουσιαστικά αντίστοιχο «Τσοβόλα, δώσ’τα όλα». Είτε με τη μορφή επιδομάτων είτε με τη μορφή θέσπισης προνομίων (και αντιστοίχως αδικιών) που βασίζονται αποκλειστικά και μόνο στις δημοσκοπικές της ανάγκες. Και μπράβο της.
Μάνος Βουλαρίνος
https://www.athensvoice.gr/epikairotita/politiki-oikonomia/873463/o-kuvernitikos-laikismos-tou-filodorimatos/