Η Μέρκελ λέει ότι θα «έπαιζε με τη φωτιά» ένα δινόταν προενταξιακό καθεστώς στην Ουκρανία και τη Γεωργία χωρίς να αναλύσει την κατάσταση από την οπτική γωνία του Πούτιν,
ΗΆνγκελα Μέρκελ υπερασπίστηκε την άρνησή της να μην προσφέρει στην Ουκρανία μια πορεία προς την ένταξη στο ΝΑΤΟ το 2008, λέγοντας ότι θα «έπαιζε με τη φωτιά» αν αγνοούσε την αντίθεση της Ρωσίας στην ένταξη του Κιέβου στη στρατιωτική συμμαχία.
Το επιχείρημα περιλαμβάνεται στο Freedom: Memoirs 1954-2021, τα απομνημονεύματα της μακροβιότερης καγκελαρίου της Γερμανίας, αποσπάσματα των οποίων δημοσιεύθηκαν στην εβδομαδιαία εφημερίδα Die Zeit την Τετάρτη, σύμφωνα με τους Financial Times.
Η Μέρκελ έχει αντιμετωπίσει σφοδρή κριτική από την πλήρη εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία τον Φεβρουάριο του 2022 για την εξωτερική της πολιτική τα χρόνια πριν τον πόλεμο, με ορισμένους από τους επικριτές της να την κατηγορούν ότι συμπαθούσε τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν.
Αμέσως μετά την εισβολή, η Μέρκελ υπερασπίστηκε την επιμονή της να διατηρεί ανοιχτούς τους διαύλους επικοινωνίας με τον Πούτιν, λέγοντας ότι η Ρωσία είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πυρηνική δύναμη στον κόσμο και «δεν μπορώ να προσποιηθώ ότι απλώς δεν υπάρχει».
Αλλά μετά τις φρικαλεότητες που διέπραξαν τα ρωσικά στρατεύματα στην Μπούχα, κοντά στο Κίεβο, λίγες εβδομάδες μετά τον πόλεμο, ο πρόεδρος της Ουκρανίας Βολοντίμιρ Ζελένσκι κάλεσε τη Μέρκελ και τον πρώην Γάλλο πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί να επισκεφθούν την πόλη για να δουν τον αντίκτυπο των «14 ετών παραχωρήσεων στη Ρωσία».
Μεγάλο μέρος της κριτικής απέναντι στη Μέρκελ επικεντρώθηκε στη θέση που πήρε στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι τον Απρίλιο του 2008, όπου η ίδια και ο Σαρκοζί αντιστάθηκαν στις προσπάθειες να προσφέρουν στην Ουκρανία και τη Γεωργία ένα συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα, γνωστό ως «σχέδιο δράσης μελών» (MAP), το οποίο θα οδηγούσε στην ένταξη.
Η Μέρκελ είπε ότι το να δοθεί καθεστώς ΜΑΡ στις δύο πρώην σοβιετικές δημοκρατίες θα ήταν μια υπόσχεση για ένταξη στο ΝΑΤΟ που δύσκολα θα μπορούσε να ανατραπεί.
Στο βιβλίο, λέει ότι ο κύριος λόγος της για τον αποκλεισμό της ένταξης της Ουκρανίας ήταν το γεγονός ότι ο ρωσικός στόλος της Μαύρης Θάλασσας ήταν ακόμα σταθμευμένος στην Κριμαία, τη χερσόνησο που ελεγχόταν από το Κίεβο μέχρι την προσάρτηση από τη Μόσχα το 2014.
«Ήταν πρωτοφανές για μία υποψήφια χώρα του ΝΑΤΟ να έχει τέτοια εμπλοκή με τις ρωσικές στρατιωτικές δομές», γράφει. «Επιπλέον, μόνο μια μειοψηφία του ουκρανικού πληθυσμού υποστήριξε την ένταξη στο ΝΑΤΟ εκείνη την εποχή: η χώρα ήταν βαθιά διχασμένη».
Στην περίπτωση της Γεωργίας, στα απομνημονεύματά της αναφέρεται σε «ανεπίλυτες εδαφικές διαφορές στις περιοχές της Νότιας Οσετίας και της Αμπχαζίας», που ήταν «αρκετός λόγος» για να απορριφθεί η υποψηφιότητα της χώρας για ένταξη.
Η Μέρκελ λέει ότι θα «έπαιζε με τη φωτιά» ένα δινόταν προενταξιακό καθεστώς στην Ουκρανία και τη Γεωργία χωρίς να αναλύσει την κατάσταση από την οπτική γωνία του Πούτιν, ο οποίος είχε ξεκαθαρίσει ότι ήθελε να αποκαταστήσει το καθεστώς της μεγάλης δύναμης της Ρωσίας.
Αποκαλεί «απατηλό» το να πιστεύουμε ότι η τοποθέτηση της Ουκρανίας και της Γεωργίας στον δρόμο προς την ένταξη στο ΝΑΤΟ «θα τις προστάτευε από την επιθετικότητα του Πούτιν και ότι αυτό το καθεστώς θα λειτουργούσε αποτρεπτικά ή ότι ο Πούτιν θα είχε πάρει αυτές τις εξελίξεις ελαφριά».
«Η υπόθεση ότι ο Πούτιν δεν θα έκανε τίποτα στην περίοδο μεταξύ του προενταξιακού καθεστώτος και της απόκτησης της ιδιότητας του μέλους του ΝΑΤΟ από την Ουκρανία και τη Γεωργία, μου φάνηκε ευσεβής πόθος», προσθέτει.
Η σύνοδος κορυφής του Βουκουρεστίου έληξε με συμβιβασμό. Η Ουκρανία και η Γεωργία δεν έλαβαν προενταξιακό καθεστώς, αλλά η συμμαχία συμφώνησε ότι «αυτές οι χώρες θα γίνουν μέλη του ΝΑΤΟ».
Η Μέρκελ λέει ότι ήταν χαρούμενη που η συμμαχία δεν είχε διασπαστεί «όπως έγινε για τον πόλεμο στο Ιράκ. . . Δεν υπήρχε άλλη επιλογή παρά ο συμβιβασμός, ακόμα κι αν αυτός ο συμβιβασμός, όπως κάθε άλλος, είχε ένα τίμημα».
Ή Γεωργία και η Ουκρανία απογοητεύτηκαν λόγω της άρνησης του προενταξιακού καθεστώτος, ενώ για τον Πούτιν, γράφει ότι το γεγονός ότι το ΝΑΤΟ είχε κάνει μια γενική υπόσχεση ένταξης στις χώρες εξακολουθεί να ισοδυναμεί με «κήρυξη πολέμου».