Ο θριαμβευτής με την Εθνική Γαλλίας στο Μουντιάλ του 1998 που μετά το ποδόσφαιρο έγινε πρωταθλητής ζίου-ζίτσου και δεινός σέρφερ αποκάλυψε πως παλεύει με τη μεγαλορεξία
Ένας από τους θριαμβευτές του Παγκοσμίου Κυπέλλου που σήκωσε το τρόπαιο με τη Γαλλία το 1998, ο Μπισέντε Λιζαραζού, όταν κρέμασε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια ακολούθησε διαφορετική πορεία στη ζωή του για να γίνει ένας πρωταθλητής ζίου-ζίτσου και παθιασμένος σέρφερ.
Ο Λιζαραζού έχει ζήσει πολλές ζωές σε μία. Ως μέλος της εθνικής Γαλλίας που κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1998, και ως βασικό στέλεχος της Μπάγερν Μονάχου, με την οποία κέρδισε έξι τίτλους Bundesliga και το Champions League, ακολούθησε έναν ασυνήθιστο δρόμο μετά την αποχώρησή του από το ποδόσφαιρο.
Από τον αγωνιστικό χώρο στο τατάμι
Μετά την εκπληκτική του καριέρα στα γήπεδα, ο πρώην αριστερός μπακ αποφάσισε να εγκαταλείψει το άθλημα το 2004. Ωστόσο, αντί να επιλέξει την προπονητική ή την τηλεοπτική ανάλυση, όπως πολλοί πρώην συμπαίκτες του, ο Λιζαραζού ασχολήθηκε με το ζίου-ζίτσου.
Το 2009, πρόσθεσε στη συλλογή των τίτλων του ένα Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ζίου-Ζίτσου στην κατηγορία Blue Belt Senior 1 Light Division. Είναι κάτοχος μαύρης ζώνης ενώ παράλληλα συνεχίζει να απολαμβάνει το σέρφινγκ, μια δραστηριότητα που αγαπά όσο και το ποδόσφαιρο. Και δεν «πετάει» μόνο στο νερό, τον 53χρονο Λιζαραζού μπορεί να τον δει κανείς να κάνει βόλτες με το ποδήλατό του στη Χώρα των Βάσκων. Η αγάπη του για την ποδηλασία είναι τόσο βαθιά που εκπροσώπησε τη Χώρα των Βάσκων στο άθλημα το 1993.
Η μάχη με τη μεγαλορεξία
Παράλληλα, ο Λιζαραζού παραδέχεται ότι παλεύει με τη μεγαλορεξία (bigorexia), μια ψυχική διαταραχή που κάνει τους ανθρώπους να αισθάνονται πως το σώμα τους είναι μικρό ή αδύναμο, ακόμα κι αν είναι σε άριστη φυσική κατάσταση. Η πάθηση αυτή μπορεί να οδηγήσει σε υπερβολική άσκηση και, αν δεν αντιμετωπιστεί, σε κατάθλιψη.
Σε συνέντευξή του στα γαλλικά μέσα ενημέρωσης, είπε:
«Είμαι άρρωστος. Είμαι 54 ετών τώρα, αλλά συνεχίζω να νιώθω την ανάγκη να είμαι επαγγελματίας αθλητής. Η φυσική άσκηση είναι το πάθος μου και με βοηθάει. Είναι η πυξίδα μου σε όλη μου τη ζωή, που με βοηθά να βρω την ισορροπία μου.
Αλλά έχω μεγαλορεξία. Είναι αλήθεια πως γυμνάζομαι υπερβολικά. Όποιος πάσχει από αυτή την πάθηση και σταματήσει την άσκηση από τη μια μέρα στην άλλη, κινδυνεύει να πέσει σε κατάθλιψη. Χρειάζομαι να δουλεύω σκληρά, να εξαντλούμαι και να απελευθερώνω την ενέργεια που έχω μέσα μου. Αλλά αυτή η "αρρώστια" είναι προτιμότερη από άλλες μορφές εξάρτησης. Απλώς πρέπει να ξέρω πώς να τη διαχειριστώ».