Το άρθρο του Α Παπαχελά, στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, λέει τις γνωστές παπαρίες "περί χαμένης ευκαιρίας του Σαμαρά να περάσει το πρώτο τέστ υπευθυνότητας υπερψηφίζοντας το μνημόνιο"... λέει όμως και μερικές αλήθειες ειδικά προς το τέλος:
Η χώρα χρειάζεται επειγόντως μια σοβαρή κεντροδεξιά παράταξη με φιλελεύθερες απόψεις και στελέχη που μπορούν να πείσουν ότι είναι έτοιμα να κυβερνήσουν την Ελλάδα του 2010. Το έχουμε πει και ξαναπεί, άλλωστε, πως η χώρα χρειάζεται μια καλή αντιπολίτευση όσο και μια καλή κυβέρνηση. Και η κοινή γνώμη, εξάλλου, νιώθει πάντα την ανάγκη μιας αξιόπιστης εφεδρείας...
Σήμερα η Ν.Δ. βρίσκεται εκεί όπου βρισκόταν το ΠΑΣΟΚ το 2004 μετά τον θρίαμβο του Κ. Καραμανλή. Δεν ξέρει πού να ξεκόψει από το παρελθόν της και τι να προστατεύσει, έχει χάσει την αξιοπιστία της σε θέματα διακυβέρνησης και χαρακτηρίζεται από λειψανδρία. Ο,τι όμως και να κάνει ή να πει τώρα ο κ. Σαμαράς, η αλήθεια είναι πως θα χαθεί, γιατί ο κόσμος είναι θυμωμένος με το κόμμα του. Ο κ. Παπανδρέου είχε βρεθεί στην αντίστοιχη θέση και ρώτησε Αμερικανούς συμβούλους τι μπορεί να κάνει (το 2004) για να ανατρέψει την κατάσταση. Εκείνοι του απάντησαν «τίποτα, απλώς να έχεις υπομονή».
Εδώ πρέπει να προσθέσουμε και μία ακόμη διάσταση. Ενα δυναμικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας πιστεύει τώρα ότι η εμπειρία της διακυβέρνησης 2004–09 ήταν η απόλυτη προδοσία της αστικής τάξης σε αυτήν τη χώρα. Είναι οι άνθρωποι που πίστεψαν στα περί νέας διακυβέρνησης και που είχαν κουρασθεί από τη συσσωρευμένη σαπίλα του βαθέος ΠΑΣΟΚ και των υποσυστημάτων του. Πολλοί εξ αυτών είχαν εγκαταλείψει τη Ν.Δ. προς όφελος του κ. Σημίτη, αλλά τον εγκατέλειψαν όταν είδαν πως δεν μπορούσε να τα βγάλει πέρα με τα υπόψια του κόμματός του. Αυτοί οι άνθρωποι, που συχνά δείχνουν τον δρόμο που ακολουθεί το εκλογικό σώμα, θα είναι εξαιρετικά δύσπιστοι απέναντι στον κ. Σαμαρά.
Ο νυν αρχηγός της Ν.Δ. απέτυχε σε ένα πρώτο τεστ υπευθυνότητας με την ψήφο του κατά του Μνημονίου. Είναι όμως ακόμη νωρίς στη θητεία του για να βγουν οριστικά συμπεράσματα. Ο κ. Σαμαράς αντιμετωπίζει το πρόβλημα που έχουν συνήθως οι Ρεμπουμπλικανοί υποψήφιοι για την προεδρία. Εξελέγη παίζοντας το «αντισυστημικό» χαρτί και βασιζόμενος σε μια αφοσιωμένη ομάδα αουτσάιντερ που συχνά υιοθετεί ακραίες θέσεις. Ετσι πήρε το χρίσμα, αλλά για να κερδίσει την εμπιστοσύνη της μεσαίας τάξης, πρέπει να απεγκλωβισθεί από τους «Tαλιμπάν» και να πείσει ότι μπορεί να κυβερνήσει.
Η πολιτική έχει πάντοτε πολλές εκπλήξεις. Οποιος είναι έτοιμος να ξεγράψει τον αρχηγό της Ν.Δ. θα πρέπει να θυμηθεί όσα λέγονταν και γράφονταν για τον νυν πρωθυπουργό το 2004 έως το 2008 ή και, αντιστρόφως, για τον Κώστα Καραμανλή . Ο «ποτέ δεν θα γίνει πρωθυπουργός» εξελέγη πανηγυρικά και ο «εγώ σου λέω θα κάνει τρεις τετραετίες» βρίσκεται στα ορεινά της Βουλής (ΣΣ. Ας θυμόμαστε καλού κακού και τι λέγετε τώρα για τον "τελειωμένο" Κ. Καραμανλή... μιας και μπορεί να λέγονται άλλα σε μερικά χρόνια...)
Το ζητούμενο, όμως, για τη χώρα δεν είναι το ποιος θα τελειοποιήσει την τακτική του ώριμου φρούτου για να κερδίσει το επόμενο ματς ΠΑΣΟΚ - Ν.Δ. Αυτό αφορά μια ολοένα μειούμενη κατηγορία φανατικών φιλάθλων, ορισμένοι εκ των οποίων αισθάνονται γενετικώς προκαθορισμένοι ως προς την ψήφο τους. Το ζητούμενο είναι να σχηματισθεί ένας κεντροδεξιός χώρος, που δεν θα θυμίζει λαϊκή Δεξιά του ’50, αλλά δεν θα ντρέπεται να πει ότι ανήκει και στη Δεξιά. Αυτό όμως προϋποθέτει να ξεφύγει σήμερα η Ν.Δ. από την καθυστέρηση της καμαρίλας διαφόρων μετρίων (ΣΣ. που ορμώμενοι από την αποτυχημένη ΠΟΛΑΝ έχουν μπουκάροι σαν ταύροι στη Ριγίλης και νομίζουν ότι ο κόσμος ψήφισε τις φάτσες τους επειδή τυγχάνει να είναι 20 χρόνια φίλοι του Σαμαρά...) και παλαιοκομματικών προσώπων και να προσελκύσει νέους ανθρώπους, με ανοιχτά μυαλά και φιλελεύθερες απόψεις. Αν δεν το πράξει εγκαίρως έως τον επόμενο εκλογικό κύκλο, το δυναμικό κομμάτι της κοινωνίας είναι βέβαιον ότι θα αναζητήσει άλλες λύσεις (ΣΣ Και ο Παπαχελάς θαστεναχωρηθεί που αν κατευθυνθούν προς καμιά Ντόρα ;)...).
Σήμερα η Ν.Δ. βρίσκεται εκεί όπου βρισκόταν το ΠΑΣΟΚ το 2004 μετά τον θρίαμβο του Κ. Καραμανλή. Δεν ξέρει πού να ξεκόψει από το παρελθόν της και τι να προστατεύσει, έχει χάσει την αξιοπιστία της σε θέματα διακυβέρνησης και χαρακτηρίζεται από λειψανδρία. Ο,τι όμως και να κάνει ή να πει τώρα ο κ. Σαμαράς, η αλήθεια είναι πως θα χαθεί, γιατί ο κόσμος είναι θυμωμένος με το κόμμα του. Ο κ. Παπανδρέου είχε βρεθεί στην αντίστοιχη θέση και ρώτησε Αμερικανούς συμβούλους τι μπορεί να κάνει (το 2004) για να ανατρέψει την κατάσταση. Εκείνοι του απάντησαν «τίποτα, απλώς να έχεις υπομονή».
Εδώ πρέπει να προσθέσουμε και μία ακόμη διάσταση. Ενα δυναμικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας πιστεύει τώρα ότι η εμπειρία της διακυβέρνησης 2004–09 ήταν η απόλυτη προδοσία της αστικής τάξης σε αυτήν τη χώρα. Είναι οι άνθρωποι που πίστεψαν στα περί νέας διακυβέρνησης και που είχαν κουρασθεί από τη συσσωρευμένη σαπίλα του βαθέος ΠΑΣΟΚ και των υποσυστημάτων του. Πολλοί εξ αυτών είχαν εγκαταλείψει τη Ν.Δ. προς όφελος του κ. Σημίτη, αλλά τον εγκατέλειψαν όταν είδαν πως δεν μπορούσε να τα βγάλει πέρα με τα υπόψια του κόμματός του. Αυτοί οι άνθρωποι, που συχνά δείχνουν τον δρόμο που ακολουθεί το εκλογικό σώμα, θα είναι εξαιρετικά δύσπιστοι απέναντι στον κ. Σαμαρά.
Ο νυν αρχηγός της Ν.Δ. απέτυχε σε ένα πρώτο τεστ υπευθυνότητας με την ψήφο του κατά του Μνημονίου. Είναι όμως ακόμη νωρίς στη θητεία του για να βγουν οριστικά συμπεράσματα. Ο κ. Σαμαράς αντιμετωπίζει το πρόβλημα που έχουν συνήθως οι Ρεμπουμπλικανοί υποψήφιοι για την προεδρία. Εξελέγη παίζοντας το «αντισυστημικό» χαρτί και βασιζόμενος σε μια αφοσιωμένη ομάδα αουτσάιντερ που συχνά υιοθετεί ακραίες θέσεις. Ετσι πήρε το χρίσμα, αλλά για να κερδίσει την εμπιστοσύνη της μεσαίας τάξης, πρέπει να απεγκλωβισθεί από τους «Tαλιμπάν» και να πείσει ότι μπορεί να κυβερνήσει.
Η πολιτική έχει πάντοτε πολλές εκπλήξεις. Οποιος είναι έτοιμος να ξεγράψει τον αρχηγό της Ν.Δ. θα πρέπει να θυμηθεί όσα λέγονταν και γράφονταν για τον νυν πρωθυπουργό το 2004 έως το 2008 ή και, αντιστρόφως, για τον Κώστα Καραμανλή . Ο «ποτέ δεν θα γίνει πρωθυπουργός» εξελέγη πανηγυρικά και ο «εγώ σου λέω θα κάνει τρεις τετραετίες» βρίσκεται στα ορεινά της Βουλής (ΣΣ. Ας θυμόμαστε καλού κακού και τι λέγετε τώρα για τον "τελειωμένο" Κ. Καραμανλή... μιας και μπορεί να λέγονται άλλα σε μερικά χρόνια...)
Το ζητούμενο, όμως, για τη χώρα δεν είναι το ποιος θα τελειοποιήσει την τακτική του ώριμου φρούτου για να κερδίσει το επόμενο ματς ΠΑΣΟΚ - Ν.Δ. Αυτό αφορά μια ολοένα μειούμενη κατηγορία φανατικών φιλάθλων, ορισμένοι εκ των οποίων αισθάνονται γενετικώς προκαθορισμένοι ως προς την ψήφο τους. Το ζητούμενο είναι να σχηματισθεί ένας κεντροδεξιός χώρος, που δεν θα θυμίζει λαϊκή Δεξιά του ’50, αλλά δεν θα ντρέπεται να πει ότι ανήκει και στη Δεξιά. Αυτό όμως προϋποθέτει να ξεφύγει σήμερα η Ν.Δ. από την καθυστέρηση της καμαρίλας διαφόρων μετρίων (ΣΣ. που ορμώμενοι από την αποτυχημένη ΠΟΛΑΝ έχουν μπουκάροι σαν ταύροι στη Ριγίλης και νομίζουν ότι ο κόσμος ψήφισε τις φάτσες τους επειδή τυγχάνει να είναι 20 χρόνια φίλοι του Σαμαρά...) και παλαιοκομματικών προσώπων και να προσελκύσει νέους ανθρώπους, με ανοιχτά μυαλά και φιλελεύθερες απόψεις. Αν δεν το πράξει εγκαίρως έως τον επόμενο εκλογικό κύκλο, το δυναμικό κομμάτι της κοινωνίας είναι βέβαιον ότι θα αναζητήσει άλλες λύσεις (ΣΣ Και ο Παπαχελάς θαστεναχωρηθεί που αν κατευθυνθούν προς καμιά Ντόρα ;)...).