Η σύζυγος του σταθμάρχη που ξυλοκοπήθηκε από τους δύο ανήλικους μιλά στο «ΘΕΜΑ» - «Αν και αθλητής του μποξ, δεν θα σήκωνε ποτέ χέρι, ειδικά σε παιδιά», λένε οι συνάδελφοί του
Σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση βρίσκεται η οικογένεια του άτυχου σταθμάρχη Νίκου Πολέμη μετά την αναίτια και δολοφονική επίθεση εις βάρος του από τα δύο ανήλικα αδέλφια, 17 και 15 ετών, στον σταθμό μετρό της Ομόνοιας.
Δεν είναι μόνο οι μπουνιές και οι κλοτσιές που δέχτηκε ο σταθμάρχης στο κεφάλι και στο σώμα και οι οποίες θα μπορούσαν να τον αφήσουν ανάπηρο, είναι και τα ντοκουμέντα από τον ξυλοδαρμό που αναμεταδίδονται από τα μέσα ενημέρωσης, προκαλώντας ρίγη ανατριχίλας όχι μόνο στον παθόντα και στους οικείους του, αλλά και σε ολόκληρο το πανελλήνιο. Εικόνες-γροθιά στο στομάχι, για όσους διαθέτουν λίγη ανθρωπιά, ενός ανθρώπου του μεροκάματου, ενός οικογενειάρχη που σωριάζεται από το απύθμενο μένος των δύο ανήλικων δραστών.
Στα δύο βίντεο που κάνουν τον γύρο του Διαδικτύου διαπιστώνεται ξεκάθαρα ότι οι δύο νεαροί επιτίθενται στον σταθμάρχη αρχικά πετώντας του ένα αναψυκτικό που κρατούσε στα χέρια του ο ένας. Εκείνος αντιδρά και ζητάει τον λόγο κατευθυνόμενος προς το μέρος τους και τότε εκείνοι αρχίζουν να τον γρονθοκοπούν ωσότου χάσει την ισορροπία του και σωριαστεί στο έδαφος. Τότε, αντί να αποχωρήσουν, του επιτίθενται με ακόμη μεγαλύτερη σφοδρότητα.
Με αλλεπάλληλα χτυπήματα στο κεφάλι και στο σώμα θέτουν σε άμεσο κίνδυνο τη σωματική του ακεραιότητα. Ο σταθμάρχης στάθηκε τυχερός μέσα στην ατυχία του, καθότι τα χτυπήματα που δέχτηκε θα μπορούσαν να του είχαν προκαλέσει μόνιμες βλάβες, εκτίμησαν οι γιατροί που τον εξέτασαν αργότερα στα Επείγοντα.
Η Ουρανία Παχάκη, σύζυγος του άτυχου σταθμάρχη Νίκου Πολέμη, μιλάει σήμερα στο «ΘΕΜΑ» για την αποτρόπαια επίθεση και για τη δύσκολη διαχείριση των συναισθημάτων της. Οι σκηνές βίας που συγκλόνισαν την κοινή γνώμη έχουν γίνει ο χειρότερος εφιάλτης της. Αν και συντάσσεται με την άποψη του δικηγόρου του συζύγου της Απόστολου Καραγιάννη να κρατηθούν χαμηλοί τόνοι μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσης, της είναι δύσκολο έως αδύνατο να μην πάρει θέση απέναντι στις κατηγορίες που εκτόξευσε η μητέρα των δύο ανήλικων κατά του συζύγου της.
Δηλώνει εξοργισμένη από τον τρόπο με τον οποίο προσπαθεί να παρουσιάσει τα γεγονότα η μητέρα τους, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να ελαφρύνει τη θέση τους.
Θυμίζουμε ότι μετά την απολογία τους τα ανήλικα αδέλφια αφέθηκαν ελεύθερα με εγγύηση 2.000 ευρώ το καθένα, τον όρο της εμφάνισης στο Αστυνομικό Τμήμα της περιοχής τους τρεις φορές τον μήνα και επιτήρηση από επιμελητή κοινωνικής αρωγής, με τον συνήγορό τους να δηλώνει στις τηλεοπτικές κάμερες: «Ζήτησαν μια ευκαιρία και την πήραν».
Οι δηλώσεις της μητέρας τους, όμως, η οποία επιρρίπτει τις ευθύνες στον σταθμάρχη και όχι στα παιδιά της, είναι αυτές που προκάλεσαν αίσθηση. Είπε ότι ο σταθμάρχης ήταν εκείνος που εξύβρισε και προκάλεσε τα παιδιά της. Οτι πρώτος αυτός χειροδίκησε ενάντια σε έναν από τους γιους της. Πως τα παιδιά της φορούσαν μάσκα, αλλά την είχαν κατεβασμένη γιατί έπιναν αναψυκτικό και βρέθηκαν ενώπιον προκλητικής συμπεριφοράς από τον 53χρονο σταθμάρχη. Οτι τους έβρισε το σπίτι και κορόιδεψε το ένα παιδί για τα σιδεράκια του.
«Θα φανώ δυνατή για τα παιδιά μου. Από την πρώτη στιγμή τα πίστεψα σ’ αυτά που μου είπαν. Ξέρω τι παιδιά έχω, γι’ αυτό παλεύω. Ας αναλογιστεί ο κύριος τι έκανε και ας βγει να πει την αλήθεια», είπε χαρακτηριστικά. Νωρίτερα υποστήριξε ότι τα παιδιά της πήραν άλλη κατεύθυνση βγαίνοντας από το βαγόνι και πως ο σταθμάρχης τούς ακολούθησε και άρχισε να τους προκαλεί. «Το να βλέπουμε μία εικόνα και να κράζουμε και να ρίχνουμε χαρακτηρισμούς σε δύο παιδιά είναι πάρα πολύ εύκολο. Και εγώ ίσως να το έκανα στη θέση τους, αλλά ας σκεφτούμε λίγο αυτά τα παιδιά πώς φτάσανε εκεί», συμπλήρωσε.
Σε κατάσταση σοκΣτην επικοινωνία που είχαμε με τη σύζυγο του σταθμάρχη Ουρανία Παχάκη ζητήσαμε αρχικά να μιλήσουμε με τον ίδιο, ωστόσο μας εξήγησε ότι ο γιατρός τού απαγορεύει να μιλήσει λόγω του προβλήματος που αντιμετωπίζει στη γνάθο του.
Η σύζυγός του συγκρατεί με δυσκολία τα δάκρυά της, καθώς προσπαθεί να περιγράψει την κατάσταση της υγείας του μετά τον ξυλοδαρμό του: «Ο σύζυγός μου δεν μπορεί να φάει, ούτε να πιει νερό. Σιτίζεται με το καλαμάκι. Η ψυχολογία μας είναι μαύρη. Εχουμε ένα παιδί και τον πατέρα του να τον κακοποιούν κατά αυτόν τον τρόπο... Δεν έχω να σας πω τίποτε άλλο παρά μόνο ένα μεγάλο ευχαριστώ για τη συμπαράστασή σας. Ο άντρας μου δούλευε σερί 17 χρόνια στο μετρό, ρωτήστε να μάθετε τι άνθρωπος είναι».
Στο ερώτημα αν την προβληματίζει η στάση της μητέρας των δύο ανήλικων δραστών, η οποία επιρρίπτει ευθύνες στον άντρα της, εκείνη απαντά: «Πάρα πολύ. Οχι μόνο με προβληματίζει, αλλά με εξοργίζει. Εμείς όμως δεν είμαστε άνθρωποι να βγαίνουμε στα κανάλια και να στήνουμε δίκες. Η υπόθεση έχει πάρει τη δικαστική οδό, θα ειπωθούν όλα στο δικαστήριο και θα αποδειχθούν. Η κυρία (σ.σ.: η μητέρα των δυο ανηλίκων) δεν με ενδιαφέρει τι κάνει. Εμείς δεν είμαστε τέτοιοι άνθρωποι», συμπληρώνει. Τους τελευταίους μήνες ο Νίκος Πολέμης είχε φύγει από τον κεντρικό σταθμό του μετρό στο Σύνταγμα, αναζητώντας ένα πιο χαλαρό πόστο, «για να ηρεμήσει από την πολυκοσμία και τη βαβούρα», λένε οι συνάδελφοί του. Ο σταθμός του μετρό στο Σύνταγμα θεωρείται δύσκολος με πολλά περιστατικά, καθώς οι υπάλληλοι της συγκεκριμένης γραμμής καλούνται να εξυπηρετήσουν καθημερινά χιλιάδες κόσμο με ό,τι συνεπάγεται αυτό.
«Εκεί ο Νίκος ήταν για περίπου 15 χρόνια», λέει στο «ΘΕΜΑ» ο συνάδελφός του Γιώργος Μουστάκας, με τον οποίο υπηρέτησαν μαζί επί 12 έτη στον σταθμό Συντάγματος. «Ηταν υπόδειγμα υπαλλήλου», προσθέτει, εξηγώντας πως έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για την εύρυθμη λειτουργία του μετρό. «Να τρέξει να βοηθήσει, όπου τον είχαν ανάγκη, ποτέ δεν έλεγε όχι. Από το να τρέξει να βοηθήσει μια γιαγιά που σκόνταψε μέχρι να συνδράμει για να εντοπιστούν οι γνωστοί πορτοφολάδες που στήνουν καραούλι στους σταθμούς. Ηταν σε όλα μέσα και ποτέ δεν έλεγε όχι. Να ξέρετε ότι αυτό δεν το κάνουν όλοι», συμπληρώνει ο ίδιος.
Τόσο ο κ. Μουστάκας όσο και άλλοι συνάδελφοι του κ. Πολέμη με τους οποίους επικοινωνήσαμε επισημαίνουν ότι ο άτυχος σταθμάρχης θα μπορούσε να αντιμετωπίσει τους δύο νεαρούς, καθότι προπονείται εδώ και χρόνια στο μποξ, σε γυμναστήριο του Πειραιά, ωστόσο το τελευταίο πράγμα που πέρασε από το μυαλό του εκείνες τις στιγμές ήταν να υψώσει τις γροθιές του. «Δεν θα σήκωνε ποτέ το χέρι του για να χτυπήσει άνθρωπο, πόσο μάλλον έναν ανήλικο», προσθέτει ο κ. Μουστάκας. «Τον χτύπησαν, γλίστρησε και μετά προσπάθησαν να τον αποτελειώσουν», καταλήγει.
«Επιεικής η νομοθεσία»Ο καθηγητής Ποινικού Δικαίου Χρίστος Χ. Μυλωνόπουλος εξηγεί στο «ΘΕΜΑ» γιατί οι δύο ανήλικοι που ξυλοκόπησαν άγρια τον σταθμάρχη, αν και προκάλεσαν την οργή της κοινής γνώμης, τελικά έπεσαν στα μαλακά από τη Δικαιοσύνη.
Μας επισημαίνει ότι η ελληνική ποινική νομοθεσία για τους ανήλικους είναι από τις πλέον επιεικείς και αποβλέπει στην κοινωνική επανένταξη του ανηλίκου με κύριο γνώμονα την αποφυγή της περιθωριοποίησης και του κοινωνικού στιγματισμού του, όπως προβλέπουν και οι κανόνες των Ηνωμένων Εθνών του 1985 για την απονομή δικαιοσύνης σε ανηλίκους (κανόνες του Πεκίνου).
«Γι’ αυτό άλλωστε και σήμερα δεν γίνεται λόγος για “εγκληματικότητα ανηλίκων”, αλλά για παραβατικότητα», αναφέρει. Και προσθέτει: «Ακόμη, οι ανήλικοι μέχρι 12 ετών θεωρούνται ποινικά αδιάφοροι, δηλαδή δεν μπορεί να επιβληθεί σ’ αυτούς ούτε θεραπευτικό μέτρο, ενώ οι ανήλικοι μεταξύ 12 και 15 ετών υποβάλλονται μόνο σε αναμορφωτικά ή θεραπευτικά μέτρα. Οι άνω των 15 ετών μπορεί να υποβληθούν σε περιορισμό σε ειδικό κατάστημα κράτησης νέων υπό πολύ περιορισμένες προϋποθέσεις, δηλαδή μόνο αν δεν επαρκούν τα αναμορφωτικά ή θεραπευτικά μέτρα. Η πράξη τους, αν την τελούσε ενήλικος, θα ήταν κακούργημα και εμπεριέχει στοιχεία βίας ή στρέφεται κατά της ζωής ή της σωματικής ακεραιότητας. Αλλά και στην περίπτωση αυτή η πράξη τους θεωρείται πλημμέλημα. Ετσι, αν π.χ. ένας ανήλικος 17 ετών φονεύσει άλλον για να τον ληστέψει, η ανώτερη ποινή είναι περιορισμός μέχρι 8 χρόνια, ενώ κατά κανόνα δεν υπερβαίνει τα πέντε. Αλλά και στην περίπτωση αυτή η εν λόγω ποινή προβλέπεται μόνο επικουρικά, δηλαδή μόνο αν τα αναμορφωτικά ή θεραπευτικά μέτρα δεν κρίνονται στη συγκεκριμένη περίπτωση επαρκή εν όψει των ιδιαίτερων συνθηκών τέλεσης της πράξης, πράγμα που θα πρέπει να αιτιολογείται ειδικά από το δικαστήριο. Σε τέτοιες περιπτώσεις, μάλιστα, είναι δυνατή προσωρινή κράτηση που δεν μπορεί να υπερβαίνει τους έξι μήνες, διότι διαφορετικά ο κρατούμενος απολύεται, αλλά και πάλι μόνο αν δεν επαρκούν τα θεραπευτικά κ.λπ. μέτρα. Η καταρχήν επιβολή αναμορφωτικών ή θεραπευτικών μέτρων είναι ορθή μεν, αλλά μόνο εφόσον υπάρχουν οι κατάλληλες υποδομές ώστε αυτά να λειτουργήσουν επιτυχώς (π.χ. η κοινωφελής εργασία, η συμμετοχή σε εκπαιδευτικά κοινωνικά προγράμματα κ.λπ.). Από την άλλη πλευρά, ο απερίσκεπτος συγχωρητισμός είναι εξίσου επικίνδυνος όσο και ο ακραίος τιμωρητισμός. Τέλος, θα πρέπει να δοθεί προσοχή και στο οικογενειακό περιβάλλον των ανηλίκων, το οποίο, αν δεν τους εξωθεί σε παράνομες πράξεις (π.χ. κλοπές), συχνά συμβάλλει στην ηθική έκπτωση ή εγκατάλειψή τους».
.jpg)
.jpg)
