Αντώνης Πανούτσος
Κάποτε οι πορείες είχαν νόημα. Ομάδες πολιτών έφταναν στο Σύνταγμα και έκαναν γνωστά τα προβλήματά τους στην κυβέρνηση. Οι πορείες έφταναν στη Βουλή, μια αντιπροσωπία τους έμπαινε μέσα και παρέδιδε ένα ψήφισμα με τα αιτήματά της. Επαιρνε το ψήφισμα ο αρχηγός της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης, το έδιναν σε κάποιον βουλευτή για να το μελετήσει και μετά ο εισηγητής έφερνε το θέμα στην Ολομέλεια.
«Με ποία αναλγησία η κυβέρνησις αφήνει να πένεται η τάξις των εργαζομένων στα οτομοτρίς;» αναρωτιόταν ο βουλευτής της αντιπολίτευσης. «Στις δύσκολες μέρες που περνάει η πατρίς τα οτομοτρίς οφείλουν να κάνουν το καθήκον», απαντούσε ο υπουργός. Δημοσίευαν τις ομιλίες οι εφημερίδες της αντιπολίτευσης και της συμπολίτευσης και ο πολίτης αποφάσιζε αν μια κυβέρνηση που αφήνει τα οτομοτρίς της να πεινάνε αξίζει να βρίσκεται στην εξουσία. Οπότε ή έμενε και τα οτομοτρίς συνέχιζαν την τραγική τους πορεία ή έφευγε και βγαίνανε οι άλλοι και την πορεία την κάνανε τα τραμ.
Εκείνες τις εποχές, δηλαδή τον 19ο αιώνα, όπου η Φρουρά Καλαμάτας στασίαζε επειδή δεν είχε πληρωθεί αλλά μέχρι να το μάθει το υπουργείο Εξωτερικών οι στασιαστές είχαν βαρεθεί και το είχαν διαλύσει στη διαδρομή για την Αθήνα, οι διαδηλώσεις είχαν νόημα. Σήμερα που τα δελτία ειδήσεων είναι περισσότερα από τις ειδήσεις, εθελοντές σχολικοί τροχονόμοι που θέλουν να γίνουν μόνιμοι του Δημοσίου, Παλαιστίνιοι με τη Σακοράφα, Παλαιστίνιοι χωρίς τη Σακοράφα και απεργοί Δημοσίων Επιχειρήσεων Κοινής Ωφελείας... ωφελούν καθημερινά την Αθήνα κλείνοντας το Σύνταγμα. Σε αναλογία ενός διαδηλωτή ανά 25 τ.μ. δημόσιου δρόμου. Και το «γουστάρεις - δεν γουστάρεις θα ακούσεις το πρόβλημά μου» περνάει σαν δημοκρατικό δικαίωμα. Αν στην επόμενη Βουλή βγει πλειοψηφία που θα ψηφίσει ότι χίλιοι, εκατό ή ένας διαδηλωτής έχει δικαίωμα να κλείνει τον κέντρο, αυτό ήθελε ο κόσμος, αυτό γίνεται. Αν όμως όχι, ο φασιστικός τσαμπουκάς «το κλείνουμε γιατί έτσι γουστάρουμε» πρέπει να απαντηθεί με το «σας κλείνουνε γιατί αυτό ψηφίσαμε».
ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ