Με τον Αλέκο Παπαδόπουλο συνήθως μελαγχολώ. Με τις αλήθειες που λέει και συμφωνώ, με τις γοητευτικές ουτοπίες για τα «υπουργεία των 100 ικανών στελεχών», με τη μεγάλη αλλαγή στη Δημόσια Διοίκηση που «θα μπορούσε να γίνει σε τρεις μήνες», με τις επικλήσεις του στα όσα προσπάθησε και την αυτοκριτική του για όσα δεν μπόρεσε. Μελαγχολώ, χωρίς να τον κατηγορώ για οτιδήποτε. Με την προθυμία του να μιλήσει με πάθος και για όλα, για τα οράματα που τον συνεπαίρνουν, αλλά και την απροθυμία ή την αδυναμία του για άμεση συμμετοχή του στη συγκρότηση του «μετώπου του ορθολογισμού» που -όπως σωστά λέει- έχει ανάγκη ο τόπος.
Προφανώς θα έχει τους λόγους του και τους σέβομαι.
Και ενώ σχεδόν απολαμβάνεις τη γλυκόπικρη αφήγηση των αδιεξόδων, των ουτοπιών, αλλά και των δύσκολων λύσεων, για την κρίση που βολοδέρνεις επί τριάμισι χρόνια, οι Νέοι Φάκελοι σου ανακοινώνουν το επιδόρπιο. Συνέντευξη της Ναόμι Κλάιν στη Σοφία Παπαϊωάννου.
Το κλίμα αλλάζει. Ανασηκώνεσαι, σκύβεις ασυναίσθητα προς την οθόνη, ενεργοποιείς τη συναισθηματική αποφόρτιση και βεβαιώνεσαι ότι το twitter είναι στο Home. Πρώτη αυθόρμητη διαπίστωση, με αφορμή το γνωστό λάθος του Αλέξη Τσίπρα. Η Ναόμι Κλάιν είναι εμφανισιακά μια χαρά κοπέλα και «δεν δέρνει και υπηρέτριες» -τουιτάρει κάποιος- όπως η συνονόματή της «μαύρη γαζέλα».
Ακούγοντας τη Ναόμι δεν μελαγχολείς. Αρχικά, τσατίζεσαι λίγο. Το ύφος της είναι κάτι σαν: «Ακούστε με προσεκτικά, δυστυχισμένοι επαρχιώτες!» Οι τοποθετήσεις της ξεχειλίζουν από αλαζονικό ξερολισμό και μια επιπόλαιη υπαγόρευση «λύσεων» με -τις περισσότερες φορές- αλληλοαναιρούμενα επιχειρήματα. Χλευάζει τις έρευνες για υδρογονάνθρακες λέγοντας ότι δεν θα αποφύγουμε με αυτούς τη λιτότητα. Όταν η δημοσιογράφος της διευκρινίζει ότι δεν πρόκειται γι’ αυτό, αλλά για την πάγια επιδίωξη της χώρας να αξιοποιήσει τον πλούτο της, ξεσπάει σε διάλεξη για το περιβάλλον και το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Νιώθοντας άβολα ρωτάει με αφέλεια τη δημοσιογράφο: «Θα το κάνατε αν δεν είχατε κρίση;». «Όχι, αγάπη μου! Θα προτιμούσαμε τις πεντάλιτρες οικονομικές συσκευασίες της ΒΡ», απαντάω αυθόρμητα στη θέση της Σοφίας Παπαϊωάννου.
Το πιο εντυπωσιακό πάντως είναι η πολυσυλλεκτική και ουσιαστικά αποϊδεολογικοποιημένη κατάχρηση επιχειρημάτων για το ίδιο θέμα. Δεν μπορείς να βγάλεις συμπέρασμα για την αντίθεσή της στις αποκρατικοποιήσεις. Είναι θέμα αρχής ή δεν θα πιάσουμε αρκετά λεφτά επειδή είμαστε με το «πιστόλι στον κρόταφο»; Δεν πρέπει να ασχολούμαστε με νέα κοιτάσματα πετρελαίου λόγω περιβάλλοντος, λόγω μειωμένης διαπραγματευτικής ικανότητας, ή επειδή δεν έχουμε μετρήσει τα αποθέματά μας; Πες μας, Ναόμι, τι από όλα ισχύει τελικώς; Σαν τι επιχειρηματολογείς; Σαν ακτιβίστρια, σαν συγγραφέας ή σαν σύμβουλος επιχειρήσεων; Να μαζευτούμε πέντε χώρες στον Νότο για να τινάξουμε το ευρώ στον αέρα και να φτιάξουμε άλλο μαγαζί ή για να διαπραγματευτούμε καλύτερα με τους Βόρειους; Ναι, η λύση που προτείνει είναι συνασπισμός πέντε χωρών του Νότου και «ουστ από δω, κερατάδες Γερμανοί». «Βγείτε σαν μπλοκ με κάποιους άλλους από την ΕΕ! Do something»· «αποχαυνωμένοι, χοντροκώληδες, ιθαγενείς!», συμπληρώνω αυθόρμητα τα λόγια της.
Παρατηρώ ότι αναλόγως του στριμώγματος που υφίσταται από τις ερωτήσεις, μεταβάλλονται και τα επιχειρήματα και επιστρατεύονται ζορισμένα, αμήχανα χαμόγελα. Για την Καναδή ακτιβίστρια, εκτός από οικονομική, έχουμε και κρίση δημοκρατίας (ε, καλά, κοπέλα μου, μισές δουλειές θα κάναμε;). Και εκεί που νομίζεις στο τέλος ότι έρχεται η ώρα που η Ναόμι θα δοξάσει την ελπίδα που έρχεται, την Αριστερά, τον ΣΥΡΙΖΑ, έστω και μόνον τον Αλέξη, βρε αδερφέ, ως άλλος Στόουν ή Ζίζεκ, ρίχνει και την τελική σφαλιάρα για την «αποτυχία της Αριστεράς που δεν διαθέτει εναλλακτικό όραμα». «Άρπα την, Αλέξη!», μου ξεφεύγει το χαιρέκακό μου. Αναλογίζομαι και την καζούρα με το λάθος όνομα και καταλήγω ότι στον κόσμο αυτόν δεν υπάρχει δικαιοσύνη.
Στην αρχή, σας γράφω ότι τσατίστηκα. Μπα. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, μια χαρά διασκέδασα. Στο τέλος είχα την αίσθηση ότι παρακολούθησα μια ψυχαναλυτική συνεδρία, όπου η υπομονετική και ψύχραιμη Ψ προσπαθούσε να κατανοήσει την ψυχική αταξία ενός κοριτσιού στην εφηβεία. Απλώς, κάποιες φορές, εκπλήσσεσαι με την επιπόλαιη στράτευση αυτόκλητων σωτήρων για τη νουθεσία λαών, την κατάσταση και τα προβλήματα των οποίων, συνήθως, αγνοούν.
• Τα εισαγωγικά περιέχουν νοηματική και όχι αναγκαστικά αυτολεξεί απόδοση λεγομένων. Δείτε την πλήρη συνέντευξη.
protagon.gr