Επειδή οι γνωστοί βρικόλακες άρχισαν πάλι να εκμεταλλεύονται την δολοφονία του μικρού Αλέξη, εγώ θα αναρτήσω αυτό, από το taxalia.blogspot.com, χωρίς άλλα σχόλια. Ελπίζουμε να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι. Όποιοι κι αν είναι αυτοί.
"Ο 16χρονος Αλέχανδρος Γρηγορόπουλος, γόνος εύπορης οικογένειας, ενός πολ. μηχανικού και μιας επιχειρηματία από την Αρμενία (Βερζίν Τσαλικιάν), η οποία διατηρεί κοσμηματοπωλείο στην οδό Βουκουρεστίου 20 (δίπλα από το Λαλαούνη), γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Π. Ψυχικό, ενώ έμενε με τη μητέρα του στην οδό Καρκαβίτσα στο Ψυχικό.
Μαθητής της σχολής Μωραίτη και αργότερα άλλου ιδιωτικού σχολείου της Εκάλης, έκανε παρέα με παιδιά γνωστών οικογενειών της Αθήνας.
Τα τελευταία χρόνια μετά το διαζύγιο των γονιών του έμενε μαζί με την μητέρα του την μικρότερη αδελφή του και τη γιαγιά του, ενώ πολύ συχνά επισκεπτόταν και τον πατέρα του, πολιτικό μηχανικό ο οποίος τα τελευταία χρόνια εργαζόταν ως διευθυντής σε υποκατάστημα μεγάλης Τράπεζας.
Αγαπημένο στέκι για τον Αλέξη δεν ήταν η Πολιτεία ή η Γλυφάδα αλλά η περιοχή των Εξαρχείων και του Γκύζη...
Όπως χιλιάδων παιδιών, που μεγαλώνουν στις "κρύες" οικογένειες των εχόντων και κατεχόντων (στις οποίες το διαζύγιο είναι "καραμέλα") και αναζητούν διέξοδο στα Εξάρχεια, από την ανία των πλουσιοπάροχα προσφερόμενων αγαθών, από τους γονείς, που νοιάζονται πρώτα για την καριέρα, τις μπίζνες, το Χ5 και δεν έχουν χρόνο (η μαγική λέξη) για τα παιδιά.
Εκεί που τους περιμένουν τα λαμόγια του Σόρος και του Ιντιμίντια του Γιαννόπουλου, οι αδίστακτοι κακοποιοί, έμποροι θανάτου, που για να εξυπηρετήσουν τα σχέδια τους, δε διστάζουν να στρατεύουν 15χρονα παιδιά, στη μάχη της αποσταθεροποίησης των -εκάστοτε- δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεων.
Φυσικά και δεν ήταν "αναρχικός" ή "τρομοκράτης" ο μικρός Αλέξανδρος.
Ήταν θύμα του δολοφόνου που λέγεται: "ΔΕΝ ΕΧΩ ΧΡΟΝΟ".
Ήταν απλά ένα παιδάκι, που θυσιάστηκε, στο βωμό των επαγγελματιών ταραξιών, που κάποτε η κοινωνία πρέπει απλά να τους κόψει τον κώλο."
Μαθητής της σχολής Μωραίτη και αργότερα άλλου ιδιωτικού σχολείου της Εκάλης, έκανε παρέα με παιδιά γνωστών οικογενειών της Αθήνας.
Τα τελευταία χρόνια μετά το διαζύγιο των γονιών του έμενε μαζί με την μητέρα του την μικρότερη αδελφή του και τη γιαγιά του, ενώ πολύ συχνά επισκεπτόταν και τον πατέρα του, πολιτικό μηχανικό ο οποίος τα τελευταία χρόνια εργαζόταν ως διευθυντής σε υποκατάστημα μεγάλης Τράπεζας.
Αγαπημένο στέκι για τον Αλέξη δεν ήταν η Πολιτεία ή η Γλυφάδα αλλά η περιοχή των Εξαρχείων και του Γκύζη...
Όπως χιλιάδων παιδιών, που μεγαλώνουν στις "κρύες" οικογένειες των εχόντων και κατεχόντων (στις οποίες το διαζύγιο είναι "καραμέλα") και αναζητούν διέξοδο στα Εξάρχεια, από την ανία των πλουσιοπάροχα προσφερόμενων αγαθών, από τους γονείς, που νοιάζονται πρώτα για την καριέρα, τις μπίζνες, το Χ5 και δεν έχουν χρόνο (η μαγική λέξη) για τα παιδιά.
Εκεί που τους περιμένουν τα λαμόγια του Σόρος και του Ιντιμίντια του Γιαννόπουλου, οι αδίστακτοι κακοποιοί, έμποροι θανάτου, που για να εξυπηρετήσουν τα σχέδια τους, δε διστάζουν να στρατεύουν 15χρονα παιδιά, στη μάχη της αποσταθεροποίησης των -εκάστοτε- δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεων.
Φυσικά και δεν ήταν "αναρχικός" ή "τρομοκράτης" ο μικρός Αλέξανδρος.
Ήταν θύμα του δολοφόνου που λέγεται: "ΔΕΝ ΕΧΩ ΧΡΟΝΟ".
Ήταν απλά ένα παιδάκι, που θυσιάστηκε, στο βωμό των επαγγελματιών ταραξιών, που κάποτε η κοινωνία πρέπει απλά να τους κόψει τον κώλο."
Μάρκος:
Και για όσους θυμούνται, δεν έχει καμιά ομοιότητα αυτή η εν ψυχρώ δολοφονία, με αυτή του 15χονου τότε Μιχάλη Καλτεζά, το 1985.