Άρθρο του Χρήστου Χαρίτου από το φύλλο της 21ης Φεβρουαρίου 2009 του Ε .Κ.
«Η παγκοσμιοποίηση έχει καταρρεύσει ως ιδεολόγημα των ελίτ και πρόταγμα της πολιτικής τους. Τα εθνικά συμφέροντα βρίσκονται ξανά στο επίκεντρο της πολιτικής. Όταν ήρθαν τα αραβικά κεφάλαια να αγοράσουν αμερικανικά λιμάνια ξεχάσθηκε η παγκοσμιοποίηση. Η εθνική κυριαρχία και οι περιορισμοί εθνικού συμφέροντος επέστρεψαν ξανά στις επενδυτικές αποφάσεις. Όταν ξέσπασε η κρίση, αμέσως πέρασαν στο προσκήνιο τα εθνικά κράτη: ως εθνικά έναντι των υπερεθνικών οργανισμών και ως κράτη έναντι των αγορών.
«Η παγκοσμιοποίηση έχει καταρρεύσει ως ιδεολόγημα των ελίτ και πρόταγμα της πολιτικής τους. Τα εθνικά συμφέροντα βρίσκονται ξανά στο επίκεντρο της πολιτικής. Όταν ήρθαν τα αραβικά κεφάλαια να αγοράσουν αμερικανικά λιμάνια ξεχάσθηκε η παγκοσμιοποίηση. Η εθνική κυριαρχία και οι περιορισμοί εθνικού συμφέροντος επέστρεψαν ξανά στις επενδυτικές αποφάσεις. Όταν ξέσπασε η κρίση, αμέσως πέρασαν στο προσκήνιο τα εθνικά κράτη: ως εθνικά έναντι των υπερεθνικών οργανισμών και ως κράτη έναντι των αγορών.
Τα εθνικά κράτη ανέλαβαν να προλάβουν την πλήρη καταστροφή του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Τα εθνικά κράτη ανέλαβαν να διαχειρισθούν τα προγράμματα σωτηρίας. Εκτός από τον πολιτικό του ρόλο στις διεθνείς κρίσεις, το κράτος ξαναβρήκε τον οικονομικό του ρόλο στην διατήρηση των μακροοικονομικών ισορροπιών. Το εθνικό κράτος επιστρέφει, αλλά ο κόσμος δεν επιστρέφει στον κρατισμό.
Τα εθνικά συμφέροντα θα συγκλίνουν, δεν θα ισοπεδωθούν. Τα εθνικά κράτη θα μάθουν να συνεργάζονται στα πλαίσια της ελεύθερης αγοράς, δεν θα καταργηθούν. Τα σύνορα θα υπάρχουν όχι για να χωρίζουν τους ανθρώπους, αλλά για να συγκροτούν δημοκρατικές πολιτείες. Αυτό το μοντέλο μπορεί να το εκφράσει ένας πολιτικός που πιστεύει στο εθνικό συμφέρον της χώρας του.
«Και αν η Ευρώπη δεν διχάζεται σε τέτοια διλήμματα, τότε θα μπορέσει να προκύψει και η πολιτική της ενότητα. Όχι ως κατάργηση των εθνικών κρατών, αλλά ως σύγκλιση των εθνικών συμφερόντων. Το εθνικό κράτος επιστρέφει ως παράγοντας σταθερότητας στο διεθνές πεδίο και ως ρυθμιστής των αγορών στην οικονομία. Δεν θα επιστρέψουμε στην Ευρώπη της γραφειοκρατίας, αλλά στην αληθινή σύγκλιση κρατών, εθνών, λαών και πολιτισμών, όπου κανείς δεν θα χάσει την ιδιαιτερότητά του και την ιδιοπροσωπεία του, αλλά όπου όλοι θα αποκτήσουν αίσθημα ασφάλειας».
Πως σας φαίνονται όλα αυτά που διαβάσατε; Αν ρωτήσω κανένα φιλελεύθερο στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας να μου πει την γνώμη του για τα γραφόμενα, είμαι σίγουρος ότι θα τα χαρακτηρίσει ανεδαφικά και ξεπερασμένα. Κάποιοι δε εξ αυτών θα βάλουν και την ταμπέλα του ακροδεξιού πολιτικού λόγου, που αποτάσσεται την παγκοσμιοποίηση και επιζητά την επιστροφή του εθνικού κράτους στην πολιτική και την οικονομία. Πράγμα ουτοπικό και απευκταίο, κατ’ αυτούς.
Λοιπόν, όλα αυτά τα αποσπάσματα προέρχονται από το άρθρο του Αντώνη Σαμαρά στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού «Φιλελεύθερη Έμφαση», που εκδίδεται από το «Ινστιτούτο Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής»! Όσοι λοιπόν στοιχημάτισαν ότι είναι από κάποιο άρθρο στο επόμενο τεύχος του Patria, λυπάμαι έχασαν. Ο κ. Σαμαράς με θάρρος επαναφέρει το εθνικό κράτος στο επίκεντρο της διεθνούς πολιτικής, την στιγμή που φιλελεύθεροι και σοσιαλιστές το έχουν ξεγράψει.
Να τελειώνουμε επιτέλους με τα διεθνιστικά ιδεολογήματα που χαρακτηρίζουν το έθνος «φαντασιακή κοινότητα», ότι το δημιούργησαν κάποιοι ρομαντικοί διανοούμενοι τον 18ο αιώνα και ότι το εθνικό κράτος είναι κατάλοιπο του ανθρώπου των σπηλαίων. Η Ελληνική Δεξιά στο σύνολό της πρέπει να βρει ξανά την χαμένη της ιδεολογική ταυτότητα. Και αυτή είναι ο πατριωτισμός και η ελευθερία. Το άρθρο του κ. Σαμαρά είναι μία καλή αρχή στην πορεία αναστοχασμού της δεξιάς σκέψεως και του δεξιού πολιτικού λόγου.
Τα εθνικά συμφέροντα θα συγκλίνουν, δεν θα ισοπεδωθούν. Τα εθνικά κράτη θα μάθουν να συνεργάζονται στα πλαίσια της ελεύθερης αγοράς, δεν θα καταργηθούν. Τα σύνορα θα υπάρχουν όχι για να χωρίζουν τους ανθρώπους, αλλά για να συγκροτούν δημοκρατικές πολιτείες. Αυτό το μοντέλο μπορεί να το εκφράσει ένας πολιτικός που πιστεύει στο εθνικό συμφέρον της χώρας του.
«Και αν η Ευρώπη δεν διχάζεται σε τέτοια διλήμματα, τότε θα μπορέσει να προκύψει και η πολιτική της ενότητα. Όχι ως κατάργηση των εθνικών κρατών, αλλά ως σύγκλιση των εθνικών συμφερόντων. Το εθνικό κράτος επιστρέφει ως παράγοντας σταθερότητας στο διεθνές πεδίο και ως ρυθμιστής των αγορών στην οικονομία. Δεν θα επιστρέψουμε στην Ευρώπη της γραφειοκρατίας, αλλά στην αληθινή σύγκλιση κρατών, εθνών, λαών και πολιτισμών, όπου κανείς δεν θα χάσει την ιδιαιτερότητά του και την ιδιοπροσωπεία του, αλλά όπου όλοι θα αποκτήσουν αίσθημα ασφάλειας».
Πως σας φαίνονται όλα αυτά που διαβάσατε; Αν ρωτήσω κανένα φιλελεύθερο στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας να μου πει την γνώμη του για τα γραφόμενα, είμαι σίγουρος ότι θα τα χαρακτηρίσει ανεδαφικά και ξεπερασμένα. Κάποιοι δε εξ αυτών θα βάλουν και την ταμπέλα του ακροδεξιού πολιτικού λόγου, που αποτάσσεται την παγκοσμιοποίηση και επιζητά την επιστροφή του εθνικού κράτους στην πολιτική και την οικονομία. Πράγμα ουτοπικό και απευκταίο, κατ’ αυτούς.
Λοιπόν, όλα αυτά τα αποσπάσματα προέρχονται από το άρθρο του Αντώνη Σαμαρά στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού «Φιλελεύθερη Έμφαση», που εκδίδεται από το «Ινστιτούτο Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής»! Όσοι λοιπόν στοιχημάτισαν ότι είναι από κάποιο άρθρο στο επόμενο τεύχος του Patria, λυπάμαι έχασαν. Ο κ. Σαμαράς με θάρρος επαναφέρει το εθνικό κράτος στο επίκεντρο της διεθνούς πολιτικής, την στιγμή που φιλελεύθεροι και σοσιαλιστές το έχουν ξεγράψει.
Να τελειώνουμε επιτέλους με τα διεθνιστικά ιδεολογήματα που χαρακτηρίζουν το έθνος «φαντασιακή κοινότητα», ότι το δημιούργησαν κάποιοι ρομαντικοί διανοούμενοι τον 18ο αιώνα και ότι το εθνικό κράτος είναι κατάλοιπο του ανθρώπου των σπηλαίων. Η Ελληνική Δεξιά στο σύνολό της πρέπει να βρει ξανά την χαμένη της ιδεολογική ταυτότητα. Και αυτή είναι ο πατριωτισμός και η ελευθερία. Το άρθρο του κ. Σαμαρά είναι μία καλή αρχή στην πορεία αναστοχασμού της δεξιάς σκέψεως και του δεξιού πολιτικού λόγου.
Δεξί Εξτρέμ: Εγώ ρε γαμώτο γιατί κάθε φορά που είναι να γράψω το όνομα «Σαμαράς» παθαίνω κάτι; Γιατί όταν σκέφτομαι το όνομά του ο εγκέφαλός μου κολλάει; Μήπως επειδή είναι μεγάλος «προδότης» της παράταξης μιας και έριξε την Κυβέρνηση Μητσοτάκη εξυπηρετώντας όντως συμφέροντα; Ή μήπως, ακόμα χειρότερα, έριξε την Κυβέρνηση Μητσοτάκη λόγω συνέργειας αφέλειας και μαλακ... οπότε πάλι πρέπει να θεωρηθεί «προδότης» της παράταξης μιας και της στέρησε σήμερα ένα αξιόλογο διάδοχο του Καραμανλή όπως θα ήταν ο ίδιος;