Θα ζητήσω συγνώμη για το ύφος του κειμένου σήμερα. Αλλά περιμένω ακόμη μια λέξη από τα κατακάθια του ΣΥΡΙΖΑ, μια λέξη καταδίκης της δολοφονίας του 36χρονου αστυνομικού, πατέρα ενός βρέφους 40 ημερών, από ληστή. Περιμένω να δω αυτούς που δεν είναι ρατσιστές, να μας πουν αν η ζωή ενός μπάτσου, αξίζει λιγότερο από τη ζωή μιας βουλγάρας καθαρίστριας, ενός αφγανού λαθρομετανάστη, ενός 15χρονου μαθητή. Περιμένω μια λέξη συμπόνιας στη γυναίκα του. Περιμένω ο μαλάκας. Κι όπως φαίνεται, θα περιμένω για πάντα.
Το άκρως ρατσιστικό και φασιστικό πολιτικό σχήμα που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ, δεν αισθάνεται καμιά συμπόνια για το θάνατο των ανθρώπων. Τα "αντανακλαστικά" του αντιδρούν ανάλογα με την ιδιότητα των θυμάτων. Αν τα θύματα είναι παλαιστίνιοι, τότε θα βγει στους δρόμους. Αν τα θύματα είναι σέρβοι του Κοσόβου, σιγά μην ασχοληθεί. Θα καταθέσει επερώτηση στη Βουλή, με αφορμή το εμφανώς προβοκατόρικο περιστατικό με τη χειροβομβίδα στο στέκι μεταναστών, αλλά θα αγνοήσει επιδεικτικά τις συνεχείς επιθέσεις και τις καταστροφές βιβλιοπωλείων "μη αριστερών".
Αυτός είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, μια περιθωριακή ομάδα. Μια ομάδα που παρανόμως έχει βουλευτές, μιας και αυτοί δεν έχουν ορκιστεί σύμφωνα με τις επιταγές του Συντάγματος. Αλλά αυτό άλλωστε δεν είναι το όνειρο κάθε τέτοιου περιθωριακού; Να μην υπακούει στο Σύνταγμα της χώρας του. Δεν φταίνε αυτοί. Εμείς φταίμε.
Αυτός είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, μια περιθωριακή ομάδα. Μια ομάδα που παρανόμως έχει βουλευτές, μιας και αυτοί δεν έχουν ορκιστεί σύμφωνα με τις επιταγές του Συντάγματος. Αλλά αυτό άλλωστε δεν είναι το όνειρο κάθε τέτοιου περιθωριακού; Να μην υπακούει στο Σύνταγμα της χώρας του. Δεν φταίνε αυτοί. Εμείς φταίμε.