Σαν χθες είναι στο μυαλό μου, κι ας πέρασαν....χμ...19 χρόνια. Γεράσαμε! Κι όμως, είναι σαν χθες, η 6η Απριλίου του 1990, που η Νέα Δημοκρατία, μετά από 3 συνεχόμενες εκλογικές μάχες, έφτανε το 47% και επιτέλους, με τη συνδρομή της ΔΗΑΝΑ, γινόταν Κυβέρνηση, μετά από τη στυγνή -καθόλου υπεβρολική λέξη, για όσους έχουν μνήμη- διακυβέρνηση 1981-1989 του ΠΑΣΟΚ.
Η Τετάρτη, 9 Απριλίου 1990, νομίζω Μ. Τετάρτη τότε, ήταν για τον κόσμο Ανάσταση. Ήταν η μέρα ορκωμοσίας. Πλήθος κόσμου έξω από το προεδρικό μέγαρο, φωνές, ιαχές, συνθήματα, ενθουσιασμός αλλά και υπερβολές: άλλοι φώναζαν στον Σουφλιά -υπουργό Οικονομικών τότε- "βάλε κι άλλους φόρους να σώσουμε την Ελλάδα", ένας αστυνομικός προσπαθούσε να κάνει κουμάντο τον κόσμο που ήθελε να αγγίξει τους νέους υπουργούς, λέγοντας "εγώ είμαι χειρότερος από εσάς, αλλά κρατιέμαι", κι άλλα πολλά! Άλλες εποχές, άλλο κλίμα.
Το βράδυ των Εκλογών, τα διαμερίσματα στη οδό Ρηγίλλης ανοιχτά σε όλους. Μαθητής τότε εγώ, με όλο τον νεανικό αυθορμητισμό μου, χτύπησα την πόρτα ενός διαμερίσματος, για να πάω στην...τουαλέτα! Μια σεβάσμια κυρία μου άνοιξε, είπε "βεβαίως" -τότε ακόμη δεν υπήρχαν "οικονομικοί μετανάστες"- και φεύγοντας, με κέρασε και σοκολατάκι για να γιορτάσουμε τα επινίκια!
Πολλές οι προσδοκίες του κόσμου, που πίστευε ότι έφτανε να γίνει ο Μητσοτάκης πρωθυπουργός, για να αλλάξει η δομή και η λειτουργία ενός κράτους, που είχε απόλυτα ταυτιστεί με το Κόμμα από το 1981.
Ενός Κράτους που σε υποχρέωνε στο Δημοτικό να τραγουδάς το "Καλημέρα Ήλιε καλημέρα" στη γιορτή του Πολυτεχνείου, διαβάζοντας τον κατάλογο των 30 (!!!!) νεκρών φοιτητών.
Ενός Κράτους που μοναδική πηγή "ενημέρωσης" των πολιτών είχε τα δύο κρατικά κανάλια, που έστελνε ΜΑΤ να σταματήσουν την εκπομπή κάθε ελεύθερης ραδιοφωνικής ή τηλεοπτικής φωνής.
Ενός Κράτους που γέμισε το Δημόσιο με αργόμισθους Πρασινοφρουρούς, για να έχουν το θράσος σήμερα κάποιοι, να κάνουν αφορισμούς, συγκρίσεις, και να μιλάνε για γαλάζια παιδιά....
Το βράδυ των Εκλογών, τα διαμερίσματα στη οδό Ρηγίλλης ανοιχτά σε όλους. Μαθητής τότε εγώ, με όλο τον νεανικό αυθορμητισμό μου, χτύπησα την πόρτα ενός διαμερίσματος, για να πάω στην...τουαλέτα! Μια σεβάσμια κυρία μου άνοιξε, είπε "βεβαίως" -τότε ακόμη δεν υπήρχαν "οικονομικοί μετανάστες"- και φεύγοντας, με κέρασε και σοκολατάκι για να γιορτάσουμε τα επινίκια!
Πολλές οι προσδοκίες του κόσμου, που πίστευε ότι έφτανε να γίνει ο Μητσοτάκης πρωθυπουργός, για να αλλάξει η δομή και η λειτουργία ενός κράτους, που είχε απόλυτα ταυτιστεί με το Κόμμα από το 1981.
Ενός Κράτους που σε υποχρέωνε στο Δημοτικό να τραγουδάς το "Καλημέρα Ήλιε καλημέρα" στη γιορτή του Πολυτεχνείου, διαβάζοντας τον κατάλογο των 30 (!!!!) νεκρών φοιτητών.
Ενός Κράτους που μοναδική πηγή "ενημέρωσης" των πολιτών είχε τα δύο κρατικά κανάλια, που έστελνε ΜΑΤ να σταματήσουν την εκπομπή κάθε ελεύθερης ραδιοφωνικής ή τηλεοπτικής φωνής.
Ενός Κράτους που γέμισε το Δημόσιο με αργόμισθους Πρασινοφρουρούς, για να έχουν το θράσος σήμερα κάποιοι, να κάνουν αφορισμούς, συγκρίσεις, και να μιλάνε για γαλάζια παιδιά....