Σαν χθες μου φαίνεται, το μεσημέρι εκείνο της 7ης Σεπτεμβρίου του 1999, όταν η γη έφυγε κυριολεκτικά κάτω από τα πόδια μας. Για μερικούς, η απώλεια ήταν πολύ μεγαλύτερη, καθώς έχασαν τους ανθρώπους τους, αλλά και τα σπίτια τους. Όσοι βγήκαν αλάβωτοι σωματικά από τα ερείπια, προσπάθησαν με κόπο να γιατρέψουν της "εσωτερικές" πληγές τους. Κι αν και αυτό το εμπόδιο ξεπεράστηκε, παρέμεινε ένα πιο πρακτικό: 10 χρόνια μετά, υπάρχουν αρκετοί σεισμόπληκτοι της Αττικής που παραμένουν σε κοντέινερς.
Στην εποχή που ο κάθε νεόπλουτος ηθοποιός και τραγουδιστής, με την σκληρή δουλεία που έκανε, με κάθε τρόπο, χτίζει ένα "σπιτάκι" στη Μύκονο, στην εποχή που δεν θεωρείται δα και πολυτέλεια για κάποιον να έχει έστω μια...μεζονετούλα, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που το καλοκαίρι "ψήνονται" κάτω από τον τσίγκο των κοντέινερ και το χειμώνα "ξυλιάζουν" από την παγωνιά του σίδερου.
Σαν παραμύθι ακούγεται ακόμη στα αυτία μου η δήλωση του "γενικώς γαμάω" Κ. Λαλιώτη τότε, ότι στόχος είναι "ούτε ένας σεισμόπληκτος χωρίς σπίτι". Σαν παραμύθι θα ακουγόταν και η όποια υπόσχεση και των επόμενων, που κανονικά αν ήθελαν να επανεκλεγούν, αρκούσε μια μόνο κίνηση, να χτίσουν σπίτια για όσους σεισμόπληκτους υπάρχουν ακόμη στη Ν. Φιλαδέφεια, στην Μεταμόρφωση, το Μενίδι. Λίγα μόλις χιλιόμετρα μακριά από το Da Capo, κι όμως, όλοι τους τόσο μακριά από την πραγματικότητα.
Σύμφωνα με ρεπορτάζ που δημοσιεύεται στην Καθημερινή, 101 καταυλισμοί σεισμοπλήτκων στήθηκαν το το 1999, με 5700 κοντέινερς. Πέντε χρόνια αργότερα, το 2004, μόλις 19 από τους καταυλισμούς είχαν κλείσει και μόλις 600 κοντέινερ επέστρεψαν στις αποθήκες του ΥΠΕΧΩΔΕ.
Ένας άλλος γραφικός ΠΑΣΟΚος, ο υφυπουργός ΠΕΧΩΔΕ Γ. Τσακλίδης δήλωνε ότι "μέχρι το καλοκαίρι θα έχουν κλείσει οριστικά όλοι οι καταυλισμοί σεισμοπλήκτων στην Αττική. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν είναι δυνατόν να βρουν την Αθήνα με κοντέινερ".
Δέκα χρόνια αργότερα, μένει στη θέση του περισσότερο από το 1/3 των κοντέινερ, περίπου 2.200, έναντι 2.932 το 2008.
Σαν παραμύθι ακούγεται ακόμη στα αυτία μου η δήλωση του "γενικώς γαμάω" Κ. Λαλιώτη τότε, ότι στόχος είναι "ούτε ένας σεισμόπληκτος χωρίς σπίτι". Σαν παραμύθι θα ακουγόταν και η όποια υπόσχεση και των επόμενων, που κανονικά αν ήθελαν να επανεκλεγούν, αρκούσε μια μόνο κίνηση, να χτίσουν σπίτια για όσους σεισμόπληκτους υπάρχουν ακόμη στη Ν. Φιλαδέφεια, στην Μεταμόρφωση, το Μενίδι. Λίγα μόλις χιλιόμετρα μακριά από το Da Capo, κι όμως, όλοι τους τόσο μακριά από την πραγματικότητα.
Σύμφωνα με ρεπορτάζ που δημοσιεύεται στην Καθημερινή, 101 καταυλισμοί σεισμοπλήτκων στήθηκαν το το 1999, με 5700 κοντέινερς. Πέντε χρόνια αργότερα, το 2004, μόλις 19 από τους καταυλισμούς είχαν κλείσει και μόλις 600 κοντέινερ επέστρεψαν στις αποθήκες του ΥΠΕΧΩΔΕ.
Ένας άλλος γραφικός ΠΑΣΟΚος, ο υφυπουργός ΠΕΧΩΔΕ Γ. Τσακλίδης δήλωνε ότι "μέχρι το καλοκαίρι θα έχουν κλείσει οριστικά όλοι οι καταυλισμοί σεισμοπλήκτων στην Αττική. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν είναι δυνατόν να βρουν την Αθήνα με κοντέινερ".
Δέκα χρόνια αργότερα, μένει στη θέση του περισσότερο από το 1/3 των κοντέινερ, περίπου 2.200, έναντι 2.932 το 2008.