Μόλις γύρισα από το σινεμά, όπου είχα πάει να δω την ήδη πολυσχολιασμένη ταινία του Παντελή Βούλγαρη "Ψυχή βαθιά". Πολλά ειπώθηκαν ήδη από την πρεμιέρα της ταινίας. Έβγαλαν καντήλες οι ιντρούκτορες της "αριστεράς διανόησης", επειδή ο Βούλγαρης παρουσιάζει στη ταινία του το ανθρώπινο δράμα, όπως το έζησαν χιλιάδες Έλληνες, που είχαν συγγενείς και στα δύο στρατόπεδα.
Λύσσαξαν επειδή ο Βούλγαρης, κατ'αυτούς, έπρεπε να πει λένε την άποψή του και την θέση του. Δεν αρκέστηκαν στον ανθώπινο πόνο που παρουσίασε ανάγλυφα ο Βούλγαρης, στο πρόσωπο των δύο αδελφών, του 17χρονου Ανέστη, που πολεμούσε στο πλευρό του Ελληνικού Στρατού και του 14χρονου Βλάσση, που πολεμούσε στο πλευρό του "Δημοκρατικού Στρατού". Ήθελαν σώνει και καλά ο Βούλγαρης να παρουσιάσει μια ταινία στρατευμένη. Αλλά δεν τους έκανε την χάρη.
Η "Ψυχή βαθιά" είναι μια ταινία που όλοι πρέπει να δουν. Είναι η ταινία της ζωής αυτής της χώρας, και διδάσκει πολλά: μπορεί να έχουμε τις απόψεις μας, μπορεί να αντιμαχόμαστε τις αντίπαλες παρατάξεις, αλλά διάολε, είμαστε αδέρφια.
Ειδικότερα την ταινία πρέπει να την δουν οι νεώτεροι, που παρασυρόμενοι από διάφορα κέντρα, ονειρεύονται "Δεκέμβρη".
Η "Ψυχή βαθιά" είναι μια ταινία που όλοι πρέπει να δουν. Είναι η ταινία της ζωής αυτής της χώρας, και διδάσκει πολλά: μπορεί να έχουμε τις απόψεις μας, μπορεί να αντιμαχόμαστε τις αντίπαλες παρατάξεις, αλλά διάολε, είμαστε αδέρφια.
Ειδικότερα την ταινία πρέπει να την δουν οι νεώτεροι, που παρασυρόμενοι από διάφορα κέντρα, ονειρεύονται "Δεκέμβρη".