Εφημερίδα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ:
Οι εορτασμοί στα Σκόπια, εξαιτίας της έκθεσης της Ε.Ε. για την έναρξη συνομιλιών της Ένωσης με τη γειτονική χώρα καλά κρατούν. Ο Όλι Ρεν, ο ευρωεπίτροπος, που διάβασε το κείμενο, απλά και χαλαρά, έκανε μια υπενθύμιση για την επίλυση του θέματος του ονόματος, "ενθαρρύνοντας" τα δύο μέρη να οδηγηθούν σε μία λύση, χωρίς προϋποθέσεις, χωρίς ανασχέσεις, χωρίς όρους και χρονικά όρια.
Οι εφημερίδες στα Σκόπια και όλα τα ΜΜΕ του βόρειου γείτονά μας σχολίασαν και σχολιάζουν ευμενώς την κατάργηση του υπουργείου Μακεδονίας-Θράκης ως δείγμα "καλής θέλησης και θετικής πορείας" της ελληνικής πλευράς.
Διαχέεται η επιχειρηματολογία ότι έχει παγιωθεί μία κατάσταση διεθνώς με 126 χώρες να έχουν αναγνωρίσει το κράτος αυτό στα βόρεια της Ελλάδας με το όνομα "Μακεδονία", το ανούσιο και εν πολλοίς επικίνδυνο επιχείρημα ότι το "πρόβλημα" υφίσταται από το ’44 και η Ελλάδα το άφησε να "σέρνεται" χωρίς ουσιαστική αντίδραση (ίσως εδώ θα έπρεπε να θυμηθούμε μια χαρακτηριστική συνομιλία του βρετανού πρέσβη Charles Peak με τον Μαρκεζίνη, την εποχή της έξαρσης του κυπριακού ζητήματος: "Αν τα δημοψηφίσματα, οι διαδηλώσεις και οι παντός είδους εκδηλώσεις του Μακαρίου ή οποιουδήποτε άλλου εξελιχθούν σε πολεμικές αναταραχές, οι Άγγλοι θα βρεθούν σε δύσκολη θέση...
Ο μόνος αντιπερισπασμός θα ήταν η ανακίνηση του Μακεδονικού. Επειδή όμως μοχθήσαμε για να αποσπάσουμε τον Τίτο από τον Στάλιν, μας ενδιαφέρει να τον συνδέσουμε με την Ελλάδα και σύμμαχο και φίλο". Σημειωτέον οι "μεγάλες δυνάμεις" δεν μας συγχώρεσαν το ότι απελευθερώσαμε την υψίστης σημασίας, από στρατηγικής και γεωπολιτικής άποψης, Μακεδονία) και επομένως πρέπει να δεχθούμε και να νομιμοποιήσουμε κιόλας τη μεγαλύτερη και αισχρότερη ιστορική απάτη όλων των εποχών, δηλ. την κλοπή της μακεδονικής ταυτότητας, την πλήρη οικειοποίηση της μακεδονικής ιστορίας και κληρονομιάς και την αποσύνδεση του όρου Μακεδών από τον όρο Έλλην εθνικά.
Γίνεται προσπάθεια να εμπεδωθεί η αίσθηση του "ενόχου" στο ελληνικό έθνος, το οποίο δεν πληροφορείται τις εξελίξεις γύρω από το θέμα αυτό, με μια ιδιότυπη λογοκρισία, λες και κάποιοι ντρέπονται ή θεωρούν ταμπού να ψελλίσουν και μόνο το όνομα Μακεδονία - Μακεδονικός, ενώ οι γείτονές μας εργάζονται νυχθημερόν με τόνο, για την επίτευξη του “εθνικού" τους στόχου με ισχυρότατους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς εντός και εκτός των συνόρων τους και με όψιμους συμμάχους.
Και αντί να οδηγηθούν οι κοινοί κλέφτες της μακεδονικής ιστορίας στο διεθνές δικαστήριο και να "τιμωρηθούν", μας οδηγούν αυτοί, για δήθεν παραβίαση της "ενδιάμεσης συμφωνίας του ’95" (του άρθρου 11 όπως ισχυρίζονται).
Αντί να εκμεταλλευτούμε την εκκλησιαστική διάσταση του θέματος, καθώς είναι γνωστό ότι καμία εκκλησία δεν έχει αναγνωρίσει την σχισματική Εκκλησία του βόρειου γείτονα, αφήνουμε να οδηγείται εκ νέου στη φυλακή ο Jovan Vraniskovki, ο νόμιμος αρχιεπίσκοπος των Σκοπίων και την σχισματική Εκκλησία να προσθέτει στο "όνομά" της "M.P.C." ("Μακεδονική Ορθόδοξη Εκκλησία") την προσθήκη "Αρχιεπισκοπή Αχρίδος" για τα μάτια του κόσμου. Αντί να προστατέψουμε την πραγματική μακεδονική μειονότητα στη γειτονική χώρα, δηλαδή τους γηγενείς Έλληνες, ενδιαφερόμαστε για τους "πολιτικούς πρόσφυγες", που το μεγαλύτερο μέρος τους ήταν "βουλγαρόφρονες" και μετά "ψευτομακεδόνες", συνεργάτες των Γερμανών -Ιταλών και προπάντων των βούλγαρων κατακτητών, για να "απαλλαγούμε" συνειδησιακά από τα κατάλοιπα και απόνερα της περιόδου ’45 - ’49. Τα παιδιά που απήχθησαν και με τη βία μερικές φορές από αυτούς τους “πολιτικούς πρόσφυγες” αποτελούν σήμερα την αιχμή του δόρατος της προπαγάνδας του γειτονικού κράτους (οι επονομαζόμενοι “αιγαιάτες” ή “Μακεδόνες της Μακεδονίας του Αιγαίου”.
Αδιαφορούμε λοιπόν για τον ελληνισμό της γείτονος, για την καταστροφή της αρχαίας βυζαντινής και νεότερης κληρονομιάς μας στο Μοναστήρι, στη Στρώμνιτσα, στο Κρούσοβο, στη Γευγελή, στους αρχαίους Στόβους, στη βυζαντινή. Αχρίδα κτλ. ή την οικειοποίησή τους. Αφού δεν σεβόμαστε την ιστορία μας, τον εαυτό μας, πώς περιμένουμε να μας σεβαστούν οι άλλοι; (ίσως να μας φαίνεται βαριά η κληρονομιά των προγόνων μας και θέλουμε να την αποτινάξουμε). Στη γειτονική χώρα επικρατεί η πλήρης σχιζοφρένεια, με το Ινστιτούτο Εθνικής Ιστορίας να υποστηρίζει την αρχαία "μακεδονική" καταγωγή των κατοίκων της γειτονικής χώρας και της Ακαδημίας των Σκοπίων να υποστηρίζει τη σλαβική καταγωγή των κατοίκων με την περίφημη δίτομη εγκυκλοπαίδεια, που ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων στην Αλβανία (παροτρύνσεις του πρώην αλβανού πρωθυπουργού Panteli Maijko να καεί η σημαία της γείτονος) στην αμερικανική και αγγλική πλευρά. Αυτό το λάβαμε καθόλου υπόψη; Το εκμεταλλευτήκαμε; Όχι βέβαια. Μεριμνούμε και τυρβάζουμε περί άλλων.
Μέχρι τώρα μας γλίτωνε από τον εθνικό εξευτελισμό και διασυρμό, που αν γίνει θα το πληρώσουν οι επόμενες γενεές με τόκο και επιτόκιο, η "αδιαλλαξία" του βόρειου γείτονα. (Αυτό βέβαια είναι κατάπτωση.) Αλλά αιωρείται μια υποψία, και ευχόμαστε να μη δικαιωθούμε, ότι υπάρχει γραμμή της κυβέρνησης Gruevski να κάνει αποδεκτό ένα όνομα "συμβιβαστικό" του τύπου "ΒΟΡΕΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ" (ευφυέστατος ελιγμός, καθώς παραμένει το Δημοκρατία Μακεδονίας ανέπαφο) και όχι "ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΒΟΡΕΙΑΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ" παρά τις επίσημες διακηρύξεις περί μη υποχώρησης, μετά το "δώρο" της "έκθεσης" της Ε.Ε. για έναρξη συνομιλιών ένταξης. Το χορό αυτής της υποψίας τον άνοιξε η έγκριτη εφημερίδα των Σκοπίων "Vest" στις 8/10/2009, με πρωτοσέλιδο, προαναγγέλλοντας τη διενέργεια δημοψηφίσματος, για το αν η χώρα λάβει "ισχυρές διαβεβαιώσεις για την ένταξη στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε." θα μπορούσε να γίνει ο ανωτέρω συμβιβασμός στο θέμα του ονόματος;
Θα δούμε τις εξελίξεις, αλλά πρέπει να είμαστε έτοιμοι, προετοιμασμένοι για τον αντίπαλό μας, τον όποιο δεν πρέπει να τον υπερτιμούμε επειδή έχουμε φοβικά σύνδρομα ούτε να τον υποτιμούμε, αφού δουλεύει υποδόρια, αλλά να τον γνωρίζουμε καλά και να τον αντιμετωπίζουμε. Δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι το πρόβλημα των Σκοπίων είναι η σύγχρονη φάση του βουλγαρικού διεκδικητισμού. Τα “καλύτερα παιδιά" της Σόφιας, τα οποία εξέτρεφε με επιμέλεια η "Μητέρα Βουλγαρία" αλλά τα "έχασε" σε ιστορικές περιόδους και τώρα επιστρέφουν με δριμύτητα. Είναι "μεταμορφώσεις" του βουλγαρισμού. Από τον "μακεδονίζοντα" βουλγαρισμό της εποχής της εξαρχίας και του Μακεδονικού Αγώνα είχαμε σταδιακά τον αριστερίζοντα ή δεξιόστροφο "βουλγαρικό μακεδονισμό" της VMORO (εσωτερική μακεδονο-θρακική επαναστατική οργάνωση, που ιδρύθηκε στις 23 Οκτωβρίου 1893 και είναι το κόμμα που κυβερνά σήμερα τα Σκόπια), τον ακραίο δολοφονικό "μακεδονισμό" της VMRO του Mihajlov στη Βουλγαρία, τον "σερβίζοντα" ή "σερβοκινούμενο" (ή "σέρβικης εμπνεύσεως") "μακεδονισμό" στη Γιουγκοσλαβία του μεσοπολέμου (που λεγόταν τότε βασίλειο Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων) και αμέσως μετά τον "σλαβικό-κομμουνιστικό μακεδονισμό" του νότου της Γιουγκοσλαβίας του Τίτο και σήμερα τον "μακεδονικό μακεδονισμό" σλαβικής κατασκευής και κατεύθυνσης.
Πρόκειται για απίστευτης φαιδρότητος θεωρίες. Θα ήταν αφελές όμως να υποστηριχθεί ότι υπάρχει περίπτωση το γειτονικό κράτος να αποδεχθεί ποτέ ουσιαστική αλλαγή του ονόματος, ακριβώς για τους παραπάνω λόγους. Και η οποιαδήποτε "υποχώρηση" από πλευράς Σκοπίων θα είναι ένας ελιγμός και μόνο χωρίς καμία ουσία. Εμείς γιατί συζητάμε; Γιατί αυτοαναιρούμαστε; Τέτοια εθνική ένδεια; Δεν θα μας συγχωρέσει ποτέ κανείς και προπαντός η ιστορία, που είναι αδέκαστη και αμείλικτη, και ό,τι καταγράφει μένει διά παντός.
* Ο Μιχαήλ Χρυσανθόπουλος είναι καθηγητής Ιστορικού, συγγραφέας, δημοσιογράφος SBS Αυστραλίας
Διαχέεται η επιχειρηματολογία ότι έχει παγιωθεί μία κατάσταση διεθνώς με 126 χώρες να έχουν αναγνωρίσει το κράτος αυτό στα βόρεια της Ελλάδας με το όνομα "Μακεδονία", το ανούσιο και εν πολλοίς επικίνδυνο επιχείρημα ότι το "πρόβλημα" υφίσταται από το ’44 και η Ελλάδα το άφησε να "σέρνεται" χωρίς ουσιαστική αντίδραση (ίσως εδώ θα έπρεπε να θυμηθούμε μια χαρακτηριστική συνομιλία του βρετανού πρέσβη Charles Peak με τον Μαρκεζίνη, την εποχή της έξαρσης του κυπριακού ζητήματος: "Αν τα δημοψηφίσματα, οι διαδηλώσεις και οι παντός είδους εκδηλώσεις του Μακαρίου ή οποιουδήποτε άλλου εξελιχθούν σε πολεμικές αναταραχές, οι Άγγλοι θα βρεθούν σε δύσκολη θέση...
Ο μόνος αντιπερισπασμός θα ήταν η ανακίνηση του Μακεδονικού. Επειδή όμως μοχθήσαμε για να αποσπάσουμε τον Τίτο από τον Στάλιν, μας ενδιαφέρει να τον συνδέσουμε με την Ελλάδα και σύμμαχο και φίλο". Σημειωτέον οι "μεγάλες δυνάμεις" δεν μας συγχώρεσαν το ότι απελευθερώσαμε την υψίστης σημασίας, από στρατηγικής και γεωπολιτικής άποψης, Μακεδονία) και επομένως πρέπει να δεχθούμε και να νομιμοποιήσουμε κιόλας τη μεγαλύτερη και αισχρότερη ιστορική απάτη όλων των εποχών, δηλ. την κλοπή της μακεδονικής ταυτότητας, την πλήρη οικειοποίηση της μακεδονικής ιστορίας και κληρονομιάς και την αποσύνδεση του όρου Μακεδών από τον όρο Έλλην εθνικά.
Γίνεται προσπάθεια να εμπεδωθεί η αίσθηση του "ενόχου" στο ελληνικό έθνος, το οποίο δεν πληροφορείται τις εξελίξεις γύρω από το θέμα αυτό, με μια ιδιότυπη λογοκρισία, λες και κάποιοι ντρέπονται ή θεωρούν ταμπού να ψελλίσουν και μόνο το όνομα Μακεδονία - Μακεδονικός, ενώ οι γείτονές μας εργάζονται νυχθημερόν με τόνο, για την επίτευξη του “εθνικού" τους στόχου με ισχυρότατους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς εντός και εκτός των συνόρων τους και με όψιμους συμμάχους.
Και αντί να οδηγηθούν οι κοινοί κλέφτες της μακεδονικής ιστορίας στο διεθνές δικαστήριο και να "τιμωρηθούν", μας οδηγούν αυτοί, για δήθεν παραβίαση της "ενδιάμεσης συμφωνίας του ’95" (του άρθρου 11 όπως ισχυρίζονται).
Αντί να εκμεταλλευτούμε την εκκλησιαστική διάσταση του θέματος, καθώς είναι γνωστό ότι καμία εκκλησία δεν έχει αναγνωρίσει την σχισματική Εκκλησία του βόρειου γείτονα, αφήνουμε να οδηγείται εκ νέου στη φυλακή ο Jovan Vraniskovki, ο νόμιμος αρχιεπίσκοπος των Σκοπίων και την σχισματική Εκκλησία να προσθέτει στο "όνομά" της "M.P.C." ("Μακεδονική Ορθόδοξη Εκκλησία") την προσθήκη "Αρχιεπισκοπή Αχρίδος" για τα μάτια του κόσμου. Αντί να προστατέψουμε την πραγματική μακεδονική μειονότητα στη γειτονική χώρα, δηλαδή τους γηγενείς Έλληνες, ενδιαφερόμαστε για τους "πολιτικούς πρόσφυγες", που το μεγαλύτερο μέρος τους ήταν "βουλγαρόφρονες" και μετά "ψευτομακεδόνες", συνεργάτες των Γερμανών -Ιταλών και προπάντων των βούλγαρων κατακτητών, για να "απαλλαγούμε" συνειδησιακά από τα κατάλοιπα και απόνερα της περιόδου ’45 - ’49. Τα παιδιά που απήχθησαν και με τη βία μερικές φορές από αυτούς τους “πολιτικούς πρόσφυγες” αποτελούν σήμερα την αιχμή του δόρατος της προπαγάνδας του γειτονικού κράτους (οι επονομαζόμενοι “αιγαιάτες” ή “Μακεδόνες της Μακεδονίας του Αιγαίου”.
Αδιαφορούμε λοιπόν για τον ελληνισμό της γείτονος, για την καταστροφή της αρχαίας βυζαντινής και νεότερης κληρονομιάς μας στο Μοναστήρι, στη Στρώμνιτσα, στο Κρούσοβο, στη Γευγελή, στους αρχαίους Στόβους, στη βυζαντινή. Αχρίδα κτλ. ή την οικειοποίησή τους. Αφού δεν σεβόμαστε την ιστορία μας, τον εαυτό μας, πώς περιμένουμε να μας σεβαστούν οι άλλοι; (ίσως να μας φαίνεται βαριά η κληρονομιά των προγόνων μας και θέλουμε να την αποτινάξουμε). Στη γειτονική χώρα επικρατεί η πλήρης σχιζοφρένεια, με το Ινστιτούτο Εθνικής Ιστορίας να υποστηρίζει την αρχαία "μακεδονική" καταγωγή των κατοίκων της γειτονικής χώρας και της Ακαδημίας των Σκοπίων να υποστηρίζει τη σλαβική καταγωγή των κατοίκων με την περίφημη δίτομη εγκυκλοπαίδεια, που ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων στην Αλβανία (παροτρύνσεις του πρώην αλβανού πρωθυπουργού Panteli Maijko να καεί η σημαία της γείτονος) στην αμερικανική και αγγλική πλευρά. Αυτό το λάβαμε καθόλου υπόψη; Το εκμεταλλευτήκαμε; Όχι βέβαια. Μεριμνούμε και τυρβάζουμε περί άλλων.
Μέχρι τώρα μας γλίτωνε από τον εθνικό εξευτελισμό και διασυρμό, που αν γίνει θα το πληρώσουν οι επόμενες γενεές με τόκο και επιτόκιο, η "αδιαλλαξία" του βόρειου γείτονα. (Αυτό βέβαια είναι κατάπτωση.) Αλλά αιωρείται μια υποψία, και ευχόμαστε να μη δικαιωθούμε, ότι υπάρχει γραμμή της κυβέρνησης Gruevski να κάνει αποδεκτό ένα όνομα "συμβιβαστικό" του τύπου "ΒΟΡΕΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ" (ευφυέστατος ελιγμός, καθώς παραμένει το Δημοκρατία Μακεδονίας ανέπαφο) και όχι "ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΒΟΡΕΙΑΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ" παρά τις επίσημες διακηρύξεις περί μη υποχώρησης, μετά το "δώρο" της "έκθεσης" της Ε.Ε. για έναρξη συνομιλιών ένταξης. Το χορό αυτής της υποψίας τον άνοιξε η έγκριτη εφημερίδα των Σκοπίων "Vest" στις 8/10/2009, με πρωτοσέλιδο, προαναγγέλλοντας τη διενέργεια δημοψηφίσματος, για το αν η χώρα λάβει "ισχυρές διαβεβαιώσεις για την ένταξη στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε." θα μπορούσε να γίνει ο ανωτέρω συμβιβασμός στο θέμα του ονόματος;
Θα δούμε τις εξελίξεις, αλλά πρέπει να είμαστε έτοιμοι, προετοιμασμένοι για τον αντίπαλό μας, τον όποιο δεν πρέπει να τον υπερτιμούμε επειδή έχουμε φοβικά σύνδρομα ούτε να τον υποτιμούμε, αφού δουλεύει υποδόρια, αλλά να τον γνωρίζουμε καλά και να τον αντιμετωπίζουμε. Δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι το πρόβλημα των Σκοπίων είναι η σύγχρονη φάση του βουλγαρικού διεκδικητισμού. Τα “καλύτερα παιδιά" της Σόφιας, τα οποία εξέτρεφε με επιμέλεια η "Μητέρα Βουλγαρία" αλλά τα "έχασε" σε ιστορικές περιόδους και τώρα επιστρέφουν με δριμύτητα. Είναι "μεταμορφώσεις" του βουλγαρισμού. Από τον "μακεδονίζοντα" βουλγαρισμό της εποχής της εξαρχίας και του Μακεδονικού Αγώνα είχαμε σταδιακά τον αριστερίζοντα ή δεξιόστροφο "βουλγαρικό μακεδονισμό" της VMORO (εσωτερική μακεδονο-θρακική επαναστατική οργάνωση, που ιδρύθηκε στις 23 Οκτωβρίου 1893 και είναι το κόμμα που κυβερνά σήμερα τα Σκόπια), τον ακραίο δολοφονικό "μακεδονισμό" της VMRO του Mihajlov στη Βουλγαρία, τον "σερβίζοντα" ή "σερβοκινούμενο" (ή "σέρβικης εμπνεύσεως") "μακεδονισμό" στη Γιουγκοσλαβία του μεσοπολέμου (που λεγόταν τότε βασίλειο Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων) και αμέσως μετά τον "σλαβικό-κομμουνιστικό μακεδονισμό" του νότου της Γιουγκοσλαβίας του Τίτο και σήμερα τον "μακεδονικό μακεδονισμό" σλαβικής κατασκευής και κατεύθυνσης.
Πρόκειται για απίστευτης φαιδρότητος θεωρίες. Θα ήταν αφελές όμως να υποστηριχθεί ότι υπάρχει περίπτωση το γειτονικό κράτος να αποδεχθεί ποτέ ουσιαστική αλλαγή του ονόματος, ακριβώς για τους παραπάνω λόγους. Και η οποιαδήποτε "υποχώρηση" από πλευράς Σκοπίων θα είναι ένας ελιγμός και μόνο χωρίς καμία ουσία. Εμείς γιατί συζητάμε; Γιατί αυτοαναιρούμαστε; Τέτοια εθνική ένδεια; Δεν θα μας συγχωρέσει ποτέ κανείς και προπαντός η ιστορία, που είναι αδέκαστη και αμείλικτη, και ό,τι καταγράφει μένει διά παντός.
* Ο Μιχαήλ Χρυσανθόπουλος είναι καθηγητής Ιστορικού, συγγραφέας, δημοσιογράφος SBS Αυστραλίας