Η Κυριακή 6 Δεκεμβρίου, αναμένεται να είναι μια ιδιαίτερα επικίνδυνη μέρα. Την ίδια μέρα, έτσι όπως τα έφερε η «τύχη», θα γίνουν δύο διαφορετικά μνημόσυνα, τα οποία αν δεν υπάρξει η ανάλογη προσοχή από το Κράτος, μπορεί να εξελιχθούν σε χειρότερα «Δεκεμβριανά» από τα περσινά.
Στις 6 Δεκεμβρίου είναι το μνημόσυνο που γίνεται κάθε χρόνο, στο Σύνταγμα Χωροφυλακής Μακρυγιάννη, εκεί που τώρα είναι το νέο Μουσείο της Ακροπόλεως. Το μνημόσυνο εις μνήμην των νέων που έπεσαν κατά τις πρώτες εκείνες μέρες του Δεκέμβρη του 1944, υπερασπιζόμενοι το Σύνταγμα Μακρυγιάννη, αναδεικνύοντάς το σε νέο Αλκαζάρ και κρατώντας ουσιαστικά την Αθήνα ελεύθερη.
Την ίδια μέρα όμως, θα γίνει και το ετήσιο μνημόσυνο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, που σκοτώθηκε πέρσι κατά τον τρόπο που όλοι λίγο πολύ γνωρίζουμε. Καταλαβαίνετε λοιπόν όλοι εύκολα, ότι αν δεν υπάρξει η δέουσα προσοχή από όλους τους συμμετέχοντες στα δυο αυτά μνημόσυνα, η 6η Δεκεμβρίου μπορεί να μετατραπεί σε κόλαση.
Δεν θέλω να πω περισσότερο τώρα. Ειδικά λόγω της ανυπαρξίας της Αστυνομίας, που αν ζουν μερικοί αγωνιστές του Μακρυγιάννη, σίγουρα θα ντρέπονται για την κατάντια της, πρέπει όλοι να δείξουν αυτοσυγκράτηση και ευπρέπεια.
Τα μνημόσυνα δεν είναι «γιορτές μίσους» όπως θέλει να μας περάσει η Νέα Τάξη, αφορούν νεκρούς, αφορούν ψυχές που χάθηκαν, αφορούν εν τέλει πρώτα και πάνω απ’ όλους, τους συγγενείς των θυμάτων, που με τον τρόπο αυτό θέλουν να τιμούν τους σκοτωμένους τους.
Την ίδια μέρα όμως, θα γίνει και το ετήσιο μνημόσυνο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, που σκοτώθηκε πέρσι κατά τον τρόπο που όλοι λίγο πολύ γνωρίζουμε. Καταλαβαίνετε λοιπόν όλοι εύκολα, ότι αν δεν υπάρξει η δέουσα προσοχή από όλους τους συμμετέχοντες στα δυο αυτά μνημόσυνα, η 6η Δεκεμβρίου μπορεί να μετατραπεί σε κόλαση.
Δεν θέλω να πω περισσότερο τώρα. Ειδικά λόγω της ανυπαρξίας της Αστυνομίας, που αν ζουν μερικοί αγωνιστές του Μακρυγιάννη, σίγουρα θα ντρέπονται για την κατάντια της, πρέπει όλοι να δείξουν αυτοσυγκράτηση και ευπρέπεια.
Τα μνημόσυνα δεν είναι «γιορτές μίσους» όπως θέλει να μας περάσει η Νέα Τάξη, αφορούν νεκρούς, αφορούν ψυχές που χάθηκαν, αφορούν εν τέλει πρώτα και πάνω απ’ όλους, τους συγγενείς των θυμάτων, που με τον τρόπο αυτό θέλουν να τιμούν τους σκοτωμένους τους.
Αυτό, οφείλουν να το σεβαστούν όλοι, ιδιαίτερα δε όσοι προσπαθούν να καπελώνουν συνήθως τέτοιες εκδηλώσεις μνήμης και τιμής.