Η αναμέτρηση για την προεδρία της Ο.Ν.ΝΕ.Δ. έχει βαρύνουσα πολιτική σημασία για ένα και μόνο λόγο: θα δείξει εάν το αναγεννητικό πνεύμα της 29ης Νοεμβρίου, αυτό που οδήγησε τον Αντώνη Σαμαρά στην ηγεσία του κόμματος, εξακολουθεί να εμπνέει και να καθοδηγεί τις εξελίξεις στη Ν.Δ.
Το γήπεδο του αγώνα κανονικά θα έπρεπε να αποτελεί προνομιακό χώρο για τις ιδέες του Αντώνη Σαμαρά. Οι νέοι άνθρωποι είναι αυτοί που, κατά τεκμήριο, έλκονται περισσότερο από τις αξίες που εκπροσωπεί η πολιτική του πρόταση: σύγχρονο δημοκρατικό κόμμα - εργαλείο στα χέρια των πολλών κι όχι μηχανισμός επιβολής των συμφερόντων λίγων οικογενειών, υπεράσπιση των μεγάλων αξιών της παράταξης που αποτελούν και τον ισχυρότερο συνεκτικό ιστό της, αξιοκρατία, εξυγίανση, ανανέωση παντού!Γι αυτό και εκπλήσσεται κανείς βλέποντας την κατάσταση που επικρατεί σήμερα. Για όσους γνωρίζουν τα πράγματα είναι προφανές ότι οι αξίες αυτές δεν αποτελούν αυτονοήτως πλειοψηφικό ρεύμα στη σημερινή Ο.Ν.ΝΕ.Δ. Χρειάζεται δουλειά για να πείσουν!
Η οργάνωση των νέων του κόμματος σήμερα δεν είναι παρά η σκιά του παλαιού εαυτού της.
Άνευρη, χωρίς μαζικότητα, χωρίς πάθος, χωρίς πολιτικό λόγο, εξαντλεί την αγωνιστικότητά της σε life style εκδηλώσεις – εκσυγχρονισμένες εκδοχές των περίφημων “νυφοπάζαρων” της ελληνικής επαρχίας. Αυτό είναι το αποτέλεσμα μίας μακράς πορείας αποσύνθεσης που ξεκίνησε με τον Μεϊμαράκη συνεχίστηκε με τον Βουλγαράκη και κατέληξε στα αξιοθρήνητα νεοκαραμανλικά εκβλαστήματα: Στυλιανίδη και Παπανικολάου.
Η Ο.Ν.ΝΕ.Δ. είναι ανύπαρκτη στους χώρους που ζυμώνεται το μέλλον, η δε επιρροή της στην ελληνική νεολαία είναι ανάξια λόγου. Κάποια στελέχη της όμως έχουν ζωηρότατη παρουσία στα σύγχρονα ανταλλακτήρια αξιών και συμφερόντων: έχει και η Δ.Α.Π. τις δικές της ευθύνες για το άθλιο παζάρι που συνοδεύει την εκλογή καθηγητών, για το πλιάτσικο των κοινοτικών κονδυλίων που θα έπρεπε να κατευθύνονται στην έρευνα, για τις τριτοκοσμικές συνθήκες που σκόπιμα συντηρούνται στον τομέα των μεταπτυχιακών σπουδών.
Είναι Οννεδίτες αυτοί που αποφάσισαν να κάνουν business με την νέα μόδα της εποχής, τις περίφημες Μ.Κ.Ο.
Η σημερινή ηγετική κάστα της Ο.Ν.ΝΕ.Δ. αντιπροσωπεύει το χθες, το νοσηρό παρέμβλητο που εμποδίζει την Ν.Δ. να καταστεί και πάλι κυρίαρχη δύναμη στο χώρο της νέας γενιάς. Στην προσπάθειά της αυτή βρίσκει πρόθυμους χορηγούς ανάμεσα στα μέλη της παλαιάς φεουδαρχίας του κόμματος, οι οποίοι βολεύονται από ένα ενδεχόμενο κόντεμα του Σαμαρά.
Ο εκλεκτός τους, ο Α. Παπαμιμίκος, είναι ο ευσταλής σημαιοφόρος των πεποιθήσεων που κουβαλά αυτή η ομάδα. Οι διαδικτυακές λεωφόροι είναι γεμάτες με τα “κατορθώματά” του.
Οι επιδόσεις του στην δημιουργία χρηματοδοτούμενων από τα δημόσια ταμεία Μ.Κ.Ο. αξίζουν την προσοχή των υπευθύνων των βραβείων guinness.
Η πολιτική του ευλυγισία παροιμιώδης. Είναι πράγματι η πολιτική μετενσάρκωση του Τσιριμώκου αφού ταυτοχρόνως στήριζε τον Α. Σαμαρά και διοργάνωνε προεκλογικές συγκεντρώσεις της Ντόρας!
Και βέβαια η πολιτική του φιλοσοφία πείθει απόλυτα για το πόσο “Σαμαρικός” είναι: αρκεί να παρατηρήσει κανείς ότι την ίδια στιγμή που στενοί συνεργάτες του προπαγάνδιζαν το δικαίωμα(;) των μεταναστών να ψηφίσουν στις εκλογές της Ο.Ν.ΝΕ.Δ., ο ίδιος αρνιόταν πεισματικά το ίδιο δικαίωμα στους Έλληνες από την Β. Ήπειρο και την Κύπρο!!!
Αςφαλώς η στήριξη της Ντόρας προς ένα τέτοιο "φυσικό ταλέντο" δεν θα μπορούσε να απουσιάζει.
Ευλόγως λοιπόν οι εκλογές στην Ο.Ν.ΝΕ.Δ. αποκτούν και μεγάλη πολιτική σημασία. Μία ενδεχόμενη ήττα Χατζή θα εμφάνιζε και πάλι στο προσκήνιο τις ιδέες της Ντόρας για την “εταιρικότητα” της Ν.Δ. και την ανάγκη οι “μέτοχοι του 40%” να εκπροσωπούνται επαρκώς στο Δ.Σ. Οι γνωστοί δημοσιογράφοι θα πίεζαν ακόμη περισσότερο για συνδιαχείρηση του κόμματος από τον Α. Σαμαρά και την οικογένεια Μητσοτάκη, ενώ οι βαρόνοι θα έτριβαν τα χέρια τους από ικανοποίηση βλέποντας τον Σαμαρά να καθίσταται σταδιακά όμηρος των ίδιων συμφερόντων που κυριάρχησαν στη Ν.Δ. τα τελευταία χρόνια.
Αυτά δεν εκπλήσσουν κανέναν.
Αυτό όμως που προξενεί κατάπληξη είναι η παθητικότητα με την οποία ο ίδιος ο Α. Σαμαράς δίνει την μάχη.
Διότι, ας μη γελιόμαστε!
Δεν είναι μόνο η Ντόρα και ο ιδεολογικοπολιτικός κατήφορος της νεολαίας τα τελευταία χρόνια, οι δυνάμεις εκείνες που συντηρούν την προοπτική Παπαμιμίκου ζωντανή. Μαζί τους εργάζεται και ένα σύνολο, μικρό αλλά καθοριστικής σημασίας, ανθρώπων που βρίσκονται δίπλα στον Σαμαρά, ως κληρονομιά του ύστερου Καραμανλισμού προς αυτόν.
Ήδη η “πολιτική αγορά” είναι γεμάτη από πληροφορίες για τα συμφέροντα που δένουν αυτές τις φαινομενικά αταίριαστες συμπράξεις.
Ταυτόχρονα και σε άλλα πεδία, όπως είναι η οργάνωση του κόμματος εν όψει των κρίσιμων αναμετρήσεων που βρίσκονται μπροστά, παρατηρούνται ανάλογες πλημμελείς συμπεριφορές στελεχών.
Αυτά, άραγε, δεν τα βλέπει ο Αντώνης;
Πάντως τα βλέπει η βάση. Τα παρατηρεί με προσοχή και διαρκώς μειούμενη υπομονή.
Γι αυτό πρέπει και ο Αντώνης να ανρωτηθεί μήπως τα πολιτικά ανακλαστικά που τον κράτησαν πάντοτε σε επαφή με το κοινό αίσθημα έχουν αμβλυνθεί.
Γιατί πως αλλιώς να εξηγήσει κανείς την ανεκτικότητα που δείχνει σε άτομα που, ενώ δρουν υπό την σκιά του και για λογαριασμό του, ναρκοθετούν τη πορεία του;
Εκτός εάν;
Εμείς δεν θέλουμε να το πιστέψουμε.
ΠΗΓΗ: taendhmw.blogspot.com