Η αγωνία του πράσινου βουλευτή.

Δεν θα ήθελα να είμαι βουλευτής του πασόκ αυτή την εποχή. Όλο μου το καλοκαίρι θα το περνούσα με το μυαλό μου στις δημοτικές εκλογές του Νοεμβρίου.

Με τί μούτρα να πάω να ζητήσω από τους πρώην ψηφοφόρους μου να ψηφίσουν τους υποψηφίους του πασόκ;

θα τολμούσα να κυκλοφορήσω στο δρόμο μόνος μου, χωρίς σεκιουριτά;

Πριν ξεμυτίσω από το σπίτι, πόσες αλλαξιές ρούχα να πάρω, για να γλυτώσω τον εξευτελισμό του γιαουρτιού, του αυγού και τις ντομάτας που θα φάω, εμφανιζόμενος σε κομματικές συγκεντρώσεις;

Τί να πώ στον κόσμο που δεν έχει λεφτά να βάλει βενζίνη στο αμάξι του, να ψωνίσει ακόμη και τα βασικά στο σουπερμάρκετ ή να πληρώσει το φροντιστήριο των παιδιών του;

Πώς να αντιμετωπίσω τους απλούς οικογενειάρχες που τους ζητάω να παίρνουν τη μισή σημερινή σύνταξη και μάλιστα στα 67;

Τί να τους πώ όταν οι εξεταστικές δείχνουν ότι οι νεοδημοκράτες είναι πεντακάθαροι, ενώ οι δικοί μας αποδείχθηκαν λαμόγια με εκατομμύρια στις τράπεζες και δεκάδες ακίνητα ο καθένας;

Τί να πώ στους 200.000 άνεργους που δημιούργησα μέσα σε λίγους μήνες, τη στιγμή που οι ίδιοι οι υπουργοί μου προσλαμβάνουν από το παράθυρο τους συγγενείς και τους συντοπίτες τους κατά εκατοντάδες;

Πώς να δικαιολογηθώ στον κόσμο που πεινάει και ταλαιπωρείται αλλά από την άλλη πλευρά βλέπει τους δικούς μας να πετάνε εκατομμύρια ευρώ σε χλιδάτα ταξίδια και δημόσιες σχέσεις.

Ότι και να λέω εγώ αυτοί θα μου λένε ένα πράγμα:

"Τα λεφτά δεν είναι πρόβλημα".

Θα μου θυμίζουν το:

"Δεσμεύομαι".

Θα μου θυμίζουν τα δάνεια που δεν χαρίστηκαν από τις τράπεζες, θα μου θυμίζουν την απόσυρση που δεν έγινε, θα μου θυμίζουν τη βενζινη που έκανε 1 ευρώ, θα μου θυμίζουν τα υποτιθέμενα νεοδημοκρατικά σκάνδαλα που αποδείχθηκε ότι δεν υπήρξαν ποτέ.

Απόγνωση.

Γι' αυτό αποφάσισα να κάτσω σπίτι μου.

Ας στείλει ο μακάκας ο πρόεδρος τα λαμόγια του να μαζέψουν ψήφους, αυτοί τουλάχιστον κονόμησαν.

Σκατά τα έκανε, σκατά ας φάει.