Κάθε λαός έχει ανάγκη από όραμα. Ενίοτε όμως τα οράματα είναι και επικίνδυνα.
Η επιδίωξη ενός υψηλού, ευγενούς στόχου εμψυχώνει και συσπειρώνει τον κόσμο, όπως άλλωστε φάνηκε και την περίοδο της Ολυμπιάδας του 2004. Η ίδια η Ολυμπιάδα όμως, όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων, αποτέλεσε εκκολαπτήριο θλιβερών σκανδάλων αλλά και ταφόπλακα για την οικονομική κατάσταση της χώρας, ενώ η κατάληξη των μνημειωδών έργων που έγιναν ειδικά για τους αγώνες αποτελεί πραγματική τραγωδία.
Η επιδίωξη ενός υψηλού, ευγενούς στόχου εμψυχώνει και συσπειρώνει τον κόσμο, όπως άλλωστε φάνηκε και την περίοδο της Ολυμπιάδας του 2004. Η ίδια η Ολυμπιάδα όμως, όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων, αποτέλεσε εκκολαπτήριο θλιβερών σκανδάλων αλλά και ταφόπλακα για την οικονομική κατάσταση της χώρας, ενώ η κατάληξη των μνημειωδών έργων που έγιναν ειδικά για τους αγώνες αποτελεί πραγματική τραγωδία.
Το όραμα της κ. Μπιρμπίλη για την Αθήνα του 2014 έχει δυστυχώς ακόμη χειρότερες προδιαγραφές. Κατ' αρχάς, σε ένα μέρος του αποτελεί στην πραγματικότητα «όραμα» παλαιότερων πολιτικών (με κυρίαρχη φυσιογνωμία τον Αντώνη Τρίτση), που βεβαίως ουδέποτε εφαρμόστηκε.
Δεύτερον, αν κρίνουμε από την όλη εξαγγελία, το «όνειρο της Τίνας» (επιτυχημένος ο τίτλος πρωινής εφημερίδας) εξελίσσεται «εν κενώ» σε σχέση με τη συγκυρία.
Διότι σήμερα που το κράτος δεν έχει φράγκο και χρωστάει στους πολίτες (βλέπε επιστροφές ΦΠΑ), στους προμηθευτές του και στους δανειστές του, την ώρα που χρεοκοπούν η δημόσια υγεία και η κοινωνική ασφάλιση των πολιτών, η κ. Μπιρμπίλη δεν επιτρέπεται να ανακοινώνει ένα πρόγραμμα που, όπως η ίδια είπε, απαιτεί πόρους ύψους 1 δισ. ευρώ.
Κι αυτό, χωρίς πουθενά να αναφέρεται πώς ακριβώς θα βρεθούν αυτά τα χρήματα, πέρα από κάποιες γενικολογίες που έφτασαν ακόμη και στο ενδεχόμενο… χορηγιών («ευγενών», υποθέτουμε, και χωρίς…απαιτήσεις) από ιδιώτες!
Τρίτον, το «όνειρο της Τίνας» αγνοεί ακόμη και την υφιστάμενη κοινωνική πραγματικότητα. Δεν έχουμε καμία αντίρρηση να εξωραϊστούν τα κτίρια στις υποβαθμισμένες γειτονιές της Αθήνας, στις οποίες μαίνεται κατά καιρούς το φυλετικό μίσος ανάμεσα σε αυτόχθονες και αλλοδαπούς, αλλά και μεταξύ αλλοδαπών.
Είναι όμως τουλάχιστον ανόητο να θεωρούμε ότι η κατάσταση στις γειτονιές αυτές θα αλλάξει επειδή θα αναπλαστούν οι πλατείες του Αγίου Παντελεήμονα και του Αγίου Νικολάου, όταν το πραγματικό πρόβλημα των κατοίκων στις περιοχές αυτές έχει να κάνει με το βιοτικό τους επίπεδο, την καλπάζουσα ανεργία, την απελπισία της ζωής τους και την οργή που φέρνει η φτώχεια.
Μην παρεξηγηθούμε, τέτοιες πρωτοβουλίες θα μπορούσαν να παίξουν ρόλο, εφόσον προηγουμένως λυθούν τα πραγματικά καυτά προβλήματα που μαστίζουν τις συγκεκριμένες περιοχές. Θα ήταν τότε «το κερασάκι στην τούρτα». Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όμως, το ΥΠΕΚΑ μιλάει για το κερασάκι, χωρίς να υπάρχει η τούρτα.
Δυστυχώς, η κριτική δεν τελειώνει εδώ. Πολλά παρουσίασε στο μεγαλόπνοο πρόγραμμά της η κ. Μπιρμπίλη, το οποίο βρίθει πεζοδρομήσεων, ποδηλατοδρόμων και άλλων εξωραϊστικών και περιβαλλοντικών προτάσεων, που «αρέσουν».
Πλην όμως, πουθενά δεν αναφέρεται πού ακριβώς θα δημιουργηθούν τα απέραντα πάρκινγκ που θα χρειαστούν, αν θέλουμε να αποφύγουμε φαινόμενα ομαδικής παράκρουσης και βίας ανάμεσα στους απελπισμένους Αθηναίους που καθημερινά θα ψάχνουν επί ματαίω για μια θέση να παρκάρουν το αυτοκινητάκι τους, έξω από τους πεζοδρόμους, τους ποδηλατοδρόμους, τις τροχιές των τραμ και τις ζώνες πρασίνου που ευαγγελίζεται η αγαπητή Τίνα.
Διότι καλόν είναι να λέμε ότι θα καταργηθούν πολλοί «σταυροί» μεταξύ τετραγώνων για να δημιουργηθούν χώροι πρασίνου, ατυχώς όμως αυτοί ακριβώς οι «σταυροί» φιλοξενούν σήμερα άπειρα αυτοκίνητα κατοίκων που ψάχνουν καθημερινά «για μια θέση πάρκινγκ» στο κέντρο της Αθήνας.
Τέλος, δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι η καλλίγραμμη υπουργός με τα αθλητικά θα ήθελε ο μέσος Έλληνας πολίτης να γίνει fitness freak, ικανός να καβαλάει το ποδήλατό του και να κάνει χιλιόμετρα στο κέντρο για να πάει στην παραλία ή όπου αλλού.
Ειδικά όταν στην Αθήνα, εξαιτίας του λοφώδους «ανάγλυφου», η μετακίνηση μεγάλων αποστάσεων με ποδήλατο απαιτεί πνευμόνια αλλά και… τετρακέφαλους, αξιοσημείωτης αντοχής, σε αντίθεση με κάποιες ευρωπαϊκές πόλεις που είναι κυριολεκτικά… «ταψί». Όσο για τον ιδρώτα το καλοκαίρι, καλύτερα να μην το συζητήσουμε.
Εμείς πολύ αμφιβάλλουμε αν, ακόμη και με τη σφοδρότητα της κρίσης που ζούμε, θα φτάσουμε ως έθνος σε τέτοια επίπεδα αντοχών μέσα στα επόμενα 5 - 10 χρόνια. Κατά συνέπεια, καλόν είναι να θυμηθούμε όλοι, μαζί και η κ. Μπιρμπίλη, το χρυσό ρητό των προγόνων μας. «Μέτρον άριστον».
Δυστυχώς, η κ. Μπιρμπίλη μάλλον το έχει λησμονήσει το ρητό. Γι' αυτό και απειλεί να μας πάει από τη μία άκρη του εκκρεμούς, που οδήγησε στην οικολογική υποβάθμιση ή και καταστροφή μεγάλου μέρους της χώρας μας, στην άλλη.
Σε ένα καθεστώς «πράσινων Χομεϊνί», που κινούμενοι στα πρότυπα των Health-Nazis του εξωτερικού θα απειλούν με (μεταφορικό) μαστίγωμα τον ήδη σκληρά δοκιμαζόμενο Έλληνα πολίτη, στο όνομα μιας νέας δήθεν πολιτικής ορθότητας.
Καλό θα ήταν, λοιπόν, να «μπολιάσει» η κ.α υπουργός το όραμά της με μεγαλύτερη δόση πραγματικότητας και να περιορίσει κάπως τον φανατισμό που φαίνεται να τη διακρίνει σε ό,τι αφορά την «πράσινη ιδεολογία» της.
Ο φανατισμός θα ταίριαζε αν είχε περιοριστεί στον ρόλο του ακτιβιστή. Δεν το έκανε όμως και αποδέχτηκε τον ρόλο του υπουργού.
Οπότε τώρα, αν θέλει να υπηρετήσει τελικά και τα οράματά της, το πρώτο που έχει να κάνει είναι να παράγει έργο σε πιο «ποταπά» ίσως θέματα της καθημερινής πραγματικότητας, όπως η επιτάχυνση των επενδύσεων, η επίλυση του προβλήματος των αυθαιρέτων, το θέμα των τελών κυκλοφορίας και άλλα πολλά.
Διότι έως στιγμής οι επιδόσεις της σε τέτοια διόλου οραματικά -πλην όμως εξαιρετικά «καυτά»- ζητήματα για τον πολίτη βρίσκονται κάτω από τη βάση.
Δεύτερον, αν κρίνουμε από την όλη εξαγγελία, το «όνειρο της Τίνας» (επιτυχημένος ο τίτλος πρωινής εφημερίδας) εξελίσσεται «εν κενώ» σε σχέση με τη συγκυρία.
Διότι σήμερα που το κράτος δεν έχει φράγκο και χρωστάει στους πολίτες (βλέπε επιστροφές ΦΠΑ), στους προμηθευτές του και στους δανειστές του, την ώρα που χρεοκοπούν η δημόσια υγεία και η κοινωνική ασφάλιση των πολιτών, η κ. Μπιρμπίλη δεν επιτρέπεται να ανακοινώνει ένα πρόγραμμα που, όπως η ίδια είπε, απαιτεί πόρους ύψους 1 δισ. ευρώ.
Κι αυτό, χωρίς πουθενά να αναφέρεται πώς ακριβώς θα βρεθούν αυτά τα χρήματα, πέρα από κάποιες γενικολογίες που έφτασαν ακόμη και στο ενδεχόμενο… χορηγιών («ευγενών», υποθέτουμε, και χωρίς…απαιτήσεις) από ιδιώτες!
Τρίτον, το «όνειρο της Τίνας» αγνοεί ακόμη και την υφιστάμενη κοινωνική πραγματικότητα. Δεν έχουμε καμία αντίρρηση να εξωραϊστούν τα κτίρια στις υποβαθμισμένες γειτονιές της Αθήνας, στις οποίες μαίνεται κατά καιρούς το φυλετικό μίσος ανάμεσα σε αυτόχθονες και αλλοδαπούς, αλλά και μεταξύ αλλοδαπών.
Είναι όμως τουλάχιστον ανόητο να θεωρούμε ότι η κατάσταση στις γειτονιές αυτές θα αλλάξει επειδή θα αναπλαστούν οι πλατείες του Αγίου Παντελεήμονα και του Αγίου Νικολάου, όταν το πραγματικό πρόβλημα των κατοίκων στις περιοχές αυτές έχει να κάνει με το βιοτικό τους επίπεδο, την καλπάζουσα ανεργία, την απελπισία της ζωής τους και την οργή που φέρνει η φτώχεια.
Μην παρεξηγηθούμε, τέτοιες πρωτοβουλίες θα μπορούσαν να παίξουν ρόλο, εφόσον προηγουμένως λυθούν τα πραγματικά καυτά προβλήματα που μαστίζουν τις συγκεκριμένες περιοχές. Θα ήταν τότε «το κερασάκι στην τούρτα». Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όμως, το ΥΠΕΚΑ μιλάει για το κερασάκι, χωρίς να υπάρχει η τούρτα.
Δυστυχώς, η κριτική δεν τελειώνει εδώ. Πολλά παρουσίασε στο μεγαλόπνοο πρόγραμμά της η κ. Μπιρμπίλη, το οποίο βρίθει πεζοδρομήσεων, ποδηλατοδρόμων και άλλων εξωραϊστικών και περιβαλλοντικών προτάσεων, που «αρέσουν».
Πλην όμως, πουθενά δεν αναφέρεται πού ακριβώς θα δημιουργηθούν τα απέραντα πάρκινγκ που θα χρειαστούν, αν θέλουμε να αποφύγουμε φαινόμενα ομαδικής παράκρουσης και βίας ανάμεσα στους απελπισμένους Αθηναίους που καθημερινά θα ψάχνουν επί ματαίω για μια θέση να παρκάρουν το αυτοκινητάκι τους, έξω από τους πεζοδρόμους, τους ποδηλατοδρόμους, τις τροχιές των τραμ και τις ζώνες πρασίνου που ευαγγελίζεται η αγαπητή Τίνα.
Διότι καλόν είναι να λέμε ότι θα καταργηθούν πολλοί «σταυροί» μεταξύ τετραγώνων για να δημιουργηθούν χώροι πρασίνου, ατυχώς όμως αυτοί ακριβώς οι «σταυροί» φιλοξενούν σήμερα άπειρα αυτοκίνητα κατοίκων που ψάχνουν καθημερινά «για μια θέση πάρκινγκ» στο κέντρο της Αθήνας.
Τέλος, δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι η καλλίγραμμη υπουργός με τα αθλητικά θα ήθελε ο μέσος Έλληνας πολίτης να γίνει fitness freak, ικανός να καβαλάει το ποδήλατό του και να κάνει χιλιόμετρα στο κέντρο για να πάει στην παραλία ή όπου αλλού.
Ειδικά όταν στην Αθήνα, εξαιτίας του λοφώδους «ανάγλυφου», η μετακίνηση μεγάλων αποστάσεων με ποδήλατο απαιτεί πνευμόνια αλλά και… τετρακέφαλους, αξιοσημείωτης αντοχής, σε αντίθεση με κάποιες ευρωπαϊκές πόλεις που είναι κυριολεκτικά… «ταψί». Όσο για τον ιδρώτα το καλοκαίρι, καλύτερα να μην το συζητήσουμε.
Εμείς πολύ αμφιβάλλουμε αν, ακόμη και με τη σφοδρότητα της κρίσης που ζούμε, θα φτάσουμε ως έθνος σε τέτοια επίπεδα αντοχών μέσα στα επόμενα 5 - 10 χρόνια. Κατά συνέπεια, καλόν είναι να θυμηθούμε όλοι, μαζί και η κ. Μπιρμπίλη, το χρυσό ρητό των προγόνων μας. «Μέτρον άριστον».
Δυστυχώς, η κ. Μπιρμπίλη μάλλον το έχει λησμονήσει το ρητό. Γι' αυτό και απειλεί να μας πάει από τη μία άκρη του εκκρεμούς, που οδήγησε στην οικολογική υποβάθμιση ή και καταστροφή μεγάλου μέρους της χώρας μας, στην άλλη.
Σε ένα καθεστώς «πράσινων Χομεϊνί», που κινούμενοι στα πρότυπα των Health-Nazis του εξωτερικού θα απειλούν με (μεταφορικό) μαστίγωμα τον ήδη σκληρά δοκιμαζόμενο Έλληνα πολίτη, στο όνομα μιας νέας δήθεν πολιτικής ορθότητας.
Καλό θα ήταν, λοιπόν, να «μπολιάσει» η κ.α υπουργός το όραμά της με μεγαλύτερη δόση πραγματικότητας και να περιορίσει κάπως τον φανατισμό που φαίνεται να τη διακρίνει σε ό,τι αφορά την «πράσινη ιδεολογία» της.
Ο φανατισμός θα ταίριαζε αν είχε περιοριστεί στον ρόλο του ακτιβιστή. Δεν το έκανε όμως και αποδέχτηκε τον ρόλο του υπουργού.
Οπότε τώρα, αν θέλει να υπηρετήσει τελικά και τα οράματά της, το πρώτο που έχει να κάνει είναι να παράγει έργο σε πιο «ποταπά» ίσως θέματα της καθημερινής πραγματικότητας, όπως η επιτάχυνση των επενδύσεων, η επίλυση του προβλήματος των αυθαιρέτων, το θέμα των τελών κυκλοφορίας και άλλα πολλά.
Διότι έως στιγμής οι επιδόσεις της σε τέτοια διόλου οραματικά -πλην όμως εξαιρετικά «καυτά»- ζητήματα για τον πολίτη βρίσκονται κάτω από τη βάση.
Γιώργος Παπανικολάου
euro2day.gr