Με το παρακάτω κείμενο, εγώ σαν γνωστός "φασίστας" συνεχίζω και συμφωνώ... δεν ξέρω όμως αν συνεχίζει πλέον να συμφωνεί ο συντάκτης του... πάντως είμαι σίγουρος ότι δεν συμφωνεί ο Πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας στην οποία ανήκει ο συντάκτης:
«Όταν ένα γεγονός διαδραματίζεται (κοινωνικό-πολιτικό-στρατιωτικό) με αντίπαλες πλευρές, εν θερμώ ίσως δεν διακρίνεται το δίκαιο και η αλήθεια. Είναι βέβαιο ότι αυτό φαίνεται καλλίτερα με την πάροδο του χρόνου ανεξαρτήτως απωλειών και αποτελέσματος. Έτσι αποκτά η ιστορία την όποια χρηστική της αξία.
Σήμερα βρισκόμαστε μετά από μισό αιώνα, όπου διαδραματίσθηκαν οι μάχες του Ελληνικού Στρατού με τον ΕΛΑΣ στο Γράμμο και στο Βίτσι το 1949, χωρίς η προκύψασα συντεταγμένη πολιτεία να μπορέσει να παγιώσει έστω το σχετικό δίκαιο. Στο συγκεκριμένο πολιτικό - στρατιωτικό γεγονός ένα και μόνο ερώτημα αρκεί για να αποδοθεί ιστορικά το όποιο κρατικό δίκαιο, όπου χρειάζονται οι πολίτες μιας χώρας για να συνεχίσουν απερίσπαστοι την ζωή τους δημοκρατικά. Ποιος έπρεπε να νικήσει το 1949 στο Γράμμο και στο Βίτσι; Ήταν καλλίτερη η πορεία του ελληνικού κράτους μετά την νίκη του Στρατού; Μήπως θα ήταν καλλίτερη με νίκη του ΕΛΑΣ; Σ' αυτό καλούμεθα να απαντήσουμε πολιτικοί και πολίτες ξεκάθαρα, δίκαια, ανθρώπινα, για την Ελλάδα.
Κάποιοι μη έχοντας το στοιχειώδες συστατικό της διαλεκτικής προσπαθούν να αποφύγουν, κάποιοι καλύπτονται λέγοντας ότι σε πολέμους γίνονται λάθη και εγκλήματα ένθεν και ένθεν (λες και να μη έγιναν σ' όλους τους πολέμους τα ίδια) κάποιοι πολιτικοί θέλουν να βλέπουν δήθεν μπροστά, λες και για το 1821 και την καταστροφή του '22, δεν κάναμε το ίδιο.
Ειδάλλως ο κίνδυνος της διάχυσης του αρνητισμού στους πολίτες για την προάσπιση αυτών των μεγάλων αγαθών είναι ορατός, όταν η θυσία ξεχνιέται. Είναι γεμάτη πίκρα η φωνή που ακούγεται από εκεί ψηλά, "εάν δεν έπρεπε να νικήσει ο στρατός γιατί μας αφήσατε να οδηγηθούμε στο θάνατο; Γιατί να μη ολοκληρώσουμε τον επίγειο κύκλο μας, με τις γυναίκες, τους γονείς και τα παιδιά μας; Έστω και σαν τους Αλβανούς που σήμερα συγκινούν τα φιλάνθρωπα συναισθήματά σας, θα ζούσαμε". Αυτή την φωνή δεν την αντέχω, γι' αυτό θα τους τιμώ ως Έλληνας σαν Έλληνες, χωρίς να απαγορεύεται να αγαπώ όσους έχουν συνείδηση αυτής της καταγωγής και της κοινής ελληνικής ζωής σήμερα και κάθε μέρα, για πάντα. Δεν επικροτώ δε ούτε την μονοπώληση από κανέναν αυτής της θυσίας και απεχθάνομαι τις υπερβολές και τις φανφάρες σε τελετές που δεν είναι οι πρέπουσες, όπως τόσο ταπεινοί, ήταν οι θυσιασθέντες. Οι ιστορικές συγκυρίες και ο θεός της Ελλάδος έδωσαν την νίκη στον στρατό, δηλαδή σ' εμάς που γευτήκαμε την ζωή, που οι νεκροί του Γράμμου και του Βίτσι την έσπειραν και την πότισαν με το αίμα τους και την ζωή τους. Η θύμηση όλων των αδικοχαμένων Ελλήνων είναι τραγική για όσους συνειδητοποιωμένα αγωνίζονται γι' αυτό το έθνος και γι' αυτόν τον λαό. Αλίμονό μας όμως εάν διαστραφεί η αρετή των αρετών, η δικαιοσύνη, σχετική ή απόλυτη.
Χρόνια και χρόνια, μέχρι και πρόσφατα η αριστερή έκφραση χρησιμοποιούσε αποφάσεις του ΟΗΕ και άλλων διεθνών οργανισμών ως θέσφατα, επεδίωκε όμως να αποσιωπάτε ότι συμμοριτοπόλεμος και παιδομάζωμα ήταν χαρακτηρισμοί που εμφανίσθηκαν από την αρμοδία επιτροπή του τότε ΟΗΕ τον Μάρτιο του 1947. Καλόν είναι να θυμηθούμε ότι το 90% του ελληνικού λαού και του πολιτικού κόσμου (δηλαδή κόμματα του αστικού - δημοκρατικού καθεστώτος) έως το 1967 ήταν προσανατολισμένα με διαφορετική ίσως ένταση σ' αυτόν τον άξονα. Η διαδρομή και η ιστορία των κομμάτων ευτυχώς δεν είναι δυνατόν να παραποιηθεί, οι άνθρωποι δυστυχώς αυθαιρετούν και στρουθοκαμηλίζουν, νομίζοντας ότι δεν βλέπει κανείς την ντροπή τους.
Αυτή την επέτειο της μάχης του Γράμμου - Βίτσι, ως σημειολογική ημερομηνία των πέντε αιματοβαμμένων χρόνων της μετακατοχικής ανταρσίας οφείλουμε να την τιμούμε όχι για να μισήσουμε, αλλά για να τιμήσουμε θεμελιώδεις εθνικές και δημοκρατικές αρχές. Παιδιά αγροτών, εργατών και επιστήμονες έλληνες ήταν αυτοί που υπακούοντες στα κελεύσματα της πατρίδος ντύθηκαν στρατιώτες για το πολύ απλό αλλά μεγάλο αγαθό της συνέχειας του ελληνικού κράτους και της δημοκρατικής προοπτικής. Κανείς την 25η Μαρτίου δεν θυμάται τα αδελφοκτόνα εγκλήματα που έγιναν στην διάρκεια της επαναστάσεως του 21, όλοι τιμούμε τον πυρήνα του γεγονότος, που ήταν η δημιουργία του νεοελληνικού κράτους. Έτσι και τώρα είναι μονόδρομος η απότιση τιμής σ' αυτούς που διασφάλισαν την ακεραιότητα και την δημοκρατία στην πατρίδα μας.
Μπορεί να μη γνωρίζουμε όλα τα διεθνή και εσωτερικά δεδομένα για εκείνη την εποχή, μπορεί να υπάρχει η σχετικότης στην εκδήλωση των εχθροπραξιών. Είναι όμως διαστροφή και στρουθοκαμηλισμός να μη θέλεις και να μη ομολογείς αυτό που έζησες και ζεις. Μετά το 1949, όλοι ζήσαμε το αποτέλεσμα της ένοπλης σύρραξης και το γευτήκαμε, έστω με τις διαφορές και τα λάθη μας, που συνεχίζονται και σήμερα σε άλλο επίπεδο και σε άλλο περιεχόμενο.
Η κομμουνιστική αριστερά σιωπά και έχοντας την γνώση της προπαγάνδας προσπαθεί να εξισώσει ευθύνες και εγκλήματα. Η κεντροαριστερά προσπαθεί να ξεχασθεί η θυσία των στρατιωτών του 1949 και προσπαθεί να εξισώσει την θυσία τους με τα λάθη ή διώξεις που η ίδια επέβαλλε ως κέντρο τότε (ΣΣ Αυτό το καρφί είναι για τον "Πρόεδρο"). Η σημερινή κεντροδεξιά φοβάται και σύρεται επί σειρά ετών πίσω από τα λάθη που έγιναν μετέπειτα από ολόκληρη την αστική ηγεσία για τους αμετανόητους θιασώτες εκείνου του ολέθρου. Τονίζεται με ιδιαίτερο τρόπο αυτή η διάσταση για την όποια σκληρή αντιμετώπιση έτυχαν μετά το 1949 οι θιασώτες και συνεχιστές εκείνης της μετακατοχικής ανταρσίας. Παραγνωρίζουν όμως βάναυσα την απώλεια της ίδιας της ζωής που έτυχαν χιλιάδες Ελλήνων και μάλιστα στο άνθισμα της ζωής τους, συνέπεια της δεδομένης ανταρσίας του ΚΚΕ μετά την απελευθέρωση της χώρας από την Γερμανο-Ιταλο-Βουλγαρική κατοχή.
Πολίτες, αλλά ιδίως πολιτικοί που δεν τιμούν νεκρούς που έχασαν ή έδωσαν την ζωή τους για τα ίδια αγαθά που διακηρύττουν ότι υπερασπίζονται δεν πείθουν, ότι θα τιμήσουν τους ζώντες και το μέλλον της πατρίδος...
Κωνσταντίνος Κιλτίδης
28.03.2003...
Επτά και κάτι χρόνια μετά προτίμησε για "Πρόεδρο" τον Φ. Κουβέλη από τον Αντώνη Σαμαρά δηλ. αυτόν που:
«προσπαθεί να ξεχασθεί η θυσία των στρατιωτών του 1949 και προσπαθεί να εξισώσει την θυσία τους με τα λάθη ή διώξεις που η ίδια επέβαλλε ως κέντρο τότε»
Σήμερα βρισκόμαστε μετά από μισό αιώνα, όπου διαδραματίσθηκαν οι μάχες του Ελληνικού Στρατού με τον ΕΛΑΣ στο Γράμμο και στο Βίτσι το 1949, χωρίς η προκύψασα συντεταγμένη πολιτεία να μπορέσει να παγιώσει έστω το σχετικό δίκαιο. Στο συγκεκριμένο πολιτικό - στρατιωτικό γεγονός ένα και μόνο ερώτημα αρκεί για να αποδοθεί ιστορικά το όποιο κρατικό δίκαιο, όπου χρειάζονται οι πολίτες μιας χώρας για να συνεχίσουν απερίσπαστοι την ζωή τους δημοκρατικά. Ποιος έπρεπε να νικήσει το 1949 στο Γράμμο και στο Βίτσι; Ήταν καλλίτερη η πορεία του ελληνικού κράτους μετά την νίκη του Στρατού; Μήπως θα ήταν καλλίτερη με νίκη του ΕΛΑΣ; Σ' αυτό καλούμεθα να απαντήσουμε πολιτικοί και πολίτες ξεκάθαρα, δίκαια, ανθρώπινα, για την Ελλάδα.
Κάποιοι μη έχοντας το στοιχειώδες συστατικό της διαλεκτικής προσπαθούν να αποφύγουν, κάποιοι καλύπτονται λέγοντας ότι σε πολέμους γίνονται λάθη και εγκλήματα ένθεν και ένθεν (λες και να μη έγιναν σ' όλους τους πολέμους τα ίδια) κάποιοι πολιτικοί θέλουν να βλέπουν δήθεν μπροστά, λες και για το 1821 και την καταστροφή του '22, δεν κάναμε το ίδιο.
Ειδάλλως ο κίνδυνος της διάχυσης του αρνητισμού στους πολίτες για την προάσπιση αυτών των μεγάλων αγαθών είναι ορατός, όταν η θυσία ξεχνιέται. Είναι γεμάτη πίκρα η φωνή που ακούγεται από εκεί ψηλά, "εάν δεν έπρεπε να νικήσει ο στρατός γιατί μας αφήσατε να οδηγηθούμε στο θάνατο; Γιατί να μη ολοκληρώσουμε τον επίγειο κύκλο μας, με τις γυναίκες, τους γονείς και τα παιδιά μας; Έστω και σαν τους Αλβανούς που σήμερα συγκινούν τα φιλάνθρωπα συναισθήματά σας, θα ζούσαμε". Αυτή την φωνή δεν την αντέχω, γι' αυτό θα τους τιμώ ως Έλληνας σαν Έλληνες, χωρίς να απαγορεύεται να αγαπώ όσους έχουν συνείδηση αυτής της καταγωγής και της κοινής ελληνικής ζωής σήμερα και κάθε μέρα, για πάντα. Δεν επικροτώ δε ούτε την μονοπώληση από κανέναν αυτής της θυσίας και απεχθάνομαι τις υπερβολές και τις φανφάρες σε τελετές που δεν είναι οι πρέπουσες, όπως τόσο ταπεινοί, ήταν οι θυσιασθέντες. Οι ιστορικές συγκυρίες και ο θεός της Ελλάδος έδωσαν την νίκη στον στρατό, δηλαδή σ' εμάς που γευτήκαμε την ζωή, που οι νεκροί του Γράμμου και του Βίτσι την έσπειραν και την πότισαν με το αίμα τους και την ζωή τους. Η θύμηση όλων των αδικοχαμένων Ελλήνων είναι τραγική για όσους συνειδητοποιωμένα αγωνίζονται γι' αυτό το έθνος και γι' αυτόν τον λαό. Αλίμονό μας όμως εάν διαστραφεί η αρετή των αρετών, η δικαιοσύνη, σχετική ή απόλυτη.
Χρόνια και χρόνια, μέχρι και πρόσφατα η αριστερή έκφραση χρησιμοποιούσε αποφάσεις του ΟΗΕ και άλλων διεθνών οργανισμών ως θέσφατα, επεδίωκε όμως να αποσιωπάτε ότι συμμοριτοπόλεμος και παιδομάζωμα ήταν χαρακτηρισμοί που εμφανίσθηκαν από την αρμοδία επιτροπή του τότε ΟΗΕ τον Μάρτιο του 1947. Καλόν είναι να θυμηθούμε ότι το 90% του ελληνικού λαού και του πολιτικού κόσμου (δηλαδή κόμματα του αστικού - δημοκρατικού καθεστώτος) έως το 1967 ήταν προσανατολισμένα με διαφορετική ίσως ένταση σ' αυτόν τον άξονα. Η διαδρομή και η ιστορία των κομμάτων ευτυχώς δεν είναι δυνατόν να παραποιηθεί, οι άνθρωποι δυστυχώς αυθαιρετούν και στρουθοκαμηλίζουν, νομίζοντας ότι δεν βλέπει κανείς την ντροπή τους.
Αυτή την επέτειο της μάχης του Γράμμου - Βίτσι, ως σημειολογική ημερομηνία των πέντε αιματοβαμμένων χρόνων της μετακατοχικής ανταρσίας οφείλουμε να την τιμούμε όχι για να μισήσουμε, αλλά για να τιμήσουμε θεμελιώδεις εθνικές και δημοκρατικές αρχές. Παιδιά αγροτών, εργατών και επιστήμονες έλληνες ήταν αυτοί που υπακούοντες στα κελεύσματα της πατρίδος ντύθηκαν στρατιώτες για το πολύ απλό αλλά μεγάλο αγαθό της συνέχειας του ελληνικού κράτους και της δημοκρατικής προοπτικής. Κανείς την 25η Μαρτίου δεν θυμάται τα αδελφοκτόνα εγκλήματα που έγιναν στην διάρκεια της επαναστάσεως του 21, όλοι τιμούμε τον πυρήνα του γεγονότος, που ήταν η δημιουργία του νεοελληνικού κράτους. Έτσι και τώρα είναι μονόδρομος η απότιση τιμής σ' αυτούς που διασφάλισαν την ακεραιότητα και την δημοκρατία στην πατρίδα μας.
Μπορεί να μη γνωρίζουμε όλα τα διεθνή και εσωτερικά δεδομένα για εκείνη την εποχή, μπορεί να υπάρχει η σχετικότης στην εκδήλωση των εχθροπραξιών. Είναι όμως διαστροφή και στρουθοκαμηλισμός να μη θέλεις και να μη ομολογείς αυτό που έζησες και ζεις. Μετά το 1949, όλοι ζήσαμε το αποτέλεσμα της ένοπλης σύρραξης και το γευτήκαμε, έστω με τις διαφορές και τα λάθη μας, που συνεχίζονται και σήμερα σε άλλο επίπεδο και σε άλλο περιεχόμενο.
Η κομμουνιστική αριστερά σιωπά και έχοντας την γνώση της προπαγάνδας προσπαθεί να εξισώσει ευθύνες και εγκλήματα. Η κεντροαριστερά προσπαθεί να ξεχασθεί η θυσία των στρατιωτών του 1949 και προσπαθεί να εξισώσει την θυσία τους με τα λάθη ή διώξεις που η ίδια επέβαλλε ως κέντρο τότε (ΣΣ Αυτό το καρφί είναι για τον "Πρόεδρο"). Η σημερινή κεντροδεξιά φοβάται και σύρεται επί σειρά ετών πίσω από τα λάθη που έγιναν μετέπειτα από ολόκληρη την αστική ηγεσία για τους αμετανόητους θιασώτες εκείνου του ολέθρου. Τονίζεται με ιδιαίτερο τρόπο αυτή η διάσταση για την όποια σκληρή αντιμετώπιση έτυχαν μετά το 1949 οι θιασώτες και συνεχιστές εκείνης της μετακατοχικής ανταρσίας. Παραγνωρίζουν όμως βάναυσα την απώλεια της ίδιας της ζωής που έτυχαν χιλιάδες Ελλήνων και μάλιστα στο άνθισμα της ζωής τους, συνέπεια της δεδομένης ανταρσίας του ΚΚΕ μετά την απελευθέρωση της χώρας από την Γερμανο-Ιταλο-Βουλγαρική κατοχή.
Πολίτες, αλλά ιδίως πολιτικοί που δεν τιμούν νεκρούς που έχασαν ή έδωσαν την ζωή τους για τα ίδια αγαθά που διακηρύττουν ότι υπερασπίζονται δεν πείθουν, ότι θα τιμήσουν τους ζώντες και το μέλλον της πατρίδος...
Κωνσταντίνος Κιλτίδης
28.03.2003...
Επτά και κάτι χρόνια μετά προτίμησε για "Πρόεδρο" τον Φ. Κουβέλη από τον Αντώνη Σαμαρά δηλ. αυτόν που:
«προσπαθεί να ξεχασθεί η θυσία των στρατιωτών του 1949 και προσπαθεί να εξισώσει την θυσία τους με τα λάθη ή διώξεις που η ίδια επέβαλλε ως κέντρο τότε»