Η μη συμμετοχή του Ολυμπιακού σε ευρωπαϊκή διοργάνωση για την χρονιά που έρχεται, μετά από ποιος ξέρει πόσα χρόνια (ΣΣ. Νομίζω από το 1991) είναι το τέλος μιας εποχής. Της εποχής της παντοκρατορίας του ανθρώπου Κόκκαλη στα αθλητικά-πολιτικά πράγματα του τόπου. Προσπάθησα να θυμηθώ τα βασικά και μοιραία λάθη του προέδρου Κόκκαλη και κατέληξα στα εξής:
1. Ο Ολυμπιακός συνήθισε στα ''εύκολα'' πρωταθλήματα και στη συμμετοχή στους ομίλους του champions league. Με τον καιρό το αυτονόητο χαλάρωσε την ομάδα, το επίπεδο των παικτών και των προπονητών άρχισε να πέφτει και ήρθε η καθίζηση.
2. Οι κλίκες ήταν η μεγάλη πληγή αυτής της ομάδας. Το κλίμα αυτό ουσιαστικά εδραιώθηκε επι Τζιοβάνι και από τότε δεν σταμάτησε. Όμιλοι παικτών δρούσαν αυτόνομα εντός και εκτός αποδυτηρίων εις βάρος της ομάδας.
3. Απουσία γενικού προγραμματισμού σε επίπεδο παικτών, προπονητών και λοιπών. Ο Κόκκαλης αποφάσιζε τις μισές φορές με το συναίσθημα και τις άλλες μισές με το μυαλό στους οπαδούς. Έτσι δεν φτιάχνεται ομάδα, απλώς επιβιώνεις για την επόμενη μέρα.
4. Χώρισε την Ελλάδα στα δύο. Όποιος δεν ήταν Ολυμπιακός έγινε Αντιολυμπιακός. Όπου και να πήγαινε για εκτός έδρας αγώνες, γινόταν δεκτή ως η ομάδα-διαπλοκή. Προσωπικό κατόρθωμα του Κόκκαλη και αυτό.
Αποτέλεσμα προεδρίας Κόκκαλη; Μια ντουζίνα πρωταθλήματα, ελάχιστη μπάλα, μέτριοι παίκτες και η αξιοπιστία του Ελληνικού ποδοσφαίρου στα Τάρταρα. Όσο για το σύνολο του ποδοσφαίρου που οικοδομούν τέτοιου είδους προεδρίες; Διαπλοκή, τραγικές διαιτησίες, μηδενικό θέαμα, άδεια γήπεδα, ομάδες εξαφανισμένες από την Ευρώπη, ελάχιστα πράγματα να θυμάται κανείς. Αποχαιρετισμός; Στο καλό κ. πρόεδρε και να είσαι σίγουρος, δεν θα μας λείψεις καθόλου…