Πριν από κάποιο καιρό, μέσα από τον Κορυδαλλό, υπό αρκετά πιο δύσκολες συνθήκες, έγραφα: «Δυστυχώς, στην Ελλάδα του 2010, εάν δεν σκύβεις το κεφάλι στην «ρητορεία» της αριστεράς, εάν υπερασπίζεσαι παραδοσιακές ιδέες, είσαι εύκολος στόχος για ένα διεφθαρμένο σύστημα.
Η κράτησή μου είναι ξεκάθαρα πολιτικής υφής και έχει πολύ συγκεκριμένους στόχους: να φοβίσει, να στριμώξει στη γωνία όσους αντιδρούν στα σχέδια της κυβέρνησης και των εξ' αριστερών υποστηρικτών της πολυπολιτισμικής Ελλάδος που ονειρεύονται. Στο πρόσωπό μου, συμπυκνώνεται μία διάθεση καταστολής κάθε δράσεως που έχει τον χαρακτήρα του «εθνικού».Η δική μου αγωνία όμως, δεν είναι προσωπική. Δεν «αγωνιώ» για το πότε θα αποφυλακισθώ. Ούτως ή άλλως, αυτό το κράτος, όπως στέρησε από εμένα την ελευθερία μου, στερεί από χιλιάδες Έλληνες το δικαίωμα σε μία αξιοπρεπή ζωή. Αυτό που με τρώει είναι το να μην «πάει τζάμπα» αυτό που περνάω. Να λειτουργήσει ως ένα καμπανάκι για τους «ελεύθερους» πολίτες αυτής της χώρας.
Σήμερα γράφω αυτό το κείμενο σε πολύ πιο άνετες συνθήκες, όχι πια στο χέρι, αλλά σε υπολογιστή. Επί της ουσίας όμως του κειμένου σχεδόν τίποτε δεν αλλάζει. Το σχεδόν όμως αναφέρεται στο απροσδόκητο αποτέλεσμα που έφερε η προσπάθεια αρκετών ανθρώπων για την αποφυλάκιση μου. Και φυσικά, δεν αναφέρομαι στο ίδιο το γεγονός της εξόδου μου από τον Κορυδαλλό, αλλά στην πρωτοφανή συσπείρωση που επετεύχθη κατά την διάρκεια της προσπάθειας αυτής, σπάζοντας ταμπού και δημιουργώντας - κατά την δική μου τουλάχιστον άποψη - κάποια νέα δεδομένα σε αυτό που ονομαζόταν δεξιά παράταξη, την ίδια την ύπαρξη της οποίας πρέπει να ομολογήσω ότι αμφισβητούσα.
Ίσως τελικά αυτό το καμπανάκι, ήχησε πολύ δυνατότερα από ό,τι περίμενα. Ο χώρος της δεξιάς - πατριωτικής, εθνικής, εθνικιστικής ακόμη και συστημικής - έδειξε να ξυπνά και να αντιλαμβάνεται ότι το ιστορικό της εκκρεμές αρχίζει να κατευθύνεται προς την αγωνιστική κατεύθυνση. Αυτό το έδειξε όχι η δική μου υπόθεση, αλλά η θέληση όλων αυτών που έσπασαν συγκεκριμένα στεγανά και στρίμωξαν τις υπογραφές τους σε ένα κομμάτι χαρτί, όλων αυτών που από ιστοσελίδες με υποστήριξαν. Από τις ερωτήσεις στην ευρωβουλή, στην Βουλή των Ελλήνων, τις τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές, έως τα αυτοκόλλητα και τα συνθήματα στους τοίχους, αισθάνομαι ότι χρωστάω ένα κομμάτι της ψυχής μου σε όλους αυτούς τους ανθρώπους, οι οποίοι κατανόησαν ότι τώρα είναι η ώρα να στηθεί ένα ευρύ πλαίσιο αντίστασης στην εξουσιαστική νοοτροπίας του ΠΑΣΟΚ που από ότι φαίνεται θέλει να μετατρέψει την χώρα μας σε κάποιου είδους τριτοκοσμικό υβρίδιο της ΕΕ και να αντικαταστήσει τους Έλληνες πολίτες με υπηκόους της επαρχίας της Ελλάδος.
Από εδώ και πέρα, εγώ προσωπικά αντιλαμβάνομαι όλη αυτή την προσπάθεια που έγινε και το αποτέλεσμά της, όχι ως μια προσωπική δικαίωση, αλλά ως ένα βάρος πάνω στους ώμους μου, που θα το κουβαλώ για αρκετό καιρό. Σαν ενός είδους υποθήκη, την οποία θα πρέπει να ξεπληρώσω, με όποιον τρόπο μπορώ, μέσα στα πλαίσια του ιδεολογικού και πολιτικού αγώνα ενάντια στον αφελληνισμό της χώρας μας. Ταυτόχρονα όμως είμαι γεμάτος από -ίσως παράλογη - αισιοδοξία και πιστεύω ότι όλη αυτή η προσωπική μου δοκιμασία δεν ήταν παρά ένα νέο ξεκίνημα για τον πατριωτικό χώρο, που θα αφήσει πίσω τις μιζέριες του παρελθόντος και θα κοιτάξει να πάει προς τα εμπρός.
Σίγουρα πάντα θα υπάρχουν διαφοροποιήσεις, ιδεολογικές και κομματικές ίσως προτιμήσεις. Πρέπει όμως να καλλιεργηθεί μία συνείδηση αντίστασης, που σε δύσκολες ώρες θα ενώνει. Ευτυχώς ή δυστυχώς όμως, όλα αυτά δεν αποδεικνύονται παρά μόνο στην πράξη. Και με τόσα μαύρα σύννεφα να πλακώνουν στον ουρανό της χώρας μας, είμαι βέβαιος ότι θα δοθεί η ευκαιρία στο άμεσο μέλλον να αποδείξω αυτά που λέω.
Γνωρίζω ότι είναι αν μη τι άλλο άκομψο για έναν δημοσιογράφο, να γράφει επί προσωπικού, καταχρώμενος τον χώρο της εφημερίδας στην οποία εργάζεται, ιδιαίτερα εν μέσω τέτοιων εξελίξεων. Θεωρώ όμως ότι όλη αυτή η υπόθεση είχε συγκεκριμένα πολιτικά συμπεράσματα. Και προσπαθώ αποστασιοποιημένος να τα εξάγω. Είναι αλήθεια ότι είναι δύσκολο. Πάντως η ουσία είναι ότι πρώτη φορά μετά στην δική μου τουλάχιστον ενήλικη ζωή, αποδείχτηκε ότι η «από εδώ» πλευρά, είχε κότσια και φωνή να υψώσει! Ελπίζω αυτό να συνεχιστεί.
Από εδώ και πέρα, εγώ προσωπικά αντιλαμβάνομαι όλη αυτή την προσπάθεια που έγινε και το αποτέλεσμά της, όχι ως μια προσωπική δικαίωση, αλλά ως ένα βάρος πάνω στους ώμους μου, που θα το κουβαλώ για αρκετό καιρό. Σαν ενός είδους υποθήκη, την οποία θα πρέπει να ξεπληρώσω, με όποιον τρόπο μπορώ, μέσα στα πλαίσια του ιδεολογικού και πολιτικού αγώνα ενάντια στον αφελληνισμό της χώρας μας. Ταυτόχρονα όμως είμαι γεμάτος από -ίσως παράλογη - αισιοδοξία και πιστεύω ότι όλη αυτή η προσωπική μου δοκιμασία δεν ήταν παρά ένα νέο ξεκίνημα για τον πατριωτικό χώρο, που θα αφήσει πίσω τις μιζέριες του παρελθόντος και θα κοιτάξει να πάει προς τα εμπρός.
Σίγουρα πάντα θα υπάρχουν διαφοροποιήσεις, ιδεολογικές και κομματικές ίσως προτιμήσεις. Πρέπει όμως να καλλιεργηθεί μία συνείδηση αντίστασης, που σε δύσκολες ώρες θα ενώνει. Ευτυχώς ή δυστυχώς όμως, όλα αυτά δεν αποδεικνύονται παρά μόνο στην πράξη. Και με τόσα μαύρα σύννεφα να πλακώνουν στον ουρανό της χώρας μας, είμαι βέβαιος ότι θα δοθεί η ευκαιρία στο άμεσο μέλλον να αποδείξω αυτά που λέω.
Γνωρίζω ότι είναι αν μη τι άλλο άκομψο για έναν δημοσιογράφο, να γράφει επί προσωπικού, καταχρώμενος τον χώρο της εφημερίδας στην οποία εργάζεται, ιδιαίτερα εν μέσω τέτοιων εξελίξεων. Θεωρώ όμως ότι όλη αυτή η υπόθεση είχε συγκεκριμένα πολιτικά συμπεράσματα. Και προσπαθώ αποστασιοποιημένος να τα εξάγω. Είναι αλήθεια ότι είναι δύσκολο. Πάντως η ουσία είναι ότι πρώτη φορά μετά στην δική μου τουλάχιστον ενήλικη ζωή, αποδείχτηκε ότι η «από εδώ» πλευρά, είχε κότσια και φωνή να υψώσει! Ελπίζω αυτό να συνεχιστεί.
Δημήτρης Παπαγεωργίου
elkosmos.gr