Διαβάζοντας την συνέντευξη της Βασιλικής Τζότζολα παραξενεύτηκα από την σχεδόν επίπληξη της δημοσιογράφου για τις «ελληνοκεντρικές» και πατριωτικές της θέσεις. Το κλασσικό παραμύθι -χωρίς δράκο όμως- για δεξιά στροφή και γλίστριμα και φέξε μου και γλίστρισα. Για άλλη μια φορά προσπάθεια να γίνει το άσπρο μαύρο και να χαθεί η κοινή λογική. Δεν με ενδιαφέρει τι πιστεύουν οι άλλοι αλλά τουλάχιστον μεταξύ μας δεν πρέπει να κοροϊδευόμαστε.
ΔΕΝ υπάρχει μεσαίος χώρος και ούτε υπήρξε ποτέ!!! Ανενημέρωτος κόσμος υπάρχει, άβουλος, που επηρεάζεται από τα επικοινωνιακά τερτίπια των τηλεκαφενείων των οχτώ όταν τα βλέπει και αυτά. Ελάχιστοι είναι ανενημέρωτοι και δεν ανήκουν πουθενά, κυρίως μάλλον από τις νεότερες γενιές που δεν είναι έντονα πολιτικοποιημένες.
Επικοινωνιακά δεν μπορείς να πείσεις μιας και το 80 % των μέσων διάκειται εχθρικά προς την παράταξη σου.
Τι μένει?
Να σε πιστέψει ο κόσμος, η παράταξη να βρει το γνήσιο λαϊκό της στοιχείο και όχι το λαϊκίστικο. Να θυμηθεί την εθνική αστική τάξη (ανέκαθεν δεμένη μαζί της) που δεν πρότασσε την οικονομική της ευμάρεια αλλά την πνευματική καλλιέργεια και την παίδευση του νου. Τσάτσος, Κανελλόπουλος, Πικιώνης και τόσοι άλλοι ..
Ποιος δεν θυμάται από τους παλαιότερους τον Παναγή Παπαληγούρα που έμενε σε ένα τριάρι στην Καρνεάδρου και να τον συγκρίνει με νεοπλούτιστικες λογικές τύπου Άρη Σπηλιωτόπουλου? Δεν έχω τίποτε με τον άνθρωπο αλλά πέρα από αερολογίες και επικοινωνιακές αρλούμπες δεν έχει αναφέρει τίποτα ουσιώδες.
Η επιλογή είναι στον κόσμο που πρέπει να στηρίξει άφθαρτα πρόσωπα, μαχητές μιας παράταξης που παρά τις αστικές της καταβολές χρειάζεται δυναμισμό και κάποιες φορές από τα άλλα Γαλλικά για να αντιπαρατεθεί με τον πανίσχυρο εκσυχρονιστικό κατεστημένο που λυμαίνεται την πατρίδα μας εδώ και 35 χρόνια.
Η σύγκρουση αυτή είναι δύσκολη γιατί ο Αντώνης Σαμαράς εκφράζει κάτι εντελώς διαφορετικό από τους παλιούς διεθνιστές (νυν εκσυνχροΛηστές)του ΕΚΚΕ και λοιπών γκρουπούσκουλων.
Εδώ ο Αντώνης Σαμαράς πρέπει να βάλει την «παιδική χαρά του». Ο χορός που ξεκίνησε με την Τζότζολα πρέπει να συνεχιστεί σέρνοντας και άλλους που –τι πιο απλό- θέλουν να προσφέρουν στον τόπο που τόσο αγαπούν. Υπάρχουν άνθρωποι που διψούν για Ελλάδα και δεν δέχονται την άνευ λόγου ενοχοποίηση του πατριωτισμού όπως τους τον πασσάρουν. Που θέλουν να μάθουν από πού κρατάει η σκούφια τους και όχι να γίνουν μια σαλάτα μην γνωρίζοντας που πατούν και που πηγαίνουν.
Ποιος λοιπόν θα απαγορεύσει τις μνήμες μας, τον έμφυτο τρόπο που γελάμε, γιορτάζουμε τραγουδάμε? Μήπως τα ορφανά του Μαρξ -νυν διαχειριστές της κρατικής εξουσίας- που απεχθάνονται οτιδήποτε λαϊκό άρα και την Ελλάδα?
Ας τα σκεφθούνε όλα αυτά κάποιοι που μιλούν για ιδεολογική περιχαράκωση ξεχνώντας πως ο Αντώνης πρώτος πάλεψε για την υπέρβαση με συμμαχητές του διαμετρήματος του Ανδρέα Λεντάκη.
Κυρίαρχε φιλελεύθερε λαέ πάρε την υπόθεση στα χέρια σου και όταν σου μιλήσει κάποιος για δεξιά πισωγυρίσματα και κουραφέξαλα απάντησε με την Χατζηδάκειο ρήση «οι ταμπέλες είναι για τους δρόμους». Και ο δρόμος που επιλέξατε(ΔΝΤ)καταλήγει κατευθείαν στο γκρεμό. Δεν θα σας ακολουθήσουμε.
Επικοινωνιακά δεν μπορείς να πείσεις μιας και το 80 % των μέσων διάκειται εχθρικά προς την παράταξη σου.
Τι μένει?
Να σε πιστέψει ο κόσμος, η παράταξη να βρει το γνήσιο λαϊκό της στοιχείο και όχι το λαϊκίστικο. Να θυμηθεί την εθνική αστική τάξη (ανέκαθεν δεμένη μαζί της) που δεν πρότασσε την οικονομική της ευμάρεια αλλά την πνευματική καλλιέργεια και την παίδευση του νου. Τσάτσος, Κανελλόπουλος, Πικιώνης και τόσοι άλλοι ..
Ποιος δεν θυμάται από τους παλαιότερους τον Παναγή Παπαληγούρα που έμενε σε ένα τριάρι στην Καρνεάδρου και να τον συγκρίνει με νεοπλούτιστικες λογικές τύπου Άρη Σπηλιωτόπουλου? Δεν έχω τίποτε με τον άνθρωπο αλλά πέρα από αερολογίες και επικοινωνιακές αρλούμπες δεν έχει αναφέρει τίποτα ουσιώδες.
Η επιλογή είναι στον κόσμο που πρέπει να στηρίξει άφθαρτα πρόσωπα, μαχητές μιας παράταξης που παρά τις αστικές της καταβολές χρειάζεται δυναμισμό και κάποιες φορές από τα άλλα Γαλλικά για να αντιπαρατεθεί με τον πανίσχυρο εκσυχρονιστικό κατεστημένο που λυμαίνεται την πατρίδα μας εδώ και 35 χρόνια.
Η σύγκρουση αυτή είναι δύσκολη γιατί ο Αντώνης Σαμαράς εκφράζει κάτι εντελώς διαφορετικό από τους παλιούς διεθνιστές (νυν εκσυνχροΛηστές)του ΕΚΚΕ και λοιπών γκρουπούσκουλων.
Εδώ ο Αντώνης Σαμαράς πρέπει να βάλει την «παιδική χαρά του». Ο χορός που ξεκίνησε με την Τζότζολα πρέπει να συνεχιστεί σέρνοντας και άλλους που –τι πιο απλό- θέλουν να προσφέρουν στον τόπο που τόσο αγαπούν. Υπάρχουν άνθρωποι που διψούν για Ελλάδα και δεν δέχονται την άνευ λόγου ενοχοποίηση του πατριωτισμού όπως τους τον πασσάρουν. Που θέλουν να μάθουν από πού κρατάει η σκούφια τους και όχι να γίνουν μια σαλάτα μην γνωρίζοντας που πατούν και που πηγαίνουν.
Ποιος λοιπόν θα απαγορεύσει τις μνήμες μας, τον έμφυτο τρόπο που γελάμε, γιορτάζουμε τραγουδάμε? Μήπως τα ορφανά του Μαρξ -νυν διαχειριστές της κρατικής εξουσίας- που απεχθάνονται οτιδήποτε λαϊκό άρα και την Ελλάδα?
Ας τα σκεφθούνε όλα αυτά κάποιοι που μιλούν για ιδεολογική περιχαράκωση ξεχνώντας πως ο Αντώνης πρώτος πάλεψε για την υπέρβαση με συμμαχητές του διαμετρήματος του Ανδρέα Λεντάκη.
Κυρίαρχε φιλελεύθερε λαέ πάρε την υπόθεση στα χέρια σου και όταν σου μιλήσει κάποιος για δεξιά πισωγυρίσματα και κουραφέξαλα απάντησε με την Χατζηδάκειο ρήση «οι ταμπέλες είναι για τους δρόμους». Και ο δρόμος που επιλέξατε(ΔΝΤ)καταλήγει κατευθείαν στο γκρεμό. Δεν θα σας ακολουθήσουμε.
Αυτό το απέραντο ακρογιάλι έχει θέληση για ζωή!!
Δημήτρης Μ.
Γραμματέας πολιτικού σχεδιασμού ΔΑΠ ΙΟΝΙΟΥ
Μέλος ΟΝΝΕΔ Κέντρου πόλεως Πατρών