«Ο κ. Παπανδρέου το 2004 δεν διεκδίκησε την ηγεσία του κόμματός του καταθέτοντας κάποια συγκεκριμένη ατζέντα, κάποια ιδεολογική πλατφόρμα προς συζήτηση, εκείνες τις βασικές συνισταμένες που θα χρησίμευαν ως πυξίδα όταν θα καλούνταν να διαχειριστεί την τύχη της χώρας και να την οδηγήσει στο μέλλον. Αρκεί να εντρυφήσει κανείς στις ομιλίες εκείνης της εποχής, για να καταλάβει το αυτονόητο».
«Το 2004 ο κ. Παπανδρέου εξελέγη πανηγυρικά, ως ο μοναδικός φορέας του υψηλού και ηχηρού ονόματος του ιδρυτή του κινήματος. Ενα εκατομμύριο ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ του επέτρεψαν να κόψει πρώτος το νήμα σε έναν αγώνα που ο διεκδικητής του τίτλου έτρεχε μόνος του (…)».
«Ο κ. Παπανδρέου εξελέγη το 2004 με μία και μόνο ατζέντα: Να κερδίσει τις εκλογές. Να κερδίσει τις θέσεις εξουσίας που κινδύνευαν να χάσουν οι λίγοι και εκλεκτοί του συστήματος. Να κερδίσει το έπαθλο του Κράτους. Ο κ. Παπανδρέου το 2004 δεν εξελέγη ως ο πιο ικανός για την διακυβέρνηση της χώρας. Εξελέγη ως φέρων το όνομα που θα μπορούσε να αντιπαρατεθεί στον φέροντα το έτερο όνομα της ελληνικής μεταπολίτευσης».
«Ο κ. Παπανδρέου του 2008 είναι σαφές ότι θεωρεί εαυτόν έναν ακόμη πρίγκιπα. Λες κι η Ιστορία του χρωστάει. Λες και η Ελλάς έχει ακόμη να πληρώνει πολλά στο ταμείο της οικογενειοκρατίας και του φαβοριτισμού που μονοπώλησε μεταπολιτευτικά την κεντρική πολιτική σκηνή».
«Η δυναμική της αυλής του υπαγορεύει και την πολιτική του. Το “Νέο ΠΑΣΟΚ” του κ. Παπανδρέου είναι το παλιό ΠΑΣΟΚ. Με περισσότερες ίντριγκες, πολύ διχασμό, αλληλοσυγκρουόμενες κατευθύνσεις, ένδεια πολιτικής συνοχής, απουσία νέων ιδεών, καινοτόμων μυαλών».
«Εξ ου και οι φωνές κοπάσανε. Εξ ου και τα συντροφικά μαχαίρια μπήκαν για λίγο στα θηκάρια. Είναι πολλά τα λεφτά της εξουσίας. Η δίψα των μηχανισμών για τη διαχείριση του κράτους, και τις απολαβές που επιφυλάσσει, υποκαθιστά κάθε άλλη ιδεολογική ζύμωση, λειτουργώντας ως συνδετικός κρίκος ατόμων με διαφορετικές ιδέες, προτεραιότητες, κώδικες ηθικής. Και αυτό ονομάζεται ΠΑΣΟΚ υπό τον κ. Παπανδρέου».
Τα… "κοπλιμέντα", για τον πρωθυπουργό, για τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ και για το κόμμα του, δε σταματούν εδώ. Διότι, δίπλα στα προηγούμενα, ο κ. Παπανδρέου, εκείνο που εκφράζει είναι
Εκείνο, επίσης, που χαρακτηρίζει τον κ. Παπανδρέου, σύμφωνα με τον Τατούλη, είναι
Προσθέστε ακόμα ότι:
Κατόπιν των ανωτέρω είναι πολύ λογικό, εφόσον κάποιος διατυπώνει τέτοιες και αντίστοιχες απόψεις για τον κ. Παπανδρέου, να καταλήγει στο συμπέρασμα ότι (ο κ. Παπανδρέου)
«Ο κ. Παπανδρέου εξελέγη το 2004 με μία και μόνο ατζέντα: Να κερδίσει τις εκλογές. Να κερδίσει τις θέσεις εξουσίας που κινδύνευαν να χάσουν οι λίγοι και εκλεκτοί του συστήματος. Να κερδίσει το έπαθλο του Κράτους. Ο κ. Παπανδρέου το 2004 δεν εξελέγη ως ο πιο ικανός για την διακυβέρνηση της χώρας. Εξελέγη ως φέρων το όνομα που θα μπορούσε να αντιπαρατεθεί στον φέροντα το έτερο όνομα της ελληνικής μεταπολίτευσης».
«Ο κ. Παπανδρέου του 2008 είναι σαφές ότι θεωρεί εαυτόν έναν ακόμη πρίγκιπα. Λες κι η Ιστορία του χρωστάει. Λες και η Ελλάς έχει ακόμη να πληρώνει πολλά στο ταμείο της οικογενειοκρατίας και του φαβοριτισμού που μονοπώλησε μεταπολιτευτικά την κεντρική πολιτική σκηνή».
«Η δυναμική της αυλής του υπαγορεύει και την πολιτική του. Το “Νέο ΠΑΣΟΚ” του κ. Παπανδρέου είναι το παλιό ΠΑΣΟΚ. Με περισσότερες ίντριγκες, πολύ διχασμό, αλληλοσυγκρουόμενες κατευθύνσεις, ένδεια πολιτικής συνοχής, απουσία νέων ιδεών, καινοτόμων μυαλών».
«Εξ ου και οι φωνές κοπάσανε. Εξ ου και τα συντροφικά μαχαίρια μπήκαν για λίγο στα θηκάρια. Είναι πολλά τα λεφτά της εξουσίας. Η δίψα των μηχανισμών για τη διαχείριση του κράτους, και τις απολαβές που επιφυλάσσει, υποκαθιστά κάθε άλλη ιδεολογική ζύμωση, λειτουργώντας ως συνδετικός κρίκος ατόμων με διαφορετικές ιδέες, προτεραιότητες, κώδικες ηθικής. Και αυτό ονομάζεται ΠΑΣΟΚ υπό τον κ. Παπανδρέου».
Τα… "κοπλιμέντα", για τον πρωθυπουργό, για τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ και για το κόμμα του, δε σταματούν εδώ. Διότι, δίπλα στα προηγούμενα, ο κ. Παπανδρέου, εκείνο που εκφράζει είναι
* «η λαϊκιστική προσέγγιση των μεγάλων προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο τόπος».
Εκείνο, επίσης, που χαρακτηρίζει τον κ. Παπανδρέου, σύμφωνα με τον Τατούλη, είναι
* «η παντελής έλλειψη συγκεκριμένων προτάσεων που θα βγάλουν τον τόπο από τα σημερινά αδιέξοδα».
Προσθέστε ακόμα ότι:
* «Το τοπίο στο όραμα του κ. Παπανδρέου είναι βαθύτατα θολό».
Κατόπιν των ανωτέρω είναι πολύ λογικό, εφόσον κάποιος διατυπώνει τέτοιες και αντίστοιχες απόψεις για τον κ. Παπανδρέου, να καταλήγει στο συμπέρασμα ότι (ο κ. Παπανδρέου)
«δεν προκαλεί πλέον παρά μόνο ειρωνικά μειδιάματα».