Εάν επιχειρούσε κάποιος την προβολή της σημερινής κατάστασης στο μέλλον και αξιολογούσε με τα μάτια ενός ιστορικού τη σημερινή Κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου θα κατέληγε σε δύο βασικά συμπεράσματα.
Το πρώτο θα ήταν ο ερασιτεχνισμός, η προχειρότητα, η επιπολαιότητα και η ανικανότητα που χαρακτηρίζουν αυτή την Κυβέρνηση από την πρώτη ημέρα ανάληψης της ευθύνης διακυβέρνησης του τόπου. Το δεύτερο θα ήταν η πρωτοφανής ανακολουθία μεταξύ προεκλογικών δεσμεύσεων και μετεκλογικών πράξεων.
Ως πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα του πρώτου συμπεράσματος θα μπορούσε να αναφερθεί η αυτόβουλη μετατροπή του διαχρονικού δημοσιονομικού προβλήματος της χώρας σε γενικευμένη κρίση δανεισμού. Συνακόλουθα με αυτή ήρθε και η προειλημμένη απόφαση να καταφύγει η χώρα στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Ενδεικτικό παράδειγμα του δεύτερου συμπεράσματος είναι η λυσσαλέα προεκλογική αντίδραση του ΠΑΣΟΚ στο πακέτο στήριξης της ρευστότητας των τραπεζών και η μετεκλογική συνέχιση και επέκταση του πακέτου αυτού. Συγκεκριμένα, η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας με υπευθυνότητα και διορατικότητα το Φθινόπωρο του 2008 προχώρησε στην παροχή ενός πακέτου ρευστότητας προκειμένου να στηρίξει τόσο την πιστωτική όσο και τη γενικότερη οικονομική δραστηριότητα της χώρας. Η πρωτοβουλία αυτή συνάντησε την έντονη αντίδραση του ΠΑΣΟΚ το οποίο κατηγορούσε την τότε Κυβέρνηση για χάρισμα 28 δις ευρώ στους τραπεζίτες. Ανήγαγε μάλιστα το θέμα σε βασικό προεκλογικό του επιχείρημα. Οι Κασσάνδρες διαψεύστηκαν από το ύψος των αδιάθετων πόρων του προγράμματος μέχρι να ξεσπάσει η κρίση, αποτέλεσμα βεβαίως των αυστηρών όρων και προϋποθέσεων που είχαν τεθεί.
Το προεκλογικό λάβαρο του ΠΑΣΟΚ κατέρρευσε όμως μετεκλογικά όταν η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αποφάσισε, και ορθά έπραξε, την επέκταση του προγράμματος αυτού κατά 15 δις ευρώ. Προχώρησε μάλιστα και ένα βήμα παραπέρα, ακολουθώντας αυτή τη φορά τις επιταγές της Τρόικας ιδρύοντας το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας για τη στήριξη της κεφαλαιακής επάρκειας των τραπεζών. Στοιχειώδης πολιτική ευθιξία και ελάχιστο πολιτικό ανάστημα θα υπαγόρευαν μια συγγνώμη ή έστω την αναγνώριση της λανθασμένης αρχικής εκτίμησης. Το να ακολουθείς την ίδια πολιτική του προκατόχου σου δεν είναι κακό. Το να ακολουθείς όμως την πολιτική που κατέκρινες δημιουργεί κάποια ερωτήματα. Είτε λανθασμένα ακολουθείς μια πολιτική οπότε σφάλεις. Είτε εκ των υστέρων αντιλαμβάνεσαι την ορθότητα της προηγούμενης πολιτικής οπότε ζητάς μια συγγνώμη.
Δυστυχώς όμως η Κυβέρνηση αυτή δε μας έχει συνηθίσει στην επίδειξη υψηλού πολιτικού πολιτισμού. Αναλώνεται σε μια στείρα και αδιέξοδη επίρριψη ευθυνών στη Νέα Δημοκρατία. Κατηγορεί τη Νέα Δημοκρατία για την κρίση εμπιστοσύνης στη χώρα.
Αγνοεί όμως ότι επί Νέας Δημοκρατίας η χώρα δανείζονταν με 3 και 3,5% ενώ επί των ημερών της εκλιπαρώντας δανειζόμαστε με 8 και 9%.
Την κρίση εμπιστοσύνης στη χώρα τη δημιούργησε η πολιτική ηγεσία του ΠΑΣΟΚ με τις επιπόλαιες πρωτοβουλίες, τις πολιτικές τις αστοχίες, τις ανεύθυνες δηλώσεις περί «Τιτανικού» και περί «εκχώρησης μέρους της εθνικής κυριαρχίας». Ας μην ψάχνουν αλλού για ενόχους και ας αντιληφθούν επιτέλους που οδηγούν τη χώρα. Ας αντιληφθούν επιτέλους την ανάγκη να αλλάξουν ρότα πριν να είναι πολύ αργά.
Ενδεικτικό παράδειγμα του δεύτερου συμπεράσματος είναι η λυσσαλέα προεκλογική αντίδραση του ΠΑΣΟΚ στο πακέτο στήριξης της ρευστότητας των τραπεζών και η μετεκλογική συνέχιση και επέκταση του πακέτου αυτού. Συγκεκριμένα, η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας με υπευθυνότητα και διορατικότητα το Φθινόπωρο του 2008 προχώρησε στην παροχή ενός πακέτου ρευστότητας προκειμένου να στηρίξει τόσο την πιστωτική όσο και τη γενικότερη οικονομική δραστηριότητα της χώρας. Η πρωτοβουλία αυτή συνάντησε την έντονη αντίδραση του ΠΑΣΟΚ το οποίο κατηγορούσε την τότε Κυβέρνηση για χάρισμα 28 δις ευρώ στους τραπεζίτες. Ανήγαγε μάλιστα το θέμα σε βασικό προεκλογικό του επιχείρημα. Οι Κασσάνδρες διαψεύστηκαν από το ύψος των αδιάθετων πόρων του προγράμματος μέχρι να ξεσπάσει η κρίση, αποτέλεσμα βεβαίως των αυστηρών όρων και προϋποθέσεων που είχαν τεθεί.
Το προεκλογικό λάβαρο του ΠΑΣΟΚ κατέρρευσε όμως μετεκλογικά όταν η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αποφάσισε, και ορθά έπραξε, την επέκταση του προγράμματος αυτού κατά 15 δις ευρώ. Προχώρησε μάλιστα και ένα βήμα παραπέρα, ακολουθώντας αυτή τη φορά τις επιταγές της Τρόικας ιδρύοντας το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας για τη στήριξη της κεφαλαιακής επάρκειας των τραπεζών. Στοιχειώδης πολιτική ευθιξία και ελάχιστο πολιτικό ανάστημα θα υπαγόρευαν μια συγγνώμη ή έστω την αναγνώριση της λανθασμένης αρχικής εκτίμησης. Το να ακολουθείς την ίδια πολιτική του προκατόχου σου δεν είναι κακό. Το να ακολουθείς όμως την πολιτική που κατέκρινες δημιουργεί κάποια ερωτήματα. Είτε λανθασμένα ακολουθείς μια πολιτική οπότε σφάλεις. Είτε εκ των υστέρων αντιλαμβάνεσαι την ορθότητα της προηγούμενης πολιτικής οπότε ζητάς μια συγγνώμη.
Δυστυχώς όμως η Κυβέρνηση αυτή δε μας έχει συνηθίσει στην επίδειξη υψηλού πολιτικού πολιτισμού. Αναλώνεται σε μια στείρα και αδιέξοδη επίρριψη ευθυνών στη Νέα Δημοκρατία. Κατηγορεί τη Νέα Δημοκρατία για την κρίση εμπιστοσύνης στη χώρα.
Αγνοεί όμως ότι επί Νέας Δημοκρατίας η χώρα δανείζονταν με 3 και 3,5% ενώ επί των ημερών της εκλιπαρώντας δανειζόμαστε με 8 και 9%.
Την κρίση εμπιστοσύνης στη χώρα τη δημιούργησε η πολιτική ηγεσία του ΠΑΣΟΚ με τις επιπόλαιες πρωτοβουλίες, τις πολιτικές τις αστοχίες, τις ανεύθυνες δηλώσεις περί «Τιτανικού» και περί «εκχώρησης μέρους της εθνικής κυριαρχίας». Ας μην ψάχνουν αλλού για ενόχους και ας αντιληφθούν επιτέλους που οδηγούν τη χώρα. Ας αντιληφθούν επιτέλους την ανάγκη να αλλάξουν ρότα πριν να είναι πολύ αργά.
Eφημερίδα Πελοπόννησος