Στο χθεσινό του άρθρο στα ΝΕΑ ο Π. Τσίμας αφού μας λέει ότι από μικρός έτρεχε πίσω από το ΠΑΣΟΚ και οι επιλογές Καμίνη-Μπουτάρη είναι ότι καλύτερο έχει συμβεί στην Ελλάδα μετά το 1821 καταλήγει με αυτό που δεν μπορεί να κρυφτεί:
«Κι έπειτα, ήρθε ο ανασχηματισμός της περασμένης Δευτέρας, με την επιστροφή στις μεγάλες, υπέρβαρες σε πολιτικό προσωπικό, κυβερνήσεις του παρελθόντος. Ο ανασχηματισμός (πέρα από τις άμεσες πολιτικές σκοπιμότητες που υπηρέτησε) μοιάζει να συμβολίζει την παραίτηση του Γιώργου Παπανδρέου από τη σημαντικότερη υπόσχεση που είχε δώσει: την υπόσχεση μιας ρήξης με τον παραδοσιακό τρόπο διεύθυνσης του κράτους, με την υποκατάσταση, δηλαδή, της διοίκησης από το κόμμα και τον εποικισμό της κορυφής της διοικητικής πυραμίδας από ένα πληθωρικό (και βουλιμικό για εξουσίες και αρμοδιότητες, που φέρνουν πελατεία) πολιτικό προσωπικό.
Δεν είναι θέμα αριθμών. Αλλά με κάθε επιπλέον υπουργό ή υφυπουργό (και την αναγκαία κουστωδία μετακλητών, πολιτικών συμβούλων και μπιστικών) που αναλαμβάνει να υποκαταστήσει στο έργο της μια διοίκηση που θα έπρεπε να λειτουργεί ανεξάρτητα και αξιοκρατικά, αναπαράγονται, μοιραία, αυτόματα σχεδόν, η ατροφία της διοίκησης και τα πελατειακά χαρακτηριστικά του κράτους. Οι αιτίες, δηλαδή, της συμφοράς μας.»
Δεν είναι θέμα αριθμών. Αλλά με κάθε επιπλέον υπουργό ή υφυπουργό (και την αναγκαία κουστωδία μετακλητών, πολιτικών συμβούλων και μπιστικών) που αναλαμβάνει να υποκαταστήσει στο έργο της μια διοίκηση που θα έπρεπε να λειτουργεί ανεξάρτητα και αξιοκρατικά, αναπαράγονται, μοιραία, αυτόματα σχεδόν, η ατροφία της διοίκησης και τα πελατειακά χαρακτηριστικά του κράτους. Οι αιτίες, δηλαδή, της συμφοράς μας.»